«Θεόφιλος» – Η ζωή του σπουδαίου Έλληνα ζωγράφου επί σκηνής στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων στην Πάτρα

Γεωργία Κοσμά

Την ιστορία του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ ή απλά του Θεόφιλου, του σπουδαίου λαϊκού ζωγράφου από τη Λέσβο, θα έχει τη χαρά να απολαύσει επί σκηνής το θεατρικό κοινό της Πάτρας!

Η παράσταση «Θεόφιλος» του Θανάση Σκρουμπέλου με τον Θοδωρή Προκοπίου σε σκηνοθεσία Νίκου Βερλέκη μετά από τρεις επιτυχημένες θεατρικές σεζόν και 47 παρουσιάσεις στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα καταφθάνει στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων το Σάββατο και την Κυριακή 21 Νοεμβρίου.

Ο Θοδωρής Προκοπίου υποδύεται τον Θεόφιλο σε έναν θεατρικό μονόλογο που σε οποιοδήποτε θέατρο και αν βρέθηκε από το ξεκίνημα του, εισέπραξε το ζεστό χειροκρότημα του κοινού. Εχοντας δημιουργήσει ένα σύνολο υψηλών προσδοκιών για μια θαυμάσια παράσταση μίλησε στην «Π» για τον ρόλο που προσέγγισε με προσήλωση και μελέτη, με απέραντη αγάπη και σεβασμό.
Ο ηθοποιός έχει δουλέψει για το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στο «Οδυσσεβάχ», στην «Φαύστα» του Μποστ αλλά και στην «Ελίζα» της Ξ. Καλογεροπούλου. Το 2014 είχε παρουσιάσει στο πατρινό κοινό και τον πρώτο του θεατρικό μονόλογο «Οταν συνάντησα τον Στέλιο» με μεγάλη επιτυχία.

Ποιο στοιχείο καθηλώνει τον θεατή και κάνει ένα εξαιρετικά δύσκολο θεατρικό είδος (τον μονόλογο) να έχει τόσο μεγάλη επιτυχία;

Ο μονόλογος καθηλώνει τον θεατή, επί 55 λεπτά. Προσέχει τα πάντα γιατί ο «Θεόφιλος» είναι αληθινός και τα ιστορικά στοιχεία που παρουσιάζεται δεν περιέχουν ούτε μία ανακρίβεια. Φεύγει σαν νεράκι. Υπάρχουν βίντεο και μουσική για να καταλάβει ο θεατής τι γίνεται γύρω από τον Θεόφιλο και την εποχή του. Πέρα από τα ιστορικά γεγονότα, γίνεται γνωστό και πως πέρασε ο ίδιος στη ζωή του. Για το bullying που δέχτηκε εκείνη την εποχή, επειδή γεννήθηκε «ζερβοχέρης» (ζωγράφιζε δηλαδή με το αριστερό χέρι). Αυτό τότε ήταν μεγάλο κουσούρι. Ο παπάς, ο δάσκαλος και ο πατέρας του, τον χτυπούσαν για να μάθει να γράφει με το δεξί. Αναφέρεται σε κάποια πράγματα που αφορούν άμεσα τον σημερινό θεατή.

Με τι συναισθήματα αποχωρεί κάποιος από την παράσταση;

Ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση νιώθει δικαιωμένος. Παρακολουθεί μια ιστορία που μαθαίνει κάποια πράγματα που δεν τα ξέρει. Ο Θεόφιλος παρ’ όλο το πρόβλημά του, προχώρησε στη ζωή του. Στα 16 του χρόνια έκανε μια επαναστατική πράξη. Εφυγε από την οικογένειά του αγνοώντας τα άλλα επτά αδέλφια του (τη στιγμή μάλιστα που ήταν ο πρωτότοκος γιος με δύο αδερφές τις οποίες έπρεπε και να παντρέψει) δούλεψε στη Σμύρνη και μέσα από το ευχάριστο σοκ που έπαθε κατά την επίσκεψή του, στην Αγία Φωτεινή άρχισε να ζωγραφίζει. Οι ζωγραφιές στους τοίχους μπήκαν βαθιά μέσα του κάτι που είχε ξεκινήσει να τον «ανησυχεί» και από τον παππού του που ήταν αγιογράφος. Ακολούθησε την όποια τρέλα είχε στο κεφάλι του. Μετά τη Σμύρνη επέστρεψε στη Μυτιλήνη και μετά έφυγε πάλι κατευθείαν για τον Βόλο. Εκεί έμεινε για χρόνια και κατάφερε να ξετυλίξει το ταλέντο του. Στην ιστορία αποτυπώνεται η επιστροφή στη Σμύρνη για να βρει αυτήν που αγαπάει και στη συνέχεια ο γυρισμός στην οικογένειά του όπου δεν ήταν αποδεκτός. Παρά τις κοροϊδίες και τα πειράγματα του κόσμου, συνεχίζει να ζωγραφίζει, μέχρι να συναντήσει τον Στρατή Ελευθεριάδη (Tériade) όπου δούλευε κατά παραγγελία και που πέρασε τα καλύτερά του χρόνια. Ο Θεόφιλος πέθανε τον Μάρτιο του 1934, ενώ το έργο του πέρασε στην αιωνιότητα».

Επίκαιρο όσο ποτέ το έργο, νιώθετε έτοιμος να αποχωριστείτε τον «Θεόφιλο»;

Δεν ξέρω αν πρέπει να κλείσει αυτός ο κύκλος. Μας ζητάνε να πάμε και αλλού και έχουμε πάρει και έγκριση από το υπουργείο Παιδείας για να παίξουμε στα σχολεία. Δεν νομίζω ότι πρέπει να τελειώσει εδώ. Μαζί με εμένα θα πρέπει να αναφέρω και τους ανθρώπους με τους οποίους δουλέψαμε μαζί για το κείμενο του Θανάση Σκρουμπέλου. Τον Νίκο Βερλέκη (σκηνοθεσία), την Ανθή Σοφοκλέους (σκηνικά και κουστούμια) και τον Δημήτρη Κοντογιάννη που είχε τη μουσική επιμέλεια. Ολοι αυτοί δεν είναι αφανείς ήρωες. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι έκανε ό,τι μπορούσε και κάτι παραπάνω.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News