Αγγελική Κοσμοπούλου: «Εχω ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με τη ζωή»
Ασχολήθηκε επαγγελματικά με την αρχαιολογία, την πολιτιστική διαχείριση, την επικοινωνία και σήμερα είναι εκτελεστική διευθύντρια του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αθανάσιος Κ. Λασκαρίδης. Γράφει επί μια 20ετία ιστορίες και όταν της δόθηκε η ευκαιρία, έκλεισε σκέψεις και σημειώσεις χρόνων σε ένα βιβλίο υπό τον τίτλο «Πώς να πεις μια ιστορία» (εκδ. Λιβάνη). Ανάγνωσμα εξαιρετικά ενδιαφέρον, ελκυστικό και χρηστικό. Η Αγγελική Κοσμοπούλου μοιράζεται με την «Π» την ιστορία του και μέρος της δικής της.
Να ξεκινήσουμε από τις αλλαγές –τέσσερις αν δεν απατώμαι;- που έχετε κάνει στην επαγγελματική σας διαδρομή. Τι σας ωθούσε κάθε φορά να αλλάζετε ρότα;
Παρότι για πολλά χρόνια υποστήριζα με σθένος ότι δεν αγαπώ τις αλλαγές -με τρόμαζαν, βλέπετε, όπως τρομάζουν τους περισσότερους ανθρώπους- η επαγγελματική μου ζωή χαρακτηρίζεται από μεγάλες αλλαγές. Ολες είχαν στη βάση τους τη διαίσθηση και το συναίσθημα, περισσότερο από τη λογική. Η πορεία μου βασίζεται σε αυτά που νιώθω, στα ενδιαφέροντά μου που αλλάζουν κι εμπλουτίζονται, αλλά και σε ανθρώπους που κατά καιρούς λειτουργούν σαν φάροι, δείχνοντάς μου δρόμους που θα ήθελα κι εγώ να ακολουθήσω. Πάντοτε άκουγα καλά τη φωνή μέσα μου και αυτή με οδηγεί μέχρι σήμερα.
Και πώς ξεκίνησε η ιστορία με τις… ιστορίες;
Γράφω ιστορίες εδώ και δυο δεκαετίες και άλλα τόσα χρόνια ασχολήθηκα με το γράψιμο, ως κειμενογράφος και λογογράφος. Πάντοτε με συνάρπαζαν οι ιστορίες, όπως συμβαίνει με όλους μας. Αρχισα να τις αποκωδικοποιώ και να τις μελετώ όταν κατάλαβα τη δύναμη και τις πολλές, διαφορετικές λειτουργίες τους.
«Πώς να πεις μια ιστορία» λοιπόν, εξηγείτε στο βιβλίο σας. Πώς γεννήθηκε και ποιος ο στόχος του;
Το «Πώς να πεις μια Ιστορία» ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2020, στην πρώτη καραντίνα. Ηταν μια προσπάθεια να διαχειριστώ δημιουργικά τον χρόνο του εγκλεισμού, μετατρέποντας σημειώσεις και σκέψεις χρόνων σε ένα συνεκτικό αφήγημα. Ως τότε, είχα την επιθυμία, αλλά δεν είχα βρει τον χρόνο. Εγραψα το βιβλίο σαν εγχειρίδιο για όσους θέλουν να λένε εύστοχες και πειστικές ιστορίες στη δουλειά τους, στις επιχειρήσεις, στην επιστήμη ή στην πολιτική. Οι ιστορίες είναι ο μοναδικός τρόπος που έχουμε για να ξεχωρίσουμε και να προβάλλουμε τη μοναδικότητά μας -γι’ αυτό αξίζει να επενδύσουμε στο να τις λέμε αποτελεσματικά.
Τι απαιτείται για να πει ο καθένας μας την ιστορία του -στον ίδιο μας τον εαυτό αρχικά κι έπειτα στους άλλους- και πώς βοηθάει το storytelling;
Για να πούμε τη δική μας ιστορία, χρειάζεται πρώτα να την αποδεχτούμε. Να την αγκαλιάσουμε συνολικά -τις πτυχές για τις οποίες νιώθουμε περήφανοι, μα και τις άλλες που μας δυσκολεύουν. Βλέποντας τη ζωή μας σαν μια αλληλουχία γεγονότων και συναισθημάτων, μπορούμε να καταλάβουμε. Να εστιάσουμε. Και, επίσης, να ξαναγράψουμε κάποια μέρη της με τη σοφία που αποκομίσαμε έκτοτε. Είναι μια διαδικασία κάθαρσης που μας επιτρέπει επίσης να βγούμε στον κόσμο με καινούργιο θάρρος. Με όλη μας τη διαδρομή στις αποσκευές μας.
Ο βαθμός της ευαλωτότητας που νιώθει κανείς προς το να «ξεκλειδωθεί» -να εκτεθεί- λέγοντας την ιστορία του έχει να κάνει με το φύλο ή όχι;
Η ευαλωτότητα δεν είναι μόνον γυναικείο χαρακτηριστικό, όμως στις γυναίκες εκφράζεται ευκολότερα. Γενικά, φοβόμαστε να δείξουμε τις δυσκολίες και τις πληγές μας, όμως το να εκφραζόμαστε με αλήθεια και θάρρος για αυτές είναι στοιχείο δύναμης. Συνηθίζουμε να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας και την πορεία μας σαν μια διαδρομή γεμάτη επιτυχίες. Σαν να μην αποτύχαμε, να μη διστάσαμε, να μη χάσαμε, να μην απογοητευτήκαμε. Μα στην πραγματική ζωή, τα πράγματα σπανίως συμβαίνουν έτσι. Δείχνοντας την αλήθεια μας, κάνουμε ειρήνη με το παρελθόν και το παρόν.
Είστε μια γυναίκα δυναμική με γερά εφόδια. Στη συνεργασία σας με άνδρες συναντήσατε ενοχλητικές ή εξοργιστικές συμπεριφορές; Και αν ναι, πώς τις αντιμετωπίσατε;
Στην επαγγελματική μου ζωή συνεργάστηκα με άντρες σε διαφορετικές θέσεις –από προϊσταμένους και συναδέλφους στο ίδιο με εμένα επίπεδο, μέχρι υφισταμένους και συνεργάτες σε έναν ευρύτερο κύκλο. Βίωσα την υποστήριξη και τον σεβασμό, όπως και την αμφισβήτηση. Παλιότερα, κάποιες απαξιωτικές συμπεριφορές με διέλυαν. Με έκαναν να αμφισβητώ κι εγώ η ίδια τον εαυτό μου και τις δυνατότητές μου. Μεγαλώνοντας μαθαίνω να βάζω όρια, να πατάω πιο γερά στα πόδια μου και να επηρεάζομαι λιγότερο από μειωτικές συμπεριφορές. Στον επαγγελματικό χώρο, υπάρχουν ακόμα έντονες διακρίσεις στη βάση του φύλου –διαφορετικές αμοιβές, διαφορετικές προσδοκίες και διαφορετικοί ρυθμοί εξέλιξης, μεταξύ άλλων. Για να προχωρήσεις, χρειάζεται επιμονή και, αν είσαι γυναίκα, περισσότερη δουλειά. Οι γυναίκες είμαστε ικανές, καταρτισμένες και σκληρά εργαζόμενες, συχνά ωστόσο χρειάζεται να είμαστε πιο διεκδικητικές, ακόμα και για τα αυτονόητα.
Για πολλά χρόνια είστε δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Το πάθος σας για το τρέξιμο πώς έχει συμβάλει στη ζωή σας;
Φέτος συμπληρώνω 30 χρόνια που τρέχω. Το τρέξιμο είναι μια μεγάλη χαρά και ένας μεγάλος δάσκαλος. Πολύ περισσότερο από την άσκηση του σώματος, είναι άσκηση στην υπομονή και την επιμονή. Σου θυμίζει πως ό,τι κι αν έχεις καταφέρει, όσα κι αν έχεις πετύχει, κάθε μέρα ξεκινάς πάλι από την αρχή, από νέα αφετηρία.
Τους φόβους σας πώς τους πολεμάτε;
Υπάρχουν φόβοι που κοιτάζω κατάματα και τους αντιμετωπίζω και άλλοι που «λιμνάζουν» μέσα μου για καιρό, για χρόνια, μέχρι να βρω το κουράγιο να τους βγάλω στο φως. Παλιότερα δεν θα με χαρακτήριζα τολμηρή, βλέποντας όμως τη διαδρομή μου είμαι περήφανη για κάποια από τα βήματα που έκανα, που προϋπέθεταν σημαντικές υπερβάσεις. Στη ζωή παλεύουμε διαρκώς ανάμεσα στην επιθυμία και στον φόβο. Οταν οι επιλογές μας καθορίζονται από τον φόβο, μικραίνουμε και περιοριζόμαστε. Οταν μας κατευθύνει η επιθυμία, συναντιόμαστε με τον καλύτερο εαυτό μας.
Κοιτάζοντας πίσω στον χρόνο, ποιες θεωρείτε κατακτήσεις σας σε προσωπικό επίπεδο, συγκρίνοντας τον αλλοτινό με τον σημερινό εαυτό σας;
Υπάρχουν αρκετά πράγματα που με κάνουν περήφανη, αλλά οι αληθινές κατακτήσεις μου δεν μπαίνουν σε βιογραφικά. Η πρώτη είναι η οικογένειά μου. Ο άντρας μου και ο γιος μου. Η σχέση μαζί τους είναι η πιο καθοριστική. Η δεύτερη κατάκτηση είναι το ότι ακόμα ονειρεύομαι. Οτι σήμερα, στα 56 μου χρόνια, έχω ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με τη ζωή. Πράγματα που θέλω να κάνω, βιβλία που θέλω να γράψω, εναλλακτικά επαγγελματικά σχέδια. Νιώθω ζωντανή και μάχιμη –και αυτό είναι πρωτίστως απόφαση και στάση ζωής.
Συνεπώς, να περιμένουμε νέο σας βιβλίο;
Γράφεται ήδη! Αφορά κι αυτό τις ιστορίες, αλλά κυρίως τις ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας. Αυτές μας καθορίζουν και γίνονται οι πυξίδα μας, μας υποδεικνύουν τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να κάνουμε, πόσο μακριά θα φτάσουμε. Μάς μικραίνουν ή μας ανοίγουν δρόμο. Οι πιο σημαντικές ιστορίες είναι αυτές που λέμε στον εαυτό μας, όταν δεν ακούει κανείς άλλος.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
