Τέμπη: Εχουν ριζώσει στο μυαλό του κόσμου

Τι μηνύματα έστειλε η κοσμοσυροή στο κλειστό γήπεδο της ΕΑΠ στην Πάτρα. Ειδικοί ερμηνεύουν το έντονο δέσιμο των πολιτών με την τραγωδια

Τέμπη: Εχουν ριζώσει στο μυαλό του κόσμου

Πάνω από 2.500 κόσμος κατέκλυσε προχθές το απόγευμα το κλειστό γήπεδο της ΕΑΠ για ν’ ακούσει διά ζώσης τη Μαρία Καρυστιανού, τον Παύλο Ασλανίδη και τους υπόλοιπους ομιλητές της εκδήλωσης «ΤΕΜΠΗ 28/2, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ».

Μέσα σ’ ένα κλίμα κατάνυξης (όσο κι αν σε κάποιους ακούγεται βαριά η λέξη) και έντονης συναισθηματικής φόρτισης…

Ηχηρό μήνυμα από την Πάτρα για τα Τέμπη, οι αλήθειας γονέων και οι θέσεις φορέων ΦΩΤΟ

Δεν είχε προηγηθεί καμιά σπέσιαλ «διαφημιστική» καμπάνια, παρά μόνο αναρτήσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και απλές αναφορές στον Τύπο.

Δεν υπήρχε τις τελευταίες μέρες κάποια συνταρακτική εξέλιξη στην υπόθεση που θα «δικαιολογούσε» τέτοια μαζική προσέλευση.

Εχουν περάσει τρεις μήνες από ‘κείνες τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της 28ης Φλεβάρη.

Κι όμως, άνθρωποι κάθε ηλικίας, από νεαρούς μαθητές και σπουδαστές, μέχρι μεσήλικες, μέχρι παππούδες και γιαγιάδες, ήταν εκεί. Ν’ ακούσουν, να συζητήσουν, να διαμαρτυρηθούν. Πάνω απ’ όλα να στείλουν ένα ακόμα ηχηρό μήνυμα.

Πάτρα: Συγκλονιστική συγκέντρωση για τα Τέμπη – Καρυστιανού: «Θέλω να μάθω γιατί κάηκε το παιδί μου» ΒΙΝΤΕΟ

Επιχειρήσαμε χθες μια πιο στοχευμένη προσέγγιση στο θέμα, επιλέγοντας τρία πρόσωπα που έχουν και το επιστημονικό και το κοινωνικό υπόβαθρο ν’ απαντήσουν και κυρίως να αναλύσουν σε βάθος:

-Πώς εξηγείτε εσείς αυτή την τόσο μαζική προσέλευση και συμμετοχή απλών πολιτών;

-Τι είναι αυτό που, για εσάς, κρατάει τόσο πολύ ενεργό και ζωντανό το κοινό αίσθημα σ’ αυτή την υπόθεση;

-Ποιο θεωρείτε πως είναι το μήνυμα που θέλησε να εκπέμψει από την Πάτρα αυτός ο κόσμος;

Ζητήσαμε από τρεις, και το έκαναν, να μιλήσουμε με όσο πιο απλά και κατανοητά λόγια γινόταν…

Η Αλεξάνδρα Κορωναίου, η Κατερίνα Μαλίχιν και ο Λευτέρης Κουσούλης.

Αλεξάνδρα Κορωναίου: «Δεν διαγράφεται ο θυμός»

Αλεξάνδρα Κορωναίου

Η καθηγήτρια Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου – πρώην κοσμήτωρ Σχολής Κοινωνικών Επιστημών Αλεξάνδρα Κορωναίου:

«Καταρχάς, έχουμε να κάνουμε με ένα θέμα το οποίο αγγίζει τα βαθύτερα επίπεδα του ψυχισμού, τον θάνατο και μάλιστα τον θάνατο νέων παιδιών.

Επίσης, ένα δεύτερο σημείο που εξηγεί τη συμπεριφορά του κόσμου θεωρώ πως είναι η συγκάλυψη για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, κάτι που έχει κάνει τον κόσμο να νιώθει οργισμένος, επειδή δεν υπάρχει ακόμα πειστική απάντηση στο τι έγινε στα Τέμπη. Και εκτός αυτού, υπάρχει μία εντονότατη αντίδραση και αμφισβήτηση από μία μητέρα, την κ. Καρυστιανού εννοώ, αλλά και από τους υπόλοιπους γονείς. Κυρίως, όμως, από μία μητέρα που συμβολικά έγινε μητέρα όλων των παιδιών που χάθηκαν, δημιουργώντας ένα κίνημα αντίδρασης, δυσθυμίας και αίσθησης ότι τους κοροϊδεύουν, τους παραπλανούν…

Ενα ακόμα σημείο που εξηγεί αυτήν τη μαζική προσέλευση πολιτών είναι ότι οι άνθρωποι σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να νιώθουν αυτήν την τεράστια ανασφάλεια, είτε για τα παιδιά τους είτε για τον εαυτό τους όταν καλούνται να πάρουν ένα μέσο μαζικής μεταφοράς.

Και το τελευταίο, ίσως και πιο σημαντικό: όταν υπάρχει συμβάν με θάνατο-δολοφονία που έχει μαζικό χαρακτήρα, ενεργοποιούνται αρχετυπικά μοτίβα στους ανθρώπους και στον ψυχισμό τους. Τους προκαλεί μεγάλο θυμό, γιατί νιώθουν σα να μην έχει για κάποιους καμία αξία η ανθρώπινη ζωή. Και αυτό δεν είναι κάτι το οποίο θα περάσει εύκολα, γιατί έχει εγγραφεί στο συλλογικό ασυνείδητο. Και έχει εγγραφεί τόσο βαθιά που θα μείνει εκεί για πολλά χρόνια. Αυτό δεν καταλαβαίνει η κυβέρνηση και πώς να το καταλάβει, άλλωστε, όταν δεν έχει ή δεν θέλει να έχει τα εργαλεία των κοινωνικών επιστήμων που έχουμε εμείς για να κατανοούμε τα φαινόμενα.

Δεν είμαστε στη φάση του πένθους του πρώτου καιρού. Το συμβάν έχει εγγραφεί πια σε πιο βαθιά επίπεδα στο μυαλό του μέσου πολίτη σαν κάτι, το οποίο συνεχίζει να απειλεί τη δική του ζωή. Αυτό, που αρχικά ήταν πένθος και οδύνη, πήρε αρχετυπική διάσταση και πλέον δεν θα μπορέσουν εύκολα να το διαγράψουν, γιατί έχει μετατραπεί σε θυμό.

Και κάτι ακόμα: Η φυσιογνωμία μίας μάνας που δεν εγκαταλείπει κάνει πάρα πολύ κόσμο, είτε μητέρες είτε άντρες είτε γυναίκες, να ταυτίζεται μαζί της, νιώθοντας ότι αυτή η μάνα προστατεύει σε τελική ανάλυση και την ανθρώπινη ζωή».

 

Κατερίνα Μαλιχιν: «Το λάβαρο της κοινωνίας»

Κατερίνα Μαλίχιν

Η ψυχαναλύτρια, διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας και Ερευνας στην ψυχανάλυση και ψυχοπαθολογία στο ΕΚΠΑ Κατερίνα Μαλίχιν:

«Το ένα σκέλος της εξήγησης είναι ότι εξακολουθεί να υπάρχει πολύ βαθιά απαίτηση από την κοινωνία για δικαιοσύνη. Προσέξτε, όμως: δικαιοσύνη και για το γεγονός των Τεμπών, το οποίο είναι μία τραγωδία και προήλθε από σειρά εγκληματικών αμελειών, αλλά και για πολλά ακόμα γεγονότα τα οποία προκαλούν σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ισχυρές κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές πιέσεις, με αποτέλεσμα τα Τέμπη να είναι η κορυφή του παγόβουνου και να λειτουργούν ως λάβαρο της κοινωνίας για δικαιοσύνη παντού.

Ο κόσμος αισθάνεται αδικημένος και καταπιεσμένος στην καθημερινότητά του, αισθάνεται στο πετσί του τα οικονομικά μέτρα, διαπιστώνει ότι δεν έχει πάρει πειστικές απαντήσεις και για την τραγωδία των Τεμπών και όλο αυτό το μίγμα γίνεται λάβαρο στα χέρια των ανθρώπων.Θεωρεί, δηλαδή, ο κόσμος ότι εάν αποδοθεί δικαιοσύνη σε αυτό το τραγικό συμβάν στα Τέμπη, με το οποίο όλοι ταυτίζονται, γιατί όλοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει βαρύ πένθος και οδύνη, τότε αυτόματα θα δικαιωθούν όλοι: όχι μόνο οι πενθούντες, οι γονείς και οι συγγενείς, αλλά και οι ίδιοι. Και ακριβώς αυτό είναι που προκαλεί αυτήν τη διαρκή και ενεργή συμμετοχή των ανθρώπων σε όποια εκδήλωση αφορά τα Τέμπη. Ταυτίζονται με το πένθος και την οδύνη των συγγενών, σα να έχουν ζήσει κι αυτοί το τραγικό συμβάν. Και αυτή η αίσθηση προκαλεί και εξηγεί ταυτόχρονα την κατ’ εξακολούθηση αλληλεγγύη. Ολος αυτός ο κόσμος, που πηγαίνει σε αυτές τις εκδηλώσεις με την ψυχή του, δείχνει και λέει με τον τρόπο του ότι τα Τέμπη μάς αφορούν όλους».

 

Λευτέρης Κουσούλης :«Καθολική η δικαιοσύνη…»

Ο πολιτικός επιστήμονας Λευτέρης Κουσούλης:

«Πρώτα απ’ όλα, οι άνθρωποι είναι προσηλωμένοι στην ανάγκη να αποδοθεί δικαιοσύνη, δηλαδή να δοθούν απαντήσεις για τα Τέμπη. Αρα, υπάρχει εξ αρχής ένα ισχυρό κίνητρο.

Από τη στιγμή που υπάρχει αυτό το κίνητρο, ο κόσμος συμπαρίσταται σε κάθε τι που βρίσκεται σε αυτήν την κατεύθυνση και, συνεπώς, και στους εκφραστές αυτής της προσπάθειας. Το γεγονός ότι ήταν εκεί η ίδια η κυρία Καρυστιανού και ο κύριος Ασλανίδης αποτελεί μία πράξη συμπαράστασης από τους πολίτες στην προσπάθειά τους. Και επειδή υπάρχει μια συνεχιζόμενη αμφιβολία και μια σύγχυση γύρω από το γεγονός, δηλαδή δεν έχουν δοθεί εδώ και δύο χρόνια απαντήσεις για το τι συνέβη στα Τέμπη, αυτό κινητοποιεί περισσότερο τους ανθρώπους και, συνεπώς, οι άνθρωποι συμμετέχουν.

Αισθάνονται, επίσης, ότι συμμετέχουν σε μία εκδήλωση που δεν έχει καθόλου κομματικά χαρακτηριστικά.

Η δε ευλαβική προσήλωση, με την οποία ακούει ο κόσμος τους γονείς να μιλάνε, εξηγείται από το γεγονός ότι όλη αυτή η ατελείωτη συζήτηση για τα Τέμπη ανακινεί στη συνείδηση των ανθρώπων -με έναν βουβό τρόπο- την υποχρέωσή τους να σέβονται τους νεκρούς. Και η σιωπή σε παρόμοιες στιγμές είναι μία εκδήλωση σεβασμού στους νεκρούς. Γιατί πλανώνται οι νεκροί πάνω απ’ αυτές τις εκδηλώσεις…

Και η τελευταία σκέψη μου είναι ότι η υπόθεση των Τεμπών έχει ξεπεράσει τα Τέμπη. Εννοώ ότι οι άνθρωποι ψάχνουν πλέον απαντήσεις πέρα από την τραγωδία των Τεμπών.Δηλαδή, αισθάνονται ότι η χώρα δεν λειτουργεί σωστά σε πολλά επίπεδα και υποστηρίζοντας την απονομή δικαιοσύνης για τα Τέμπη, υποστηρίζουν μια καθολική δικαιοσύνη για τη χώρα».