Η υποχρέωση ενός Πρωθυπουργού
Η διαχείριση μιας υγειονομικής κρίσης αδιαμφισβήτητα είναι προτεραιότητα μιας κυβέρνησης. Η συνέχεια φαντάζει δύσκολη και επώδυνη. Καλείται να αξιολογήσει τις ανάγκες μιας κοινωνίας, να τις ιεραρχήσει και να υλοποιήσει ένα σχεδιασμό ανάκαμψης της σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι εύκολος δρόμος, ειδικά εάν έχει λάβει λαϊκή νομιμοποίηση για να αναπτύξει ένα σχέδιο αναδόμησης της χώρας, υπό τελείως διαφορετικές, αλλά πιο ευνοϊκές συνθήκες.
Είναι άξιο λόγου πως αυτή η κυβέρνηση, εν μέσω των δυσμενών εξελίξεων, έχει καταφέρει να πείσει τις μεγάλες μάζες πως προσπαθεί με ώριμη προσέγγιση να διαχειριστεί τεχνοκρατικά την εξουσία. Αδιαμφισβήτητα μετά από δύο χρόνια δύσκολης διακυβέρνησης το να προηγείται δημοσκοπικά σε πολλά επίπεδα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποτελεί επιτυχία. Όμως αρκεί αυτό; Αρκεί η κυβέρνηση να νιώθει ήρεμη πως επιτελεί το έργο της με την αποδοχή πολλών εξ’ ημών, ή πρέπει να επιτελέσει ένα έργο πάνω και πέρα από τα οφέλη μιας επιτυχημένης κοινοβουλευτικής περιόδου;
Το διακύβευμα των σημερινών ημερών είναι εάν αρκεί μια σχέση ισορροπιών με την κοινωνία, ή πρέπει να εμβαθύνει με μέτρα και μεταρρυθμίσεις ώστε να εμπεδωθεί στην συνείδηση του λαού η εμπιστοσύνη συνολικά στο πολιτικό σύστημα και να αρθεί κάθε προκατάληψη για αυτό. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται consensus με όλες τις πολιτικές δυνάμεις και εφαρμογή πολιτικών με βλέμμα στις επόμενες δεκαετίες. Αυτό θα μπορούσε να είναι ο καταλύτης του επαναπροσδιορισμού της σχέσης της κοινωνίας με την πολιτική.
Ας μοιραστώ μαζί σας λοιπόν κάποιες ελάχιστες σκέψεις μου προς την κατεύθυνση αυτή. Όλοι γίναμε κοινωνοί το τελευταίο διάστημα συμπεριφορών πολιτών που δεν θα μπορούσαμε να τις διανοηθούμε εάν δεν υπήρχε η καταλυτική επίδραση της πανδημίας. Θεωρίες συνωμοσίας, μηδενισμοί, αντιλήψεις μεσαιωνικές για την επιστήμη και ούτω καθεξής. Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν είναι υπαίτιος ο μέσος Έλληνας για αυτές τις σκέψεις που πολλές φορές από ιδεοληψίες μετατρέπονται σε ιδεασμό. Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Δεν φταίνε οι Έλληνες που δεν απέκτησαν αγωγή για τα θέματα υγείας και για τη διαχείριση κρίσεων. Λογικό είναι κάποιοι εξ αυτών, λόγω παιδείας και κουλτούρας, να μην μπορούν να διαχειριστούν τα νέα δεδομένα στην καθημερινότητα τους. Ποια θα ήταν αντίληψη της κοινότητας εάν η πολιτεία είχε θεσμοθετήσει προ δυο ή τριών δεκαετιών ένα μάθημα αγωγής υγείας σε όλες τις σχολικές βαθμίδες, αρχής γενομένης από το προ νήπιο; Είμαι βέβαιος τελείως διαφορετική.
Ο σημερινός 30άρης θα μπορούσε να απομυθοποιήσει αστικούς μύθους που τον ταλανίζουν. Θα είχε αυτοεκτίμηση σεβόμενος την επιλογή του διπλανού του, αμβλύνοντας εντός του κάθε είδους διάκρισης που του έχει μπολιαστεί από την οικογένεια του και το περιβάλλον. Θα είχε ένα εφόδιο παραπάνω να αντιληφθεί την ετερότητα και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Ένα εφόδιο ως ανάχωμα επιπλέον σε κάθε μορφή λαϊκισμού. Η δημοκρατία θα ήταν συνώνυμο της αυθυπαρξής του και η προσφορά μονόδρομος του. Μια μεταρρύθμιση στην παιδεία θα μπορούσε να καρποφορήσει και να δράξουμε τους καρπούς της τις επόμενες δεκαετίες.
Θεσμικές αναθεωρητικές παρεμβάσεις στην ίδια την mentalite του Έλληνα-Eυρωπαίου πολίτη των επόμενων γενεών μπορούν να υλοποιηθούν σε πολλούς τομείς. Κατά την ταπεινή μου άποψη η θεμέλια λίθος σε κάποιους από αυτούς έχει μπει. Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να καταγραφεί από τον ιστορικό του μέλλοντος όχι ως ένας ακόμα πρόεδρος μια ελληνικής κυβέρνησης, αλλά ως ο θεμελιωτής ενός νέου αξιακού συστήματος πολιτικής-κοινωνίας. Εάν θα τα καταφέρει ή όχι θα διαπιστωθεί τα επόμενα χρόνια…
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
