Πάτρα: Η δημοτική αρχή στην επετειακή εκδήλωση για τη μάχη του Σαραβαλίου ΦΩΤΟ
Ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, η Αντιδήμαρχος, Αναστασία Τογιοπούλου, η Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου, Κατερίνα Γεροπαναγιώτη – Θεοδωροπούλου, δημοτικοί σύμβουλοι, πρόεδροι τοπικών κοινοτήτων, εκπρόσωποι φορέων και δημότες, παραβρέθηκαν σήμερα (Κυριακή 12 Μάρτη) το πρωί, στην επετειακή εκδήλωση για την ιστορική μάχη του Σαραβαλίου στις 9 Μάρτη 1822 με αρχιστράτηγο τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Την εκδήλωση, που έγινε στο κάστρο Σαραβαλίου, διοργάνωσε ο Δήμος Πατρέων σε συνεργασία με τη Δημοτική Ενότητα Μεσσάτιδας και τον Πολιτιστικό του Οργανισμό.
Κεντρική ομιλήτρια ήταν η Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Πατρέων Κατερίνα Γεροπαναγιώτη – Θεοδωροπούλου.
Ακολούθησε δρώμενο από τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Σαραβαλίου «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης» για το οποίο μίλησε το μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου, Αγγελική Καραλή και το αφιέρωσε στους νεκρούς της τραγωδίας των Τεμπών. Την επιμέλεια του δρώμενου είχε ο χοροδιδάσκαλος και δημοτικός σύμβουλος, Γιώργος Μαγιάκης.
Στεφάνια κατέθεσαν ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, ο Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Σαραβαλίου, Ανδρέας Κοντογεωργόπουλος, ο Πρόεδρος του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Σαραβαλίου «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης», Ιωάννης Παπαλεξάτος, ο Αντιπεριφερειάρχης, Ανδρέας Φίλιας, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Αρκάδων Πάτρας «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης», Παναγιώτης Καρασπήλιος, ο Πρόεδρος του Φιλοδασικού Συλλόγου Σαραβαλίου «Ο Άγιος Νικόλαος», Ιωάννης Στεφανόπουλος, ο Πρόεδρος του Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Σαραβαλίου, Πολυζώης Σωτηρόπουλος, για το Σύλλογο Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων 1945-1974 «Πέτρινα Χρόνια – Ιστορική Μνήμη» ο Πρόεδρος Αθανάσιος Κολλιτσίδας και ο Βασίλης Χατζηλάμπρου, για το Σύλλογο Προστασίας Υγείας και Περιβάλλοντος περιοχής Κέντρου Υγείας Χαλανδρίτσας ο Γενικός Γραμματέας, Γιάννης Πολυδωρόπουλος, για το Σύλλογο Εθελοντών Αιμοδοτών Κέντρου Υγείας Χαλανδρίτσας «Ο Άγιος Χαράλαμπος» το μέλος του Δ.Σ. Χρήστος Δημόπουλος.
Η ομιλία Γεροπαναγιώτη
Η Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Πατρέων Κατερίνα Γεροπαναγιώτη – Θεοδωροπούλου, στην ομιλία της ανέφερε τα εξής:
«Η εκδήλωσή μας σήμερα γίνεται στη σκιά της θλίψης και οργής, από το τραγικό πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Μαθητές και φοιτητές με τα νιάτα τους, την αποφασιστικότητα τους και το καθαρό βλέμμα τους πλημμύρισαν τους δρόμους, τις πλατείες σε όλες τις μεγάλες πόλεις και στην πόλη μας και φώναξαν με πείσμα “το έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί”.
Βλέποντας τα μάτια των μητέρων, των πατεράδων, των συγγενών, των φίλων, να πλημμυρίζουν από πόνο για τα αδικοχαμένα παιδιά, δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπήσουμε. Για να μην αφήσουμε το προδιαγεγραμμένο έγκλημα να ξεχαστεί, να συγκαλυφθεί.
Γιατί όσα μας πονούν και μας συγκλονίζουν, δεν είναι έργο μιας πράξης, για να αναζητήσει κανείς μόνο το τι πήγε στραβά, ποιος δεν έπαιξε σωστά το ρόλο του… Οι προειδοποιήσεις των εργαζομένων, δεν αφήνουν περιθώρια για δεύτερες σκέψεις.
Η νέα τραγωδία, είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς αλυσίδας αποφάσεων, νόμων και οδηγιών – ευρωπαϊκών και ελληνικών – που από κοινού ψήφισαν και υλοποίησαν οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, προωθώντας την απελευθέρωση του σιδηροδρομικού μεταφορικού έργου, με κριτήριο το μέγιστο κέρδος. Με αυτό το κριτήριο, έμεινε πίσω η ανάπτυξη των μεταφορικών μέσων σταθερής τροχιάς στην Ελλάδα.
Η μέγιστη δυνατή ασφάλεια με την αξιοποίηση των σύγχρονων επιστημονικών, τεχνολογικών μέσων, οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, κατάλληλα εκπαιδευμένου, πετσοκόφτηκαν με κριτήριο το “κόστος” τόσο για τα αμιγώς ιδιωτικοποιημένα κομμάτια του σιδηρόδρομου, όσο και για εκείνα που διαχειρίζεται το αστικό κράτος.
Όλα αυτά λειτουργούν σε βάρος της ανάγκης των εργαζομένων και της νεολαίας, για ασφαλή, φθηνή και σύγχρονη μετακίνηση.
Έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε τη ασφαλή μετακίνηση των παιδιών μας. Να έχουν εκπαίδευση, να έχουν δουλειά, να έχουν ζωή. Και όχι τη ζωή της ανασφάλειας, της φτώχειας, της ανεργίας, των εξαρτήσεων.
Γυρίζοντας 200 χρόνια πίσω, θυμόμαστε τα λόγια του Ρήγα Φεραίου, που είναι επίκαιρα όπως και τότε που γράφτηκαν: «…Όταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμνει τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάσταση, ν’ αρπάξει τ’ άρματα και να τιμωρήσει του τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ’ όλα τα χρέη του…».
Η μεγάλη επανάσταση του 1821 αποτέλεσε για την Αχαΐα, την πόλη μας όπως και για την υπόλοιπη Ελλάδα, αποφασιστικής σημασίας γεγονός.
Στις 23 Μάρτη ο πατραϊκός λαός, με επικεφαλής τον ηρωικό τσαγκάρη Παναγιώτη Καρατζά, χτύπησε τους Οθωμανούς και τους εγκλώβισε στο Φρούριο της πόλης.
Η Πάτρα και γενικότερα η περιοχή μας ήταν πεδίο σημαντικών γεγονότων, ανάμεσα στα οποία ήταν και η σύσκεψη της Βοστίτσας (με τη συμμετοχή των Παπαφλέσσα, Μελετόπουλου, Λόντου κ.ά.). Στη σύσκεψη εκδηλώθηκε αντιπαράθεση σε σχέση με την έναρξη της Επανάστασης, με όσους καθυστερούσαν την επανάσταση, στη βάση διαφορετικών οικονομικών συμφερόντων που συγκρούονταν.
Κατά την πολιορκία της Πάτρας το 1822 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε αρχικά στρατοπεδεύσει στην Αχαγιά, αλλά τις πρώτες μέρες του Μαρτίου μετεγκαταστάθηκε στο Σαραβάλι, που είχε περίοπτη θέα στον κάμπο των Πατρών και οχυρή θέση, μεταφέροντας παράλληλα εκεί το στρατηγείο του και το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του.
Οι Τούρκοι που ήταν κλεισμένοι στα τείχη του κάστρου της Πάτρας είχαν δύναμη 12.000 στρατιωτών.
Στις 9 Μαρτίου οι Τούρκοι χτύπησαν πάνοπλοι και αιφνιδιαστικά ελληνικές θέσεις προς τα ανατολικά και περισσότερο προς τα νοτιοανατολικά του φρουρίου της Πάτρας (κυρίως πλησίον του Σαραβαλίου, καθώς και την Μονή Γηροκομειού) με σκοπό την αποτίναξη του κλοιού αποκλεισμού τους από τους επαναστατημένους Έλληνες, ενώ παράλληλα ο Κολοκοτρώνης βλέποντας τα γεγονότα από το στρατόπεδο στο κάστρο του Σαραβαλίου έστελνε δυνάμεις στα πεδία όπου αντιλαμβανόταν πως υπήρχε ανάγκη.
Οι Τούρκοι που είχαν και αριθμητική ανωτερότητα και υπεροχή στον οπλισμό, κυριαρχούσαν σχεδόν καθολικά. Ο Κολοκοτρώνης πήγε προς τα μέτωπα και πρώτα στην θέση «Παλαιόπυργος», που από εκεί και ύστερα ανασυντάσσοντας σκορπισμένους στρατιώτες του αλλά και με την στρατηγική και την αποφασιστικότητα του κατάφερε και ανέκτησε την κυριαρχία στην μάχη απέναντι στους Τούρκους, κάτι που μέχρι πρότινος φάνταζε αδύνατο. Οι Τούρκοι τελικά από επιτιθέμενοι και συσπειρωμένοι κατέληξαν σταδιακά και μαζικά να τρέπονται σε άτακτη φυγή προς το κάστρο.
Χαρακτηριστικά, αναφέρεται πως ο Κολοκοτρώνης είπε τα στρατηγικά ψέματα για λόγους εμψύχωσης και ανύψωσης ηθικού στους στρατιώτες του πως: έρχονται ενισχύσεις – βοήθεια, ενώ σε μια άλλη στιγμή που η μάχη χωρίστηκε σε δύο μεριές, σκέφτηκε να ανεβεί σε ένα ύψωμα με οπτικό πεδίο προς και τα δύο μέτωπα και από εκεί φώναξε: «Ετσάκισαν οι Τούρκοι, ετσάκισαν· πάρτε τους Έλληνες, πάρτε τους» χωρίς αυτό να ισχύει μέχρι την δεδομένη στιγμή αλλά οι μαχόμενοι χωρίς να έχουν οπτική επαφή μεταξύ τους τα δύο μέρη, εκατέρωθεν νόμιζαν ότι αυτό γίνεται στο αντίστοιχο άλλο· ώσπου έπειτα από λίγο τα λόγια αυτά “επαληθεύτηκαν” ετεροχρονισμένα από τους Έλληνες σε όλο το εύρος της μάχης.
Η πρώτη νικηφόρα ναυμαχία στον κόλπο της Πάτρας το 1822 και η κρίσιμη μάχη στο Σαραβάλι, αλλά και οι αλλεπάλληλες πολιορκίες του Φρουρίου από το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και η επαναστατική του στάση ενάντια σε όσους υπέγραφαν προσκυνοχάρτια στον Ιμπραήμ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της επανάστασης.
Μπορούμε να διδαχτούμε πολλά, γιατί οι επαναστάσεις είναι οι καλύτεροι “δάσκαλοι” της ιστορίας, είναι αυτές που κινούν την ιστορική εξέλιξη.
Η Επανάσταση του 1821 ήταν αστική εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση, συμβάδιζε με την εποχή που έγινε.
Είναι κληρονομιά και παρακαταθήκη για τους σύγχρονους “σκλάβους”. Το κεντρικό συμπέρασμα είναι ότι τίποτα δεν μένει στατικό και αναλλοίωτο. Η κοινωνία εξελίσσεται προς τα εμπρός και θα εξελίσσεται μέχρι οι λαοί να ελευθερωθούν οριστικά από την εκμετάλλευση, την φτώχεια, την ανεργία, τους πολέμους.
Μας διδάσκει πως τίποτα δεν αλλάζει προς την κατεύθυνση της κοινωνικής προόδου, αν ο λαός δεν πάρει την υπόθεση στα χέρια του, πως είναι αναντικατάστατος ο ρόλος του στον αγώνα για να προχωρήσει μπροστά η κοινωνία.
Η δύναμη αυτού του συμπεράσματος αποπνέει αισιοδοξία για το λαό μας, που βιώνει μία απάνθρωπη, σκληρή πραγματικότητα, σε όλους τους τομείς. Το 1821 η ιστορία κινήθηκε, «έγινε η ανάγκη ιστορία». Πάντα η ιστορία κινείται, κινείται προς το καινούργιο, το κοινωνικά αναγκαίο, το κοινωνικά προοδευτικό».
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
