Γιώργος Λογαράς – Μαρία Αγουρίδη: Δύο τελάληδες εξομολογούνται!

Φέτος, στο διαφορετικό Καρναβάλι που ζούμε, θα ακούσουμε το χαρμόσυνο νέο της έναρξης της καρναβαλικής περιόδου από δύο τελάληλες, τον Γιώργο Λογαρά και την Μαρία Αγουρίδη που σήμερα μιλώντας στην «ΠτΔ», θυμούνται, συγκινούνται και ελπίζουν.

Μ.Α.: Εκείνο το μεσημέρι της Πέμπτης που όλοι παγώσαμε από την ακύρωση, μετά το πρώτο κλάμα που έριξα ούσα μέσα στο Δημοτικό Θέατρο για μια φωτογράφιση, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αυτό θα είναι ένα ατελείωτο Καρναβάλι, αφού ποιος ξέρει πότε και αν θα το λήξουμε. Η δεύτερη λοιπόν σκέψη ήταν η στιγμή που θα επέστρεφα ως τελάλης το ’21 πια με διπλή χαρά, διπλό ενθουσιασμό (θα το σπάσω το μπαλκονάκι στο άρμα από τον χορό σκέφτηκα… αυτή τη φορά δεν θα μου γλυτώσει). Και έρχεται η στιγμή της επιστροφής κάτω από αντίξοες συνθήκες με προβληματισμό, με τη σκέψη τι θα πω στον κόσμο πώς το Καρναβάλι αρχίζει; Πώς θα με δεχτούν; Το περιμένουν ή όχι; Το ζητούν ή όχι; Θα μπορέσω να τους μεταδώσει την ίδια μα και περισσότερη χαρά φέτος; Ελπίζω πως τη στιγμή που πάνω από το άρμα θα διασταυρωθεί το βλέμμα μου με αυτό του πρώτου ανθρώπου που θα συναντήσω στον δρόμο, θα διαλυθούν οι προβληματισμοί. Η μουσική στα αφτιά μου θα παίξει στη διαπασών και η καρδιά μου θα κατέβει στον δρόμο να χορέψει παρασύροντας όποιον συναντά.

Γ.Λ.: Τελικά είναι πάρα πολύ ωραίο. Εκανα μια καλλιτεχνική διαδρομή ως τελάλης, χωρίς να είναι ρόδινη από την αρχή ως το τέλος. Αναρωτιόμουν αν κάνω καλά που το ξανακάνω. Η ευγενική προσέγγιση της Ηρας Κουρή όμως, με έκανε να αλλάξω γνώμη. Κι άρχισα να αντιμετωπίζω τον τελάλη σαν κάτι καινούργιο, γιατί κι εγώ πλέον είμαι καινούργιος. Θέλω να προσφέρω στον θεσμό, έχω πολλή όρεξη και γενικά να θέλω βουτήξω στα βαθιά.

Μ.Α.: Ηρθε λοιπόν το Καρναβάλι του ’21 που τόσο περιμέναμε και η συνθήκη παραμένει ίδια. Ολα είναι πρωτόγνωρα, διαφορετικά. Ευτυχώς όχι παγωμένα σαν εκείνη την Πέμπτη αλλά και το τριήμερο που ακολούθησε. Ο τελάλης παραδοσιακά ανακοινώνει την έναρξη της καρναβαλικής περιόδου και προσκαλεί τον κόσμο να τον ακολουθήσει σε αυτή τη γιορτή. Φέτος λοιπόν, εκ των πραγμάτων, αυτός ο ρόλος μπαίνει για λίγο στην άκρη, αφού λόγω συνθηκών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί καμία εκδήλωση παρουσίας κόσμου. Για τον λόγο αυτό βγαίνουμε από τον παραδοσιακό ρόλο και με μεγάλη χαρά συναντώ τον Γιώργο που ήταν και είναι εμβληματική φιγούρα ως τελάλης. Ετσι, μαζί θα προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε στον κόσμο το μήνυμα πως το Καρναβάλι δεν παύει, δεν χάνεται, είναι μέσα μας και θα το κρατήσουμε ζωντανό στον βαθμό που είναι δυνατό, με τους εναλλακτικούς τρόπους που σαν γνήσιοι πατρινοί καρναβαλιστές θα βρούμε. Παράλληλα, θα δείτε τι γίνεται όταν το παλιό συναντάει το καινούργιο.

Γ.Λ.: Παρελθόν και παρόν συνυπάρχουν. Με τη Μαρία αντιμετωπίζουμε τον ρόλο του τελάλη μαζί μεν, αλλά με διαφορετική οπτική. Ενας ρόλος, δυο πρόσωπα που όμως θέλουμε το αποτέλεσμα να αφήσει εποχή στο Πατρινό Καρναβάλι. Πίσω από τη φιγούρα του τελάλη υπάρχει ομάδα, η μοδίστρα που θα φτιάξει τα κοστούμια, η μακιγιέζ που θα μας βάψει, κι ο Τζίμης Πολίτης που έχει επιμεληθεί τα προσαρμοσμένα κείμενα για την τρέχουσα κατάσταση. Πιστεύω πολύ στη δύναμη της ομάδας και στη συλλογική δουλειά.

Μ.Α.: Η αξία των αντιδράσεων και των εκφράσεων των ανθρώπων στον δρόμο ήταν ανεκτίμητη. Ηταν κάτι που δεν περιγράφεται με λέξεις. Φέτος, είμαστε όντως υποχρεωμένοι να κρύψουμε το χαμόγελό μας πίσω από τη μάσκα. Αυτό όμως που δεν μπορεί να κρυφτεί είναι το καρναβαλικό χαμόγελο, η καρναβαλική ψυχή του Πατρινού που ήδη σήμερα που μιλάμε 17/1, του Αγίου Αντωνίου (σ.σ. η συνομιλία έγινε την Κυριακή), έχει αρχίσει και χορεύει. Οι καρδιές μας που από σήμερα χτυπούν ρυθμική καρναβαλικά. Νομικά λοιπόν ότι αυτό πολύ γρήγορα και εύκολα θα βγει προς τα έξω, μέσα από τα βλέμματα, τα σώματα, τη διάθεσή μας και θα φτάσει από εμάς στον κόσμο και από τον κόσμο σε εμάς. Για ‘μένα, τη στιγμή που θα ανέβω στο άρμα και θα ξεκινήσει η μουσική θα ξεκλειδώσουν όλα… Ελπίζω να καταφέρω και φέτος να το μεταδώσω αυτό στον κόσμο.

Γ.Λ.: Παράξενο και το φετινό Καρναβάλι, αλλιώτικο. Θα ψάχνουμε σίγουρα τα χαμόγελα πίσω από τις μάσκες για να τα ανταποδώσουμε. Προσπαθώ να εστιάζω στα καλά της πανδημίας: βλέπω γύρω μου περισσότερη γενναιοδωρία κι αλληλεγγύη. Δεν μπορώ όμως να κρύψω ότι δυο χρόνια μακριά από την μεγαλύτερη γιορτή της πόλης, δεν είναι κάτι που με έχει πονέσει πολύ. Μικρές καθημερινές χαρές, που εν τέλει δεν ήταν τόσο αυτονόητες: Θα γελάω, θα περνάω το χαρούμενο μήνυμα της αποκριάς με ένα βάρος στο στήθος κι ένα φόβο στο βλέμμα. Με μάσκα και δυο μέτρα απόσταση, Καρναβάλι δεν γίνεται. Πιστεύω ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλοι οι καρναβαλιστές έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε αυτή την περίοδο. Ελπίζω η πόλη να έχει κατανοήσει τον πολύτιμο ρόλο του Καρναβαλιού ως μια ανώτερη μορφή πολιτισμού, φτιάχνοντας προδιαγραφές και συνθήκες που αρμόζουν στις περιστάσεις. Από εκεί και πέρα, εμείς οι καρναβαλιστές, θα πρέπει να προσέξουμε να μην διχαστούμε.

Μ.Α.: Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά έχουμε ανάγκη τη χαρά, το κέφι, την αλληλεπίδραση και την εξωστρέφεια που τόσο μας έλειψαν στο χρόνο που πέρασε. Το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε είναι ότι το Καρναβάλι είμαστε εμείς. Ζει και αναπνέει μέσα μας, κυλάει στις φλέβας, στο DNA μας. Ας το κρατήσουμε ζωντανό, ας χαρούμε αυτές τις λίγες στιγμές στον βαθμό που μπορούμε και αφού δεν θα κατεβάσουμε τα καρναβαλικά, ας αποθηκεύσουμε μαζί τους τα φετινά αποθέματα χαράς, ενέργειας, δημιουργίας, κεφιού, ώστε του χρόνου να τα διοχετεύσουμε διπλά και τριπλά σε ένα Καρναβάλι ονειρεμένο που με τόση λαχτάρα περιμένουμε.

Γ.Λ.: Νομίζω πως κι εγώ και η Μαρία, θα λειτουργήσουμε αυθόρμητα και προσαρμοσμένοι στην πραγματικότητα. Γενικά με ενδιαφέρει πρώτα να καταφέρω να αντεπεξέλθω όσο καλύτερα μπορώ στις ευθύνη του τελάλη που έχω αναλάβει, δίνοντας μια ευχάριστη νότα στην πόλη. Ξέρω πως τα προβλήματα της κοινωνίας μας είναι πολλά, αλλά κρατάω την επιβράβευση και τη στωικότητα που έδειχναν οι πολίτες της Πάτρας στη φιγούρα του τελάλη. Ξέρω πως οι Πατρινοί θα δουν λίγο «φως» με την παρουσία μας, γιατί είναι άνθρωποι που αγαπούν τον πολιτισμό.

Μ.Α.: Ακουυύσατεε Ακούσααατεεε… Δεν μπορώ να ελέγξω την συγκίνησή μου ακόμα και αυτή τη στιγμή. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω όλο αυτό που έζησα. Δεν ξέρω αν θα με αξιώσει ο Θεός να ζήσω κάτι όμοιό του, κάτι που να με κάνει να νιώσω έτσι. Ολη η εμπειρία ήταν ανεπανάληπτη. Θα γίνω γραφική αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου… Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια συγκεκριμένη στιγμή αλλά θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω το συναίσθημα… Κατεβαίνοντας με το άρμα τη Γούναρη, που έχει μια μαγεία για εμάς τους καρναβαλιστές, βλέποντας μέχρι κάτω τη θάλασσα, ακούγοντας τη μουσική, ζώντας αυτή την μαγεία και βλέποντας τα πρόσωπα των πεζών αλλά και αυτών που ήταν μέσα στα αυτοκίνητα, κορνάροντας και βγάζοντας τα κεφάλια καμιά φορά και τα σώματά τους έξω από αυτά, δίνοντάς τους και παίρνοντας διπλή πίσω τη χαρά, την αγάπη και τον ενθουσιασμό, μια σκέψη τριγύριζε διαρκώς στο μυαλό μου… «Μαρία, τι καλό έχεις κάνει σε αυτή τη ζωή για να σου αξίζει αυτό που ζεις;».

Γ.Λ.: Οσες φορές ενσάρκωσα τον τελάλη, ήταν σίγουρα μια πολύ όμορφη εμπειρία. Με όσους συνεργάστηκα εκείνη την περίοδο είχαν πολλή όρεξη και μεράκι, κι έτσι υπήρχε αρμονία μεταξύ μας. Ενα αστείο περιστατικό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, συνέβη το 2014 όταν παρέλασα καθιστός πάνω στο κεφάλι του Βασιλιά Καρνάβαλου. Κάθισα κατά λάθος στην ζώνη που θα έπρεπε να δεθώ, και δεν κατάφερα ποτέ να την απελευθερώσω. Οπότε μπορεί να χαμογελούσα και να χαιρετούσα τον κόσμο, αλλά ανά πάσα στιγμή κινδύνευα να γλιστρήσω και να πέσω στο κενό. Στο Καρναβάλι μας προέχει πάντα η ασφάλεια. Εύχομαι να έχουμε υγεία πνευματική και σωματική και να μην παραιτούμαστε από το δικαίωμα στη χαρά. Θα περάσει κι αυτό…