Αγγλία ή Ιταλία;
Ο διευθυντής σύνταξης της “Π” γράφει με αφορμή τον τελικό του Euro 2021.
Με ποιόν θα είμαστε στον τελικό; Μπορεί με την Αγγλία, γιατί παίζει ωραία μπάλα. Αλλά και η Ιταλία, ωραία μπάλα παίζει. Αλλά η Αγγλία αξίζει να το πάρει, γιατί δεν έχει πάρει τρόπαιο από το 1966. Και τι έγινε; Και η Γουατεμάλα δεν έχει πάρει τρόπαιο, αλλά δεν είναι κανείς με τη Γουατεμάλα. Πώς: Αμα κατέβει η Γουατεμάλα θα είμαστε με τη Γουατεμάλα, γιατί μας αρέσει να υποστηρίζουμε τον αδύνατο.
Γι’ αυτό είμαστε με τη Δανία στον ημιτελικό. Ναι, αλλά οι Δανοί είναι σνομπ και έχουν πάρει σκληρές ανθελληνικές θέσεις την περίοδο των μνημονίων. Μη μπερδεύεις τη μπάλα με την πολιτική, και στο κάτω κάτω οι Δανοί είναι ευρωπαϊστές ενώ οι Αγγλοι ψήφισαν BREXIT. Tώρα ποιος μπερδεύει τη μπάλα με την πολιτική; Να μπερδέψουμε τη μπάλα με την τυροκομική τότε: Οι Δανοί πουλάνε λευκό τυρί σαν φέτα και απομίμηση ροκφόρ. Και ήταν αυτός λόγος να είσαι με τη Γαλλία στη διοργάνωση; Α, πάντα ήμουν με τη Γαλλία. Όταν λες πάντα, τι εννοείς; Από τον καιρό του Αλέξανδρου Δουμά; Όχι, από τον καιρό του Πλατινί. Μη μας πεις ότι συμπαθείς τον Πλατινί, μια πονηράντζα και μισή.
Σιγά μη συμπαθήσω τους Γερμαναράδες. Γιατί να μην τους συμπαθήσεις, παίζουν ανοιχτά και έχουν παίκτες με προσωπικότητα. Σοβαρά; Ξεχνάς τι μας έκανε η Μέρκελ; Αν το πάρεις έτσι, και οι Ιταλοί μας χτύπησαν πισώπλατα το ’40, είναι δυνατόν να τους υποστηρίξουμε στον τελικό; Μη μας σκοτίζεις: Πάντα ήσουν με την Αγγλία για τον λόγο ότι όταν πρωτομπήκε η τηλεόραση στο σπίτι σου έβλεπες αγγλικό ποδόσφαιρο και γενικά είχες τον απόηχο του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου πως ό,τι αγγλικό είναι καλό και φιλικό, αν εξαιρέσεις κάτι απαγχονισμούς στην Κύπρο.
Κι εσύ πάντα ήσουν μη Αγγλία. Αγγλία- Γερμανία, με τη Γερμανία. Αγγλία- Τσεχοσλοβακία, με την Τσεχοσλοβακία. Αγγλία- Γαλλία, με τη Γαλλία. Και Αγγλία- Σκωτία, με τη Σκωτία. Κι εσύ όταν έπαιζαν Σκωτία- Ιρλανδία, ξέρεις με ποιόν ήσουνα; Με την Αγγλία ήσουνα. Να σας ρίξει λοιπόν ένα παστέλι ο Κιέζα, να σου πω εγώ την Κυριακή. Αλλά ξέρεις κάτι, ούτε Αγγλία, ούτε Ιταλία, ούτε Γερμανία, ούτε τίποτα: Με τον εαυτό σου είσαι. Είσαι με κάποιον γιατί δεν έχεις άλλον τρόπο να χαρείς το παιχνίδι, να πάρεις μέρος σ’ αυτό, να πανηγυρίσεις για το γκολ, να νιώσεις νικητής ή να νιώσεις την υπέροχη πληγή της ήττας (εκτός αν προλάβεις στην παράταση να ισορροπήσεις, προκειμένου να είσαι εν τέλει με όποιον νικήσει, γιατί «νικητής είναι το ποδόσφαιρο»).
Ολος αυτός ο οπαδισμός, μια αρχέγονη καταβολή, η ανάγκη για ταύτιση και ένταξη, η θεραπεία της ανασφάλειας, η αναζήτηση επαφής, κοινών σημείων και αποδοχής, και από εκεί και πέρα, η φανατική πρεμούρα της υπεράσπισης του κόσμου σου. Είμαι με τον Ολυμπιακό, γιατί ένας θείος μου ήταν Ολυμπιακός. Τίποτε άλλο; Όχι, αυτό. Λοιπόν, και μένα ο πατέρας μου με πήγε να δω την ΑΕΚ και έγινα ΑΕΚ. Κι αν χάσει η ΑΕΚ κλαίω. Εγώ κλαίω αν δεν χάσει η ΑΕΚ.
Λοιπόν, την Κυριακή, με ποιόν θα είμαστε; Μήπως να το βράσουμε το ματς; Τρελάθηκες; Θα λέει η παρέα ότι γεράσαμε. Α, ναι. Εχεις δίκιο. Είμαστε οπαδοί, άρα είμαστε νέοι. Τρέχει ο πιτσιρικάς ο είκοσι χρονών με τη μπάλα, κι εσύ λες «πόσο είμαστε;», και αυτός ο πληθυντικός της κοινότητας σε κάνει είκοσι χρονών κι εσένα. Αφού τόσο είμαστε. Ποτέ δεν περάσαμε αυτή την ηλικία. Το δέρμα μας ψεύδεται, μια ζωή αυτό έκανε το άτιμο το δέρμα.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
