Άγγελος Ανδριόπουλος στην “Π”: “Δεν υπάρχει πάτος ή κορυφή παρά μόνο βάθος”
Ο πατρινός ηθοποιός Άγγελος Ανδριόπουλος συμμετέχει για πρώτη φορά σε ταινία γερμανικής παραγωγής και προετοιμάζεται για το «Λεωφορείον ο Πόθος».
Συμμετέχει σε μια γερμανική παραγωγή, προετοιμάζεται για το «Λεωφορείον ο Πόθος», στην καραντίνα έμαθε να μαγειρεύει και αυτό που του έλειψε ήταν οι αγκαλιές. Ο λόγος για τον πατρινό ηθοποιό Άγγελο Ανδριόπουλο που μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Πάτρας – Αθήνας – Κρήτης, προετοιμάζεται για τη νέα σεζόν και σήμερα μας μιλά για όσα κάνει και ετοιμάζεται να κάνει.
Πρώτη στη λίστα η ταινία, «με χιούμορ και καλούς ηθοποιούς» όπως σημειώνει ο Άγγελος Ανδριόπουλος και συνεχίζει: «Είναι η πρώτη μου φορά που συμμετέχω σε γερμανική παραγωγή. Τη σκηνοθεσία της ταινίας ανέλαβε η Nina Grosse, με την οποία είχα μια εξαιρετική συνεργασία και είναι μεγάλη μου χαρά που γνωριστήκαμε και με εμπιστεύθηκε. Την ευχαριστήθηκα αυτή την δουλειά γιατί ήμουν μαζί με ηθοποιούς που πρόσφεραν απλόχερα την εμπειρία που κουβαλάνε κι αυτό ήταν κάτι όμορφο».
Στην ταινία βλέπουμε τον Άγγελο Ανδριόπουλο στον ρόλο του Νίκου, του ενός από τα τρία αδέλφια που ζουν στα Σφακιά. «Κρατάει το μαγαζί που έχουν οικογενειακώς, είναι λίγο οξύθυμος και καμιά φορά αν χρειαστεί είναι αυτός που προσπαθεί να υπερασπιστεί την τιμή της οικογένειας.
Με τα άλλα δύο μου αδέρφια (Δ. Ήμελλο και Μ. Ψαλίδα) δημιουργήθηκε μια φοβερή χημεία μεταξύ μας από την αρχή με αποτέλεσμα να περάσουμε υπέροχα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων» μας λέει χαρακτηριστικά και συμπληρώνει: «Με τον Ήμελλο λίγο-πολύ την είχαμε γιατί τον είχα και δάσκαλο αλλά έχουμε ξανασυνεργαστεί άλλη μία φορά. Φυσικά το κλίμα και η φιλοξενία της Κρήτης βοήθησε αρκετά ώστε αυτή η εμπειρία να γίνει πιο ευχάριστη… και η ρακή επίσης!».
Η ταινία, όπως μας λέει ο Άγγελος, θα προβληθεί στη Γερμανία ενώ ακόμα δεν γνωρίζει αν θα προβληθεί και σε άλλες χώρες, και επισημαίνει: «Μεγάλο ρόλο έπαιξε και η εταιρεία παραγωγής Avaton που έκανε εξαιρετική δουλειά στα πάντα εντός κι εκτός σετ».
Όσον αφορά στα θεατρικά, φέτος θα τον βρούμε στο Εθνικό Θέατρο, στο «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου. «Περιμένω με μεγάλη χαρά να ξεκινήσουμε πρόβες γιατί μου έλειψε αυτή η διαδικασία λόγω της κατάστασης που ζήσαμε» λέει και συνεχίζει: «Αυτή η διαδικασία, που θέτεις συνέχεια ερωτήματα και που σου θέτουν, προσπαθώντας να καταλάβεις στο ελάχιστο τον τρόπο ή τον λόγο συνύπαρξης των χαρακτήρων μέσα στα έργα και πάνω που νομίζεις ότι φτάνεις κάπου, ξανά από την αρχή νέα ερωτήματα, νέες αναζητήσεις που καταλήγουν σε εφήμερα συμπεράσματα, γιατί ξεκινάει από εμάς τους ίδιους. Όπως εμείς, που προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να συνυπάρξουμε αιώνες τώρα, έτσι είναι και οι άνθρωποι στα θεατρικά, ψάχνουν… Σε κάθε καινούργια δουλειά, με άλλους συναδέλφους κάθε φορά συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει πάτος ή κορυφή παρά μόνο βάθος, σαν τις ψυχές των ανθρώπων. Και σε αυτές πλησιάζει κανείς μόνο θέτοντας ερωτήματα, όχι απαντώντας».
Άραγε πόσο τον επηρέασε η δεύτερη καραντίνα; «Ανασυγκρότησα τις σκέψεις μου, και ήταν η καλύτερη περίοδος αποφάσεων για μένα» μας λέει χαρακτηριστικά ενώ προσπάθησε να κάνει πράγματα για τον εαυτό του: «Ξυπνούσα πολύ πρωί, έκανα γυμναστική, διάβαζα, έμαθα να μαγειρεύω, ασχολήθηκα πάλι με το γράψιμο, κατάφερα σε σημαντικό βαθμό να βρίσκω γαλήνη κι ηρεμία όταν πλησίαζαν εκείνες οι στιγμές οι πιο σκοτεινές, ξέρεις, όταν αρχίζουν οι τοίχοι να σε πλακώνουν, τα όνειρα να εξαφανίζονται, οι στόχοι να χάνονται κάπου μέσα στις ώρες της ημέρας και στο τέλος να μένει κολλημένο κάπου ένα βλέμμα κενό».
Αυτό που τον βοήθησε πολύ ήταν η αυτοπειθαρχία: «Όχι για να κρυφτώ ή να αποφύγω αυτές τις στιγμές, αλλά για να μην βλέπω τα πράγματα με θολωμένο νου. Δεν λέω ότι το κατάφερνα πάντα. Ήταν μια κατάσταση που ο καθένας ήρθε αντιμέτωπος με τους δαίμονές του και δεν μπόρεσε να κρυφτεί από αυτούς και φυσικά κάποια στιγμή ανοίξαμε, ίσως όχι όλοι αλλά αρκετοί. Ανοίξαμε λίγο το μέσα μας και επικοινωνήσαμε, από ανάγκη πια, αλλά έγινε. Μιλάω πάντα για τους ενήλικες γιατί για τα παιδιά είναι άλλη ιστορία» τονίζει.
Και όταν τον ρωτάμε τι του έλειψε περισσότερο, η απάντηση έρχεται αμέσως: «Μου έλειψε αρκετά αυτό που έλειψε σε όλους πιστεύω. Να αγκαλιάσεις τους δικούς σου ανθρώπους να τους πεις σ` αγαπώ και να περάσεις λίγο χρόνο μαζί τους. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα και αυτό το ξεχνάμε μέσα στον ρυθμό της ζωής που επιλέγει ο καθένας να έχει».
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
