Αετός χωρίς νερά
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Τα πράγματα εξελίσσονται αλλόκοτα. Αφυδατωμένοι γυπαετοί λιποθυμούν και πέφτουν στα χώματα και στα κύματα. Εκτός από αγάπη και χαρά, ο αετός θέλει νερά. Και τώρα θα πρέπει τα όργανα της πολιτείας να εγκαθιστούν μεγάλες ποτίστρες στα βουνά, να βρίσκουν οι γυπαετοί, να ξεδιψάνε.
Ανατρέπονται τα γνωστά κλισέ με τον γύπα που περιμένει να σωριαστεί ο περιπλανώμενος στην έρημο, για να δειπνήσει επί της σορού του. Μπρρρ. Τώρα είναι ο γύπας που σωριάζεται, αλλά τουλάχιστον η δική μας συμπεριφορά είναι πιο πολιτισμένη. Και η ποτίστρα του βουνού είναι μια πολιτισμική παρέμβαση που διορθώνει τη φυσική ανορθογραφία κατά τρόπο αμφιλεγόμενο: υποτίθεται ότι στη φύση δεν απλώνουμε χέρι, αλλά η φύση δεν έχει λογική, έχει κανόνες που υπακούουν στην αρχέγονη τάξη ισορροπίας. Σύμφωνα με τους κανόνες αυτούς, θα ζήσει όποιος μπορεί να ζήσει. Κι αν δεν μπορεί να ζήσει κανείς, μη σώσει να ζήσει, όπως ισχύει στον Αρη που από τους αρειανούς δεν έχει μείνει ούτε η φωτογραφία τους. Αν αφήναμε τη φύση στην ησυχία της στην προκείμενη περίπτωση, η άγρια πανίδα θα έσβηνε.
Πάει ο αετός, πάει ο λύκος, πάει η αλεπού, που μια φορά και έναν καιρό ζωντάνευαν τα αλληγορικά, παραδοσιακά μας αφηγήματα. Αλλά αυτό δεν ενοχλεί τον παραμυθά ούτε τον δέκτη του μύθου. Ετσι κι αλλιώς, όταν ακούγαμε αισώπειες ιστορίες για την αλεπού και το κοράκι, αλεπού δεν είχαμε δει παρά μόνο ζωγραφιστή, αλλά αυτό δεν μας εμπόδιζε να έχουμε άποψη για την ουρά της, τη γούνα της, την πονηρία της και τα αλεπουδάκια, που ήταν αγνά σαν τα παπάκια αλλά περνούσαν από άλλη εκπαίδευση.
Πέφτουν οι αετοί από τον ουρανό. Απόκοσμο, δυστοπικό, αρρωστημένη φαντασία. Ένα τρέιλερ του Τέλους. Με το ένα μας χέρι εξοντώνουμε τα ζώα, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά για το φάουλ ( δεν ακούμπησα εγώ τον ελέφαντα, κ. διαιτητά, αλλά τα αέρια του θερμοκηπίου), με το άλλο εγκαθιστούμε ποτίστρες στα αγέρωχα βουνά, και αναπτύσσουμε μονάδες περίθαλψης τραυματισμένων πτηνών , δελφινιών και αρκούδων.
Βαθμιαία η υφήλιος θα μετατραπεί σε έναν απέραντο ζωολογικό κήπο, με στρατούς από ερυθροσταυρίτες της πανίδας να σπεύδουν ολούθε για να διασώσουν τίγρεις, ύαινες, ελέφαντες, μέλισσες, ιπποποτάμους, που σταδιακά θα αποτελέσουν ατραξιόν με τη μορφή εξημερωμένων θηρίων και άλλων ζωντανών, να τα χαζεύουμε σε μια κατάσταση ματαιωμένης αγριότητας, εξαρτημένα από ποτίστρες, ταϊστρες, χαϊδεύτρες και αποψυλλωτές. Θα είναι μια πανηγυρική μετάβαση από το αυθεντικό στην παραμυθοποίηση, όπου πλέον η αλεπού και το κοράκι θα έχουν απαλλαγεί από τον φυσικό, απείθαρχο εαυτό τους, και θα έχουν εξελιχθεί σε ένα είδος παιδαγωγού, εκτελώντας τον ρόλο που τους έδωσε η αισώπεια και ντισνεϊκή ανθρωποποίηση, ως πρωταγωνιστές σε διδακτικές ιστορίες. Πού ήταν και η δουλειά τους, εξ αρχής, δηλαδή, άλλο αν χρειάστηκε να διψάσουν, να πεινάσουν, να καούν για να συμμορφωθούν.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
