Διάλογος χωρίς αυταπάτες και επικοινωνιακά τεχνάσματα

Ο Δημήτρης Μάντζος είναι βουλευτής Επικρατείας – κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος – υπεύθυνος Εξωτερικών ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής.

Στον απόηχο των εξελίξεων σε όλα τα μέτωπα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, το ζήτημα της Τουρκίας και της Βόρειας Μακεδονίας επιβεβαιώνουν ότι δεν μπορείς να κάνεις στιγμιαία ανάλυση. Υπάρχει μία αρετή, που ονομάζεται προνοητικότητα. Η εξωτερική πολιτική χαράσσεται σε βάθος χρόνου.

Οταν στο ζήτημα της Αλβανίας έχεις ένα χρόνο κρατούμενο εκλεγμένο δήμαρχο, δεν κάνεις διπλωματικές κινήσεις, έστω να ορκιστεί και τον θέτεις στο ψηφοδέλτιό σου για να ρίχνεις στάχτη στα μάτια των ομογενών στη Β. Ηπειρο και έχεις ως αποτέλεσμα την εκπρόσωπο της ΕΕ να μιλά για διμερές κι όχι ενταξιακό ζήτημα και φτάνεις στο σημείο την ημέρα σύλληψης του Μπελέρη ο Αλβανός πρωθυπουργός να κάνει πανηγυρική προεκλογική καμπάνια -για εκλογές του 2025- μέσα στην Αθήνα, αυτό είναι πρόβλημα προνοητικότητας. Είναι απρονόητη η πολιτική αυτή.

Στο ζήτημα της Βόρειας Μακεδονίας, η κυβέρνηση ΝΔ σχεδόν επένδυσε στην εκλογή του VMRO για να ναρκοθετηθεί η Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία καταψηφίσαμε διότι θεωρούμε ότι είχε επικίνδυνες δομικές ελλείψεις, αλλά αν μη τι άλλο είχε ένα θεμέλιο: τη συνταγματική ονομασία του κράτους. Η κυβέρνηση δεν παρακολουθούσε μόνο αμέτοχη τη ρητορική του VMRO, αλλά και επένδυε στην εκλογή του για να υπάρξει ναρκοθέτηση της Συμφωνίας. Ολα αυτά έχουν να κάνουν με το κατά πόσο χαράσσουμε μία εξωτερική πολιτική με ρεαλισμό και στρατηγική.

Για τη συνάντηση του Μητσοτάκη-Ερντογάν, εάν είχαμε διεθνοποιήσει τα ζητήματα για την τουρκική προκλητικότητα, θα μπορούσε να υπάρχει μία άλλη τροπή. Λέμε «ναι» στο να είναι ανοικτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας, όμως αυτή να γίνεται με όρους ειλικρίνειας και ρεαλισμού, χωρίς αυταπάτες και επικοινωνιακά τεχνάσματα. Γιατί, είδαμε έναν Τούρκο πρόεδρο να επιβεβαιώνει ότι δεν έχει μετακινηθεί ούτε ελάχιστον από αναθεωρητικές θέσεις. Συμφωνούμε όλοι σε ήρεμα νερά στο Αιγαίο και στη χαλάρωση υπερπτήσεων. Αυτό είναι κέρδος της εξωτερικής μας πολιτικής και μόνο; Ή είναι μία παραχώρηση της Τουρκίας, η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να αρθεί, σύμφωνα με τα συμφέροντά της; Μας έχει πείσει ότι έχει αφήσει πίσω της την προκλητική αναθεωρητική συμπεριφορά; Οχι, όταν υπάρχουν τα βιβλία Ιστορίας, που διαιωνίζουν το αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας», τα Θαλάσσια Πάρκα μέχρι και Ιόνιο και μας εμποδίζει, ή το θέμα της Κύπρου, στο οποίο δημιουργούνται τετελεσμένα. Ολα αυτά απαντήθηκαν; Οφειλε να έχει κάνει, τουλάχιστον τα ελάχιστα, η κυβέρνηση.

Το διάβημα στην UNESCO για τη «Μονή της Χώρας» είναι το ελάχιστο, αλλά έγινε μόλις προ ημερών, ενώ γνωρίζαμε το θέμα από το 2020.