Μίνα Πετροπούλου: «Στιγμή δεν μετάνιωσα για τη δουλειά που κάνω»

Κρίστυ Κουνινιώτη

Με τη γλώσσα και την ιστορία να είναι οι μεγάλες της αγάπες σε συνδυασμό με την τύχη της, ως μαθήτρια λυκείου, να έχει δύο χαρισματικούς καθηγητές, η επιλογή της Μίνας Πετροπούλου να σπουδάσει και να ακολουθήσει επαγγελματικά τη Φιλολογία ήταν, προφανώς, μονόδρομος. Και δεν μετάνιωσε στιγμή. «Τα παιδιά είναι η αλήθεια και η δύναμή μας» δηλώνει, άλλωστε. Εξ ου και ονειρεύεται να μην πάψουν χρόνια μετά οι μαθητές της να τη φωνάζουν «δασκάλα».

-Τι θυμάστε εντονότερα από τα παιδικά σας χρόνια; Πώς ήταν η Μίνα μικρή;

Τη στοργή της μητέρας μου και την αγάπη μου για το παιχνίδι. Ευτύχησα να μεγαλώσω σε γειτονιά και να συνειδητοποιήσω σιγά-σιγά και με αυθεντικότητα την αλήθεια του κόσμου. Στα καλά και στα δύσκολά του.

-Τι καθόρισε την απόφασή σας να σπουδάσετε Ελληνική Φιλολογία;

Η αγάπη μου για τη γλώσσα και την ιστορία. Και δύο εξαιρετικοί φιλόλογοι που είχα την τύχη να είναι καθηγητές μου στο Κλασικό Λύκειο Πατρών. Η Ελένη  Καποτά και ο Κώστας Λογαράς. Με ενέπνευσε το ήθος, η μεταδοτικότητά τους, η άνεσή τους στον ρόλο του δασκάλου, ο σεβασμός που κέρδιζαν λόγω της προσωπικότητάς τους, το ότι υποστήριζαν την ιδιότητά τους μέσω της ουσιαστικής διδασκαλίας και το ότι έμπρακτα μας μάθαιναν να αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ελευθερίας μας. Μεγάλη υπόθεση αυτό. Ηταν δύο χαρισματικοί δάσκαλοι. Τους χρωστάω και το ότι σπούδασα τη συγκεκριμένη επιστήμη και το ότι έγινα η καθηγήτρια που είμαι.

-Και το διδακτορικό στην Κοινωνιολογία το επιλέξατε επειδή…

Απολύτως συνειδητοποιημένη απόφαση. Μετά από εξετάσεις ΑΣΕΠ διορίστηκα στη δημόσια εκπαίδευση. Στη Μυτιλήνη. Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου στο ξεκίνημά του με πρωτοπόρα προγράμματα. Η επαφή μου με τους σύγχρονους ακρίτες καθοριστική. Αποφάσισα  να εμβαθύνω στον τρόπο λειτουργίας των κοινωνικών θεσμών και δεσμών και στην επίδρασή τους στη διαμόρφωση του κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι. Η ερμηνεία του κοινωνικού ιστού και των συνθηκών που διαμορφώνονται ανά εποχή με έφερε σε επαφή με το έργο δυο σπουδαίων Ελλήνων διανοητών, του Κωνσταντίνου Τσουκαλά και του Παναγιώτη Κονδύλη, που με καθόρισε βαθιά. Ο υπεύθυνος καθηγητής μου, Κώστας Ζώρας, υποστήριξε με σθένος την ελευθερία της σκέψης μου.

-Πώς θα περιγράφατε την έως τώρα πορεία σας στο απαιτητικό επάγγελμα –λειτούργημα- της εκπαιδευτικού,  τι αγαπάτε στη διδασκαλία και ποιο το στοίχημά σας;

Για την εκπαιδευτική μου πορεία  ας μιλήσουν άλλοι. Προσωπικά θα σας πω πως ούτε μια φορά δεν μετάνιωσα για τη δουλειά που κάνω! Και αν χρειαζόταν να διαλέξω, πάλι την ίδια θα επέλεγα. Τα παιδιά είναι η αλήθεια και η δύναμή μας. Τα νιάτα τους μου δίνουν λόγο να ελπίζω. Στοίχημά μου, να συνεχίσω να ανακαλύπτω το φως στα μάτια τους.

-Για τις επιεικείς αντιδράσεις των γονιών σε ό,τι αφορά περιστατικά βίας στα οποία εμπλέκονται τα παιδιά τους τι θα λέγατε; Γιατί θεωρείτε ότι ο εκπαιδευτικός έχει χάσει τον σεβασμό γονιών-μαθητών στην εποχή μας;

Τα παιδιά σέβονται τα όρια όταν τους τα βάζεις. Είτε είσαι γονιός, είτε εκπαιδευτικός, αρκεί να σέβεσαι και ο ίδιος τον ρόλο και την ιδιότητά σου. Είτε ως γονιός, είτε ως εκπαιδευτικός. Αυτή η στάση όμως απαιτεί ανάληψη ευθύνης, σταθερότητα και συγκεκριμένη κοσμοθεωρία. Δυστυχώς, αποφεύγεται από πολλούς. Ενθεν κακείθεν.

-Με τις ισορροπίες επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων πώς τα πήγατε ενόσω μεγαλώνατε τα παιδιά σας;

Δύσκολο εγχείρημα. Κάποιες φορές σε τεντωμένο σχοινί. Πάντοτε η οικογένειά μου ήταν προτεραιότητά μου. Με όποιο κόστος. Αγαπούσα και σεβόμουν τη δουλειά μου με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εκεί ούτε μπορούσα, ούτε ήθελα να κάνω εκπτώσεις. Με ενδιέφερε και η ενασχόληση με τη λογοτεχνία πέρα από τα σχολικά πλαίσια. Εκεί για κάποια χρόνια, ειδικά την περίοδο που τα παιδιά έδιναν τον δικό τους αγώνα στο Λύκειο και προετοιμάζονταν για τις πανελλήνιες εξετάσεις, επέλεξα κάποια πράγματα να μπουν σε δεύτερη μοίρα ή να μη γίνουν ποτέ. Τα παιδιά μου, η Αναστασία και ο Μιχάλης, είναι πλέον 20 και 19 ετών και σπουδάζουν στην Ιατρική Αθηνών στο τρίτο και δεύτερο έτος αντίστοιχα. Κοιτάζοντας πίσω συνειδητοποιώ και την εύθραυστη ισορροπία που για χρόνια απαιτείται να διατηρήσει μια εργαζόμενη μητέρα -όχι πάντοτε με επιτυχία!- αλλά και την καθοριστική συμβολή του πατέρα τους, Γιάννη Στρατούλια, στην πορεία των παιδιών μας.

-Αρθρογραφία. Θα μας πείτε και γι’ αυτή σας την αγάπη;

Προέκυψε όψιμα και κυρίως λόγω της εφημερίδας «Πελοπόννησος». Γράφω κριτικές λογοτεχνίας σε αθηναϊκή εφημερίδα, σε sites και διατηρώ πλέον τη στήλη «Διαγωνίως» στο Culture.Book, αλλά η αρθρογραφία είναι κάτι πολύ διαφορετικό και αφορά ευρύτερο κοινό. Είναι δυνατότητα τοποθέτησης σε τρέχοντα ζητήματα και ως ενεργός πολίτης χαίρομαι και τολμώ να υπερασπίζομαι γραπτώς τις απόψεις μου.

-Πρόσφατα, στο πλαίσιο του 7^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης Πάτρας, συντονίσατε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δράση, κατά την οποία συμμετέχοντες ποιητές διάβασαν ποίηση και συνδιαλέχτηκαν με μαθητές και καθηγητές 21 λυκείων Πάτρας και Αιγίου. Τι εισέπραξαν οι ποιητές από τα παιδιά και κατά πόσο θεωρείτε ότι τέτοιου είδους δράσεις μπορούν να λειάνουν τα «αγκάθια» εντός κάποιων μαθητών;

Ηταν μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία. Βαθύτατα συγκινητική και αποκαλυπτική και για τους ποιητές και για τους μαθητές. Αποδείχθηκε ότι η τέχνη αγγίζει τις ψυχές των ανθρώπων άσχετα από γλώσσα και είδος, άσχετα από ηλικία και μόρφωση. Είναι η αλήθεια της, που όταν γίνεται αντιληπτή, λειτουργεί ανακουφιστικά και μας βοηθά να αντέξουμε. Πολύτιμη υπήρξε η συμπαράσταση της κ. Ευγενίας Πιερρή, δ/ντριας Δ/θμιας Εκπ/σης Αχαΐας,  η στήριξη του κ. Αντώνη Σκιαθά, εμπνευστή του Φεστιβάλ και η σύσσωμη προσπάθεια των δ/ντων και των εκπαιδευτικών των λυκείων που έκαναν πράξη τη δράση. Χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα είχε ολοκληρωθεί.

-Στις δυσκολίες, εν γένει, ποια όπλα διαθέτει η φαρέτρα σας;

Αισιοδοξία, επιμονή, μαχητικότητα και πολλή δουλειά.

-Ονειρεύεστε να…

…να μην με εγκαταλείψει ποτέ η μαχητικότητά μου και να μην πάψουν χρόνια μετά οι μαθητές μου να με φωνάζουν «δασκάλα».

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News