Χλόη Ακριθάκη: «Αιχμαλωτίζοντας τις λεπτομέρειες»
Μία εκ των δεκατεσσάρων φωτογράφων που συνυπάρχουν εικαστικά στην γκαλερί Cube της Μιαούλη, η Χλόη Ακριθάκη μιλάει στην «Π»: «Από τον πατέρα μου έμαθα να βλέπω και από τη μητέρα μου να έχω κατανόηση για τους ανθρώπους με όλα τους τα πάθη και τα λάθη»
Συμμετέχει με έργα της στην ομαδική έκθεση Αόρατες Πόλεις – Οι Συνεχόμενες Πόλεις, που φιλοξενείται στην γκαλερί Cube αυτό το διάστημα και έως τις 2 Οκτωβρίου. Επικοινωνήσαμε με τη Χλόη Ακριθάκη, προτού αναχωρήσει για την Πράγα όπου ζει μόνιμα, και μας μίλησε για τα κλικ του φακού της, την «κληρονομιά» των γονιών της Αλέξη και Φώφης Ακριθάκη, για όσα αγαπά στην Ελλάδα και την Τσεχία.
Συμμετέχετε στο ομαδικό project Αόρατες Πόλεις – Οι Συνεχόμενες Πόλεις. Τι ελκύει τον φακό σας και τι «ψιθυρίζετε» μέσα από τις φωτογραφίες σας σον θεατή;
Τα απλά πράγματα· η πόλη, οι άνθρωποι, η καθημερινότητα.Το πέρασμα του χρόνου και το αποτύπωμά του στον χώρο. Κάτι παράταιρο· ένα αντικείμενο σε λάθος τόπο, μία τυχαία κίνηση. Μικρά πράγματα που πιθανότατα να περνούσαν απαρατήρητα αν δεν τα έπιανε ο φακός. Ολες εκείνες οι ασήμαντες λεπτομέρειες που μπορεί να μην τις βλέπαμε ποτέ, αλλά ακριβώς αυτές είναι που κάνουν τη ζωή μας ενδιαφέρουσα.
Τι διάλογο συναισθηματικό κάνετε με το θέμα που φωτογραφίζετε;
Πολλές φορές είμαι απλός παρατηρητής. Αλλες πάλι, έρχομαι πιο κοντά στο θέμα, στο μοτίβο, και αναζητώ τη συζήτηση ή ίσως ακόμη και απαντήσεις στα ερωτήματά μου.
Υπάρχουν εικόνες όπου ο φακός σας αρνείται το «κλικ»;
Ο φακός μου δεν αρνείται το κλικ, αλλά εγώ μπορεί να αρνηθώ να δημοσιεύσω φωτογραφίες, συνήθως γιατί τις θεωρώ πολύ προσωπικές.
Θα λέγατε ότι συνδέει τις φωτογραφίες σας κάποιο αόρατο νήμα;
Αναμφισβήτητα. Ακόμη και οι πιο «άσχετες» μεταξύ τους φωτογραφίες έχουν την προσωπική μου ματιά.
Γονείς σας, ο μεγάλος ζωγράφος Αλέξης Ακριθάκης και η «ψυχή» του Fofi’s Εστιατόριο Φώφη Ακριθάκη. Πώς επέδρασαν στον άνθρωπο που είστε σήμερα, και τι έχετε, «κληρονομήσει» από τον καθένα τους;
Αυτή η ερώτηση είναι μία συνέντευξη από μόνη της. Εχω κληρονομήσει πολλά πράγματα… Αλλα τα πιο σημαντικά είναι αγάπη για τη ζωή και για την τέχνη. Από τον πατέρα μου έμαθα να βλέπω και από τη μητέρα μου να έχω κατανόηση για τους ανθρώπους με όλα τους τα πάθη και τα λάθη.
Τι αγαπάτε στην Ελλάδα, που λείπει από την Τσεχία και τι αγαπάτε στη δεύτερη που λείπει από την πρώτη;
Κλασική απάντηση! Στην Ελλάδα, τον καιρό τη θάλασσα το φαγητό και τους φίλους… Τα βράδια στις πλατείες και τα θερινά σινεμά. Στην Τσεχία, την ηρεμία που μου δίνει η ομορφιά της πόλης και τα τοπία με τους λόφους και τα δάση. Η οργανωμένη καθημερινότητα, η ασφάλεια και οι άψογες συγκοινωνίες! Επίσης, το ότι βρέθηκα πολύ νέα σε μία ξένη χώρα, σε μία εποχή λίγο μετά την αλλαγή του καθεστώτος, χωρίς δικό μου «παρελθόν» και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να φτιάξω τη δική μου, πια, οικογένεια, νέους φίλους, δηλαδή, μια καινούργια ζωή κάπως… από την αρχή. Φυσικά, στην Πράγα μου λείπουν οι μνήμες… Μέχρι τώρα, έχω καταφέρει να ισορροπήσω τον χρόνο μου ανάμεσα στις δύο χώρες· όσο, όμως, μεγαλώνω, βρίσκω ότι με κουράζει η επικοινωνία στα Tσεχικά και προτιμώ να ακούω, να μιλάω και ακόμη και να τσακώνομαι στη μητρική μου γλώσσα.
Ετοιμάζετε κάτι για τη νέα σεζόν;
Μέχρι 30 Σεπτεμβρίόυ συνεχίζεται στη γκαλερί CASK στη Λάρισα η έκθεση Πορτρέτα, Τοπία – Χλόη Ακριθάκη / Φίλιππος Τσιτσόπουλος, μία κοινή έκθεση που συνδυάζει το σχέδιο και τη φωτογραφία. Συνεχίζω το αγαπημένο μου #studiovisit, μία προσωπική μου ματιά στα ατελιέ φίλων Ελλήνων καλλιτεχνών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Επιστρέφοντας στην κεντρική Ευρώπη, αν μας το επιτρέψει ο Covid, θα συνεχίσω να δουλεύω για κάποια πρότζεκτ που έμειναν στη μέση και που έχουν σχέση με το Fofi’s μπαρ στο Βερολίνο. Και βέβαια, ποτέ δεν σταματώ να ασχολούμαι με το έργο του πατέρα μου και την προετοιμασία του Catalogue Raisonne (κριτικού κατάλογου του έργου του) και μελλοντικών εκθέσεων.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
