Φρόσω Ανδριοπούλου: «Οπλο μου στις δυσκολίες, η βαθιά πίστη στο κοινωνικό όραμα»
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα χρειαζόμαστε ένα σχολείο ανοικτό κι ελκυστικό για την κοινωνία
Μεγαλωμένη με αγάπη μέσα στην αγκαλιά πολυμελούς οικογένειας, οικονομικά αυτόνομη, καθώς εργαζόταν ήδη από φοιτήτρια, σύζυγος και μητέρα τριών παιδιών, άφησε για ένα εύλογο διάστημα τον εργασιακό χώρο για να επιστρέψει δριμύτερη, ως σχολικός φύλακας. Εκτοτε, διένυσε μια δυναμική πορεία με πίστη στο κοινωνικό όραμα.
Σήμερα, πρόεδρος του Σωματείου Φυλάκων Σχολικών Κτιρίων και Λοιπών Εργατοϋπαλλήλων του Δήμου Πατρέων και αιρετή εκπρόσωπός τους σε διάφορα συνδικαλιστικά όργανα, η Φρόσω Ανδριοπούλου μοιράζεται με την εφημερίδα «Πελοπόννησος» σταθμούς της ζωής της.
-Εντονότερες αναμνήσεις από τα παιδικά σας χρόνια;
Μεγάλωσα σε πολυμελή αγροτική οικογένεια. Η αγάπη, η στοργή και η φροντίδα των γονιών έκαναν πιο εύκολες τις δυσκολίες και με ακολουθούν ακόμη και σήμερα σαν ξωτικό χάδι της ψυχής. Οι παραβολές του πατέρα γύρω από το τζάκι, τα οικογενειακά γλέντια, το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας, το κρυφτό στο «καπνισμένο κατώι» απομεινάρι της ναζιστικής θηριωδίας, οι κυριακάτικες εκδρομές στα μοναστήρια με το φορτηγό του πατέρα και η μαγική φωνή του Δεύτερου Προγράμματος που ξεπήδαγε από το τρανζιστοράκι στον τρύγο και τ’ αλώνια. Η ζωή στο χωριό ακολουθούσε τον κύκλο της φύσης από τη σπορά στη συγκομιδή που επαναλαμβανόταν ακατάπαυστα, οι εναλλαγές στα χρώματα και τις μυρωδιές που προκαλούσαν ανάμεικτα συναισθήματα. Η γοητεία του απροσδιόριστου…
-Μετά το σχολείο σπουδάσατε…
Τελειώνοντας το 1ο Λύκειο Αμαλιάδας σπούδασα στην Πάτρα στη Σχολή Τουριστικών Επιχειρήσεων και από τότε ζω και δουλεύω εδώ.
-Κι αφότου πήρατε το πτυχίο σας, με τι ασχοληθήκατε;
Στα δεκαεφτά κόλλησα τα πρώτα μου ένσημα ως γραμματέας στον Σύλλογο Πολυτέκνων Αμαλιάδας. Οταν άρχισα να διαμορφώνομαι ιδεολογικά αντιλήφθηκα ότι η χειραφέτηση της γυναίκας δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την οικονομική της αυτονομία, έξω από την παραγωγική διαδικασία. Φοιτήτρια τα καλοκαίρια εργαζόμουν στο εργοστάσιο «Κύκνος» στα Σαβάλια και παράλληλα έκανα ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές. Κατόπιν στο Achaia Beach Hotel και στο λογιστήριο της ΕΒΓΑ με τα φημισμένα παγωτά… Μετά ήρθε η οικογένεια.
-Πώς κατανείματε τις επαγγελματικές και τις οικογενειακές σας υποχρεώσεις, ώστε να πετύχετε τις ισορροπίες, απ’ όταν γεννήθηκαν τα παιδιά σας έως ότου μεγάλωσαν;
Οταν ήρθε το πρώτο παιδί μας ο Γιάννης, που είναι πολιτικός μηχανικός κι εργάζεται στη Γερμανία, αναγκάστηκα να σταματήσω τη δουλειά γιατί ο σύζυγος ταξίδευε συχνά για τη δουλειά του. Σύντομα ήρθε και το δεύτερο παιδί, η Μάρθα, που έχει σπουδάσει θεατρολόγος κι εργάζεται στην Πάτρα στο marketing μιας εταιρείας. Μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά δεν δούλευα.
Μοναδική μου έγνοια ήταν να πάρουν ό,τι πήρα κι εγώ από τους γονείς μου. Ημουν πάνω καταπάνω αυτή την ευαίσθητη περίοδο, που θεμελιώνεται η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας τους. Είχαμε και την ευλογία να έχουμε και τη στήριξη των πατρικών μας οικογενειών και τους είμαι ευγνώμων γι αυτό. Οταν μεγάλωσαν κάπως τα παιδιά ένιωσα ότι με σωστό προγραμματισμό μπορούσα να τα καταφέρω και ξανάρχισα να δουλεύω. Δύσκολα ναι, αλλά οι στόχοι ζωής ανατροφοδοτούσαν την ενέργειά μου και η κούραση εξανεμιζόταν. Η κάθε μέρα είχε πραγματικό κι έντονο ενδιαφέρον κι αυτό λειτουργούσε σαν βάλσαμο.
-Επιστρέψατε στον εργασιακό στίβο ως σχολικός φύλακας. Πώς θα περιγράφατε την εμπειρία σας από την αρχή έως το τέλος της διαδρομής;
Είναι αλήθεια ότι αρχικά εξέλαβα αυτή τη δουλειά ως μία βιοποριστική λύση ανάγκης, αλλά πολύ γρήγορα διαψεύστηκα. Η ενσωμάτωσή μου στη σχολική κοινότητα με έναν δημιουργικό ρόλο και η συνάφειά μου με τα παιδιά του δημοτικού και του γυμνασίου με γύρισαν νοσταλγικά στα χρόνια της αθωότητας. Αφουγκραζόμουν τις χαρές και τις λύπες τους, τα θέλω τους, τα προβλήματά τους, τις αγωνίες τους και όλο αυτό ήταν υπέροχο και μοναδικό. Κάπως έτσι έγινε το επάγγελμα που αγάπησα και συνεχίζω να υπηρετώ τώρα μέσα από το σωματείο μας. Συνεπώς, η διαδρομή αυτή όχι μόνο δεν έχει τελειώσει, αλλά έχουμε ακόμη μεγάλη απόσταση να διανύσουμε.
-Ενεργό μέλος του Σωματείου Σχολικών Φυλάκων και Λοιπών Εργατοϋπαλλήλων, αρχικά, στη συνέχεια γραμματέας, σήμερα πρόεδρός του, εκλεγμένη στο Εργατικό Κέντρο, στην Ομοσπονδία, και πρόσφατα εκλεγείσα για πέμπτη φορά στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο Υπαλλήλων Αορίστου ΟΤΑ Ν. Αχαΐας. Θα μας πείτε για τις προκλήσεις και τις απαιτήσεις που αντιμετωπίζετε;
Οι δύο στρατηγικοί στόχοι μας αφορούν αφενός στην τελική δικαίωση των σχολικών καθαριστριών με τη μονιμοποίησή τους, που είναι πλέον ώριμο και δίκαιο αίτημα και υποστηρίζεται από τους φορείς της σχολικής κοινότητας και τη δημοτική αρχή, αφετέρου στην ανάσχεση της φθίνουσας πορείας του θεσμού του Σχολικού Φύλακα, με νέες προσλήψεις και διευρυμένο ρόλο και καθηκοντολόγιο, προσαρμοσμένο στις σύγχρονες λειτουργικές ανάγκες του σχολείου. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα χρειαζόμαστε ένα σχολείο ανοικτό κι ελκυστικό για την κοινωνία, που θα είναι κυψέλη πολιτισμού, αθλητισμού και γενικότερα δημιουργικών δραστηριοτήτων του ελεύθερου χρόνου και της σχόλης.
-Στα χρόνια που εργάζεστε, τι διαπιστώνετε για τη θέση της γυναίκας στον επαγγελματικό στίβο; Τι έχει καταφέρει και σε τι εμπόδια σκοντάφτει;
Εχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι από τότε που η Μαίρη Ουόλστονκραφτ, επηρεασμένη από τις ιδέες του Διαφωτισμού, έγραψε πρώτη για τα δικαιώματα της γυναίκας μέχρι σήμερα, που το Γυναικείο κίνημα μέσα από τις διαδοχικές φάσεις εξέλιξης του φεμινισμού, του νεοφεμινισμού και του μεταφεμινισμού και τις γυναικείες μορφές που ανέδειξε όπως η Σιμόν Ντε Μποβουάρ, η Ατζελα Ντέιβις και πολλές άλλες, πέτυχαν μεγάλες κατακτήσεις κυρίως νομικής, πολιτικής και οικονομικής φύσης βελτιώνοντας τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Ομως, ο δρόμος του αγώνα για τη γυναίκα είναι ακόμη μακρύς και πιστεύω ότι το Γυναικείο κίνημα περνάει τη φάση της ωριμότητάς του κι έχει πλέον συλλάβει το πλέον ουσιώδες, που είναι κατά τη γνώμη μου η σύνδεσή του με το γενικότερο πρόβλημα της συμπερίληψης και της κατάργησης των διακρίσεων με βάση το φύλλο, τη φυλή, την εθνικότητα, την ηλικία, την αρτιμέλεια, την κοινωνική τάξη, τις ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις και τη σεξουαλική ταυτότητα.
-Στις όποιες δυσκολίες, γενικά, ποια όπλα διαθέτει η φαρέτρα σας;
Η βαθιά πίστη στο κοινωνικό όραμα που το διεκδικείς με τη διαρκή γνώση, την υπομονή, την επιμονή και το πείσμα.
-Ονειρεύεστε να…
…επικρατήσει ειρήνη και δικαιοσύνη στη γη για να μπορούν τα παιδιά να ονειρεύονται.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
