«Ζευγαρώματα» σε ροζ τόνο: Ο Αποστόλης Ψαρρός διασκευάζει τον Γκόγκολ με χιούμορ, τρυφερότητα και συναίσθηση

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Στην καρδιά μιας εποχής όπου η ανάγκη για επαφή, οικειότητα και συντροφικότητα προσπαθεί να επιβιώσει μέσα από οθόνες, εφαρμογές και εφήμερες επαφές, η παράσταση «Ζευγαρώματα» του Αποστόλη Ψαρρού που παρουσιάζεται σήμερα και αύριο στο Επίκεντρο+, φέρνει στην επιφάνεια όλα όσα κουβαλάμε στις αποσκευές των ερωτικών μας αναζητήσεων: αμφιβολίες, ρόλους, προσδοκίες και την ακατανίκητη δίψα για κάτι αληθινό.

Ο Αποστόλης Ψαρρός, με μια διασκευή βασισμένη στα «Παντρολογήματα» του Γκόγκολ, γράφει ένα νέο έργο πάνω στους ηθοποιούς του, μπολιάζοντάς το με προσωπικά του βιώματα, αναφορές στη σύγχρονη κοινωνική και ψηφιακή πραγματικότητα, και μια γλώσσα που μιλά στο τώρα.

Οι ήρωες του έργου παλεύουν με το ενδεχόμενο της μοναξιάς ή με την πίεση να ανήκουν κάπου — και αυτό δεν γίνεται μέσα από μελοδραματισμούς αλλά με χιούμορ, φαρσικές καταστάσεις, σάτιρα και μια βαθιά συνείδηση της ανθρώπινης αμηχανίας μπροστά στην ερωτική επιλογή. Από την influencer-προξενήτρα μέχρι τον μουσικό με το ροζ bio, από τις κοινωνικές συμβάσεις μέχρι τη δύναμη της μοναχικής διαδρομής, η παράσταση γίνεται μια παιχνιδιάρικη και γλυκόπικρη εξερεύνηση του πιο μεγάλου «γιατί» της καθημερινότητας: γιατί και πώς ερωτευόμαστε.

Σήμερα, ο Αποστόλης Ψαρρός μιλά στο pelop.gr, για τα “Ζευγαρώματα”,τα dating apps, τον έρωτα και πολλά άλλα.

Ο Γκόγκολ, μέσα από τα έργα του, έλεγε ότι ήθελε να μας κάνει καλύτερους και ηθικότερους ανθρώπους. Με τα «Ζευγαρώματα», εσύ, τι θέλεις να κάνεις στο κοινό;

Αν θα γίνει ο άλλος καλύτερος ή όχι, μακάρι να ήταν στο χέρι μου, αλλά δεν ξέρω αν είναι τόσο στο χέρι μου. Σίγουρα, έχω μία πρόθεση να προβληματιστεί ο άλλος, να καταλάβει τι είναι αυτό που τον θέλει να ζευγαρώνει με ένα άλλο άτομο. Ο Γκόγκολ έγραψε τα «Παντρολογήματα» θέλοντας να σατιρίσει όλο το δαιδαλώδες και γραφειοκρατικό σύστημα της τσαρικής Ρωσίας, κάτι το οποίο δεν είναι και τόσο μακριά από την τωρινή εποχή. Και μέσα σε όλα αυτά έβαλε και διάφορους τύπους, οι οποίοι υπάρχουν και σήμερα. Άνθρωποι, οι οποίοι δεν θέλουν καθόλου να παντρευτούν, δεν θέλουν καθόλου να είναι με κάποιον, αλλά τους το επιτάσσει με έναν τρόπο κοινωνία. Είναι απόκληροι αν είναι εκτός μιας οικογένειας ή μιας ομάδας.

Αντίστοιχα, θίγει πάρα πολύ το γεγονός ότι αυτός που είναι γιατρός, αυτός που είναι επιστήμονας, μπορεί να έχει άλλο κέρδος, να ξεκινά με άλλη αφετηρία στο να προσελκύσει κάποιο άλλο άτομο. Στο έργο, ο κάθε χαρακτήρας λέει πρώτα την ιδιότητά του και μετά το όνομά του. Το οποίο είναι πάρα πολύ αστείο, αν το καλώς σκεφτόμουν σήμερα, να συστήνεται κάποιος και να λέει το όνομά του, όταν λέει την ιδιότητά του. Και όμως, πόσο ρόλο παίζει τελικά αυτό; Ακόμα και σήμερα όταν κάποιος μας λέει ότι γνώρισε κάποιον, φυσικά και θα τον ρωτήσουμε τη δουλειά κάνει και φυσικά και μας νοιάζει.

Όλα αυτά που πραγματεύομαι μες στο έργο, γιατί το έγραψα από την αρχή, κρατώντας την βασική πλοκή του Γκόγκολ και κάποια ονόματα και το έφερα όλο στο σήμερα, θίγοντας και το πόσο επηρεαζόμαστε κιόλας από τα dating apps που υπάρχουν. Γιατί αν ένας άνθρωπος του τώρα, του σήμερα, θέλει να γνωρίσει έναν άλλον, καταφεύγει πάρα πολύ εύκολα σε μια εφαρμογή. Η παράσταση το καταδεικνύει αυτό χωρίς απαραίτητα να παίρνει θέση ή όχι, το αν είναι σωστό ή αν είναι λάθος. Το σωστό είναι αυτό που κάνει στον καθένα. Ο καθένας ζει τη ζωή του όπως θέλει.

Έχεις διασκευάσει ένα έργο τότε και το έχεις κάνει δικό σου. Τι ήταν αυτό που σε τσίγκλισε να το μεταφέρεις το τώρα και πώς αποφάσισες τι θα κρατήσεις και τι θα πετάξεις εκτός από κάποια στοιχεία που ίσως να ήταν πεπερασμένα;

Αυτό που πέταξα γρήγορα, που δεν με αφορούσε ήταν οι πολλοί περιφερειακοί ρόλου που δεν είχαν κάποιο σκοπό ύπαρξης όπως και διάφορες υπηρέτες και υπηρέτριες. Αυτό που μου ήταν πάρα πολύ εύκολο να το πετάξω και αντίστοιχα διασκεύασα και έφερα στο τώρα κάποιους χαρακτήρες.

Παράδειγμα, ένας κωμικός ρόλος του έργου είναι μία προξενήτρα. Και την εποχή των παππούδων μας όλα οι γνωριμίες γίνονταν μέσω κάποιου μεσάζοντα. Αυτό τώρα, ουσιαστικά αυτή η προξενήτρα είναι ένα κινούμενο application. Την έκανα στον έναν μέσα στα social συνήθεια και μέσα από αυτή την εφαρμογή να προσπαθεί να γνωρίζει τον έναν με τον άλλον. Και να έχει ένα ποσοστό επιτυχίας. Επίσης αυτό που με ενδιέφερε ήταν και η γλώσσα πώς μιλιέται τώρα. Γι’ αυτό όλοι οι χαρακτήρες μιλάνε στο εδώ και τώρα. Όλους τους χαρακτήρες τους αφορά το τι πάει να πει μοναξιά, πώς να φέρομαι, αν έχει σημασία το να είμαι έμπειρος, αν έχει σημασία ποιες είναι οι ι ερωτικές μου προτιμήσεις, αν με νοιάζει ο άλλος να έχει λεφτά… Όλα αυτά και τα χούγια του καθενός παίζουν ρόλο στο πώς θα επιλέξει το ταίρι του. Και είναι και αυτά τα στοιχεία τα οποία δεν χρειάζεται και κάποια αλλαγή. Αυτά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. . Ό,τι application για να εφευρεθεί, πάντως οι χημείες θα παίζουν ρόλο μεταξύ των ανθρώπων.

Μιας και μιλάμε για apps, αν τα «Ζευγαρώματα» ήταν ένα προφίλ σαν dating app, τι bio θα είχαν;

Το bio θα ήταν ένας μουσικός ο οποίος παίζει πάρα πολλά μουσικά οργανά. Και θα είχε ένα link το οποίο θα σε παρέπεμπε στο live του, το οποίο θα μαγνητοσκοπούνταν. Εχουμε μουσικό live επί σκηνής, ο οποίος τα κάνει όλα και αυτός επί σκηνής και παίζει μουσική και παίζει και ο ίδιος, ως ένας από τους γαμπρούς.. Το bio του, λοιπόν, θα είχε να κάνει με το πάρε εδώ και τώρα. Δηλαδή, θα πλησίαζε πολύ στη ροζ γραμμή που λέμε.

Επίσης, πρέπει να πω, πως έχω επιλέξει το ροζ να είναι και το χρώμα της παράστασης! Τα κοστούμια των ηθοποιών «κινούνται» όλα γύρω από το ροζ, γιατί θεωρώ ότι και κάπως έτσι είναι ο έρωτας. Δεν είναι πάντοτε κόκκινος και φλογερός, ούτε άσπρος και διάφορος. Είναι ροζ.

Μιλάμε για σχέσεις. Θέλω να μου πεις τι είναι πιο επικίνδυνο, να μείνει κάποιος μόνος ή να επιλέξει έναν άνθρωπο λάθος, φοβούμενος, μην μείνει τελικά μόνος.

Νομίζω το δεύτερο που είναι και το πιο επικίνδυνο. Εμένα, βέβαια, αν με ρωτήσουν τι θα συνιστούσες, θα έλεγα βρες κάποιον. Δηλαδή, χίλιες φορές θα πω είμαι υπέρ του να συνάψεις κάποιο είδους σχέση και να «φας τα μούτρα σου» και να το μετανιώσεις και να πληγωθείς ή να μην πληγωθείς από το να είσαι άπραγος Αυτή είναι η άποψή δική μου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν επικροτώ και δεν επενδύω και στους ανθρώπους που επιλέγουν ένα μοναχικό τρόπο ζωής. Ίσα – ίσα μου αρέσει και πάρα πολύ. Και αυτό που έχω γράψει και στο κείμενο που συνοδεύει την παράσταση και ακούγεται και μέσα σε αυτή, είναι ότι είσαι στον έρωτα, είσαι μόνος σου. Μπορεί να είσαι με τον σύντροφό σου, μπορεί να έχεις ένα ταίρι, αλλά εσύ μόνο ξέρεις,  τι νιώθεις για τον άλλο. Όσο αμοιβαίο και να είναι, ό,τι και να έχει ειπωθεί, μόνος σου είσαι στον έρωτα. Είναι κάτι τελείως μοναχικό, ένα μοναχικό επάγγελμα. Και στον έρωτα επίσης είμαστε όλοι ερασιτέχνες κανείς δεν πρόκειται να γίνει ποτέ επαγγελματίας. Γιατί όσο εξπέρ και να είσαι, πάντα θα βρεθεί μία στιγμή, μία ρωγμή που δεν την έχεις προβλέψει.

Είναι ο έρωτας μια καρικατούρα στην εποχή μας, έτσι όπως έχει γίνει; Σώζεται;

Εγώ θα πω ότι δεν ξέρω αν ο έρωτας σώζεται. Θα πω ότι ο έρωτας ίσως και να μπορεί να σώσει. Ίσως, δηλαδή, ο έρωτας είναι ένας μηχανισμός που αντιστέκεται. Βλέπω ότι ολοένα και τα πράγματα γίνονται πιο απρόσωπα, πιο κυνικά. Όχι πως δεν παλιότερα οι άνθρωποι συνευρίσκονταν για λίγο και φεύγανε ή δεν κάνανε περιστασιακές σχέσεις. Πάντα υπήρχε αυτό. Απλά τώρα αυτό σαν να πάει να πάει να γίνει κανόνας. Σαν να μην έγινε τίποτα ξαφνικά ενώ εμείς μιλάμε, να εξαφανιστεί ο ένας ή να μην εκφράσω τα συναισθήματά μου, αλλά να chattaρω ή να βάλω ένα emoji που κάτι σημαίνει. Δεν θέλω να το παίξω ούτε boomer, ούτε εχθρός κανενός application και της τεχνολογίας. Σίγουρα θεωρώ ότι βοηθάνε, δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά υπάρχουν, διότι υπάρχει ζήτηση από πίσω. Όντως ο κόσμος ψάχνει τρόπους του πώς να συνδεθεί. Απλά ίσως χάνει το νόημα του αν η σύνδεση που θέλει να κάνει είναι τελικά ουσιαστική ή όχι. Θεωρώ ότι ο έρωτας είναι κάτι τόσο δυνατό το οποίο μπορεί να καταρρίψει την κυνικότητα. Και πάντα θα υπάρχει, όσο απρόσωποι και να γίνουμε. Και σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου δεν θα έχουμε ονόματα, αλλά αριθμούς, κάτι ροζ, θα υπάρχει μέσα μας, το οποίο θα κάνει τη ροή του αίματος να κυλάει αλλιώς.

Θέλω να μου πεις ένα σημείο του έργου που εσένα, προσωπικά, σε «γρατζουνάει» λίγο περισσότερο και ένα σημείο που σε κάνει να χαμογελάς όταν το βλέπεις.

Με γρατζουνάει το τέλος του έργου, διότι θίγει αυτό που λέγαμε πριν για την μοναξιά αλλά και το μότο ότι δεν κάνουν όλοι για όλα. Και είναι ok! Δεν χρειάζεται, δηλαδή, με το στανιό να είναι κάποιος μόνος του ή με το στανιό να είναι εραστής ή με το στανιό να είναι ζευγαρωμένος ή παντρεμένος. Είναι καλό να βρει μόνος του το μονοπάτι που θέλει και με αυτό να είναι καλά.

Αυτό, ναι, με γρατζουνάει, γιατί έχει πολλές αποχρώσεις. Και τα παιδιά, κιόλας, παίζοντας βλέπω πώς αρχίζει να τους γίνεται κτήμα τους, να λιώνει ο λόγος μέσα τους και να το κάνουν τελείως δικό τους. Και αυτό με γρατζουνάει πάρα πολύ, γιατί ενώ είναι δικά μου λόγια, τα ακούω σαν να είναι δικά τους. Όλο αυτό έχει τελείως άλλη απόχρωση και είναι και ένα απόσπασμα κιόλας που έχει γράψει ένας ηθοποιός, ο Ερμής Κρούσκος, το οποίο πάλι δείχνει πως αν έχεις έναν σωστό άνθρωπο, η μοναξιά καμιά φορά γίνεται όπλο σου, γίνεται υπερδύναμη. Και βάφεις το δωμάτιο με τον χρώμα που θες, το οποίο είναι ορατό μόνο σε εσένα. Είναι ένα από τα σημεία που με γρατζουνάει πολύ.

Τώρα, όσον αφορά τα σημεία που με κάνουν να χαμογελάω, είναι πάρα πολλά! Είναι ο ορισμός της κωμωδίας που δεν ξέρεις από πού σου έρχεται η φάρσα. Γελάω πάρα πολύ, γιατί ο ρόλος της προξενήτρας είναι μία influencer, μέσα από την οποία σατιρίζουμε όλη αυτή την κατάσταση «στην περιοχή τάδε, feeling # νιώθει απαστράπτουσα, love my job, #περιοχή Ρίγα Φεραίου Πάτρα». Το κάνουμε όλο αυτό και ο όσο περνάει το έργο έχει ένα πολύ ωραίο build-up. Κάνουμε επίσης αστεία λογοπαίγνια. Όπως είπα και πριν έχει ο καθένας τον τίτλο του. Αυτή συστήνεται ως Φέκλα Ιβάνοβνα, matchmaker/ image maker/ life coaching and consulting. Φέρει όλο αυτόν τον τίτλο κάτι το οποίο εμένα, μου φαίνεται τρομακτικά αστείο.

Επίσης, όπως προείπα υπάρχει και ένας μουσικός στην ώρα της παράστασης ο οποίος έχει γράψει και ένα τραγούδι ειδικά για την παράσταση που και σε αυτό κάνει μία κλιμάκωση. Θίγει το πόσο μας αρέσει το να το παίζουμε «πακετωμένοι», να το παίζουμε θιγμένοι ερωτικά. Είναι ένα σημείο στην παράσταση στο οποίο το «ξεχειλώνω» τόσο πολύ. Το οποίο φτάνει σε σημείο απόλαυσης.

Αν ο Γκόγκολ ερχόταν από την άλλη πλευρά και καθόταν στην πρώτη σειρά, τι πιστεύεις ότι θα σου έλεγε στο τέλος και εσύ τι θα του απαντούσες.

Πιστεύω θα γέλαγε πάρα πολύ και ξέρω τα σημεία που θα γέλαγε. Είναι τα σημεία όπου υπάρχει μία ειρωνεία, εκεί όπου θίγεται οτιδήποτε κοινωνικό και κρατικό. Εκεί ο Γκόγκολ θα ξεκαρδιζόταν. Λογικά θα διαφωνούσε κάθετα με τα κοστούμια και την επιλογή της μουσικής και το εμβόλιμο ελληνικό γλέντι που κάνω κάπως, με έναν τρόπο. Κάπου εκεί θα τον έχανα, τον Γκόγκολ. Όμως, η παράσταση όταν τελειώνει σου αφήνει ένα πολύ γλυκό και λυτρωτικό συναίσθημα, ότι τα πράγματα θα πάνε καλά, αν αγαπάς τον εαυτό σου, θα είναι ωραία. Δηλαδή αυτή η μοναξιά που νιώθεις γιατί μόνος σου είσαι στον έρωτα και στην επιλογή είναι κάτι που μόνο εσύ ξέρεις τι νιώθεις για τον άλλον, μόνο καλύτερα μπορεί να σε κάνει. Άρα, θα έφευγε με πιο ελαφριά την καρδιά του ο Γκόγκολ όταν έβλεπε αυτήν την παράσταση.

Όσον αφορά το τι θα του έλεγα εγώ, αρχικά θα του έλεγα ευχαριστώ που του ήρθε αυτή η ιδέα και με ενέπνευσε, γιατί κάθε ποίημα γράφεται για να γραφτεί κάτι άλλο.

Έλεγε ένας μεγάλος σκηνοθέτης ότι θέλει όταν δει ένας αεροπόρος το έργο του, την άλλη μέρα να πετάξει καλύτερο το αεροπλάνο του. Και εμένα αυτό με αφορά στον μέγιστο βαθμό. Ότι να μπορώ να πω μία ιστορία, να την καταλάβει ο κόσμος και να εισπράξει αυτό που θέλει. Αν θα γελάσει, αν θα συγκινηθεί ή όχι, είναι δικό του θέμα. Αν θα το βρει κάτι κωμικό, δεν θα το βρει δραματικό. Δεν γελάμε ούτε όλοι με τα ίδια, γιατί δεν είμαστε και οι ίδιοι. Αλλά αυτό που θα κουβαλήσει μέσα του και το δώρο που μπορεί να πάρει από μένα, για μένα είναι ό,τι καλύτερο.

Ίνφο

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News