Οι εγκλωβισμένοι στο Σχίνο Κορινθίας διηγούνται – Ο Αχαιός “σωτήρας” τους
«Νιώθαμε τη λάβρα, τη ζέστη από τον αέρα, έμπαινε στις χαράδρες και έβγαινε λες και ήταν τουρμπίνα. Δεν σταματούσε τίποτα το διάβα της. Δεν έκαιγε τα πάντα, είχε τόση μανία που πήδαγε η φωτιά. Είχε καμένα, άκαφτα, άρπαζαν τα κουκουνάρια, πετάγονταν κάφτρες και έσπαγε συνέχεια σε διαφορετικά μέτωπα», ο Χρήστος Καλοζούμης γέννημα θρέμμα της περιοχής περιγράφει στην «ΠτΚ», τη στιγμή που οι φλόγες εγκλώβισαν στο Χάνι Δερβένι Μεγάρων τον ίδιο, τα δυο αδέλφια του και ακόμα 13 άτομα ανάμεσα τους και πυροσβέστες με επικεφαλής τον Αχαιό Αττικάρχη, υποστράτηγο Γιάννη Πετρούτσου, που επιχειρούσαν στο σημείο.
ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ
Ηταν μεσημέρι Πέμπτης 20 Μαΐου, όταν ξαφνικά η μέρα έγινε νύχτα. Ο τόπος σκοτείνιασε από τους πυκνούς καπνούς με την ορατότητα να είναι σχεδόν μηδενική. Ενα από πύρινα μέτωπα της πυρκαγιάς που ξεκίνησε από το Σχίνο Κορινθίας, έφθασε στη περιοχή. «Ημουν με τ’ αδέλφια μου για αγροτικές εργασίες στα αμπέλια, ενώ η φωτιά ήταν σ΄εξέλιξη. Φαινόταν στο Μάζι, υπήρχε κινητοποίηση από τις πυροσβεστικές δυνάμεις, υπήρχε όμως δαιμονισμένος άνεμος και την βλέπαμε να έρχεται προς το Χάνι. Σε νοητή ευθεία, ήταν περίπου 5χλμ. Ξαφνικά στο 20λέπτο ήρθε στα 300 μέτρα, από εμάς», θυμάται ο 35χρονος οινολόγος – οινοποιός και συνεχίζει «Κάποια στιγμή είδαμε έντονους καπνούς. Μας φώναξε ο κ. Πετρούτσος «ελάτε, ελάτε, μας περικυκλώνει η φωτιά». Μπαίνουμε στο υπηρεσιακό του όχημα, ο οδηγός πατάει τέρμα γκάζι για να φύγουμε από το σημείο. Ζητούσε ενισχύσεις από το κέντρο επιχειρήσεων”.
ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ
Κάποιοι πολίτες, επιχειρούν να φύγουν από τον τόπο συγκέντρωσης με τα οχήματά τους και τότε, όπως μας λέει ο κ. Καλοζούμης ο έμπειρος αξιωματικός του Πυροσβεστικού Σώματος Γιάννης Πετρούτσος «μπαίνει μπροστά στα αυτοκίνητα με το σώμα του, λέγοντας τους «σταματήστε εδώ, μείνετε, στρίψτε εδώ ,αλλιώς πατήστε με (!), μη φεύγετε» φώναζε, ούρλιαζε(!).Εκείνη τη στιγμή βρεθήκαμε στο μάτι της φωτιάς. Οι άνεμοι ήταν τυφώνας, οι κάφτρες έπεφταν σαν πυροτεχνήματα».
Πολίτες και πυροσβέστες κατευθύνονται σ΄ένα παλιό οίκημα (πατητήρι). «Σπάσαμε την πόρτα, αλλά δεν χρειάστηκε τελικά να μπούμε μέσα» λέει ο 35χρονος.«Είμασταν όλοι με μάσκες και με βρεγμένες πετσέτες, πόναγαν τα μάτια μας, δεν βλέπαμε τίποτα, υπήρχε μαυρίλα χειρότερη από νύχτα και γύρω γύρω οι πυροσβέστες ήταν με τις μάνικες κατάβρεχαν. Το μέρος που μείναμε ήταν ανοιχτό, ήταν «καθαρό», είχε νερό καθώς υπήρχαν πηγάδια σε παρακείμενες εξοχικές κατοικίες. Αυτό κράτησε περίπου 20 λεπτά».
ΣΚΕΨΕΙΣ
Στην ερώτηση, εάν στις δύσκολες εκείνες στιγμές, ένιωσε την απόγνωση και τον φόβο πως ζωή του βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο η απάντηση έρχεται αβίαστα «Οχι, δεν το ένιωσα» και εξηγεί «είμαι χρόνια στον κάμπο ξέρω από φωτιές, έχω δει φυσικές καταστροφές, δεν είμαι άνθρωπος που παραδίνομαι εύκολα, αλλά όταν είδα τον κ. Πετρούτσο και τα πληρώματα να διακατέχονται από ψυχραιμία και να μας λέει «όλα καλά, ηρεμήστε, θα περάσει», είπα υπάρχουν ελπίδες, δεν θα καταστραφούμε. Δεν σου μετέδιδε κανείς από τους πυροσβέστες πανικό. Μας έλεγαν «θα το παλέψουμε, εδώ είμαστε, ζητούσαν ενισχύσεις». Υπήρχε μόνο φόβος και αγωνία πώς θα φύγουμε, πόσο θα κρατήσει αυτό που ζούσαμε. Σκεφτόμουν τι έζησαν οι άνθρωποι που εγκλωβίστηκαν στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Αυτό το σκηνικό ήταν».
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΑΚΗ
Ο Χρήστος και τα αδέλφια του Δημήτρης και Παναγιώτης, όταν οι πύρινες γλώσσες προσέγγιζαν απειλητικά το σημείο δεν έφυγαν, το αντίθετο. Έμειναν εκεί, όχι «γιατί θέλαμε να το παίξουμε ήρωες» μα τονίζει, αλλά δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν το σημείο χωρίς να προσπαθήσουν να σώσουν, ότι σώζεται. Προτεραιότητα τους ήταν μην καούν εξοχικές κατοικίες και αγροικίες γειτόνων τους , να μην φθάσει η φωτιά σε υποσταθμούς της ΔΕΗ, αλλά και ο απεγκλωβισμός ζώων.. και τα κατάφεραν!
Με τα σκαπτικά τους μηχανήματα, απομάκρυναν ξερά χόρτα σε μια προσπάθεια ανάσχεσης της πυρκαγιάς, βοηθούσαν τους πυροσβέστες στο δύσκολο έργο της κατάσβεσης και τους καθοδηγούσαν υποδεικνύοντας του τα επικίνδυνα σημεία της περιοχής, που εκείνοι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα. Ζουν στο τόπο, από μικρά παιδιά.
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Μια εβδομάδα μετά το καταστροφικό πέρασμα της πυρκαγιάς παραμένει ένα «γιατί;». Στις περιοχές Μάζι, Χάνι και Πευκενέας εκτείνονται οι αμπελώνες των Μεγάρων. Η καταγραφή των ζημιών για τον 35χρονο Χρήστο και την οικογένεια του, είναι μεγάλη. Καταστράφηκαν 15 στρέμματα αμπελοκαλλιέργειας. «Αυτά τα αμπέλια που κάηκαν ήταν παραγωγικά, ο πόνος είναι λίγο παραπάνω. Χάθηκε η φετινή χρονιά και δε ξέρω , εάν τα αμπέλια επανέλθουν για τα επόμενα χρόνια. Κάνω τον σταυρό μου και λέω δόξα το Θεό, είμαστε όλοι γεροί» μας λέει και προσθέτει «σκέφτομαι την επόμενη ημέρα, ο χειμώνας θα είναι δύσκολος. Δυστυχώς και αυτό το κομμάτι, πήρε σειρά μετά την Κινέττα και σαν τόπος δεν θα γίνει όπως τον ήξερα. Δεν γνωρίζω ποια γενιά θα τον προλάβει πάλι».
Η αναγνώριση προς τους πυροσβέστες
Ο νεαρός αγρότης νιώθει την ανάγκη να αποδώσει τα εύσημα στα στελέχη του Πυροσβεστικού Σώματος για τη μάχη που έδωσαν για ν΄αποτρέψουν τον όλεθρο.
«Ανθρωποι του μεροκάματου είναι και αυτοί που είναι μεν εκπαιδευμένοι για φυσικές καταστροφές, όμως η φυσική καταστροφή δεν έχει εκπαίδευση. Το είδα με τα μάτια μου, η φωτιά έκανε ότι ήθελε, θέριευε με τον αέρα κατά τρελό τρόπο. Για εμένα έκαναν τα αδύνατα δυνατά, Είδαμε να αρπάζει πεύκο και το ύψος της φωτιάς ήταν τόσο μεγάλο που το νερό που έριχναν οι πυροσβέστες εξατμιζόταν. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα και τα αεροπλάνα που συνέδραμαν, ήταν τέτοιος ο αέρας που το νερό δεν προλάβαινε να τιθασεύσει τη φωτιά για να επέμβουν οι επίγειες δυνάμεις».
Πετρούτσος «Δεν μ΄ ενδιέφερε ο εαυτός μου»
Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι πύρινες γλώσσες κύκλωσαν τον ίδιο και τους πυροσβέστες του κατά τη διάρκεια κατάσβεσης δασικής πυρκαγιάς, όμως ήταν η πρώτιστα 31χρόνια υπηρεσίας του στο Πυροσβεστικό Σώμα, όπου ο Αχαιός Αττικάρχης, υποστράτηγος Γιάννης Πετρούτσος, είχε και την ευθύνη ασφάλειας και διάσωσης πολιτών. Επιχείρηση που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Την ώρα που η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο, αν και ήταν σίγουρος για τις ενέργειες του για τη διαχείριση της κατάστασης, ο κ. Πετρούτσος επικαλέστηκε τη βοήθεια της Παναγίας. Θυμάται τις στιγμές και λυγίζει «Δεν με ενδιέφερε ο εαυτός μου ειλικρινά, η αγωνία μου ήταν για τους πολίτες και τους συναδέλφους μου. Δόξα το θεώ και την Παναγιά, μας βοήθησε και η Αγία Παρασκευή που ήταν δίπλα μας. Ήταν καταδικασμένοι εάν προχωρούσαν. Ήταν σκέτη αυτοκτονία! Αυτό που με ανησυχούσε, ήταν να μην πανικοβληθεί και μου φύγει ο κόσμος. Προσπαθούσα να τους μιλάω συνεχώς και να τους δίνω κουράγιο λέγοντας τους «μην φοβάστε είμαστε κοντά σας», να τους ενθαρρύνω, ώστε να τους καθησυχάσω να συνεργαστούν μαζί μας και εμείς να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς να υπάρξει καμιά απώλεια».
«Ενα κεράκι στη χάρη της»
Ο Αχαϊός Αττικάρχης προ ημερών, επισκέφθηκε εκ νέου το σημείο προκειμένου όπως πληροφορείται η «ΠτΚ». Αναψε ένα κεράκι στη μνήμη της Αγίας Παρασκευής, το Μοναστήρι της οποίας βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το σημείο του εγκλωβισμού.
Της ΜΑΡΙΑΣ Κ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
