Τα βλέμματα στη ΔΕΘ και γιατί όχι και μια… ΔΕΠ;

Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος

Από την πρώτη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, στις 3 Οκτωβρίου 1926, μέχρι τις μέρες μας, έχουν περάσει 99 ολόκληρα χρόνια. Ενας αιώνας παρά ένα έτος δηλαδή. Η φετινή έκθεση, βέβαια, θα είναι η 89η σε αύξοντα αριθμό, καθώς η λειτουργία της διακόπηκε προσωρινά εξαιτίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και χρειάστηκε το… Σχέδιο Μάρσαλ το 1950 για να αποκατασταθεί και να επαναλειτουργήσει ο λεηλατημένος εκθεσιακός χώρος.
Η παράδοση θέλει πάντα τον Ελληνα πρωθυπουργό παρόντα στα εγκαίνια της ΔΕΘ. Οχι μόνο για να κόψει την… κορδέλα, αλλά, κυρίως, για να δώσει το στίγμα της χρονιάς και να περιγράψει τους στόχους της κυβέρνησής του. Ας μην κρυβόμαστε, λοιπόν: Πέρα από το οικονομικό αποτύπωμα της έκθεσης, στη Θεσσαλονίκη στις αρχές κάθε Σεπτέμβρη παράγεται και πολιτική. Κι επειδή πολλοί εξ ημών είμαστε και… ιντριγκαδόροι θα προσθέσουμε ότι στη Νύμφη του Θερμαϊκού παράγεται και παραπολιτική. Ανταγωνισμοί υπουργείων για το καλύτερο Περίπτερο, επιχειρηματικά «ντιλ» που κλείστηκαν, λυκοφιλίες, κομματικά, αυτοδιοικητικά και συνδικαλιστικά πηγαδάκια, στοιχηματισμοί για τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες, πορείες και διαδηλώσεις, κυκλοφοριακό κομφούζιο, γκρίνιες των μόνιμων κατοίκων για τους… ξενόφερτους, ποιος ή ποια συνόδευσε ποιον, νυχτοπερπατήματα, shopping therapy, PRs και πολλά άλλα γαργαλιστικά.
Η ΔΕΘ είναι πολλά περισσότερα, όμως. Αποκαλύπτει τις κατευθύνσεις της κεντρικής ηγεσίας και τις σκέψεις της για το πού θέλει να βαδίσει η χώρα. Γιατί αυτή είναι και η ουσία. Και η κάθε ΔΕΘ έχει τις δικές της κυβερνητικές ιστορίες να εξομολογηθεί. Το ίδιο θα συμβεί και φέτος. Σε ένα περίεργο πολιτικό και γεωπολιτικό… φεγγάρι, με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων να φανερώνουν μια γενικότερη πολιτική αβεβαιότητα, εκτός κι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης βγάλει και πάλι κρυφούς άσους από τα μανίκια του!
Ο γράφων παρακολουθεί τη ΔΕΘ από το πεδίο την τελευταία τριετία. Και έχει, πλέον, μια σχετική εμπειρία για να αποτιμήσει τη δυναμική της όλης διαδικασίας. Καταρχάς, επιβάλλεται να πούμε ότι ως Πατρινοί ζηλεύουμε την έκθεση. Τον εκθεσιακό χώρο αυτόν καθ΄ αυτόν, τις υψηλές αφίξεις, τη ζωντάνια που παίρνει μια, ούτως ή άλλως, ζωντανή πόλη στην αρχή κάθε… Ινδίκτου! Και κάπως έτσι προβληματιζόμαστε κι αναρωτιόμαστε… γιατί όχι κι εμείς;! Το ερώτημα είναι ρητορικό, βέβαια. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην πορεία της περιοχής μας μεταπολιτευτικά, για να δοθεί η απάντηση. Με έναν αυτοκινητόδρομο που χρειάστηκαν δεκαετίες ολόκληρες -και δυστυχώς πολύ αίμα (κυριολεκτικά)- για να ολοκληρωθεί, με μια αποβιομηχανοποιημένη πόλη, με ένα τραίνο που ουδείς ξέρει πότε και πώς θα φτάσει στα μέρη μας και με ένα αεροδρόμιο που θα έπρεπε να έχει υπερδιεθνή χαρακτήρα κι όμως ψάχνει ακόμη να βρει τον ρόλο του, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο.
Εδώ ψαχνόμαστε, θα πει εύλογα κάποιος, αν θέλουμε τη Mega Yacht Marina στο λιμάνι της Πάτρας (φυσικά και τη θέλουμε), με μια Διεθνή Εκθεση Πατρών θα ασχοληθούμε; Κι όμως, μια ΔΕΠ δεν θα μας έκανε άντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού και υποχείριο του… ΝΑΤΟ, αλλά ίσα-ίσα θα «απογείωνε» την πόλη. Μια πόλη στην οποία για κάποιον ανεξήγητο λόγο κόβουν τα δέντρα για να μην ψηλώσουν!
Ας αφήσουμε, όμως, στην άκρη αυτές τις ατέρμονες σκέψεις κι ας προσγειωθούμε (ομαλά ή ανώμαλα) σε αυτά που έχουμε. Στο σήμερα. Θα ακούσουμε με προσοχή τι έχει να πει ο πρωθυπουργός και στη συνέχεια θα δούμε προς τα πού βαδίζουμε. Προς εξάντληση της τετραετίας ή προς κάλπες;
* Ο Κώστας Λαμπρόπουλος είναι αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Πελοπόννησος», συντονιστής του Peloponnisos FM 103,9, καθηγητής δημοσιογραφίας και συγγραφέας.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News