Υπό «παρένθεση» η μητρότητα
Του Θεόδωρου Καμπέρου, Διευθυντής Περιφερειακής Ενωσης Δήμων Δυτικής Ελλάδος.
Σε αποβολή, από το κυοφορούμενο νομοσχέδιο, οδηγείται η επίμαχη διάταξη για παρένθετες μητέρες.
Ομολογώ ότι διανύοντας το 68ο έτος της ζωής μου χρειάζομαι αρκετή προσπάθεια να προσαρμόζομαι σε όλες αυτές τις αντιλήψεις, τη νέα πραγματικότητα, που συνιστά τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο.
Παρ’ όλη τη συνειδητοποίησή μου ότι η ηλικιακή ωριμότητα οδηγεί προς συντηρητικοποίηση και διαρκή εγρήγορση μέσω αυστηρής αυτοκριτικής προκειμένου να την αποφύγω, νιώθω η άρνησή μου προς τον θεσμό της παρένθετης μητρότητας να βασίζεται, αυστηρά, στις βαθιές και αδιαμφισβήτητες αρχές και αξίες μου κι όχι σε στενομυαλιά. Αυτές ήταν που με προσανατόλιζαν προς το κάθε προοδευτικό και νέο ρεύμα της εποχής και όχι η μίμηση. Μια εσωτερική συνέπεια με ό,τι σημαντικό.
Ομως, τώρα, όσο και να προσπαθώ να θέσω σε «παρένθεση» τη μητρότητα, μου είναι αδύνατο. Αυτή τη μοναδική σχέση, αίσθηση, συνοχή, φόρτιση, λατρεία. Γιατί απλά έτσι είναι η φύση κάθε έμβιου όντος και φυσικά του ανθρώπου. Κι όταν προχωράμε σε καταστάσεις που την αμφισβητούν αυτό μπορεί να προκαλέσει μεγάλες και απροσδιόριστες συνέπειες για το μέλλον μας…
Ενα παιδί γεννιέται πάντα από μια μητέρα. Ερχεται στον κόσμο από την επιθυμία ενός άνδρα και μιας γυναίκας, που θεωρούν ότι έχουν βρει το άλλο τους μισό.
Ενα παιδί μπορεί να μεγαλώσει με πατέρα και μητέρα, με δύο πατέρες ή δύο μητέρες, με έναν από τους δύο ή σε μια δομή.
Ομως, το ότι για να «δημιουργηθεί» χρειάζονται δύο ανθρώπινες φύσεις, αυτό τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει… ακόμα! Αρα στην παρένθετη μητρότητα, για να αποκτήσουν παιδί δύο άντρες, είναι σαφές ότι υποτιμάται το μισό της υπόστασης της γυναικείας φύσης. Αρκεί μια φαινομενική αρτιμέλεια και συναίνεση από τη γυναίκα για να «διεκπεραιώσει» το έργο. Ομως το παιδί που θα γεννηθεί θα είναι πάντα κατά το ήμισυ της γυναίκας που το συνέλαβε.
Οι δύο μπαμπάδες ό,τι και να κάνουν όσο και να το αγαπήσουν αυτό δεν μπορούν να το αλλάξουν. Θα είναι πάντα αρπαγή, απόσπαση, στέρηση από τη φυσική του μητέρα.
Κι όταν έρθει η στιγμή το παιδί να συνειδητοποιήσει την ύπαρξή του θα πρέπει να απαντήσει το… γιατί η μητέρα του δέχτηκε να το αποχωριστεί και ποιο το κίνητρό της; Οταν συνειδητοποιήσει ότι το έκανε για το κέρδος, ότι πούλησε κομμάτι του εαυτού της, πώς θα νιώσει; Οτι ο πατέρας του εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη, την εξαθλίωση πιθανά της γυναίκας για να αναπαράγει εγωιστικά το υπερεγώ του, τι συναισθήματα θα του δημιουργήσει; Κι ο δεύτερος πατέρας γιατί συναίνεσε;
Μήπως κλονιστεί η αυτοεκτίμηση του παιδιού και τραυματιστεί ανεπανόρθωτα; Και στην περίπτωση που το παιδί δεν εκπληρώσει τις προσδοκίες του πατέρα θα μείνει στα αζήτητα, θα επιστραφεί στην εξαθλιωμένη μητέρα, να το κάνει τι;
Ακούω την «Αριστερά της διανόησης», που υιοθετεί επιπόλαια την πρόταση, ως εκφραστής των δικαιωματιστών να βασίζεται στην απόδοση ίσων ευκαιριών και δικαιωμάτων.
Αλήθεια, για τα ίσα δικαιώματα ενός παιδιού, να έχει μια μητέρα, ποιος νοιάζεται;
Αυτό δεν είναι διάκριση; Η υποτίμηση του γυναικείου φύλου, η μετατροπή του σε μέσο αναπαραγωγής, σε κλωσσομηχανή δεν είναι διάκριση; Οταν η φύση ορίζει τους κανόνες, γιατί πρέπει «κάποιοι» να απολογούνται για ευκαιρίες, που δεν προβλέπονται από αυτήν;
Οι γυναίκες, οι φορείς τους, γιατί δεν διαμαρτύρονται; Δεν νιώθουν προσβολή και παράφορη υποτίμηση; Ολο αυτό δεν οδηγεί στην εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου είδους;
Η συζήτηση ξεπερνά κατά πολύ το νομοσχέδιο για τον γάμο ομοφύλων. Αφορά μια πρακτική, όπου πλούσιες γυναίκες θα υιοθετούν την «παρένθετη», αφού θα μπορούν να ανταπεξέλθουν στο κόστος και ν’ αποφύγουν τον κόπο της εγκυμοσύνης, με μια πιθανή αλλαγή στο σώμα τους, με επιπλέον κιλά και τον κίνδυνο ν’ απολέσουν το ενδιαφέρον του πλούσιου συντρόφου τους! Βεβαίως να κάνουμε μια διάκριση. Υπάρχουν λόγοι υγείας, όταν η επιστήμη προτείνει αλτρουιστική προσφορά, πολύ συχνά από συγγενικά πρόσωπα, για παρένθετη μητρότητα. Τη διαφορά οριοθετεί το κίνητρο. Είναι η αγάπη κι όχι το κέρδος, στα όρια της υπέρβασης, αφού θυσιάζει κάτι από τον εαυτό της. Μια υπέρτατη προσφορά.
Αρα, το επιχείρημα να συσχετίσουν τις δυο καταστάσεις ή να χρησιμοποιήσουν τη δεύτερη ως κεκτημένο, είναι άκυρο.
Οχι αυτό δεν είναι προοδευτικότητα και εξέλιξη. Είναι στρέβλωση.
Να διευρύνουμε τους νόμους και να παροτρύνουμε ανθρώπους να προσφέρουν στοργή και αγάπη
Οποιοι λοιπόν επιθυμούν πραγματικά να αποκτήσουν ένα παιδί, να… έχουν πλέον την ευκαιρία!
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
