Ο Δημήτρης Ήμελλος εφ’ όλης της ύλης – Τι μας λέει για τη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ αλλά και για τον «Σασμό»

Ο Δημήτρης Ήμελλος δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις. Από τους πιο γνωστούς ηθοποιούς, κυρίως του θεάτρου αλλά και του κινηματογράφου, ο πιο παλιός καθηγητής στη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, φέτος τον βλέπουμε στην δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Σασμός» του Alpha ως Αντώνη Φραγκιαδάκη. Και σήμερα μιλά στο pelop.gr για τη Δραματική Σχολή, την αγωνία των νέων παιδιών, αλλά και τον αστυνόμο – πατέρα που υποδύεται στη σειρά.

Οκτώ χρόνια στη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, ο πιο παλιός καθηγητής της. Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε μέχρι σήμερα;

Είναι γεγονός ότι ξεκινήσαμε ένα πείραμα τότε με τον Θοδωρή Αμπαζή, ο οποίος οραματίστηκε το όλο πράγμα. Ηθελε η Πάτρα να έχει μία ξεχωριστή καλλιτεχνική ταυτότητα και όχι να είναι ζητιάνος της πρωτεύουσας, αλλά να γίνει μία πρωτεύουσα της δυτικής Ελλάδας με τους όρους και τα προσόντα που έχει αυτή η πόλη, αλλά και να δημιουργηθεί μία ταυτότητα για ολόκληρη την περιοχή που να έρχονται μαθητές από όλη την Ελλάδα και όχι μόνο Πατρινοί. Ξεκίνησε μόνο με Πατρινούς, ξεκίνησε ένα πείραμα τετραετίας για να μπορέσει σιγά –σιγά να φανερωθεί προς τα έξω η δουλειά που γίνεται εδώ και η ποιότητα αυτού του πράγματος σε αυτή την πλευρά της Ελλάδας. Και σιγά – σιγά πιστεύω ότι πείσαμε και πείστηκε η τοπική κοινωνία και η εκάστοτε πολιτική ηγεσία του Δήμου. Η Σχολή είναι κάτι που θέλει υπομονή, δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Και η ταυτότητα κιόλας μιας σχολής θέλει και άλλη υπομονή. Η αίσθησή μου είναι πως κάποια στιγμή παίχτηκαν αρκετά πολιτικά παιχνίδια ή μπήκαν πράγματα προσωπικών φιλοδοξιών και κλυδωνίστηκε αυτό το δημιούργημα που λέγεται Σχολή. Πρέπει κάποια στιγμή στην Ελλάδα να καταλάβουμε ότι τα πράγματα στην τέχνη δεν λειτουργούν όπως στο ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ καλός δείκτης για το τι συμβαίνει σε ομαδικό επίπεδο στην Ελλάδα. Στο ποδόσφαιρο αλλάζουν οι προπονητές σαν τα πουκάμισα. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Ετσι, λοιπόν αλλάζουν και οι διευθυντές σαν τα πουκάμισα, ανάλογα με το ποιοι είναι στην εξουσία – και μιλάω γενικότερα. Έχουμε μια αίσθηση ότι η εκπαίδευση είναι κάτι που αφορά το ποιος είναι στην εξουσία, λες και ασκείται πολιτική στην εκπαίδευση. Και δεν μπορεί να κρατήσει ο επόμενος αυτό που έκανε ο προηγούμενος, θεωρώντας πως χρέος του δεν είναι να κρατάει το καλό αλλά να τα ανατρέπει όλα. Μία σχολή σε αυτό που επαφίεται είναι οι καθηγητές και οι μαθητές της, κυρίως στους δεύτερους. Καταφέραμε σε αυτό το διάστημα, μία σχολή που δεν την ήξερε κανείς στην Ελλάδα, να γίνεται νούμερο 3 επιλογή των σπουδαστών.

Είπατε πως μία σχολή είναι οι καθηγητές και οι μαθητές της. Τι θεατρικό υλικό έχει η Ελλάδα και η Πάτρα;

Η Ελλάδα, όπως και η Πάτρα, το υλικό της βρίσκεται βαθιά μέσα στη γη. Δεν υπάρχει η τεχνολογία για να το εξορύξουμε, γι’ αυτό και δανειζόμαστε ξένες τεχνολογίες για να εξορύξουμε το φυσικό αέριο, το πετρέλαιο και όλο αυτό τον ορυκτό πλούτο, την περιουσία και τον θησαυρό που κρύβει η χώρα. Είμαστε γύρω – γύρω από το μέρος που βρίσκεται ο θησαυρός και όλοι συζητάμε πώς θα βγει και κανείς δεν σκάβει. Το υλικό των Ελλήνων ηθοποιών για εμένα είναι το πλουσιότερο στον πλανήτη, απλά είναι το φτωχότερο τεχνολογικό επίπεδο που έχουμε για να εξορύξουμε αυτό το υλικό. Αυτή η αντίφαση υπάρχει στη χώρα.

Φέτος παρουσιάσατε τους Πέρσες, ένα έργο στο οποίο συμμετείχατε δύο χρόνια αφότου γυρίσατε στην Ελλάδα, με τον Λευτέρη Βογιατζή στο Εθνικό.

Ναι, αλλά εδώ έχουμε άλλη μετάφραση, τη Ελσας Ανδριαννού, που υπήρξε και δασκάλα θεωρητικών στην Πάτρα. Πρόκειται για μια σύγχρονη, ποιητική, πυκνή μετάφραση και δοκιμάσαμε μια άλλη δουλειά, γιατί ανάλογα με τους ανθρώπους, το πού και τη στιγμή που το κάνεις, διαφέρει η ανάγνωση πάνω σε μία δραματουργία. Εδώ ήμασταν 11 τελειόφοιτα παιδιά, 10 κορίτσια, ένα αγόρι. Έτσι έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να αφηγηθούμε την ιστορία με ποιητικά μέσα γιατί πρόκειται για ποιητικό κείμενο και όχι θεατρικό αμιγώς. Με αυτό τον τρόπο μας βοήθησε ο Αισχύλος και η μετάφραση να αφηγηθούμε τη δική μας ιστορία και όχι την ιστορία κάποιων Περσών. Από την άλλη, ο λόγος που επιλέξαμε τους Πέρσες, ήταν για να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση.

 

Πώς «δένουν» οι Πέρσες με την Επανάσταση;

Πέρυσι κλείσαμε 2.5 χιλιετίες από τους Περσικούς πολέμους. Λόγω αυτής της μεγάλης επετείου που συνέπεσε σχεδόν με την 200στή επέτειο της Επανάστασης, με διαφορά ενός χρόνου, είπαμε πως θα ασχοληθούμε με αυτό που συνδυάζει με έναν τρόπο Πέρσες, δηλαδή Ανατολή – Δύση, ναυμαχία της Σαλαμίνας που ήταν 2.500 χρόνια πιο πριν και είπαμε να τα συνδυάσουμε με αφορμή αυτή τη μεγάλη επέτειο και την περσινή και την φετινή, να ασχοληθούμε με ένα μεγάλο ποιητικό κείμενο όπως είναι οι Πέρσες.

Μου είπατε σε προηγούμενη συνομιλία μας ότι η μεγαλύτερη δοκιμασία των παιδιών, δεν είναι η επιτροπή του υπουργείου Πολιτισμού και οι εξετάσεις που θα δώσουν, αλλά οι παραστάσεις μπροστά σε ζωντανό κοινό. Πώς το έζησαν τα παιδιά;

Η λέξη και η έννοια εξετάσεις δεν ανήκει στην θεατρική έννοια. Η θεατρική διαδικασία είναι συνάντηση ανθρώπων πάνω στη σκηνή με ανθρώπους κάτω από τη σκηνή. Οι εξετάσεις είναι κοινές και για αυτούς που το κάνουν και για αυτούς που έρχονται, να δούνε πού συναντιούνται και αν τους αφορά αυτό το πράγμα. Αυτό τώρα που μένει είναι να παρουσιάσουμε τους πτυχιούχους μας σε μία επιτροπή που σύμφωνα με τους νόμους του κράτους κρίνει εάν κάποιος μπορεί να είναι ηθοποιός ή όχι χωρίς αυτό να έχει κάποιο πρακτικό αντίκρισμα. Υπάρχει άλλος ένας παραλογισμός. Τι να κάνουμε;

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία των παιδιών; Ιδιαίτερα τώρα που ζούμε την εποχή του κορονοϊού;

Η αγωνία είναι πάντα στη διαδικασία. Όταν έχεις να τρέξεις έναν αγώνα 100 μέτρων στον αθλητισμό, νομίζω ότι δημιουργεί μεγάλες αγωνίες κάθε 30 ή 40 μέτρα να σταματάει ο αθλητής και να ξαναξεκινάει. Χάνει την κούρσα και την πορεία του πράγματος και πρέπει να την συμπληρώσει με την φαντασία του. Αυτή είναι η αγωνία: το πόσο η φαντασία με την πραγματικότητα θα συναντηθούν κάπου. Αυτή ήταν η αγωνία η μεγαλύτερη: αν θα προλάβουμε ή εάν αυτό που φανταστήκαμε έχει σχέση με την πραγματικότητα. Ξέρετε, όλοι κάποιοι στιγμή θα γεννήσουμε παιδί ή γεννήσαμε ή θα γεννήσουν οι γνωστοί τους.

 

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΣΑΣΜΟΣ

Φέτος, σας βλέπουμε σε μία από τις πιο επιτυχημένες σειρές, τον «Σασμό». Πώς εξηγείται το γεγονός ότι βλέπουμε και πάλι μυθοπλασία στην ελληνική τηλεόραση και μάλιστα τόσο ποιοτικές σειρές;

Ο κόσμος έμαθε αυτό το διάστημα να αγαπάει να μένει σπίτι ή να φοβάται να βγαίνει έξω. Οι ώρες που μένει κάποιος σπίτι είναι περισσότερες απ’ ό,τι ήταν πριν την καραντίνα. Το μέσον αυτό που λέγεται τηλεόραση αρχίζει να αποκτά και άλλη λειτουργία. Δεν είναι μόνο στόχος να κρατήσει κάποιον σπίτι, γιατί αυτός είναι ήδη στο σπίτι, οπότε πρέπει να ανταποκριθεί σε αυτόν που κάθεται σπίτι γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Και έτσι πρέπει να καλύψει κάποιες ανάγκες ανθρώπων που δεν έβλεπαν τηλεόραση με την μορφή που ήταν. Έτσι ίσως έπρεπε να επιστρέψει σε μια «παλιάς μορφής τηλεόραση» όπου θα υπάρχει μυθοπλασία, νέα ιστορία, ένα βιβλίο για να ικανοποιήσει και αυτούς που δεν έβλεπαν τηλεόραση.

Σας βλέπουμε ως Κρητικό αστυνόμο. Πώς μπορέσατε και καταφέρατε τόσο καλή προφορά;

Το κατά δύναμιν κάνω! Μελέτησα το περιβάλλον που βρίσκομαι. Είναι μια κρητική σειρά και αυτός είναι από τους παλαιότερους, είναι και βουνίσιος και είναι και ο σιάχτης, αυτός που φτιάχνει τα πράγματα, ουσιαστικά αντιπροσωπεύει και το νησί. Την λειτουργία του νησιού, να σιάζει, να φτιάχνει τα πράγματα. Αναγκαστικά έπρεπε να μελετήσω. Έχω και καταγωγή από τη Νάξο, κάθε καλοκαίρι πηγαίνω Κρήτη για διακοπές, έχω φίλους εκεί, οπότε παρατήρησα και προσπάθησα να το δουλέψω. Ένα Κρητικός θα καταλάβει ότι δεν είμαι.

 

 

Ποιος είναι ο Αντώνης που υποδύεστε στη σειρά;

Μοιάζει σαν ένα νησί ή ένα χωριό ή μια χώρα ολόκληρη να είναι τα παιδιά του και αυτός ένας πατέρας που πρέπει να τους λύσει τις διαφορές, να τους βάλει στον ίσιο δρόμο ή να τους παραδώσει κάτι. Έτσι το έχω δει. Επειδή είμαι και δάσκαλος, εμένα οι μαθητές – παρόλο που έχω παιδί – είναι τα παιδιά μου, τα καλλιτεχνικά μου παιδιά. Οπότε πρέπει να λειτουργώ όχι μόνο ως δάσκαλος – ή μόνο ως αστυνόμος στη σειρά – αλλά και σαν πατέρας. Στην επαρχία η αίσθηση της οικογένειας υπάρχει πολύ έντονα. Οπότε ένα νησί ή ένα χωριό είναι και μια οικογένεια. Αυτός δεν είναι ένας διοικητής που ήρθε από την Αθήνα. Είναι και ζει εκεί. Τους ξέρει, μιλάει με αυτούς τους ανθρώπους. Είναι σαν μια οικογένεια. Φονιάδες, δολοφονημένοι, θύτες και θύματα πηγαίνουν στο ίδιο καφενείο. Αυτό είναι το τρελό σε αυτή την κοινωνία και αυτό μου αρέσει.

Είστε όπως είπατε ένας πατέρας στο νησί. Εχει όμως θυσιάσει την προσωπική του ζωή;

Δεν την έχει θυσιάσει. Ο προορισμός του είναι να είναι πατέρας.

Δεν θα μπορούσε να είναι πατέρας και σύντροφος;

Θα μπορούσε αλλά δεν την έχει θυσιάσει γιατί όλη του η έγνοια και όλη του η αναφορά είναι σε αυτό που κάνει. Κάποια στιγμή λέει στη Μαρίνα «όταν είναι θέμα της υπηρεσίας τα προσωπικά μπαίνουν στην άκρη». Το παρεξήγησε η Μαρίνα… Της είπε «πρέπει να μπαίνει κάποια στιγμή κάποια ιεραρχία. Υπάρχει ένα ευρύτερο συμφέρον που ξεπερνάει το προσωπικό». Νομίζω μέσα σε αυτή τη λογική υπάρχει και αυτό που κάνει. Δεν είναι έξω από την λογική. Αντιλαμβάνεται το δέντρο σε σχέση με ένα δάσος.

Βλέποντας την εικόνα της Αστυνομίας σήμερα, νομίζετε ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένας τέτοιος Έλληνας αστυνόμος;

Νομίζω ότι αυτό που πραγματικά μπορούμε να εκτιμήσουμε, δεν είναι στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας. Εμείς κοιτάμε τα limit up και τα limit down του χρηματιστηρίου. Δεν κοιτάμε την εταιρία που παράγει. Κοιτάμε μόνο την χρηματιστηριακή της αξία, κοιτάμε τα νούμερα στην τηλεόραση, όχι το περιεχόμενο. Υπάρχουν. Το ότι δεν τους βλέπουμε, φταίμε εμείς, όχι αυτοί.

Είναι πιο εύκολο να βλέπουμε τα άσχημα από το να ξεχωρίζουμε τα καλά;

Είναι πιο εύκολο υπό την έννοια ότι είναι πιο γρήγορο. Για την αναγνώριση του καλού θέλεις χρόνο.

Πιστεύετε ότι μέσα από όλο αυτό που ζούμε, μπορεί να βγει κάτι καλό;

Μα, δεν μπορεί να βγει κάτι κακό. Ποτέ δεν μπορεί να βγει κάτι κακό, μόνο καλό μπορεί να βγει. Αν βγει κάτι κακό, δεν θα ζούμε να το δούμε. Αλλά είναι στο χέρι μας. Ο καθένας κάνει στη ζωή του ό,τι πιστεύει. Αν πιστεύεις θα βγει κακό, θα βγει κακό. Αν πιστεύεις ότι θα βγει καλό, θα βγει καλό.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News