Χριστίνα Καπάδοχα: «Το Λονδίνο μου άνοιξε πόρτες που δεν είχα ποτέ φανταστεί»

Κερκυραϊκής καταγωγής, γεννημένη στην Πάτρα, όπου και έκανε τις πρώτες σπουδές της, ακολούθησε το όνειρό της -την καλλιτεχνική έκφραση και την επικοινωνία- το οποίο την οδήγησε, τελικά, στο Λονδίνο, να χτίζει μια υπέροχη καριέρα, απολαμβάνοντας τις χαρές της ζωής και της δουλειάς της. Η δρ. Χριστίνα Καπάδοχα καλλιτέχνης-ερευνήτρια-λέκτορας Σωματικής Υποκριτικής και Πρακτικής Ερευνας συστήνεται στην «Π».

Ηταν το θέατρο ΤΟ όνειρο;

Το όνειρο ήταν η καλλιτεχνική έκφραση κι η επικοινωνία. Το θέατρο προσέφερε το πιο ολιστικό μέσο που αργότερα πήρε διάφορες μορφές κι εξελίχθηκε σε τρόπο ζωής.

Οπότε τελειώνοντας το σχολείο…

Τελειώνοντας το σχολείο σπούδασα Ελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Μια μετάβαση που μου χάρισε πολλά εφόδια που κουβαλάω ακόμα και τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια. Αλλά ο στόχος ήταν η εισαγωγή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου που ήρθε πολύ οργανικά και όμορφα ένα χρόνο πριν ολοκληρώσω τις σπουδές μου στην Πάτρα.

Εχεις συμμετάσχει σε παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου καθώς και στο Φεστιβάλ Αθηνών. Η παραμονή και η καριέρα στην Ελλάδα δεν ήταν στα πλάνα σου;

Μια δύναμή μου που θεωρώ ευλογία είναι η διορατικότητα και το ένστικτο. Δεν έχω το προνόμιο να μην βλέπω μπροστά. Στο Εθνικό ξεκίνησα με μια κατά κάποιο τρόπο αγνότητα στα 22 μου. Πίστευα πως οι καλλιτεχνικές μου ικανότητες ήταν αρκετές για να κάνω τη δουλειά μου και να αναπτύσσομαι μέσα από αυτή. Αυτό ήταν το πλάνο μου στην Ελλάδα. Το ένστικτό μου, όμως, με συμβούλεψε αλλιώς κι έτσι η καριέρα μου άλλαξε γεωγραφία, όχι όμως πορεία.

Συνεπώς, φεύγεις για το Λονδίνο- πότε; Πώς θα περιέγραφες τις εκεί εμπειρίες και τις ευκαιρίες που σου δόθηκαν;

Ναι, έφυγα για το Λονδίνο το 2010 με την καίρια υποστήριξη πλήρους υποτροφίας από το Ιδρυμα Κρατικών Υποτροφιών για Μεταπτυχιακές Σπουδές στην Υποκριτική στη Δραματική Σχολή East 15 Acting School που εργάζομαι τώρα ως μόνιμη λέκτορας. Αυτό από μόνο του μπορεί να είναι μια κάποια περίληψη του «ταξιδιού»  μου μέχρι τώρα. Το Λονδίνο κατά την προσωπική μου εμπειρία είναι εξίσου απαιτητικό και γενναιόδωρο. Δεν θα αφήσει κάποιον να γίνει ουσιαστικά μέρος του αν δεν εργαστεί σκληρά κι αν έχει τη νοοτροπία του «περαστικού». Σ’ εμένα άνοιξε πόρτες που δεν είχα φανταστεί κι αυτό είναι το πιο συναρπαστικό.

Και μετά το μεταπτυχιακό σου τι;

Οπότε ναι, μετά το μεταπτυχιακό ακολουθεί ένα πρακτικό διδακτορικό στη Royal Central School of Speech and Drama. Αυτή η πρακτική ως έρευνα στις τέχνες στο πλαίσιο διδακτορικών σπουδών είναι η βασική ευκαιρία που περιγράφω παραπάνω. Ηταν μια βαθιά διαδικασία που με έφερε στα άκρα, ενώ παράλληλα ανακάλυψα τις δυνατότητές μου πολύ πέρα από την ιδιότητα της ηθοποιού. Αναφέρομαι στη διαμόρφωσή μου ως τεχνίτη του θεάτρου που διακλαδώνεται σε πολλές εκφάνσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν τη δική μου πρακτική και έρευνα, διδασκαλία, παραστάσεις, συγγραφή και σκηνοθεσία.

Θα μας πεις, λοιπόν, για τη νέα σου προσέγγιση στο Σωματικό Θέατρο, και πού εστιάζει η έρευνά σου;

Γενικά η σωματικότητα στο θέατρο και πέρα από αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα και εξερεύνηση χρόνων από πολλούς ανθρώπους του χώρου. Η δική μου συμβολή εστιάζει στη διαφορετικότητα και τις δυναμικές του κάθε ηθοποιού και καλλιτέχνη ως ενσώματη οντότητα. Με απλά λόγια, ποτέ δεν είμαστε μόνο σώματα και παράλληλα το γεγονός ότι κινούμαστε δεν σημαίνει απαραίτητα ενσωμάτωση. Στην ενσωματωμένη δράση κάθε στιγμή περιλαμβάνει μια διάδραση, ακόμα κι αν αυτή είναι ο τρόπος που κάθομαι σε μια καρέκλα. Οπως τείνω να λέω στους μαθητές μου, είτε στο θέατρο είτε μπροστά στην κάμερα, κάθε παραμικρή κίνηση ή ακινησία έχουν σημασία. Στις παραστάσεις που δημιουργώ αυτή η ενσώματη διάδραση επεκτείνεται στην επικοινωνία με το κοινό το οποίο προσεγγίζω προσκαλώντας μια εμπειρική συμμετοχή πέρα από τον συνηθισμένο διαχωρισμό καλλιτέχνη και θεατή.

Οι μέρες σου, στον επαγγελματικό τομέα, τι περιλαμβάνουν αυτόν τον καιρό; -έχεις αναλάβει και νέα καθήκοντα από τον περασμένο Ιανουάριο…

Πφ, πολλά αλλά καλά, δεν έχω παράπονο! Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ολοκληρώνω την επιμέλεια μιας Γκαλερί Πρακτικής Ερευνας, σε φυσικό χώρο και διαδικτυακά, ως μέρος ενός παγκόσμιου συνεδρίου θεάτρου που διοργανώνεται φέτος από το Πανεπιστήμιο του Εσσεξ στο οποίο υπαγόμαστε ως δραματική σχολή. Συμμετέχω σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα για την υποστήριξη γυναικών στη Σρι Λάνκα κι ετοιμάζομαι να επιστρέψω στην απτή εμπειρία μου με το κοινό τον Νοέμβριο με την ερευνητική παράσταση «Είμαστε Ακόμα σε Επαφή;». Αυτά σε συνδυασμό  με τη διδασκαλία και τις παραστάσεις στη σχολή και ναι με τον νέο ρόλο μου ως διευθύντρια Διδακτορικών Σπουδών.

Συγκρίνοντας το εκεί με το εδώ, όσον αφορά στις συνθήκες που επικρατούν στον χώρο σου, τι θα έλεγες; Αλήθεια, ενοχλητικές συμπεριφορές αντιμετώπισες ως γυναίκα;

Θα έλεγα πως στο Λονδίνο, γιατί Λονδίνο και υπόλοιπη Αγγλία απέχουν, ο κόσμος του θεάτρου είναι πιο ανοιχτός στη διαφορετικότητα, είτε αυτό είναι διαφορετική ομιλία, διαφορετική εμφάνιση, διαφορετική κουλτούρα, διαφορετική ταυτότητα. Την ίδια στιγμή πουθενά δεν είναι τέλεια και ειδικά μέσα από τις προκλήσεις των τελευταίων χρόνων έχουν ξεχωρίσει φαινόμενα στασιμότητας και ελιτισμού. Ως γυναίκα φαντάζει κάπως ουτοπικό να μην έχω αντιμετωπίσει ενοχλητικές συμπεριφορές, ακόμα και κακοποιητικές. Αλλά προχωράμε μπροστά και θεραπευόμαστε!

Δώδεκα χρόνια στο Λονδίνο. Πώς θα τα περιέγραφες έως τώρα –με τα δύσκολα και τα ωραία. Τι σου ταιριάζει, τι σε ενοχλεί…

Στα Αγγλικά υπάρχει η έκφραση «σαν τρενάκι του λούνα παρκ» . έτσι, με ανηφόρες, κορυφές και πτώσεις, αλλά πάντα με αγάπη για τη ζωή και τη δουλειά μου. Μου ταιριάζει το ανεξάντλητο και η διαρκής ανανέωση αυτής της πόλης. Με ενοχλούν οι «περαστικοί».

Πώς είναι η εκεί ζωή για ένα νεαρό ζευγάρι Ελλήνων, όπως εσύ και ο, επίσης πατρινός σύζυγός σου Στέφανος Φωτίου;

Οπως και για πολλά διεθνή ζευγάρια της τάξης μας, αρκετά απαιτητική. Απλά εμείς επιλέγουμε να χαιρόμαστε τα οφέλη της μεγαλούπολης.

Η επιστροφή στην Ελλάδα υπάρχει ως προοπτική;

Οχι με την έννοια της επανεγκατάστασης. Πάντα θα επιστρέφουμε γιατί κατά κάποιον τρόπο ποτέ δεν την εγκαταλείψαμε.

Στόχοι και όνειρα;

Υγεία και ευτυχία. Αυτά από μόνα τους σημαίνουν πολλά!