Αχαΐα: Οι φωτιές θα σβήσουν, η οργή θα σιγοκαίει

Ο Απόστολος Αναστασόπουλος αρθρογραφεί για όσα μας εξοργίζουν ως ανθρώπους τις τελευταίες ώρες που οι φωτιές έκαναν κόλαση τη ζωή των Αχαιών.

Αχαΐα: Οι φωτιές θα σβήσουν, η οργή θα σιγοκαίει

Υπάρχουν στιγμές που η οργή των πολιτών ξεχειλίζει. Όχι γιατί δεν καταλαβαίνουν τις δυσκολίες, αλλά γιατί αισθάνονται πως κάποιοι τους κοροϊδεύουν κατάμουτρα. Οι πυρκαγιές που έπληξαν την Αχαΐα αυτές τις μέρες δεν άφησαν πίσω τους μόνο καμένα στρέμματα και κατεστραμμένα σπίτια· άφησαν και μια αίσθηση προδοσίας. Δεν είναι δυνατόν να απειλούνται σπίτια μόλις ένα χιλιόμετρο από το κέντρο της Πάτρας, όπως συνέβη στην περιοχή της Αρόης, στις Κεραίες, δίπλα στο Δασύλλιο.

Η εικόνα είναι εφιαλτική: μια φλόγα να κατεβαίνει σχεδόν μέχρι την καρδιά της πόλης, ενώ οι πολίτες ακούνε από πολιτικούς και επίσημους εκπροσώπους πως ο κρατικός μηχανισμός ανταποκρίνεται άμεσα και πως «υπάρχουν πολλά εναέρια μέσα». Την ίδια στιγμή, αυτοί που βρίσκονται στα μπαλκόνια τους και κοντά στα μέτωπα βλέπουν στον ουρανό… δύο ελικόπτερα. Πώς να μη γεννηθεί η ανάγκη για αρνητική έκφραση απέναντι στην εξουσία, αλλά και απέναντι στα Μέσα Ενημέρωσης που αναπαράγουν χωρίς αμφισβήτηση αυτά τα λόγια;

Η οργή γίνεται μεγαλύτερη όταν βλέπεις να «βαφτίζονται» ως οικισμοί περιοχές που ανήκουν στον περιαστικό ιστό της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της χώρας. Μια γλωσσική ακροβασία που στοχεύει να μειώσει επικοινωνιακά την ένταση του κινδύνου, λες και η πραγματικότητα αλλάζει με λέξεις.

Το χειρότερο όμως είναι ότι ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της καταστροφής. Για δεκαετίες, όσοι ζούσαμε στην Πάτρα είχαμε συνηθίσει να σηκώνουμε το βλέμμα προς το βουνό και να βλέπουμε πράσινο· να αφήνουμε το μάτι να ταξιδεύει πάνω από το Δασύλλιο, προς την κορυφή του Παναχαϊκού. Αυτή η εικόνα δεν θα υπάρχει πια. Από τα Καμίνια μέχρι τα Μποζαΐτικα, το βλέμμα μας θα σκοντάφτει σε μαυρισμένους κορμούς, στάχτη και μια θλίψη που δεν περιγράφεται εύκολα.

Η Αχαΐα δεν καίγεται μόνο από τις φλόγες· καίγεται και από την αίσθηση πως η πολιτεία –σε όλες τις εκφάνσεις της– δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, ούτε πριν τις φωτιές αλλά ούτε και κατά την κατάσβεσή τους. Η οργή αυτή δεν θα σβήσει εύκολα. Και αν δεν καταλάβουν οι υπεύθυνοι ότι οι πολίτες δεν αντέχουν άλλο κοροϊδία και ωραιοποίηση της πραγματικότητας, τότε η επόμενη μεγάλη πυρκαγιά δεν θα απειλήσει μόνο δάση και σπίτια, αλλά και ό,τι απέμεινε από την εμπιστοσύνη μας. Αν και σε όσους απέμεινε…