Του υπουργού απέναντι
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Βεβαίως και να δικάζονται υπουργοί. Και πρωθυπουργοί, και βουλευτές, και τραπεζίτες. Και οι δημοσιογράφοι, φυσικά. Κάποιοι βέβαια θα ήθελαν διακαώς να δουν πολιτικούς στο εδώλιο μόνο και μόνο επειδή είναι πολιτικοί. Και κάποιοι θα τους ήθελαν στη φυλακή, αν όχι και σε καμία αγχόνη, που έχει πιο άμεσα αποτελέσματα.
Ο θόρυβος που επικαιροποίησε το ζήτημα είναι εύλογος, διότι σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, πλειοψηφική μερίδα πιθανότατα, διαμορφώθηκε η πεποίθηση ότι ο παραιτηθείς υπουργός Μεταφορών προστατεύεται ως ημέτερος, αφενός, και λόγω βαρέως επωνύμου, κατά δεύτερον.
Η κυβέρνηση αποφαίνεται ότι δεν προκύπτει αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ του δυστυχήματος και των επιδόσεων του υπουργού, αλλά εδώ προκύπτει το ερώτημα εάν είναι δουλειά της κυβέρνησης αυτή η απόφανση. Η απάντηση είναι ναι, διότι ο νόμος περί ευθύνης δίνει αποκλειστικά στη Βουλή τη δικαιοδοσία να σταθμίζει ποιοι υπουργοί είναι για εδώλιο και ποιοι για ανδριάντες.
Εδώ προκύπτει ένα δεύτερο ερώτημα: Αν ο νόμος άλλαζε και επέτρεπε να παραπέμπονται υπουργοί ακόμα και με λιγότερες των 151 ψήφων- ένα όριο που επιτρέπει στην κυβερνητική πλειοψηφία να βάζει τοίχο σε κάθε απόπειρα παραπομπής- μήπως θα ενεργοποιούσαμε μια βιομηχανία ποινικής μεταχείρισης πολιτικών προσώπων από τους αντιπάλους τους, κάτι που θα δρομολογούσε μηχανισμό αμοιβαιότητας, τύπου βεντέτας;
Αν είναι πραγματικά εξοργιστική η κομματική αλληλεγγύη και οι ομοβροντίες συναδελφικών χειροκροτημάτων προς υπόλογους πολιτικούς, είναι εξίσου επικίνδυνη και διαβρωτική η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής, την οποία έζησε η χώρα κατά τρόπο τραυματικό τον περασμένο αιώνα, μέχρι και στα τελειώματά του.
Προτεινόμενο αντίδοτο στα διλήμματα αυτά- κάθε πλευρά των οποίων δεν κάνει καλό στο πολιτικό σύστημα και τη δημοκρατία- είναι η ενεργοποίηση μιας εσωκομματικής δεοντολογίας, η οποία θα επέβαλε την ευθυγράμμιση της κυβερνητικής πλειοψηφίας με το δημόσιο αίσθημα όταν αυτό προδήλως υπαγορεύει την παραπομπή, όχι υπό καθεστώς φανατισμού και υποκίνησης, αλλά μέσα από ψύχραιμη αποτίμηση των γεγονότων. Και αυτό ισχύει στην περίπτωση των Τεμπών. Νηφάλια είναι η κοινωνική κρίση, ανεξαρτήτως του πολιτικού θορύβου και της κομματικής ή ακόμα και της μιντιακής σπέκουλας. Καταλύτης οι εμφανίσεις Καρυστιανού, αλλά όχι αποκλειστικός παράγοντας. Οι πολίτες διαμόρφωσαν γνώμη αυτοτελώς, η κυρία Καρυστιανού την ενσάρκωσε και την οργάνωσε ως συλλογισμό.
Το στύλωμα σε μια τέτοια περίπτωση δεν ωφελεί ούτε την πλειοψηφία, ούτε το πρόσωπο αιχμής, ούτε και το πολιτικό σύστημα, αντιθέτως διευρύνει το χάσμα μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, ιδιαίτερα ως προς τη στάση των νέων ανθρώπων που είναι ενεργοποιημένοι και ευαίσθητοι στο προκείμενο ζήτημα. Πολλώ δε μάλλον η αυτοδιάθεση του στοχοποιημένου πολιτικού, του επιτρέπει να δικαστεί μέσα σε ένα κλίμα σεβασμού, το οποίο θα απέβαινε ευμενώς υπέρ του, υπό τον όρο βέβαια να είναι τωόντι αθώος.
Η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει να φαίνεται τίμια, πολλώ δε μάλλον ο ίδιος ο Καίσαρας. Η τιμιότητα όμως τεστάρεται μέσα από τη δικαστική κρίση και όχι με όρους αυτοαπαλλαγής.
Η δεοντολογία θα μπορούσε να υπερασπιστεί την τιμή του πολιτικού κόσμου. Αλλά μπορεί και να μην τον ενδιαφέρει και τόσο αυτό, οπότε πάμε πάσο. Ο λαϊκισμός πάντως τρέφεται από το λίπασμα που του προσφέρουν όσοι τον αποστρέφονται.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
