Τα τραγούδια του γραμμοφώνου
ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΜΙΝΤΙΛΟΓΛΙΤΗ *
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα γραμμόφωνο
Ενα ολομόναχο γραμμόφωνο
Μα μπορεί και να μην ήτανε γραμμόφωνο και να ήταν μόνο ένα τραγούδι
που ζητούσε ένα γραμμόφωνο για να πει τον καημό του… (Μ. Λουντέμης)
ΦΟΒΑΜΑΙ
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα…, τραγουδούσαμε στα ανέμελα νιάτα μας, στις ελληνικές ροκ αναζητήσεις μας τη δεκαετία του ΄80.
Αλλά τι φοβόμασταν άραγε; Το άγνωστο. Τον θάνατο.
Τον θάνατο; Γιατί; λένε οι ηλικιωμένοι άνω των 86 που τρέχουν να κάνουν το εμβόλιο. Πόσο αγαπάνε τη ζωή! Πόσα μας διδάσκουν! Για το μόνο που λυπούνται είναι για τα χρόνια που πήγαν χαμένα. Και όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μέσα απ’ τ’ άγρια γένια τους.
Είμαι αητός χωρίς φτερά, τραγουδούν τα μάτια των νέων μας.
Θέλουν όσο ποτέ άλλοτε να πάνε στα σχολεία τους, στα Πανεπιστήμια, να δουν τους φίλους τους, να βγουν, να διασκεδάσουν, μα… κοκκινίζουν και πάλι τα όνειρά τους και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε.
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα…
-Τι φοβάσαι, τζιβαέρι μου;
-Μάνα, φοβάμαι… Mες τα ερείπια του καιρού, ζωή πάω να χτίσω…
ΦΟΒΑΜΑΙ
Όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα…
Αφήστε με ήσυχο όλοι. Είμαι φτωχός κουρασμένος σκυφτός ανθρωπάκος.
Και χάνεται πίσω από την οθόνη του υπολογιστή του, πίσω από τις κλειστές κάμερες της τηλεκπαίδευσης, πίσω από τα απατηλά του όνειρα.
ΦΟΒΑΜΑΙ
Κάθε πρωί ανοίγουμε την τηλεόραση.
Κάθε πρωί καταργούμε τα όνειρα.
Όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα…
Τον πόλεμο, την πανδημία, τη φτώχεια, την κακοποίηση, την εξαθλίωση, την ισοπέδωση, την ανεργία, την αποτυχία.
Αστυνομία παντού
Αριστεία-Αχρηστία
ΦΟΒΑΜΑΙ
Πού να βρω την ψυχή μου;
Μα είναι απλό. Τι κάνεις τόση ώρα;
Στα τραγούδια, στην ποίηση, στις τέχνες, στις αξίες σου.
Άλλωστε, η ζωή είναι ένα ποίημα που όσο το γράφεις τόσο το κατανοείς βαθύτερα και πιο ουσιαστικά.
Ζήσε, δημιούργησε, εκφράσου, κάνε όμορφα όνειρα, εμπιστεύσου, μίλα.
Όταν μια άνοιξη χαμογελάσει, θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά.
We shall overcome, we shall overcome, we shall overcome some day…
Τώρα που η ζωή τραβά την ανηφόρα, οι νέοι πρέπει να γεμίζουν τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους. Να πάρουν τους φόβους τους και να τους κάνουν τραγούδι. Να πάρουν τα ευνουχισμένα όνειρα και την ευνουχισμένη τέχνη και να τα κάνουν πυξίδα για τις επόμενες γενιές.
Και αν τα μάτια σου δεν κλαίνε, έχουν τρόπο και μου λένε για τον πόνο που πονούν
Μ’ ένα βλέμμα λυπημένο, πρωινό, συννεφιασμένο, για την Άνοιξη ρωτούν.
-Αργεί; Πότε θα έρθει;
-Έφτασε.
Πάντα έρχεται μετά τον Χειμώνα.
* Η Ιωάννα Μιντιλογλίτη είναι καθηγήτρια Μουσικής στο Πειραματικό Γυμνάσιο του Πανεπιστημίου Πατρών.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
