Γιάννης Ξανθούλης: «Μεσα στον ζόφο είχα ανάγκη να ξεφύγω φτάνοντας στα άκρα»
Τον Γιάννη Ξανθούλη τον αγαπάμε. Σταθερά και αναλλοίωτα. Γιατί κάθε του βιβλίο έχει τη δική του ταυτότητα, τον δικό του χαρακτήρα και πάντα μας εκπλήσσει. Η ξανθοπουλική σφραγίδα, γαρ. Της οποίας το μελάνι παραμένει ανεξίτηλο στα χρόνια. Οπως ανεξίτηλα παραμένουν, επίσης, η αχαλίνωτη φαντασία και το ιδιαίτερο χιούμορ του συγγραφέα, που στο νέο του μυθιστόρημα «Ονειρεύτηκα τη Σανγκάη« (εκδ. «Διόπτρα») δίνουν ρέστα. Κι αυτό, γιατί στον φανταστικό του, ηλιοδαρμένο Πετρόκαμπο συμβαίνουν πράγματα, και κυρίως θαύματα, που αλλάζουν άρδην τη ζωή των –Πετροκαμπιωτών με τα απίστευτα ονόματα και τη συνήθεια της υπνοβασίας -κέντησε κι εδώ ο Ξανθούλης. Οι οποίοι βλέπουν τον λησμονημένο ξερότοπό τους να μεταμορφώνεται χάρη σε μια επιστολή εκ Γερμανίας. Ο Γιάννης Ξανθούλης μιλάει στην «ΠτΚ» για το βιβλίο του,
Πότε και με ποια αφορμή άρχισε να διαμορφώνεται στον νου σας ο Πετρόκαμπος;
Ηταν το περσινό καλοκαίρι. Ιούλιος του σκασμού κι εγώ βρισκόμουν για ένα τριήμερο στην Ανω Βέργα στην Καλαμάτα σε φίλους. Το πετρόκτιστο κατάλυμα και οι κλασικές μου ενστάσεις για το θαύμα του ελληνικού καλοκαιριού με οδήγησαν στον Πετρόκαμπο. Ενα χωριό που το δέρνει αλύπητα ο ήλιος. Χωρίς σκιά και χωρίς καμιά προοπτική, μέχρι που σκάει μύτη μια επιστολή από τη Γερμανία… Κάπως έτσι ξεκίνησα να ονειρεύομαι τη Σανγκάη…
Ουδόλως πόλος έλξης σε όλα τα επίπεδα ο Πετρόκαμπος είναι, ως προς αυτό, το αντίθετο της Ελλάδας, φωνάζει ωστόσο η ομοιότητά του με τη χώρα μας σε θέματα νοοτροπίας. Θα μας πείτε;
Προχωρώντας το γράψιμο, στην αρχή αποσπασματικά και κατόπιν πιο συστηματικά, το μυστηριώδες αυτό χωριό αποκτούσε πολλά γνώριμα στοιχεία. Πέρα από τις πέτρες και τους σκορπιούς κουβαλούσε και το παράπονο πως δεν ήταν πλέον αυτόνομο. Δηλαδή με κοινότητα, πρόεδρο, γραμματέα… Αυτό ήταν ένα πρόβλημα για την τοπική αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα. Χάθηκε το σφρίγος της συλλογικότητας όταν έσβησε ο κοινοτισμός με τη συρρίκνωση των πρωτοβουλιών στα χωριά. Φυσικά δεν είναι αυτό το θέμα μου, αλλά παίζει βασικό ρόλο η έλλειψη αρχών και η επίδρασή τους λόγω της επιχείρησης «Καποδίστρια» και των σχετικών αποφάσεων.
Ο ευεργέτης του Πετρόκαμπου, σταρ ερωτικών ταινιών Λάκης Μπούγας –καλλιτεχνικό Φικιφίκας–, με την κληρονομιά του εύχεται το χωριό του (που σημειωτέον τον είχε του πεταματού) «να γίνει καλύτερο, μπας και καλυτερέψουν και οι άνθρωποι, αν και… δεν νομίζω ότι η φάρα μας διορθώνεται», όπως γράφει. Εσείς τι πιστεύετε; Διορθώνεται;
Ενας πορνοστάρ ξεχασμένος Πετροκαμπιώτης αφήνει σημαντική περιουσία στον Πετρόκαμπο με τους όρους να δικαιωθεί ως «καλλιτέχνης» και ως πρώην παρίας. Η αναγνώριση που του απέφερε πολύ χρήμα ήρθε από τη Γερμανία. Στα στερνά του πιστεύει πως θα αποκατασταθεί η σχέση του με τη γενέτειρά του παρά την πικρία που κουβαλά. Ενα μουσείο «πορνό» βέβαια θα δοκιμάσει τις ηθικές αντιστάσεις αλλά και τις όποιες τύψεις των συγχωριανών. Οσο για το αν η φάρα μας διορθώνεται, πιστεύω ότι μπορεί να βελτιωθεί αναζητώντας τα εθνικά μας ελαττώματα με ειλικρίνεια. Εχουμε ξεχάσει να υπερασπιζόμαστε πια τους θυμούς μας.
Και η εξάρτησή μας από τις ξένες δυνάμεις –οι Γερμανοί, με επικεφαλής τη χιτλερικών προδιαγραφών φράου Χούγκεν, παρόντες– είναι, λέτε, μόνιμη «προίκα» μας;
Οι Γερμανοί είναι συνεπείς στη πρωσική νοοτροπία τους. Βησιγότθοι με λούστρο είναι, αλλά σώζονται από μια έμφυτη προσήλωση στην πειθαρχία. Στο μυθιστόρημα παραμένουν Γερμανοί, αλλά με την επίδραση των μυστηρίων του Πετρόκαμπου. Εξάλλου οι τωρινοί Γερμανοί, ας μην ξεχνιόμαστε, απέχουν ελάχιστες δεκαετίες από εκείνους του μεσοπολέμου και του πολέμου.
Αν και ο Φικιφίκας δίνει τα χρήματα, ο Πέτρος Μακκαβαίος ή Μπαλαρίνος είναι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας. Η ζωή του αντίγραφο του Πετρόκαμπου: Η απόλυτη ξηρασία. Τι αγαπήσατε στον ήρωά σας;
Ηρωάς μου δεν είναι ο πορνοστάρ που εμφανίζεται ως ευεργέτης. Είναι ένας συνταξιούχος λογιστής, ο Πέτρος Μακκαβαίος, που γερνά στο χωριό με ανύπαρκτη κοινωνική ζωή. Ομως συμβαίνει να έχει μακρινή συγγενική σχέση με τον Απόστολο Μπούγα ή Φικιφίκα, δηλαδή τον επιφανή πορνοστάρ που η ταινία Το τρίτο πόδι του Ρήνου έκοψε στη Σανγκάη εννιά εκατομμύρια εισιτήρια.
Το ξεκαρδιστικό γέλιο εναλλάσσεται με το μειδίαμα κατά την ανάγνωση της ιστορίας σας. Πώς περάσατε ενόσω τη γράφατε και αναζητούσατε τα ευφάνταστα ονόματα των χαρακτήρων (π.χ. Αμβρόσιος ο Τεκνοπνίκτωρ);
Το έγραψα σαν διασκεδαστικό σατιρικό μυθιστόρημα χωρίς να παραβλέπω τις δραματικές του διαστάσεις. Υπάρχουν κανονικοί χαρακτήρες, γνώριμοι σε όλους μαζί με τα παράδοξα του Πετρόκαμπου. Η αλήθεια είναι πως σε τούτους τους ζοφερούς καιρούς είχα ανάγκη να ξεφύγω
φτάνοντας στα άκρα.
Είναι, βεβαίως, και τολμηρή. Ηταν κάτι που είχατε προαποφασίσει;
Η βωμολοχία και η ίντριγκα με ένα θέμα κάπως τολμηρό -αν και δεν πιστεύω ότι μπορεί να μας σοκάρει πλέον οτιδήποτε- προέκυψε αβίαστα. Δηλαδή δεν μπορούσα να αποφύγω λέξεις που θα χαρακτήριζαν σωστά την περιπέτεια της γραφής. Από κει και πέρα καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του.
Τα «χαστούκια», τα τελευταία χρόνια, αλλεπάλληλα. Από τη μια κρίση στην άλλη – οικονομική, υγειονομική, πόλεμος, ακρίβεια… Τι σας φοβίζει και τι σας εξοργίζει σε όλο αυτό;
Με φοβίζει και με εξοργίζει ότι πολυσυζητάμε και κανακεύουμε τους φόβους μας. Σε μια εποχή ασήμαντων ηγετών, κοντόφθαλμων και χυδαία συμβιβασμένων με πετρελαιάδες, φονιάδες, οπισθοδρομικούς και δολοφόνους εν ψυχρώ αναγκαζόμαστε να συνηγορούμε με την ανημπόρια μας «γκουγκλάροντας».
Και για να κλείσουμε με κάτι αισιόδοξο, όπως και το βιβλίο σας. Πώς θα φανταζόσασταν τις καλοκαιρινές σας διακοπές στον Πετρόκαμπο;
Ευχαρίστως θα πήγαινα διακοπές σε ένα τόσο «προχωρημένο» χωριό, που δεν τρομάζει ούτε από τα τρόπαια του σεξ ούτε από τους σκορπιούς, τις πέτρες και την υπνοβασία, που αποτελεί άλλο ένα καύχημα αυτού του ξεχωριστού Πετρόκαμπου.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
