Σταμάτης Αλαχιώτης: «Ολα στη ζωή είναι απλά, αν έτσι τα θέλουμε»
Ομότιμος καθηγητής Γενετικής, πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών και πρώην πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, έγραψε ένα τοποθετημένο στο μέλλον πολυδιάστατο μυθιστόρημα, γεμάτο με δράση, σασπένς και μηνύματα, περί την αιώνια πάλη του καλού με το κακό. Με την ευφυέστατη, πανεπιστημιακό ηρωίδα του, να γίνεται θεά-τιμωρός, στρέφοντας την πλάτη ακόμα και στον, επίσης επιστήμονα, αγαπημένο της. Τίτλος του «…και οι ”θεοί” λαθεύουν!» (εκδ. Ελληνικά Γράμματα). Ο Σταμάτης Αλαχιώτης μιλάει για την ιστορία και τους ήρωές του, την τεχνολογία και τη χρήση της, για την αδηφάγα όρεξη του ανθρώπου.
Γενετιστής ων, το μυθιστόρημά σας, πατάει στο αντικείμενό σας. πώς προέκυψε η ιδέα της εξόντωσης των «δαιμόνων της ανθρωπότητας» μέσω ενός βιολογικού όπλου, όπου εμπλέκονται και μυστικοί πράκτορες του FBI.
Είναι η αιώνια διαμάχη του κακού με το καλό, που σήμερα εστιάζεται σε μια νέα θέαση της νεοτεχνολογικής εξέλιξης και του νεοπολιτισμού μας. Η αλήθεια είναι ότι αξιοποιώ και τη Γενετική, αλλά μ’ έναν άλλο τρόπο απ’ τις γνωστές πτυχές της πολλά προσφέρουσας και περισσότερα υποσχόμενης αυτής επιστήμης. Δείχνουμε τη σκοτεινή μεριά του φεγγαριού, αυτή θέλω να φωτίσω, δίχως να χρησιμοποιώ επιστημονικούς προβολείς, αλλά με δαιμόνια και τελώνια, που πάντα υπάρχουν στα μυαλά όσων πάσχουν από παχύσαρκη φιλοδοξία, λιτοδίαιτη κοινωνικότητα, και λιπαρή ανευθυνότητα.
Αυτοί είναι μερικοί δαίμονες της ανθρωπότητας στις μέρες μας, επιστήμονες και μη, που θέλουν, λέει, να φτιάξουν τον κόσμο! Eτσι εμπλέκονται στο κουβάρι της ηθικής ασυναρτησίας και κάποιοι μωροφιλόδοξοι και λιγόμυαλοι πράκτορες του FBI, που μετατρέπουν την άμεπτη ως τότε πρωταγωνίστρια Ειλείθυια -έτοιμη και για Νobel, ανέτοιμη όμως να διαχειριστεί μια κορυφαία ανακάλυψή της- σ’ ενεργούμενό τους, πείθοντάς την μάλιστα πως πράττει και το σωστό! Το καλό σε παράταξη μεταμοντέρνας μάχης με το κακό. Ποιο θα επικρατήσει; Θα το δούμε.
Τη θανατηφόρα νευροτοξίνη συνθέτει, λοιπόν, η πανεπιστημιακός Ειλείθυια-παθιασμένη με την επιστήμη και το «μωρό» της. Συστήστε μας αυτή τη γυναίκα.
Τ’ όνομα ανήκει σε δευτερεύουσα αρχαία θεά, που βοηθούσε τις γυναίκες στη γέννα. Η γήινη Ειλείθυια, πίστεψε κι ελλόγου της με τις ευφυείς ιδέες που ξεγεννούσε αδιάλειπτα, πως θα βοηθούσε κι αυτή τον κόσμο ν’ απαλλαγεί, λέει, απ’ τους βρικόλακες εκμεταλλευτές του που του πίνουν το αίμα Γι’ αυτό δημιούργησε το γενετικό όπλο εξατομικευμένου θανάτου, όχι μαζικού, το νόθο «μωρό» της, που το έκρυβε και ουδείς μπορούσε να υποψιαστεί πώς έστειλε τόσους πεσκέσι στον χάρο. Το κρατούσε μυστικό κι απ’ τον συνετό στενό της φίλο, τον καθηγητή Ερμή.
Τεχνολογία, ηθική, φιλοπατρία, ηρωισμός, θέματα τα οποία θίγετε, με εξισορροπιστή των άκρων σε αυτά, τον Δημητρό. Τι συμβολίζει ο καθαρός «από αφρόντιστες φιλοδοξίες» επιστάτης, που χρησιμοποιεί την ντοπιολαλιά του νησιού του (σας;).
Κατά τη γνώμη μου, ένα μυθιστόρημα δεν πρέπει να ‘ναι μονομερές, αλλά πλουραλιστικό με τα κύρια θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο, γιατί αυτή είναι η κοινωνία, αν θέλουμε να την αστρονομίσουμε σωστά, να την κατανοήσουμε, να της προτείνουμε και κάτι το εξελίξιμο. Αλλ’ όλ’ αυτά είναι ο λαός. Λαός είναι, λοιπόν, ο προσγειωμένος Δημητρός, αυτόν εκφράζει με τη λαϊκή του σοφία, την κοινή λογική του∙ οποιουδήποτε λαό σ’ Ανατολή και Δύση αντανακλά, τον λαό που αντιδρά στην εκτροπή του κόσμου απ’ τους αισχροκερδοσκοπικούς παρακεντέδες της ανωμαλίας.
Το «Μέτρον Αριστον» χωράει στην τεχνολογία; Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει για το μέλλον του ανθρώπου, αν το παρακάνει στο παιχνίδι του με τη φύση;
Η Ειλείθια λέει κάπου στο βιβλίο, πως ο πολιτισμός αλλάζει επίπεδο, μόνο με υπέρβαση του μέτρου∙ ακόμα κι ο Χριστός, λέει, δεν τήρησε το μέτρο! Η απουσία, ωστόσο, του μέτρου στη χρήση της τεχνολογίας δημιουργεί με τη σειρά της στρεβλώσεις στον πολιτισμό. Το βλέπουμε αυτό το παιχνίδι, που δεν είναι παιχνίδι αλλά τζογάρισμα μ’ αντίπαλο τη φύση, η οποία όμως ξέρει πολύ καλύτερα τους κανόνες του παιχνιδιού κι είναι αυτονόητο ποιος θα χάσει κάποτε, αν δεν επικρατήσει τελικά το μέτρο.
Στα συν της τεχνολογίας, αναφέρετε ότι «είχε κρατήσει την οικουμένη στα πόδια της» επί κορονοϊού Πώς βλέπετε να εξελίσσεται η κατάσταση;
Αναφέρομαι εν τάχει και στον κορονοϊό ως παράδειγμα της μεγάλης αναταραχής της οικουμένης -κατάσταση που είχε επικρατήσει χρόνια πριν απ’ τον τρόμο που προκάλεσε το «μωρό» της Ειλείθυιας, όταν άρχισε να μιλά τη γλώσσα μιας παλάμης στον αριθμό παρακατιανών μυστικών πρακτόρων του FBI, μ’ αποτέλεσμα να ξεγελαστεί η οικουμένη να ελπίζει!
Στην περίπτωση της πανδημίας, όμως, έχουμε ακριβώς τ’ αντίθετο -τη συνετή χρήση της νέας τεχνολογίας. Εχουμε τα εμβόλια λ.χ. που δημιουργήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ, έχουμε νέα αντ-ιικά φάρμακα με καλύτερη αποτελεσματικότητα. Εχουμε μιαν οικουμένη που αρχίζει να στέκεται πάλι στα πόδια της, με στήριγμα τη σωστή χρήση νέων τεχνολογιών.
Αλλά κι εδώ έχουμε τ’ ανθρώπινο παράδοξο, τους αρνητές του κορονοϊού και των εμβολίων. Εχουμε μ’ άλλα λόγια τ’ άλλο άκρο της κοινωνίας, την άρνηση τεχνολογίας κι επιστήμης. Αλλ’ αυτό το άκρο δεν είναι το μείζον, ένα ενοχλητικό δακτυλάκι της είναι. Η δραματική αυτή κατάσταση πάντως, αυτό το τραγικό βίωμα της ανθρωπότητας, πορεύεται προς αποδρομή χάριν της σωστής χρήσης της τεχνολογίας αυτή τη φορά.
Και η αδηφάγα όρεξη του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα, πού οδεύει;
Κάποιος μπορεί να πει αφρόντιστα πως οδεύει να φάει στο τέλος και τις σάρκες του. Ας μην ξεχνούμε όμως, πως η πλάση μας εμπεριέχει και το ζωώδες ένστικτο της επιβίωσης, και ‘κει που λιποψυχά η λογική, θεριεύει το ένστικτο. Είμαι αισιόδοξος, λοιπόν, ότι θα καταλάβουμε -ήδη το έχουν καταλάβει πολλές κεφαλές του Πλανήτη- τον κίνδυνο απ’ την ακόρεστη κατανάλωση φύσης και πολιτισμού, και θα προσαρμοστούμε κάπως.
Το πρόβλημα, όμως, παραμένει, κι είναι το μεγάλο τίμημα της τεχνολογικής και πολιτισμικής προόδου μας, ιδιαίτερα τον τελευταίο μισό αιώνα. Το κόστος του πολιτισμού, ωστόσο, δεν πρέπει να ‘ναι ασήκωτο, γιατί μπορεί να χρεοκοπήσει την ανθρωπότητα. Αυτό ήταν ένα ζητούμενο παλιό, που, ωστόσο, είχε βρεθεί στην άκρη, κι ο κόσμος πορευόταν με τις τεχνολογικές του επαναστάσεις, δίχως να νοιάζεται την τράπεζα της φύσης και του πολιτισμού του -του φαίνονταν ανεξάντλητα. Τα πάντα όμως μπορούν να εξαντληθούν. Κι αυτό φέρνει ένα σοβαρό σκεπτικισμό, αλλά και μιαν ελπίδα: Πως θα περιοριστεί στο μέτρο του δυνατού η αδηφαγία κάθε μορφής του ανθρώπου, του σοφού, κατά τα άλλα.
«Η ζωή, το λοιπό, δεν θέλει να γνωρίζεις τα πάντα και να μην μπορείς να ζυγώσεις το πιο εύκολο, την απλότητα, μαθές» λέει ο Δημητρός. Σχόλιό σας;
Στην Ειλείθυια τα λέει, η οποία διέθετε περίσσεια εξυπνάδα, όχι όμως και κοινή λογική, που τη δανειζόταν απ’ τον απλό, όχι όμως κι απλοϊκό, Δημητρό. Γι’ αυτό τον εκτιμούσε αφάνταστα, τον παραδεχόταν -ο λαός όπως έχουμε ήδη πει. Μάθημα του λαού, λοιπόν, προς τη σοφιστικέ κι όμορφη Ειλείθυια, που στο μυαλό του Δημητρού φάνταζε πότε, πότε ηλίθια, με τα καζάντια της τα επιστημονικά και τα γυναικεία. Με τις ατέλειωτες στερήσεις της στις ανθρώπινες επιθυμίες της, επειδή έβαζε το χρέος της, λέει, πάνω, πάνω! Αλλά έτσι περιέπλεκε τη ζωή της, καταντώντας την ανούσια, κι ανάγκαζε τον Δημητρό να της θυμίσει πως όλα στη ζωή είναι απλά, αν έτσι τα θέλουμε. Κι έτσι είναι! Τον άκουγε; Τον άκουγε πάντως όταν τη μάλωνε, όταν τη νουθετούσε.
Συνέντευξη στην Κρίστυ Κουνινιώτη
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
