Παίδες εν καμίνω
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Τιμώνται σαν ήρωες, σαν εξιδανικευμένη εκδοχή της λεβεντοσύνης, που προσεγγίζουν το επίπεδο της αγιότητας. Οι πυροσβέστες, οι ναύτες, οι πιλότοι, οι ένστολοι που χάνονται πάνω στο καθήκον, πολύ συχνά κάνοντας ριψοκίνδυνες υπερβάσεις ή αναμετρώμενοι με προκλήσεις ασύμμετρες θρηνούνται σε εθνική κλίμακα με όρους συγκρίσιμους με επιτάφιο θρήνο, καθώς συμβαίνει κατά κανόνα οι ηλικίες να έχουν συνάφεια με το σκηνικό του θείου δράματος. Που κι αυτό ανακλά την παραδοσιακή, λαϊκή πρόσληψη για την ακραία ανθρώπινη απώλεια. Νέος, αγαπητός, προικισμένος, κάπου στα 30.
Η τύχη και η ταπεινότητα της θέσης μας, δεν μας έχει φέρει σε τέτοια συνθήκη. Λένε πάντως πώς ακόμα και ο μέσος, ο μέτριος, ο συντηρητικός άνθρωπος, μπορεί σε μια κατάσταση κινδύνου να ξανάψει και να καταληφθεί από την καθηλωτική πρόσκληση του μεγαλείου, κάνοντας πράγματα που μέχρι τότε θα τα είχαν θεωρήσει αδιανόητα. Βέβαια, οι άνθρωποι που επιλέγουν επικίνδυνα επαγγέλματα έχουν έναν ψυχισμό συμβατό με την ιδέα της υπέρβασης. Η φλεγόμενη χαράδρα είναι ένα όραμα αναδρομικό, εμφυτευμένο στη συνείδησή τους ως μια γοητευτική πιθανότητα. Αλλον μπορεί να τον απωθεί, άλλον τον μαγνητίζει.
Θρηνούμε τους ήρωες, αντιπαραβάλλοντας την απώλεια με το μέγεθος του σκοπού. Η υπεράσπιση των δασών προσλαμβάνει εθνικό περιεχόμενο, ως μια αναμέτρηση με το απόλυτο κακό. Δεν είναι τόσο η ιδέα του αφανιζόμενου δάσους όσο η αποστροφή προς την ιδέα της κόλασης και του αφανισμού αυτού καθ’ αυτού. Ποια είναι η σχέση μας με το περιβάλλον; Παραμένει ακόμα στο ατροφικό στάδιο του «κρίμα είναι» να καεί, να ρυπανθεί, να χαλάσει, σύμφωνα με τα πρώιμα οικολογικά αφηγήματα που μας εντυπώνονται κατά την άγουρη κοινωνικοποίηση. Την ίδια στιγμή, μας μπλοκάρει η διανοητική μας συγκρότηση: Το εγκέφαλός μας, δεν τα πάει καλά με το μακροπρόθεσμο, εάν πρόκειται αυτό να απαιτήσει θυσίες, υπολογισμούς, στρατηγική. Το Κλιματολογικό μοιάζει με το Ασφαλιστικό.
Κατανοούμε ότι μπορεί σε είκοσι χρόνια να μην υπάρχουν συντάξεις και ότι σε είκοσι χρόνια μπορεί να μην υπάρχει η Λευκάδα, αλλά κανείς μας δεν απαιτεί στα σοβαρά να ληφθούν μέτρα αποτροπής, εξαιρουμένης της Γκρέτα. Ούτε δήμαρχος, ούτε περιφερειάρχης, ούτε πρωθυπουργός δεν εκλέγονται με τον όρο της μείωσης των καύσεων του άνθρακα ούτε φυσικά θεσπίζοντας απαγόρευση του κλιματισμού κατά τη νύχτα. Αλλά όλοι μας, βέβαια, δεν θέλουμε να βλέπουμε τη Ρόδο να καίγεται και πιλότους να χάνονται την Κάρυστο. Μα συσχετιζόμαστε εμείς και η δράση μας με αυτές τις συμφορές; Όπως και σε κάθε τομέα, Ασφαλιστικό, Οικονομία, Δημογραφικό, Διαχείριση Απορριμμάτων οι λύσεις ανάγονται στην υποχρέωση της εξουσίας να ενεργοποιεί κουμπιά, μοχλούς, καταπακτές, από μηχανής θεούς, εξαλείφοντας προβλήματα και εξωραϊζοντας τις συνθήκες.
Χρειαζόμαστε αγίους. Της θυσίας ή του θαύματος. Πρωτίστως όμως της εξιλέωσης. Αυτοί οι ηρωικοί θάνατοι προσφέρονται για ταύτιση λυτρωτική και αυτοαπαλλακτική. Γίνονται τέφρα που σιτίζει την οργή μας κατά των εξουσιών. Αλλά τους παίρνει σύντομα ο δροσερός άνεμος της λήθης, που θα φυσήξει όταν κοπάσει ο καύσωνας. Ποιος θυμάται τα ονόματα των προηγούμενων, τις μορφές τους, τις κορφές τους, τις χαράδρες τους;
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
