Ευδοκία Στάμου-Βασιλειάδου: «Η αλλαγή, η ανατροπή χρειάζεται αντίσταση κι αγώνες»
Με σπουδές Ψυχολογίας κι έχοντας εργαστεί στη Β’βάθμια και Γ’βάθμια Εκπαίδευση, η σχέση της με την ποίηση ξεκίνησε από τη νεαρή της ηλικία, οπότε κατάλαβε πόσο πιο εύκολο ήταν για εκείνη να εκφράζεται με στίχους. Αργότερα διακρίθηκε σε ποιητικό διαγωνισμό, ενώ πριν από τέσσερα χρόνια κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή «Φωτεινά Σχέδια» (εκδ. Το Δόντι). Πρόσφατα, ήρθε η σειρά της δεύτερης, από τις ίδιες εκδόσεις, με τίτλο «Αντιθέσεις». Η Ευδοκία Στάμου-Βασιλειάδου μιλά στην «Π» για τη νέα της δουλειά, τη θεραπευτική δύναμη της ποίησης, ενώ με αφετηρία στίχους της, εκφράζει την άποψή της για όσα συμβαίνουν γύρω μας.
-Πότε νιώθετε την ανάγκη να γράψετε ποίηση και ποια σπίθα μπορεί να κινήσει τον νου και το χέρι σας ώστε να αρχίσουν να συνθέτουν ένα ποίημα;
Ο στίχος, η ρίμα, είναι ανάγκη μου σε καθετί που με συγκινεί, με την ευρύτερη έννοια του όρου. Ετσι μου βγαίνουν αβίαστα οι λέξεις στο χαρτί. Και πιστέψτε με, υπάρχουν στην καθημερινότητα αρκετά που κινητοποιούν το συναίσθημα, αρκεί να έχουμε τη διάθεση να τα προσέξουμε.
-Ανθρωπος, συναισθήματα, φύση ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η νέα σας ποιητική συλλογή. Θα μας πείτε γι’ αυτή τη συνύπαρξη; Είναι, ίσως, ένας ύμνος στη ζωή;
Δεν θα μπορούσατε να το πείτε καλύτερα! Ναι. Είναι η ζωή, ο λόγος που ζει ο άνθρωπος και έχει ποιότητα ζωής. Γι’ αυτό τον λόγο έβαλα στην αρχή της συλλογής τη ρήση του δασκάλου μου Michel Lobrot «ο άνθρωπος δεν ζει για να επιβιώνει, αλλά για να αισθάνεται και να συγκινείται».
-«Αντιθέσεις» το ομότιτλο της συλλογής ποίημα, όπου εστιάζετε στις διαφορές και ομοιότητες των ανθρώπων. Τι σας γοητεύει, αλήθεια, στις αντιθέσεις;
Με γοητεύουν οι αντιθέσεις, οι αντιπαραθέσεις, οι αντίθετες γνώμες και απόψεις. Θεωρώ ότι ανοίγουν νέους ορίζοντες στην προσωπική μας ανάπτυξη, ίσως γιατί κάθε αντίθεση είναι και ένα δικό μας κομμάτι ή συμπληρώνει στην ψυχοσύνθεσή μας και στη γνώση μας κομμάτια που μας εξελίσσουν.
– «Αφησέ με να σε γνωρίσω» στίχος με τον οποίο ξεκινά το ποίημά σας με τίτλο «Κάλεσμα». Κατά πόσο οι ανθρώπινες σχέσεις, στην εποχή μας, δυσκολεύουν και μπλοκάρουν, εξαιτίας της επικράτησης της εικόνας έναντι του αληθινού προσώπου;
Ακούμε καθημερινά πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ό,τι πιο δύσκολο. Πολύ σωστά αναφέρεστε στην επικράτηση της εικόνας, στο προσωπείο, ή αν θέλετε μάσκα, που φοράμε, ο καθένας για τον δικό του λόγο, και δεν επιτρέπουμε να δει ο άλλος ποιοι πραγματικά είμαστε. Ετσι μπλοκάρουμε τον εαυτό μας, μπλοκάρουμε τον άλλο, μπλοκάρεται και η σχέση και κυριαρχεί το άσχετο.
-Ενα από τα ποιήματα της συλλογής σας είναι αφιερωμένο στον «Φόβο», που «Ολο μεγαλώνει/Γίνεται θεριό/καταβροχθίζει την καθημερινότητα/Η ζωή περνά χωρίς ζωή» αλλά «Τον κρατώ απ’ το χέρι/Προχωρώ μαζί του/Το θεριό μικραίνει/Γίνεται παιδάκι/γίνεται μωράκι/Κρατώ τρυφερά ένα χεράκι/Προχωράμε παρέα/Ελεύθεροι». Είναι, εδώ, ενδεικτικά, ένα σημείο, όπου συναντιέται η ψυχολόγος με την ποιήτρια;
Εύλογη η ερώτησή σας. Το σκέφτηκα και ‘γω, εκ των υστέρων βέβαια. Είμαστε αυτά που μαθαίνουμε, αυτά που βιώνουμε, αυτά που διδασκόμαστε ή διδάσκουμε… γράφω μέσα απ’ όλες αυτές τις εμπειρίες… αλλά θέλω να είμαι η Ευδοκία.
-Μεταξύ των ποιημάτων σας, συναντάμε το «Μέλλον», με αναφορές σε μεγάλες μορφές της αρχαιότητας και του περασμένου αιώνα. Πώς βλέπετε το μέλλον και πώς μπορεί να ξεκλειδώσουμε «το φως του ήλιου να φανεί/Να γίνει η πλάση φωτεινή», όπως γράφετε στο ποίημα «Να μπορούσα», ώστε να απαλύνει τη επικρατούσα γκριζάδα;
Νομοτελειακά η ανθρωπότητα εξελίσσεται. Αισιόδοξα αντιμετωπίζω το μέλλον. Μου είναι αδιάφορο πότε χρονικά το γκρίζο θα γίνει φωτεινό, αν θα το ζήσουμε εμείς. Το σίγουρο, για μένα, είναι ότι θα συμβεί. Η αλλαγή, η ανατροπή χρειάζεται αντίσταση κι αγώνες. Η αναφορά μου στις μεγάλες μορφές έγκειται στο ότι με βοήθησαν να διαμορφώσω αυτή την οπτική μου για το μέλλον.
-Ως ψυχολόγος, πώς εξηγείτε τις σχεδόν καθημερινές εκρήξεις βίας τόσο μεταξύ ανηλίκων όσο και ενδοοικογενειακά; Θεωρείτε ότι χουν αυξηθεί στις μέρες μας ή υπήρχαν πάντα, απλώς τώρα γίνονται, πιο εύκολα, γνωστές;
Ολοι το ξέρουμε πως υπήρχαν πάντα. Ιδιαίτερα σε εποχές που ήταν έντονος ο εκφοβισμός του συστήματος, εποχές κρίσης αξιών και ανασφάλειας, κάτι που ζούμε και σήμερα. Υπάρχει θυμός. Είμαστε ένας θυμωμένος λαός που ξεσπά στο παιδί του, στη γυναίκα του, στον συμμαθητή του, νομίζοντας πως έτσι αντιστεκόμαστε στα κακώς κείμενα. Οπως π.χ. σπάει ο έφηβος κάποιο τυχαίο μαγαζί, θεωρώντας ότι κάνει αντίσταση στο σύστημα. Βέβαια σήμερα γίνονται ευρέως γνωστές μέσα από τα ΜΜΕ, σε υπερβολικό βαθμό, θα έλεγα… Συμβαίνουν όμως και όμορφα γεγονότα μεταξύ ανηλίκων, τα οποία δεν αναφέρονται καν…
-Η ποίηση μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά, λέτε;
Το πιστεύω ακράδαντα! Οπως όλες οι μορφές τέχνης, εξάλλου. Στην ποίηση, το παιδί, ο έφηβος, ο ενήλικας βρίσκει σκέψεις και συναισθήματα που ήδη υπάρχουν στο υποσυνείδητό του. Ετσι έρχεται πιο κοντά στον εαυτό του, γαληνεύει, κατά κάποιο τρόπο, και νιώθει πιο δυνατός.
-Υπάρχουν κι άλλα γραπτά στα συρτάρια σας που περιμένουν να συνομιλήσουν με το ευρύτερο κοινό;
Πάντα υπάρχουν… και, ναι, νιώθω την επιθυμία να τα μοιραστώ μαζί σας.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
