Δημήτρης Ανάγνου: Λεβέντης σε όλα του! – Έφυγε από τη ζωή και κηδεύτηκε

Γιώργος Αναστασόπουλος

Τίμησε στο έπακρο όλες τις ιδιότητές του. Εφυγε από τη ζωή, ανήμερα της γιορτής του, όρθιος και «γεμάτος» και κηδεύτηκε χθες από τον Ι.Ν. της Αγίας Βαρβάρας. Αυτός ο μικρός το δέμας συμπολίτης είχε ένα πελώριο προτέρημα.

Κέρδιζε την τυφλή εμπιστοσύνη ένεκα της σπάνιας «κοπής» των αρχών και των αξιών του.

Ο εκλιπών Δημήτρης Ανάγνου «σημάδεψε» μια ολόκληρη εποχή. Σαν άνθρωπος πάνω απ όλα. Και σαν συνδικαλιστικός, πολιτικός, κομματικός κοινωνικός και βέβαια ποδοσφαιρικός παράγοντας. Σ’ εκείνη την «άλλη» εποχή, που άνθιζαν η αλληλεγγύη, ο ρομαντισμός και η προσήλωση σε ιδανικά.

ΜΕ ΤΟΝ «ΓΕΡΟ»

Στα μεταπολεμικά χρόνια τάχθηκε στο πλευρό του «Γέρου της Δημοκρατίας» Γεωργίου Παπανδρέου και απολάμβανε τη φιλία και την εκτίμηση του αείμνηστου Γεωργίου Παπαγιαβή. Παράλληλα με την συνδικαλιστική του δράση στον «Λαδόπουλο» ήταν καθημερινά ένας ξεχωριστός και αγαπητός αγωνιστής της ζωής. Πάντα στην πρώτη γραμμή. Στην περίοπτη θέση των απλών ανθρώπων. Με ειρηνικά «όπλα» του τη σύνεση, τη σωφροσύνη, τον σεβασμό στον συνάνθρωπο και τον αντίπαλο. Αν ήταν θεσμός το «Πανεπιστήμιο του πεζοδρομίου» και των αγώνων, ο Δημήτρης Ανάγνου θα υπερηφανευόταν για το «πτυχίο» του με άριστα.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Αν και καταγεγραμμένος αντιστασιακός στα χρόνια της χούντας, ουδέποτε εκμεταλλεύτηκε τη δράση του. Παράσημό του ήταν η αναγνώριση της προσφοράς του από τον απλό κόσμο. Μαζί με τον αδελφικό του φίλο Γιάννη Βγενόπουλο είχαν μετατρέψει τα γραφεία του Εμπορικού Συλλόγου σε γιάφκα αντιφρονούντων.

Εκεί δίπλα και τα πρώτα γραφεία της «Γνώμης» του αείμνηστου Χρήστου Χριστόπουλου. Δύο χώροι αντιστασιακής έκφρασης με παρόντες πολλούς αντιστασιακούς της εποχής. Σαν έφηβος και παιδί της εφημερίδας για όλες τις δουλειές, τους έζησα έναν-έναν. Τον Χριστόπουλο, τον Σολωμό, τον Παππά, τον Γεωργόπουλο, τον Μπεκίρη, τον Τουλιάτο, τον Σωτηρόπουλο, τον Βεντουρή και φυσικά τον Γιάννη και τον Δημήτρη. Ολοι μαζί, πριν πάρει ο καθένας τον κομματικό του δρόμο μόλις ήρθε η μεταπολίτευση.

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ

Μετά την «Ενωση Κέντρου» του Γεωργίου Παπανδρέου και του Γεωργίου Μαύρου τον γοήτευσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μόνο ο Ανδρέας. Δεν βρέθηκε σαν προσωπολάτρης στο πλευρό του, αλλά σαν ένα απλό στέλεχος, που χαιρόταν διότι ο Ανδρέας έφερε ένα δικαιότερο κοινωνικό ισοζύγιο στον τόπο.

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ

Η μεγάλη αγάπη, πάντως, του εκλιπόντος ήταν ο ιστορικός ΑΠΣ Πάτραι, από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του, το 1967. Ηταν ο μόνιμος γενικός γραμματέας του συλλόγου. Ηξερε απέξω και ανακατωτά τους ποδοσφαιρικούς κανονισμούς. Υπηρέτησε όλους ανεξαίρετα τους προέδρους της δημοφιλούς ομάδας. Τον ήθελαν κοντά τους γιατί τους ορμήνευε «σοφά» να ξεπερνάνε κάθε κακοτοπιά. Τον Γ. Κομνηνό, τον Γιάννη Πολιτάκη, τον Ανδρ. Μανδρέκα, τον Μαν.Λαϊνιώτη, τον Μ. Γκότση, τον Κ. Παπαδόπουλο, τον Περ. Γιαννόπουλο, τον Βασ. Τσοκανά, τον Νικ. Τσανταρλιώτη, τον Δημ. Μητρέλη και τον υπογράφοντα. Ολοι μας γνωρίζαμε ότι είχαμε δίπλα μας τον χρήσιμο άνθρωπο.
Ανιδιοτελής, αγαπητός, πραγματικός προφέσορας.

Ενας μεγαλειώδης «χαμάλης» του ιστορικού Πάτραι. Ο οποίος σε δίσεκτα έτη μοιραζόταν στις αποστολές μια σκέτη μακαρονάδα με τον μπάρμπα Γιάννη, τον φροντιστή, γιατί αλλιώς δεν θα έφταναν τα έξοδά της…

Τι να πρωτοθυμηθείς γι’ αυτόν τον καλό άνθρωπο. Αγαπημένε μας Μήτσο, αιωνία σου η μνήμη.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News