Πυγμαλίων Δαδακαρίδης στο pelop.gr: «Η ευτυχία είναι βαρετή, αλλά αυτήν κυνηγούν όλοι»
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης μιλάει στο pelop.gr για την υποκριτική, την ανιδιοτέλεια του Ενώχ Άρντεν, τη δύναμη της μουσικής και το μεγάλο του πάθος, τον Ολυμπιακό, με ειλικρίνεια και αγάπη.
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης είναι από εκείνους τους ηθοποιούς που δεν υποδύονται ρόλους – τους βιώνουν. Η βαθιά, εσωτερική προσέγγισή του στην υποκριτική, η ζεστή φωνή του και η αφοσίωσή του στη δουλειά κάνουν κάθε εμφάνισή του ξεχωριστή. Τώρα, έρχεται στην Πάτρα με το αφηγηματικό αριστούργημα “Ενώχ Άρντεν” του Άλφρεντ Λορντ Τέννυσον, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη, όπου αναλαμβάνει τον ρόλο του αφηγητή, συνοδευόμενος από τον εξαιρετικό πιανίστα Θοδωρή Τζοβανάκη.
Πάτρα: Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης αφηγείται την ιστορία ενός ναυαγού στην παράσταση «Ενώχ Άρντεν»
Λίγες μέρες πριν την παράσταση, συζητήσαμε για την ανιδιοτελή αγάπη του Ενώχ, τη δύναμη της μουσικής, τις χαρές και τις πληγές της υποκριτικής, αλλά και το μεγάλο του πάθος – τον Ολυμπιακό. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης μιλάει για όλα με τον μοναδικό τρόπο που τον χαρακτηρίζει: ειλικρινά, βαθιά και πάντα με αγάπη.
Έρχεστε στην Πάτρα με το “Ενώχ Άρντεν”. Είναι ένα έργο βαθιά συναισθηματικό, αλλά ας το δούμε λίγο αλλιώς… Αν ο Ενώχ Άρντεν δεν είχε χαθεί, αλλά επέστρεφε ένα βράδυ σπίτι του, μισό μεθυσμένος, αποφασισμένος να διεκδικήσει τη ζωή του, ποια θα ήταν η πρώτη του ατάκα στην Άννι;
Μιλάμε για κάτι υποθετικό… Δεν ξέρω, γιατί έχω αγαπήσει πολύ το πρωτότυπο. Η ίδια ιστορία αποδεικνύει πως οι άνθρωποι αγαπάνε την ευτυχία χωρίς να βάζουν τον εγωισμό τους μπροστά. Οπότε, νομίζω ότι δεν θα γύρναγε να μιλήσει στην Άννα. Γιατί η ίδια η ιστορία αυτό αποδεικνύει, πως οι άνθρωποι τελικά, όταν εκτιμούν την ευτυχία και την αγάπη ενός άλλου ανθρώπου ακόμα και αν είναι ο ίδιος τους ο άνθρωπος, τους επιτρέπουν να το ζήσουν, όσο δυσβάσταχτο και αν είναι για τους ίδιους. Είναι αυτό που δεν κάνει κανένας άνθρωπος σήμερα ή τουλάχιστον δεν έχουμε παραδειγματιστεί από πολλά τέτοια περιστατικά. Η ίδια η ιστορία αυτό γράφει, πώς το «εγώ» απαρνείται το ίδιο το συναίσθημα και προς χάρη της ευτυχίας των υπολοίπων ανθρώπων, θυσιάζεται.
Ο Ενώχ Άρντεν είναι ένας χαρακτήρας που κουβαλάει πολλή μοναξιά. Στη σκηνή, πώς το νιώθετε αυτό; Σας βγαίνει φυσικά ή είναι από τις ερμηνείες που σας βαραίνουν;
Εγώ προσπαθώ όσο αθώα γίνεται να συνλειτουργώ με τη μουσική και την ιστορία καθαρά από προσωπική μου άποψη, με το δικό μου συναίσθημα. Δεν με βαραίνει κάτι, γιατί δεν έχω βιώσει τη ζωή αυτού του ανθρώπου. Προσπαθώ όσο πιο συναισθηματικά και όσο πιο ανθρώπινα μπορώ να αφηγηθώ τη διαδρομή του. Οπότε δεν παίρνω κάτι επί προσωπικού, αν και προσωπικά το συναίσθημά μου μεγαλώνοντας λειτουργεί όταν με συγκινεί κάτι.
Τι σας συγκινεί;
Ο τρόπος που αγαπάει, η αυταπάρνηση, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλειά του απέναντι στην ευτυχία των ανθρώπων, ο αγώνας του, η ελπίδα του και φυσικά η βαθύτερη πίστη του στα πράγματα, είτε στο Θεό είτε στον ανθρώπους.
Αυτές τις ιδιότητες και αρετές τις βρίσκουμε εύκολα σήμερα;
Το εύχομαι. Βομβαρδιζόμαστε ούτως ή άλλως με τόσα πολλά αρνητικά που είναι σαν να προσπαθούν οι άνθρωποι να ξεχάσουν ότι έχουμε και μία θετική πλευρά. Αλλά την έχουμε. Δεν είναι όλοι ούτε κακοποιητές, ούτε δολοφόνοι, ούτε εγκληματίες. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων πιστεύω ότι ζούνε κάτω από όμορφες αξίες ή τουλάχιστον το ελπίζω. Απλά, νομίζω ότι δεν πουλάει τόσο, οπότε δεν προβάλλεται τόσο. Καταντάει λίγο βαρετή η ευτυχία, ενώ θα έπρεπε να είσαι σύμβολο ή πρότυπο γιατί όλη αυτή κυνηγάνε. Θεωρούμε ότι κάτι το ακραίο ή το επικίνδυνο, είναι περισσότερο ενημερωτικό από το να αντιλαμβανόμαστε ότι οι βαθύτερες αξίες μας είναι αυτές που θα πρέπει να πρεσβεύουν και την κοινωνία αλλά και εμάς τους ίδιους.
Δεν πουλάει η ευτυχία… φαίνεται και από τους τίτλους που μας βομβαρδίζουν καθημερινά.
Ναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή όλοι πρέπει να αγοράσουνε μήλα πρέπει να ξεχάσουμε τα πορτοκάλια. Γιατί τα πορτοκάλια είναι λίγο πιο δυναμωτικά από τα μήλα.
Όλα αυτά τα συναισθήματα τα ζείτε επί σκηνής συνοδεία πιάνου με τον Θοδωρή Τζοβανάκη. Πώς είναι να συνυπάρχει κάποιος με τη μουσική τόσο έντονα στη σκηνή;
Εγώ αγαπώ πολύ τη μουσική. Για εμένα είναι θεμελιώδης βάση για το συναίσθημα. Είναι μια ιδιαίτερη μορφή τέχνης που τουλάχιστον για εμένα ξεκινάει από το πρωί και τελειώνει το βράδυ, γιατί τα πάντα γύρω μας είναι μουσική. Οι ήχοι, ο τρόπος της ακοής, είναι μια τεράστια αίσθηση των ανθρώπων, καταλυτική και ευφραίνει την ψυχή, τη φαντασία, ηρεμεί και εκτονώνει συναισθήματα, εκφράζεται με ποικίλους ήχους, στίχους και σύμπραξη λόγου και ήχου. Νομίζω ότι είναι αναπόσπαστο και πολύ ισχυρό κομμάτι της παράστασης, πόσω μάλλον όταν συνεργάζομαι με έναν τέτοιο κύριο. Γιατί ο Θοδωρής Τζοβανάκης είναι πραγματικά κύριος και οικογενειάρχης και εξαιρετικός καλλιτέχνης.
Μου έκανε εντύπωση που «σταθήκατε» στο «κύριος» και «οικογενειάρχης». Δεν είναι κάτι που κάποιος το αναφέρει συχνά όταν μιλάει για έναν συνεργάτη του.
Γιατί; Νομίζω πως όλα πρεσβεύονται μέσα από τη συμπεριφορά του ανθρώπου. Και επειδή έχω γνωρίσει τον άνθρωπο, είναι ένας υπέροχος πατέρας και ένας υπέροχος κύριος απέναντι στο συναίσθημά του. Οπότε σίγουρα το ταλέντο του ενισχύεται από την καλοσύνη που έχει.
Μιλάμε για συναισθήματα και πάθη. Και λέω να πάμε σε ένα άλλο πάθος σας, τον Ολυμπιακό. Αν ο Ολυμπιακός ήταν θεατρικός χαρακτήρας, θα ήταν ο πολεμιστής που παλεύει με όλους, το αουτσάιντερ που τελικά νικάει, ή ο τραγικός ήρωας που πάντα βρίσκει εμπόδια;
Νομίζω πως ανά εποχή έχει υπάρξει τα πάντα. Αλλά ο Ολυμπιακός θα είναι ο Γιώργος Φούντας στη «Στέλλα», θα είναι ο Κρέοντας στην «Αντιγόνη», θα μπορούσε να είναι πολλοί ρόλοι, π.χ. ο Πατέρας του Στρίνμπεργκ. Το καλό με το θέατρο πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να ασπαστούν και να καταλάβουν πτυχές του εαυτού τους ή ένα κομμάτι του ρόλου, αλλά πέραν της ουσίας δεν θα ήθελα να ήταν κάτι φανατικό, κάτι το οποίο προκαλεί την έννοια της βίας. Θέλοντας και μη ο Κρέοντας είναι ένας τεράστιος χαρακτήρας και μια άδικη σύνδεση από την πλευρά μου… Αλλά συνάμα είναι και ο «Ορέστης», είναι και ο «Άμλετ» και όλοι αυτοί οι υπέροχοι χαρακτήρες. Και το λέω με την έννοια ότι όλοι εμπεριέχουμε πτυχές. Το βασικό θέμα είναι να καταλάβουμε εμείς τι κάνουμε. Για εμένα ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα που την αγαπούσε ο πατέρας μου, την αγαπώ και εγώ και οι φίλοι μου. Μέχρι εκεί. Επ ουδενί δεν θα έκανα κάτι κακό και σιχαίνομαι και την έννοια της βίας σε οποιοδήποτε κομμάτι, πόσω μάλλον στου αθλητισμού που εκπροσωπεί άλλα σύμβολα που είναι πολύ πιο σοβαρά για την εξέλιξη του ανθρώπου.
Θυμάστε ποια ήταν η πρώτη φορά που είπατε «οκ, αυτή είναι η δική μου ομάδα και θα την κρατήσω για πάντα»;
Ήταν όχι τόσο σε νίκη του Ολυμπιακού, όσο σε μια ήττα του. Κατάλαβα ότι πληγώθηκα, πληγώθηκε κάτι μέσα μου. Ξέρετε, στις χαρές είμαστε όλοι πρώτοι, αλλά σε μία ήττα του Ολυμπιακού, νομίζω ήταν στο Κύπελλο του ’86 με τον Παναθηναϊκό, είχα στεναχωρηθεί τόσο πολύ. Ήμουν και πολύ νέος, νομίζω 8 χρόνων και γύρισα και είπα: για να στεναχωριέμαι για αυτή την ομάδα τόσο, κάτι βαθύτερο με έχει συνδέσει μαζί της. Οπότε εκεί, στην ήττα, είχα καταλάβει πως ήμουν απόλυτα συνδεδεμένος συναισθηματικά με αυτά που πρεσβεύει για εμένα.
Και για να συνδέσουμε τον αθλητισμό με την υποκριτική, αν μπορούσατε να διαλέξετε έναν κινηματογραφικό ή τηλεοπτικό χαρακτήρα να σας “προπονήσει” στην υποκριτική, ποιος θα ήταν;
Τον Άντονι Χόπκινς από τα «Απομεινάρια μίας μέρας». Γιατί πρεσβεύει πολλά κομμάτια του Ενώχ Άρντεν και γιατί νομίζω η ευγένεια, η έννοια της αντιληπτικότητας απέναντι στην ίδια τη ζωή, το πόσο εύθραυστος είναι και συνάμα πόσο δυνατός, εμπεριέχει πολλά κομμάτια που θα ήθελα να ακολουθώ.
Ας περάσουμε στα τηλεοπτικά κατά έναν τρόπο. Στο «Έτερος Εγώ» ζήσατε έναν κόσμο γεμάτο μυστήριο. Αν μπορούσατε να λάβετε έναν φάκελο που θα αποκάλυπτε ένα μεγάλο μυστικό για εσάς, τι θα θέλατε (ή φοβάστε) ότι θα έγραφε μέσα;
Δεν φοβάμαι. Δεν μου αρέσει σαν άνθρωπος η λέξη φόβος. Ό,τι φοβάμαι το κάνω επί χίλια και δεν έχω μάθει να φοβάμαι. Δεν ζω με φόβο, γιατί ο φόβος δημιουργεί μίσος. Νομίζω ότι θα έγραφε ένα ρητό του Βούδα που μου αρέσει: «Πέσε εφτά, σήκω οκτώ».
Το ακολουθείτε;
Μέχρι στιγμής ναι, μόνο ο Θεός μπορεί να με σταματήσει αυτή τη στιγμή και η άλλη πλευρά του εγωιστή εαυτού μου. Προσπαθώ κάθε μέρα και ελπίζω κάθε μέρα για κάτι καλύτερο. Κάθε παράσταση είναι μία καινούργια αρχή και κάθε προσπάθεια είναι μια καινούργια αρχή. Δεν παίρνω τίποτα δεδομένο και δεν θεωρώ και τη ζωή δεδομένη. Είμαι ευγνώμων που ζω κάθε μέρα.
Αν μπορούσατε να απαλείψετε ένα στοιχείο του χαρακτήρα σας θα το κάνατε;
Όχι. Γιατί τα λάθη που έκανα στη ζωή μου είναι και αυτά που με μαθαίνουν. Οπότε, αν είχα απαλείψει ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου, δεν θα είχα μάθει -τουλάχιστον μέχρι στιγμής- όλα αυτά που αναγνωρίζω και θα έπρεπε να είχα μάθει.
Φτάνοντας στο τέλος, θα ήθελα να μου πείτε μια ατάκα, κάτι που θα θέλατε να «μείνει» από αυτή τη συνέντευξη. Τι θα λέγατε;
Δεν ξέρω αν τα πράγματα τα κάνω τέλεια, καλά ή σωστά. Σίγουρα τα κάνω με αγάπη.
Ινφο:
ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ & ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ
ΔΕΥΤΕΡΑ 17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ στις 20:00
Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων :
https://www.ticketservices.gr/event/patra-enoch-arden-i-istoria-enos-navagou/
Τιμές εισιτηρίων: 17€ και 14€ φοιτητικό
Διάρκεια: 60 λεπτά
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο καιρός σήμερα: «Πολική εισβολή» στη χώρα, η πρόγνωση για την Τσικνοπέμπτη
Σεισμοί Κυκλάδες: Νέες δονήσεις άνω των 4 ριχτερ μεταξύ Σαντορίνης – Αμοργού
Θάνατος 38χρονης στη Λάρισα: Τι δείχνουν τα πρώτα στοιχεία για τη μοιραία πτώση
Φονικές πλημμύρες και δριμύ ψύχος στις ΗΠΑ ΦΩΤΟ – ΒΙΝΤΕΟ
Χωματερή ο βυθός του Πατραϊκού – Αποκαλύψεις από τον καθηγητή Γιώργο Παπαθεοδώρου
Πάτρα: «Είδωλα» – Άγνωστοι βανδάλισαν 6 καρναβαλικά στοιχεία σε πλατείες
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
