Ανώνυμοι Αλκοολικοί στην «Π»: Λυπήθηκα τον εαυτό μου, ή θα σωζόμουν ή θα πέθαινα

Με πρώτο βήμα την αποδοχή της ασθένειάς τους, τα εξαρτημένα άτομα από το αλκοόλ κάνουν το δεύτερο βήμα που είναι η αναζήτηση βοήθειας ή η ένταξή τους σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Αρκετοί επιλέγουν για να ελευθερωθούν από τα δεσμά του αλκοόλ τις ομάδες Αλκοολικών Ανωνύμων.

Μία από αυτές λειτουργεί και στο κέντρο της Πάτρας, όπου δεκάδες πάσχοντες, αλλά και συγγενείς, ανάμεσα στους οποίους και ανήλικα παιδιά αλκοολικών, εντάσσονται αναζητώντας θεραπευτικές διαδρομές.

Η εξάρτηση από το αλκοόλ αποτελεί μείζον πρόβλημα για την κοινωνία και σκιάζει χιλιάδες οικογένειες. Το ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι ότι έχει διεισδύσει και μεταξύ των ανηλίκων. Σχεδόν καθημερινά 16χρονα αγόρια και κορίτσια μεταφέρονται στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών με σοβαρότατες παρενέργειες από την κατανάλωση αλκοόλ.

Η πρόσφατη έκθεση της ESPAD το 2024, που υλοποιείται σε 37 χώρες, σε συνεργασία με τον Οργανισμό της ΕΕ για τα Ναρκωτικά (EUDA), έδειξε για το σύνολο σχεδόν των 16χρονων στην Ελλάδα (92%) πως είναι «αρκετά» ή «πολύ» εύκολο να βρουν αλκοόλ εάν το θελήσουν. Σχεδόν εννέα στους 10 (86%) έχουν καταναλώσει οινοπνευματώδη.

Οι Αλκοολικοί Ανώνυμοι ιδρύθηκαν το 1935 από δύο αλκοολικούς οι οποίοι διαπίστωσαν ότι μοιραζόμενοι μεταξύ τους την εμπειρία, τη δύναμη και την ελπίδα τους μπόρεσαν να μείνουν καθαροί. Αυτή την εμπειρία τη μετέφεραν και σε άλλους που έπασχαν από αλκοολισμό, με αποτέλεσμα, σιγά-σιγά να αναπτύσσονται οι πρώτες ομάδες ΑΑ, αρχικά στην Αμερική και σύντομα να αρχίσουν να επεκτείνονται και σε άλλες χώρες.

Σήμερα, υπολογίζεται ότι λειτουργούν 118.000 ομάδες σε 180 χώρες, στις οποίες αναρρώνουν περισσότεροι από 2.500.000 αλκοολικοί. Οι αριθμοί αυτοί συνεχώς αυξάνονται, διότι πολλοί άνθρωποι καταφεύγουν στους ΑΑ ζητώντας βοήθεια. Οι πρώτες ομάδες στην Ελλάδα ξεκίνησαν προς το τέλος της δεκαετίας του πενήντα. Λειτουργούσαν εντός των αμερικάνικων βάσεων, κυρίως για τους Αμερικανούς στρατιώτες.

ΤΟ ΒΙΩΜΑ

Μιλώντας στην «Π» ένα από τα μέλη της ομάδας της Πάτρας υπογραμμίζει τα εξής: «Κοντεύω πέντε χρόνια καθαρός. Ο φόβος και ο πόνος με έφερε σε αυτή την ομάδα, όπως και όλους τους άλλους. Καταλάβαμε ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημά μας. Το δύσκολο για τους περισσότερους είναι η παραδοχή του προβλήματος. Το πρώτο βήμα ξεκινάει όταν εγώ παραδέχομαι ότι η αρρώστια μου είναι ανίατη, προοδευτική, θανατηφόρα».

Από κει και πέρα, όπως μας περιέγραψε ο ίδιος «ξεκινάμε ένα πρόγραμμα 12 βημάτων, με πρώτο να μη σηκώνουμε το πρώτο ποτήρι για 24 ώρες. Σε όλη αυτή την πορεία πάμε χέρι-χέρι ο παλαιότερος με τον νεότερο. Αυτό δηλαδή που έμαθε και πέτυχε ο παλαιότερος το μεταδίδει στον νεότερο. Εμείς δεν μαθαίνουμε πως να μην πίνουμε, αλλά πώς να διαχειριζόμαστε τη ζωή μας χωρίς αλκοόλ, χωρίς αυτό το δεκανίκι, όπως εμείς το χρησιμοποιούμε ως δικαιολογία».

Μιλώντας από την εμπειρία του τονίζει ότι «ο αλκοολισμός αργά η γρήγορα εξελίσσεται ανεξέλεγκτα. Η κατάληξή του είναι η τρέλα, η φυλακή και ο θάνατος. Εμείς, οι Αλκοολικοί Ανώνυμοι, πιστεύουμε ότι ο αλκοολισμός δεν είναι κοινωνικό στίγμα. Οι προσωπικές μας εμπειρίες δείχνουν ότι ο αλκοολισμός είναι μία σοβαρή σωματική, πνευματική και ψυχική ασθένεια. Σαν αλκοολικοί μάθαμε ότι η θέληση μόνο, όσο δυνατή κι αν είναι, δεν φτάνει για να μας κρατήσει μακριά από το ποτό. Στο παρελθόν, προσπαθήσαμε με διάφορους τρόπους να ελέγξουμε τις ποσότητες που πίναμε και δεν τα καταφέραμε».

ΑΥΞΗΤΙΚΗ ΤΑΣΗ

Η ομάδα των Αλκοολικών Ανωνύμων της Πάτρας καταγράφει μια αυξητική τάση στην προσέλευση. «Λειτουργούμε δύο ομάδες αλκοολικών ανωνύμων. Τον τελευταίο καιρό υπάρχει μεγαλύτερη προσέλευση συγγενών, οι οποίοι αναζητούν τρόπους για να βοηθήσουν τα εξαρτημένα μέλη της οικογένειάς τους».

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ

Στο ερώτημά μας ποιο είναι το μορφωτικό, οικονομικό και επαγγελματικό επίπεδο των ανθρώπων της ομάδας, μας απάντησε: «Υπάρχει ποικιλία. Από τα πιο υψηλά στρώματα μέχρι τα πιο χαμηλά. Εμείς δεν κοιτάμε ούτε τη μόρφωση ούτε το πορτοφόλι του άλλου. Είμαστε όλοι ίσιοι και πάσχουμε από την ίδια ασθένεια».