Το σταμάτημα του Γρηγόρη

Κωνσταντίνος Μάγνης

Ο Ηλίας Γρηγόρης είναι από τους τυχερούς. Ακουσε επαίνους εν ζωή και μάλιστα νεότατος, αντίθετα με τον γενικό κανόνα που λέει ότι δεδικαίωται όποιος δεν πρόκειται να ξαναμιλήσει και να ξανακουνηθεί, χωρίς καν να είναι σε θέση να ακούσει ότι δικαιώνεται.

Ηταν μια στιγμή ομοθυμίας, συναδελφικότητας , θα λέγαμε και τρυφερότητας. Ο Η. Γρηγόρης παρέστη στην συνεδρίαση της Τετάρτης- οιονεί η παρουσία αφού η συνεδρίαση έγινε εξ αποστάσεως- για να ανακοινώσει στο σώμα ότι αποχωρεί, θεωρώντας ότι έκλεισε τον κύκλο του στην αυτοδιοίκηση. Δεν ξέρουμε ποιο ήταν ακριβώς το αίτιο της αποχώρησης, αλλά μας άφησε να εννοήσουμε ότι νιώθει πως πολλά έδωσε σ’ αυτή την ιστορία. Δεν παύει να είναι ένας επαγγελματίας που ζει από τη δουλειά του και που είχε την ευκαιρία να γίνει βουλευτής, αλλά την απεμπόλησε. Αν είχε και άλλους λόγους, μάλλον ανάγονται στη σφαίρα της παραπολιτικής και θα τους πάρει ο άνεμος, όπως τους περισσότερους από εμάς. Τους πολύ περισσότερους.

Αποχωρώντας ο επί μια 20ετία περίπου εκλεγόμενος σύμβουλος στον Δήμο Πατρέων, έκανε έναν ταπεινό και διόλου εγωκεντρικό απολογισμό από τον οποίο απουσίασε κάθε ίχνος κομπορρημοσύνης, που συνηθίζεται στις αποχωρήσεις, όπου ο αποχωρών έχει ετοιμάσει έναν αυθόρμητο λόγο ενός ευτελούς ημιώρου, κατά τον οποίο δηλώνουμε ότι δεν είμαστε δα τόσο σπουδαίοι όσο νομίσατε, αλλά σπουδαιότεροι.

Οι αντίπαλοι του επιφύλαξαν θερμό κατευόδιο. Εναλλάσσονταν στο βήμα έχοντας καθένας έναν γλυκό λόγο να πει, αλλά όλοι εν τέλει είπαν τον ίδιον. Ο Ηλίας Γρηγόρης υπήρξε μαχητικός, ορμητικός αλλά συνεπής στην ιδεολογία του και στην πολιτική του στάση. Ανεξάρτητα εάν διαφωνούσαμε μαζί του, είπαν, – το ορθότερο ήταν πως εκείνος πρωτίστως διαφωνούσε μαζί τους, κάθετα και επιθετικά, ενίοτε και χειμαρρωδώς- τον τιμά αυτή του η προσήλωση στις αρχές και τις ιδέες του.

Μένεις να διερωτάσαι ποιο είναι το προτιμότερο στην πολιτική: Η ορθότητα των ιδεών ή  η συνέπεια. Η διαρκής εσωτερική μάχη για την ωρίμαση των θέσεων ή ο δογματισμός. Η σύνθεση ή ο φανατισμός. Και γιατί ο δικός μας φανατισμός είναι έγκριτος, ως τεκμήριο παραταξιακού πατριωτισμού, και ο φανατισμός των άλλων αποτελεί πολιτικό χουλιγκανισμό, μια εκδοχή λεκτικής βιαιότητας.

Εκτός εάν τελικά εννοούμε ότι όλα αυτά, η έξαρση, το πάθος, το τσιμεντάρισμα της συμπεριφοράς, η τοξικότητα, δεν είναι παρά μια αβλαβής παράσταση, στην οποία επιδιδόμαστε όλοι, στο πλαίσιο του στημένου παιγνίου της πολιτικής, όπου επινοούμε διαφορές και διαφωνίες σε βάρος της ουσίας, επειδή το κυρίως ζητούμενο είναι το παραταξιακό συμφέρον, το κύρος του σχήματος και ο συλλογικός εγωισμός και όχι το πρακτέον.

Ηταν χαρακτηριστικός στην τοποθέτησή του ο Ν. Μοίραλης, ο μόνος που έβαλε ξυραφάκι στις κουβέντες του. Εξήρε τον Η. Γρηγόρη ότι έμεινε σταθερός στην έπαλξή του- άλλο αν η λεγόμενη Ανανεωτική Αριστερά έχει αλλάξει καμιά σαρανταριά φορές μήκος και πλάτος τα τελευταία 40 χρόνια, μένοντας σταθερή στην αστάθειά της-  κατακεραύνωσε όμως άλλους συμβούλους που έχουν αλλάξει παρατάξεις κάμποσες φορές. Εννοούσε κάποιους καιροσκόπους, αλλά παρέβλεψε ότι ενίοτε η αλλαγή θέσης, ο προσωπικός αναθεωρητισμός και η αναζήτηση περιθωρίων για συνέργειες, ίσως είναι προτιμότερος από το βάλτωμα στο κόμμα και στο δόγμα, όταν μάλιστα το κόμμα έχει βαρεθεί το δόγμα και το δόγμα το κόμμα.

Όπως και να έχει,  οι αντίπαλοι κατέληξαν σε ένα άφεριμ. Υπήρξες οξύς, ενίοτε και εριστικός, αλλά το έκανες με καλό σκοπό, χάριν των ιδεών. Μιλάμε για ιδέες, άρα πράγμα εξ ορισμού καλό και ευγενές, ανεξαρτήτως περιεχομένου, άλλωστε πρόκειται για αριστερά, άρα ανώτερο και υπερβατικό. Ο ίδιος ο δήμαρχος πήρε πάνω του τον εγκωμιαστικό σιδηρόδρομο: Σημασία έχει, είπε, να πιστεύεις αυτό που λες, και όχι άλλα να λες, άλλα να εννοείς και άλλα να κάνεις.

Αυτό ήταν που μας προβλημάτισε περισσότερο. Αλήθεια ο ίδιος και τα άλλα πρόσωπα εκεί τα εννοούν όλα όσα λένε; Και τι είναι προτιμότερο; Να προσαρμόζεις τον λόγο ευέλικτα ή και υποκριτικά στο παραταξιακό ζητούμενο ή να πιστεύεις απολύτως ότι όλα όσα λες είναι ορθά; Κρύος ιδρώτας μας έπιασε καθώς στάθηκε αδύνατο να διαλέξουμε. Ευτυχώς φύσηξε ο αέρας που λέγαμε, μας πήρε, μας σήκωσε και αδειάσαμε τη γωνιά. Δύο ώρες αργότερα, μιλούσαν ακόμα, αλλά για άλλα θέματα. Διαφωνούσαν, αλλά δεν πειράζει. Δεν έχουμε ακόμα εργοστάσιο για τα σκουπίδια, αλλά σημασία έχει ότι υπηρετούμε τη δημοκρατία.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News