Επειδή «τα καύσιμα» του ταμείου δεν είναι ανεξάντλητα

ΚΑΤΑ εκατοντάδες χιλιάδες σπεύδουν οι πολίτες να επωφεληθούν από το πρόγραμμα επιδότησης καυσίμων που ενεργοποίησε η πολιτεία. Δεν σώζεται κανείς από την αποζημίωση που λαμβάνει, αλλά οπωσδήποτε πρόκειται για μια ανακουφιστική ένεση σε μια πολύ δύσκολη περίσταση για όλη την κοινωνία. Η οποία, σημειωτέον, αλλά και ποιος το ξεχνάει, προέρχεται από μια οικονομική κρίση και μια πανδημία που ερημοποίησαν την αγορά και τα επαγγέλματα κατά κύματα. Και τώρα έχουμε την ενεργειακή κρίση, που συμπαρασύρει το κόστος ζωής σε όλες τις κατευθύνσεις. Και έχουμε και ανήφορο, μάλλον πολύ μεγάλης κλίσης και διάρκειας.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ διαβεβαιώνει ότι θα εξαντλήσει τα δημοσιονομικά περιθώρια. Αλλά παραδέχεται ότι τα περιθώρια αυτά δεν είναι ατελείωτα, και επιπλέον τα δημοσιονομικά περισσεύματα υποτίθεται ότι δεν προορίζονται για κλασματικές επιδοματικές αντισταθμίσεις, αλλά για προωθητικούς σκοπούς. Τι θα γίνει όταν τα περιθώρια καλυφθούν; Και τι θα γίνει όταν τα πράγματα σκληρύνουν και βαρύνουν; Δεν θέλουμε να το σκεφτόμαστε.

Ή ΜΑΛΛΟΝ, μήπως πρέπει να το σκεφτούμε; Ανεξάρτητα αν η θερινή περίοδος βάζει ελαφρά προτάγματα και εποχικές περισπάσεις, καιρός είναι να προετοιμαστεί η κοινωνία σε συλλογικές συμπεριφορές και επιλογές που θα απαλύνουν στο μέτρο του δυνατού την πίεση του προβλήματος. Είναι αναγκαίο να προπονηθούμε σε εξοικονομήσεις και αναθεωρήσεις σπάταλων συνηθειών, αφού συνειδητοποιήσουμε τη σημασία του προβλήματος. Επειδή η κατάσταση δεν βγαίνει πέρα με επιδόματα. Και επειδή δεν υπάρχουν οι στιβαρές ηγεσίες που θα λύσουν τα προβλήματα, αλλά περισσεύουν οι ηγεσίες που αφήνουν τις καταστάσεις να εκτραχύνονται δημοσίως.

ΑΥΤΗ ΤΗ χρονιά καλό θα ήταν να την ξεχάσουμε, αλλά μάλλον δεν θα μας το επιτρέψει εκείνη.