Του Γκάτσου ή του Λόρκα;

Κώστας Λογαράς

Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν για να επισημανθεί η διαφορά και να τονιστεί το λάθος. Οτι «δεν ήταν ποίημα από την ‘Αμοργό’ του Γκάτσου, ήταν όμως γραμμένο απ’ τον Γκάτσο και το είχε εμπνευστεί από τον Λόρκα!»

~ Ε και λοιπόν, τι έγινε; σε τι αλλάζει;  (Mην πω τι έκανε η φοράδα στ’ αλώνι). Ηταν μια ανακρίβεια, αλλά άνευ ουδεμιάς σημασίας. Στρέψαμε το ενδιαφέρον μας σ’ αυτό, και χάθηκε η ουσία.
~ Ποια είναι η ουσία;

Ότι στις πανελλήνιες– με τρόπο αντισυμβατικό και κόντρα στα ειωθότα- δόθηκε για επεξεργασία ένα τραγούδι, ούτε η Δημουλά ούτε ο Πατρίκιος ούτε άλλα ιερά τέρατα της λογοτεχνίας· γεγονός που απλοποιεί και αποδραματοποιεί το «δέος» των εξετάσεων. Σημασία έχει το περιεχόμενο του τραγουδιού, τα μηνύματα που εκπέμπει, πόσο ευαισθητοποιεί τον ακροατή και ενεργοποιεί τη σκέψη του. Κι ακόμα, σημασία έχει να συνειδητοποιήσει ο μαθητής την ποιότητα του τραγουδιού. Πού είναι η αλήθεια του και πώς το ύφος του διαμορφώνει ήθος· από πού αναδύονται πανανθρώπινα στοιχεία ή, η «ρωμαλεότητα» των στίχων του. Πόσο ωθεί το νεαρό παιδί να ψάξει αργότερα στο you tube την έξοχη ερμηνεία τού συγκεκριμένου τραγουδιού. Συνδέοντας το κείμενο με την πραγματική του ζωή.

Αυτά έχουν αξία, και η εκπαιδευτική διαδικασία θα είχε φτάσει το στόχο της αν στο οικείο μάθημα είχε οδηγήσει σε ανάλογους προβληματισμούς τη σκέψη των υποψηφίων.
Δεν ισχυρίζομαι να μην επισημαίνουμε τις ανακρίβειες. Να το κάνουμε. Αλλά να προχωράμε παρακάτω. Στην ουσία. Κυρίως όταν το λάθος ούτε σημασία έχει ούτε επίπτωση καμία στη βαθμολογία των μαθητών.

Σάματι η διευκρίνιση του παρακάτω άρθρου (αλιευμένου από τον Τύπο) προσθέτει τίποτα; σε διαφωτίζει κάπως; Μπουρμπούτσαλα.

«..,Το ποίημα των πανελληνίων αποδόθηκε στο Νίκο Γκάτσο και την ‘Αμοργό’ αλλά δεν ανήκει στο ποιητικό του ‘σώμα’. Υπάρχει όμως στον τόμο ‘Νίκος Γκάτσος, όλα τα τραγούδια’ που εκδόθηκαν από τον Πατάκη. Η μοναδική ίσως σχέση της ‘Αμοργού’ με τον ‘Σείριο’ είναι η έμπνευση που άντλησε ο Γκάτσος από τον Λόρκα, ίσως-ίσως ακόμα και για το δικό του πρωτότυπο έργο…

Σε μία ανέμπνευστη λίγο-πολύ εκπαιδευτική μέθοδο, αν δεν έχουν δοθεί στα παιδιά κάποιες έστω από αυτές τις πληροφορίες για τις εκλεκτικές συγγένειες των δημιουργών μεταξύ τους πώς μπορούν αυτά να απαντήσουν στεγνά σε ερωτήσεις όπως ‘Γιατί κατά τη γνώμη σας, Στον Σείριο δακρύσαν τα παιδιά…’. Α! και παρεμπιπτόντως τα παιδιά δακρύσαν στο Σείριο χωρίς τελικό ‘ν’ -γιατί έτσι το θέλησε ο Γκάτσος».

Ο συντάκτης του άρθρου σαν πικρόχολος δάσκαλος παρελθούσης εποχής κατακεραυνώνει τους αγράμματους που τόλμησαν να κάνουν τέτοιο λάθος! Βάζοντάς τους στη θέση τους. Η αλαζονεία του ξερόλα στα ύψη. Η επισήμανση δε του τελικού «ν», σαν κατακλείδα, μοιάζει να λέει στους άσχετους: «Σας τάπωσα».

Έτσι, διογκώνοντας το ασήμαντο και το επουσιώδες, απομακρυνόμαστε απ’ την ουσία των πραγμάτων. Ανάγοντας το τίποτα σε άπαν ως τυπολάτρες, παραμένουμε στην επιφάνεια και μάς διαφεύγει ο πυρήνας. Μια κοινωνία της επίφασης. Το ίδιο ακριβώς για το οποίο κατηγορεί ο αρθρογράφος το εκπαιδευτικό σύστημα.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News