Ο Γιώργος Χρυσοστόμου μιλά για την “θάλασσα” της Επιδαύρου και αναζητά το φως μέσα από την αλλαγή

“Πετύχαμε” τον Γιώργο Χρυσοστόμου κατά τη διάρκεια ενός μικρού διαλείμματος στη Ρόδο, την ιδιαίτερη πατρίδα του και μας μίλησε για όλα:: από την συνεργασία του με τον Άρη Μπινιάρη και το ρόλο του ως Ευελπίδη στις «Όρνιθες» (που θα επισκεφθούν το Αίγιο στις 21 Αυγούστου και την Πάτρα στις 13 Σεπτεμβρίου), μέχρι το πώς τα αρχαία κείμενα αντηχούν μέσα μας αιώνες αργότερα. Ανεπιτήδευτος και με μια δόση χιούμορ, δεν δίστασε να σχολιάσει την “εισβολή” των αεροπλάνων που τον διέκοπταν συνεχώς, ενώ αναρωτήθηκε πώς είναι δυνατόν κάποιος να ζει κάτω από αυτό το συνεχές βουητό.

Μιλώντας για την επιδίωξή του να ανανεώνει συνεχώς την καλλιτεχνική του πορεία, ο Γιώργος Χρυσοστόμου παραδέχεται πως η αλλαγή είναι για εκείνον τόσο αναγκαία όσο και το φως μετά από μια σκοτεινή περίοδο. Μετά τον «Αρτούρο Ουί», χρειαζόταν να περάσει σε κάτι φωτεινότερο, και έτσι γεννήθηκε η ιδέα για μια καλοκαιρινή εκδοχή του Αριστοφάνη.

Σε μια εποχή που το θέατρο αλλάζει και επαναπροσδιορίζεται, ο Χρυσοστόμου επιμένει πως οι συνθήκες της δουλειάς είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο, ενώ δεν διστάζει να παραδεχτεί πως η ευγένεια είναι κάτι που αξίζει να διδαχθεί, αλλά όχι πάντα εύκολο να διατηρηθεί. Και για την Επίδαυρο; «Είναι σαν τη θάλασσα», λέει, «πρέπει να την απολαμβάνεις αλλά και να την σέβεσαι».

Καλοκαίρι και χειμώνες με τον Άρη Μπινιάρη. Πώς συνεχίστηκε αυτή η συνεργασία και μάλιστα σε δύο διαφορετικά μεταξύ τους κείμενα;

Αυτό το «διαφορετικά κείμενα» και «διαφορετικές καταστάσεις» είναι κάτι το οποίο εγώ το αποζητώ γενικότερα στη καριέρα μου, να μην συνεχίζεται από τον χειμώνα στο καλοκαίρι ή από χειμώνα σε χειμώνα η ίδια περσόνα. Προσπαθώ να αλλάζω για πολλούς λόγους. Ο ένας είναι ο καλλιτεχνικός γιατί με πάει παρακάτω και ο άλλος είναι γιατί ο Αρτούρο το χειμώνα ήταν αρκετά σκοταδιστικό έργο και χρειαζόμουν λίγο φως. Σε αυτό το κομμάτι, το οποίο το επικοινώνησα πολύ νωρίς με τον Άρη και τον είδα να είναι πολύ σύμφωνος και να τον ερεθίζει και αυτόν η ιδέα, να κάνουμε κάτι που να μην μοιάζει με το προηγούμενο, επειδή η συνεργασία στον “Αρτούρο” ήταν άψογη, είπαμε να συνεχίσουμε και το καλοκαίρι και να επιστρέψουμε στον Αρτούρο (σ.σ. η παράσταση “Η άνοδος του Αρτούρο Ουί”)  τον χειμώνα.

Παρόλα αυτά πάμε σκοτάδι – φως – σκοτάδι.

Έτσι είναι, έτσι είναι και η ζωή, νύχτα – μέρα, ήλιος – φεγγάρι, τι να κάνουμε. Πρέπει να το αποδεχθούμε αυτό.

Εδώ σας βρίσκουμε ως Ευελπίδη, έναν φωτεινό χαρακτήρα που αποζητά έναν καλύτερο κόσμο. Αν θα μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στο σημερινό θεατρικό τοπίο τι θα ήταν αυτό;

Λιγάκι τις συνθήκες αν ήταν στο χέρι μου. Οι συνθήκες έχουν να κάνουν με τους χρόνους. Το θέατρο πάντα βάλλεται από το τι συμβαίνει στην κοινωνία και θα σας πω ένα απλό παράδειγμα. Μετά τον covid, που ακυρωθήκαμε όλοι και φοβηθήκαμε -ειδικά το πρώτο τρίμηνο που δεν ξέραμε τι θα μας συμβεί και γιατί δεν ξέραμε πόσο θα κρατήσει- έπρεπε να συμβούν παραστάσεις που είχαν συμφωνηθεί πριν. Τώρα έχουν αρχίσει να σε παίρνει κάποιος και να σου λέει «σε 2 χρόνια θέλω να κάνουμε κάτι». Αυτό από τη μία φαίνεται ανακουφιστικό αλλά από την άλλη δεν μπορεί να λειτουργήσει και πολύ. Αυτό που θα άλλαζα θα ήταν τον συντονισμό του τηλεοπτικού προγραμματισμού και του θεατρικού προγραμματισμού που ποτέ δεν συμβαδίζουν. Γιατί χάνονται πολύ ωραίες ευκαιρίες. Εγώ χάνω κάτι του χρόνου που είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί έχω κλείσει κάτι άλλο από πέρυσι. Καμία φορά προσπαθούμε να συντονιστούμε και μεταξύ μας και δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες γιατί πάμε στα τυφλά. Αυτό είναι κάτι που μου προκαλεί στρες στη δουλειά. Κατά τα άλλα, από τότε που ξεκίνησα, γιατί νομίζω ότι είναι σε μια γενιά ηθοποιών που βρέθηκε πάνω σε μία στροφή, το θέατρο έχει αρχίσει να γίνεται πιο συνολικό, δεν είναι πλέον ένας και κάποιοι που παίζουν μαζί του. Αυτό εμένα με γοητεύει πολύ γιατί είναι ομαδική δουλειά. Πρόλαβα και την εποχή που υπήρχε συγκεκριμένο target group που έβλεπε θέατρο. Τώρα χαίρομαι γιατί τα τελευταία 15 χρόνια – και αυτό θέλω να αλλάξει και άλλο- είναι ότι έρχονται πιο νέοι άνθρωποι στο θέατρο, νεαρά παιδιά, γονείς με παιδιά.

Σε αυτό που είπατε, παίζει ρόλο και η αλλαγή του ρεπερτορίου που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια;

Φυσικά. Και ευτυχώς. Αλλάζουν οι εποχές, έχουμε πρόσβαση σε κείμενα που δεν είχαμε παλαιότερα, παλαιότερα υπήρχαν πεποιθήσεις πως ήταν συγκεκριμένα έργα που άξιζαν. Άνοιξε λίγο… Πόσο «Βυσσινόκηπο» πια; Αυτό ξεκινά και από τις σχολές. Μας έλεγαν: αυτά είναι τα έργα και αυτά θα παίζετε. Αλλά αυτά ήταν έργα που κληρονομήσαμε και από παλαιότερες γενιές με το ρεπερτόριο να κινείται γύρω από συγκεκριμένους συγγραφείς. Τώρα έχει αλλάξει αυτό, ο κόσμος ταξιδεύει πιο πολύ, βλέπει έργα που παίζονται στο εξωτερικό, διαβάζει έργο από το διαδίκτυο κλπ. Κάποια έργα αναφέρονται στο σήμερα πιο πολύ ή και κάποια παλαιότερα έργα διαβάζονται τελείως διαφορετικά γιατί έχουν μπει και νέοι μεταφραστές που αντιπαραβάλουν καλύτερα και πιο σωστά το σήμερα με το τι συμβαίνει σε ένα κείμενο που γράφτηκε πιο παλιά.

Παρόλα αυτά το καλοκαίρι ανήκει στην αρχαία κωμωδία και τραγωδία.

Καλώς πιστεύω. Γιατί ακόμα -και δεν νομίζω ότι χρειάζονται- δεν έχουν βρεθεί απαντήσεις στα ερωτήματα που τίθενται στα αρχαία κείμενα. Ακριβώς επειδή –είναι κάτι που το πιστεύω και είναι δικές μου σκέψεις- οι λέξεις δονούνται τελείως διαφορετικά σε διαφορετικές εποχές. Αν πεις τώρα την λέξη «πόλεμος» είναι τελείως διαφορετική από ό,τι ήταν το ’40. Αν πεις τη λέξη «έρωτας» δονείται τελείως διαφορετικά από το ’60 ή το ’70 που ήταν κάποιες βασικές έννοιες. Το ίδιο συμβαίνει και με τη λέξη «γάμος». Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν εξελιχθεί προς το καλύτερο ή το χειρότερο δεν το εξετάζω, αλλά έχουν μεταλλαχθεί, οπότε δονούνται κάποιες βασικές αξίες τελείως διαφορετικά. Αυτό το είδαμε και στον Αριστοφάνη. Κάποιοι μας λένε «και τώρα δεν συμβαίνουν αυτά;». Ναι και τώρα κάποια γεγονότα είναι ίδια, κάποια άλλα είναι διαφορετικά στην πολιτική και το DNA του ανθρώπου.

Αν ζούσε σήμερα ο Ευελπίδης, ποιο δρόμο θα ακολουθούσε; Θα παρέμενε ένας ονειροπόλος ή θα έμπαινε στην πολιτική σκηνή;

Δεν νομίζω ότι ο Ευελπίδης θα το έκανε αυτό, περισσότερο ο Πεισθέτερος θα ακολουθούσε την πολιτική. Ο Ευελπίδης, έτσι όπως τον έχουμε φτιάξει εμείς, είναι λίγο πιο παρορμητικός. Του έρχεται μία αλλαγή εκεί που δεν την περιμένει, παρ’ όλα αυτά ενστικτωδώς και θαρραλέα πάει να την κάνει, δεν μένει στάσιμος. Εμείς φτιάξαμε ένα «παρασκηνιακό κείμενο» ότι κάποια μέρα καθόταν με τον Πεισθέτερο και λένε δεν αντέχω άλλο πάμε; Πάμε! Και στην πορεία ο Πεισθέτερος άρχισε να φοβάται αλλά ο Ευελπίδης όχι. Και πήγαν και γνώριζαν κάτι καινούργιο, και έπαθαν μια ρωγμή, μετακινήθηκαν και μετατοπίστηκε ο χαρακτήρας τους, έζησαν κάτι καινούργιο, μυήθηκαν σε κάτι νέο, ξεβολεύτηκαν.

Και το να ξεβολευτείς από μία κατάσταση συναισθηματική, πολιτική, οικονομική και να αλλάζεις κάτι είναι πολύ θαρραλέο, δεν το κάνεις τόσο απλά. Εδώ μία μετακόμιση κάνεις και δεν μπορείς, σου φαίνεται δύσκολο. Υπάρχει ένα πένθος. Φανταστείτε να αλλάξει κάποιος τρόπο ζωής. Εγώ χαίρομαι γιατί ο 18χρονος Ευελπίδης μου όταν ήμουν εγώ 18 σηκώθηκε και έφυγε από τη Ρόδο που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή και πήγε στο άγνωστο. Είναι τρομακτικό, το να μην έχεις κανέναν, να είναι όλα καινούργια. Σε εξιτάρει αλλά και σε τρομάζει και η ανασφάλεια «βαράει» κόκκινο. Αλλά από την άλλη μετά από καιρό δικαιώνεσαι και βλέπεις ότι καλά έκανες και μετακινήθηκες. Αυτούς που δεν το κάνουν δεν τους κατηγορώ μόνο τους παρατηρώ. Αρκετοί δεν μετατοπίζονται, λένε μια χαρά είμαι εδώ, μέχρι εδώ ήμουν, είμαι ασφαλής εδώ, δεν θέλω άλλα, το δέχεσαι και πας παρακάτω. Άλλοι είναι ανήσυχες ψυχές. Εγώ είμαι μία τέτοια. Αυτό βέβαια, παρόλο που φαίνεται γοητευτικό, δεν σημαίνει ότι δεν είναι και επίπονο. Γιατί διαρκώς αλλάζεις δέρμα. Πού θα φτάσει;

Είστε πολύ ευγενικός με τους ανθρώπους μου φαίνεται.

Ναι, έτσι μου αρέσει, αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να είμαι ευγενικός όταν οι άλλοι είναι αγενείς. Αυτό δεν το έχω λύσει ακόμα, δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο. Θεωρώ ότι η ευγένεια είναι ένας κώδικας που θα πρέπει να διδάσκεται γιατί ανοίγει πολλές πόρτες και έχει να κάνει με τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια. Όμως, επειδή αυτό δεν το διδάσκεται κανένας, ούτε στο σπίτι του ούτε στο σχολείο του, είναι ό,τι να ‘ναι. Η αγένεια είναι κάτι που για εμένα μοιάζει με σπίρτο σε πευκοβελόνα, δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Μπορεί να γίνω και εγώ αγενής. Αλλά η πρώτη μου επαφή είναι πάντα, ίσως και λίγο υπερβολικά, ευγενική. Μου αρέσει ο πληθυντικός, ακόμα και στο φλερτ ίσως. Επαγγελματικά δεν το συζητάω! Όμως και στο επαγγελματικό κομμάτι έρχεται ο άλλος και σου λέει «Γιώργη μου» και λες δεν γίνεται… Καταλαβαίνω το μεσογειακό ταπεραμέντο αλλά… Το παρατηρώ και στην οδήγηση. Είμαι πολύ αμυντικός οδηγός, φαντάζομαι πάντα τα υπόλοιπα αυτοκίνητα πως τα οδηγούν παιδιά που δεν ξέρουν να οδηγούν καλά και είναι θυμωμένα και πάντα οδηγώ αμυντικά. Και όποιος με βρίσει έχει δίκιο, δεν εμπλέκομαι ποτέ. Εκεί το καταλαβαίνω το πώς οι άνθρωποι κάποιες φορές εκτωνόνουν τα μέσα τους σε έναν άγνωστο και μετά θα αμυνθεί ο άλλος και θα γίνει μπουρλότο.

Ευγενικός με τον εαυτό σας είστε;

Όχι! Αλλά αυτό τώρα αλλάζει. Με πετύχατε σε φάση που έχω αρχίσει λίγο να μου κάνω pampering, γιατί τον είχα τον Γιώργο στην πίεση, σε στυλ «είσαι άχρηστος». Σιγά-σιγά του συμπεριφέρομαι πιο ευγενικά, δεν τον αφήνω νηστικό γιατί έφαγε κάτι που δεν έπρεπε το βράδυ, προσπαθώ να του λέω «μπράβο» για πράγματα που κατάφερε ενώ συνήθως ήμουν αρκετά απαξιωτικός. Έλεγα, «έπαιξες στην Επίδαυρο και τι έγινε;». Ε, όχι δεν είναι τόσο απλό!

Και δεν έχετε παίξει και μία φορά στην Επίδαυρο. Είστε από τους λίγους ηθοποιούς που έχουν παίξει πάνω από 4 φορές εκεί.

Είμαι στην δωδέκατή μου! Είμαι από τους τυχερούς ηθοποιούς και πάντα οδηγούσα με κάποιον τρόπο το μυαλό μου πως του χρόνου θέλω μία Επίδαυρο και μου τα «σκάει» πάντα. Ξεκίνησα από τον Χορό, πάλι Χορό, στον Χορό με 2 ατάκες, στον Χορό με 3 ατάκες, στον Χορό και λίγο ρόλο, σιγά-σιγά υπήρξε μία εξέλιξη. Παρόλο που την σέβομαι ακόμα και την τιμώ την θεωρώ πολύ οικεία την Επίδαυρο. Εείναι πάντα μια ιεροτελεστία. Ο σεβασμός που έχω για τον χώρο και τον κόσμο που θα έρθει, δεν με αφήνει να μην πάω καλά προετοιμασμένος. Σαν χώρος αν μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε «όποιος νομίζει ότι με έχει ας φύγει από τώρα» γιατί αλλιώς σε πετάει έξω το σύστημα. Η Επίδαυρος για εμένα είναι σαν την θάλασσα. Πρέπει να την απολαμβάνεις αλλά να την σέβεσαι απόλυτα. Δεν είναι πενταήμερη η Επίδαυρος.

Αυτό δεν ισχύει για όλες τις δουλειές; Ό,τι και να κάνεις να έχεις φόβο και σεβασμό για αυτό, παρόλο που παλαιότερα οι δύο αυτές λέξεις ήταν ταυτόσημες.

Γενικώς θα πρέπει να είμαστε καλά προετοιμασμένοι. Υπήρξε περίπτωση που δεν ήμουν και με «ξέρασε» η σκηνή, με πέταξε. Οπότε θα πρέπει να είσαι πάντα καλά προετοιμασμένος και νηφάλιος.

Άρα αν σας ρωτήσω αν εκτός από μία θεατρική σκηνή τι είναι για εσάς το θέατρο, αν είναι απλά μια δουλειά ή κάτι περισσότερο τι θα μου πείτε; Εμπλέκεται και στην προσωπική σας ζωή;

Αυτό επίσης βρίσκεται υπό αλλαγή, γιατί και αυτό περνάει τα στάδιά του. Ξεκινάει από τη Σχολή αυτή η πορεία και θα το πω όπως το παρατήρησα εγώ. Εγώ στην Σχολή το πρώτο λάθος που έκανα -αν και 18 χρόνων τι να κάνουμε- με το που μπήκα μοίρασα τους οικογενειακούς ρόλους από το σπίτι μου κατευθείαν στο Έτος… Μετά αυτό άρχισε λίγο να μπλέκει συναισθηματικά τα πράγματα. Σε αυτή τη χώρα δουλεύουμε λίγο περισσότερο με συναίσθημα παρά με επαγγελματισμό.

Προσπαθούμε με λειτουργήσουμε με γνώμονα το πάμε να περάσουμε ωραία, να είμαστε αγαπημένοι και η δουλειά πάει λίγο προς τα πίσω. Αυτό το λάθος το έκανα πολύ καιρό. Αυτή η δουλειά πρέπει να είναι δουλειά και αν προκύψει η συνεργατική αγάπη, που είναι μια ενδιάμεση περιοχή, είναι θεμιτή. Αν πάμε όλοι φίλοι αγαπημένοι να ανεβάσουμε μία παράσταση αφού περνάμε καλά, η παράσταση κατέρρευσε. Χρειάζεται λίγη συναισθηματική απόσταση και επαγγελματισμό. Θα το πω πολύ απλά: είμαι κολλητός με τον σκηνοθέτη, οπότε θα αργήσω λίγο. Δεν πάει έτσι. Χρειάζεται με το ένα πόδι να είμαστε μέσα ως δουλειά και με το άλλο να είμαστε έξω και η οικογένεια και οι φίλοι, άσχετα αν εμπλέκονται κάποιοι ως ποσόστωση με τη δουλειά να είναι τελείως διαφορετικό κομμάτι.

Και σε πρακτικό επίπεδο, η ζωή μου δεν είναι η πρόβα. Θα πρέπει να βγαίνω, να κοινωνικοποιούμε. Πίστευα πως δεν χρειαζόταν να βγω γιατί θα δω κόσμο στην πρόβα. Ναι, αλλά εκείνο είναι δουλειά, δεν γεμίζει το κομμάτι της αγάπης, της φιλίας και της ασφάλειας ένα επαγγελματικό κομμάτι. Μπορεί να προκύψει αλλά μην επενδύεις σε αυτό. Στο επάγγελμά μας είναι και λίγο παγίδα, μιας και δουλεύουμε όλοι με έναν κοινό στόχο, δουλεύουμε 6 μήνες όλοι μαζί, μοιραζόμαστε πράγματα, προβλήματα κλπ, όμως από την άλλη δεν θέλει πολύ εμπλοκή γιατί εμείς οι ηθοποιοί είμαστε ανοικτά κανάλια για να περάσουν συναισθήματα, χρειάζεται και λίγη προστασία.

Ευελπίδης και Πεισθέτερος αποφασίζουν να φτιάξουν έναν δικό τους τρόπο που δεν υπακούει στους κανόνες της γης. Αν εσείς μπορούσατε να δημιουργήσατε έναν δικό σας ουρανό, ποια 3 πράγματα θα φέρνατε μαζί σας;

Την αγάπη σίγουρα. Νομίζω ότι δεν θα ήταν πολύ σωστό να ανέβω σε αυτή την πόλη την ουράνια και να μην φέρω όλο τον κόσμο μαζί… γιατί αυτό το «θα βρω κάτι που δεν θα το έχει κανείς άλλος» είναι λίγο ασύνδετο. Οπότε η αγάπη και η σύνδεση είναι δύο πράγματα. Και την Ειρήνη, όσο μπορεί να υπάρξει.

Αν ο Ευελπίδης μπορούσε να απαντήσει σε μία μόνο ερώτηση για τον εαυτό του ποια θα ήταν αυτή και τι απάντηση θα έδινε;

Αν τον ρωτούσε κάποιος γιατί έφυγες; Θα του έλεγε «δεν ξέρω ακριβώς, αλλά ένιωσα». Γιατί αυτός έτσι όπως τον έχουμε φτιάξει εμείς, είναι αυτό που λέμε «ο τύπος δεν νιώθει» και εκείνη την ώρα άρχισε να νιώθει. Αυτό αφηγούμαστε. Οπότε αυτό θα ήταν.

Μιλάμε για φυγή και οι Ορνιθες μιλούν για την φυγή από την πραγματικότητα. Ποια είναι η δική σας φυγή από την καθημερινότητα ή την ρουτίνα;

Μέχρι στιγμής δεν το έχω ανακαλύψει. Δεν είμαι «διακοποτύπος». Κάποιοι έχουν ως στόχο να φύγουν για 1 μήνα και μετά θα είναι καλά. Σε εμένα δεν λειτουργεί αυτό. Η δική μου φυγή είναι το σπίτι. Με ηρεμεί πολύ το σπίτι πλέον γιατί ήμουν party animal μέχρι πριν από κάποια χρόνια. Τώρα η φυγή μου είναι το σπίτι και η έννοια του cozy. Αυτό με ησυχάσει πολύ. Εμένα η ρουτίνα μου αρέσει γιατί με οργανώνει. Έχουν δώσει μία αρνητική γεύση στην έννοια της ρουτίνας αλλά είναι κάτι το οποίο εμένα με βοηθάει να οργανώνω τα συναισθήματά μου. Αλλιώς αποσυντονίζομαι. Και την ρουτίνα την έχεις για να την σπας κάποιες φορές και αυτό έχει το νόημά του. Πώς κάνεις δίαιτα και έχεις και μία cheat day; Έτσι είναι και η ρουτίνα. Και να σας πω και την αλήθεια, για εμένα φυγή -αν και είναι κάτι που δεν το λέω πολύ γιατί ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει- είναι και οι ώρες της παράστασης. Όχι τόσο η ώρα της πρόβας γιατί η πρόβα έχει στρες, αλλά η παράσταση. Εκείνη την ώρα ησυχάζει το πνεύμα μου. Το έλεγα σε μία θεραπεύτρια πως στην Επίδαυρο με 9.000 κόσμο εγώ νιώθω ηρεμία και με ρώταγε πώς γίνεται. Όμως για εμένα είναι ησυχία. Το μυαλό προσηλώνεται, έχεις την ευθύνη του θεατή που πρέπει να περάσει καλά, του συναδέλφου που πρέπει να νιώθει ασφαλής και όλα αυτά κάνουν το σύστημά μου να ησυχάζει.

Λειτουργείτε καλύτερο υπό στρες;

Όχι, αλλά τότε η σκηνή δεν έχει στρες. Στην σκηνή πάνω, κάπως ησυχάζω, φωτίζομαι. Είναι σαν να μπαίνω στο Matrix μου. Και φυσικά τα δευτερόλεπτα της σκηνικής παρουσίας είναι διαφορετικά. Όπως είχα πει και κατά τη διάρκεια μίας ομιλίας στο TedX για τον θεατρικό χρόνο, μπορεί στη ζωή τα 6 δευτερόλεπτα να είναι τίποτα, όμως 6 δευτερόλεπτα στη σκηνή είναι αιώνας. Μου αρέσει όπως διαστέλλεται και συστέλλεται ο χρόνος, τρέχει ένα ρολόι ανάποδα που μου δημιουργεί αδρεναλίνη αυτό το να είναι “on time”. Όπως κάποιος το κάνει που τρέχει με 220 χλμ με την μηχανή του -κάτι που εγώ δεν κάνω- εμένα αυτή είναι η ευχαρίστησή μου. Μου αδειάζει το μυαλό.

Και το χειροκρότημα στο τέλος;

Είναι πολύ ωραίο! Ειδικά όπως είσαι ιδρωμένος, κουρασμένος, αρέσει δεν αρέσει η παράσταση, η ώρα του χειροκροτήματος είναι βάλσαμο.

Αν μπορούσατε να έχετε μια συνομιλία με τον Αριστοφάνη λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, τι θα τον ρωτούσατε για τον ρόλο σας και τι πιστεύετε ότι θα σας απαντούσε;

Θα τον ρωτούσα «γιατί έγραψες τόσο μικρό ρόλο για εμένα;» και θα μου έλεγε «γιατί παίζουν μόνο 3 ηθοποιοί και πρέπει αυτός που σε κάνει να πάει να παίξει και έναν άλλο ρόλο». Αυτό συνέβαινε παλαιότερα και όταν ήμουν μικρότερος δεν το ήξερα. Οπότε θα μου έλεγε ο Αριστοφάνης «Και χάρη σου κάνω!».

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News