Αμποτ και Κοστέλο
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Πάρε τον έναν και χτύπα τον άλλον. Τέικ δε ουάν και χιτ δη άδερ, θα έλεγαν οι αμερικάνοι, αλλά μάλλον δεν τη χρησιμοποιούν τη φράση. Ούτε για τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη ξέρουν, ούτε για τον Αννα και τον Καϊάφα. Αλλά το πολιτικό φεγγάρι που διανύουν- και μας το εξάγουν, όπως γίνεται με όσα παράγει η Αμερική- θα αφήσει στην ιστορία ως αρνητικά εμβληματικό δίδυμο τον Τζον και τον Ντόναλντ, που στα χέρια δύο ευρηματικών σεναριογράφων θα ξεπεράσουν σε επιτυχία τους Αμποτ και Κοστέλο, με τους οποίους γελούσαμε μικροί, αν και είχαν μεγάλο ποσοστό σάχλας. Όταν είσαι μικρός, δεν την πιάνεις τη σάχλα. Όταν μεγαλώνεις, σε καταλαβαίνει η σάχλα και έρχεται πάνω σου.
Στο ντιμπέιτ ο Μπάιντεν κατάφερε το ακατόρθωτο: Να κάνει τον Τραμπ να καμουφλάρει τις δικές του ανεπάρκειες και επεισοδιακές ιδιαιτερότητες. Και το κατάφερε όχι απλώς χωρίς προσπάθεια, αλλά με προσπάθεια να το αποφύγει. Φτάνουμε στο σημείο ένας θώκος περίζηλος να γίνεται περίγελως. Αν ζούσαν σήμερα οι Τραγικοί θα είχαν πολλά να γράψουν για έναν άνθρωπο που υπηρετεί την πιο περίοπτη θέση στον πλανήτη και να παγιδεύεται από το περίοπτο της θέσης του. Αν ήταν ο παππούς της διπλανής πόρτας, η άμβλυνση των διανοητικών του λειτουργικών θα επέφερε μια θυμηδία μικρής κλίμακας, ανάμεικτη με τρυφερότητα και αγανάκτηση, αυτό το ιδιότυπο κράμα που σε πιάνει απέναντι σε έναν αγαπημένο ηλικιωμένο που τα μπερδεύει και ανακατεύει τον εαυτό του και την οικογένεια. Ενας πλανητάρχης όμως εκπέμπει και εισπράττει άλλου τύπου αισθήματα, στον υπερθετικό. Κατακραυγή, χλεύη, απελπισία των ημετέρων και κατάπληξη: Μια χώρα πανίσχυρη, γεμάτη τζίνια και νομπελίστες, τζιμάνια και διανοητές, σαϊνια και σκαπανείς των ανακαλύψεων και των νέων εποχών, δεν μπορεί να βρει δυο ανθρώπους της προκοπής να ηγηθούν στα κόμματα της εξουσίας. Και φωνάζεις εσύ τώρα που οι αντίπαλοι του Ανδρουλάκη είναι η Γιαννακοπούλου και του Κασσελάκη ο εαυτός του.
Γιατί τελειώνουν οι ηγέτες στην πολιτική; Γιατί τα χαρισματικά άτομα τα κερδίζουν οι επιχειρήσεις και οι τέχνες, η επικοινωνία και η καινοτομία, η φιλοσοφία και ο πάγκος της Μπαρτσελόνα; Η πολιτική ήταν ανέκαθεν μια άλλου τύπου τέχνη.
Στην πορεία της ζωής άλλαξαν οι άνθρωποι που την ορέγονται (περισσότεροι ατακαδόροι και λιγότεροι στοχαστές, περισσότεροι μετρ της μαζικής απεύθυνσης και λιγότεροι βιβλιοφάγοι, περισσότεροι ισορροπιστές και κίλερς, αλλά λιγότεροι οραματιστές) άλλαξε όμως και ο λαός, απαιτεί τον πολιτικό «στα μέτρα του», έγινε καταναλωτής πολιτικής και όχι θιασώτης των ιδεών και των σύγχρονων αφηγημάτων, αν και αυτό το τελευταίο θέλει λίγη συζήτηση: Ανέκαθεν αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως μια προσαρμογή του μέλλοντος και του παρόντος στις αναγνωρίσιμες, εξιδανικευμένες παρακαταθήκες. Στις οικογένειες με τα πολλά αδέλφια που νοσταλγεί ο Α. Σαμαράς ή στην Πάτρα την αρχόντισσα που νοσταλγούν οι Πατρινοί, λες και θα ήταν και εκείνοι άρχοντες, εάν αναβίωναν οι άρχοντες του 1900 που θα τους ήθελαν καλλιεργητές, επιστάτες, υπηρέτες ή αναλώσιμους φαντάρους για τους μεγαλοϊδεατισμούς, η συντριβή των οποίων προκάλεσε περισσότερη οδύνη για τις Εξι Εκτελέσεις παρά για τις εκατοντάδες χιλιάδες των θυμάτων της Ηττας.
Ωραία περάσαμε με την πολιτική. Ανακαλύπτουμε ότι μας τέλειωσαν οι Πολιτικοί και μας έμειναν πολιτικοί που πλακώνονται στα αεροδρόμια. Διαγραφές αεροδρομίου, μετά τις ποδοσφαιρικές μεταγραφές αεροδρομίου που ξέραμε. Ο Μπάιντεν θα ρωτήσει τη γυναίκα του τι να κάνει, όπως ρωτάει ο γεροπαππούς τη γερογιαγιά, τι να παραγγείλω που δεν με πειράζει; Ψάχνονται τώρα για άλλον. Ο Ρεπουμπλικάνοι δεν ψάχνονται, είναι πολύ ευχαριστημένοι με τον Τραμπ. Ξέρουν όλα τα ελαττώματά του- για ορισμένους είναι προτερήματα, βέβαια- αλλά κερδίζει εκλογές. Μπορεί να διαλύσει τη χώρα, αλλά έχουμε τσεκς εντ μπάλανσις και τα ξαναβρίσκουμε. Ο Αμποτ συνεχίζει να τσακώνεται με τον Κοστέλο. Το χοντρό γέλιο που ακούγεται είναι του Πούτιν.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
