Καρκίνος μαστού: «Ζω γιατί δεν αμέλησα και δεν αγνόησα τον εχθρό μου»

Η ώρα για την κορυφαία γιορτή της μάχης κατά του καρκίνου του μαστού και της ελπίδας, το Pink the City, έφτασε για την Πάτρα. Σύνθημά του, η πρόληψη και η έγκαιρη διάγνωση που είναι τα μοναδικά σωσίβια που κρατούν μια πάσχουσα στη ζωή. Διαβάστε τα συγκλονιστικά βιώματα τεσσάρων γυναικών.

Καρκίνος Αύριο το πρωί στις 11.30 στα Υψηλά Αλώνια, θα δοθεί το σύνθημα έναρξης του περιπάτου της ζωής

Ο καρκίνος του μαστού είναι ο πιο συχνά διαγνωσμένος καρκίνος στις γυναίκες παγκοσμίως, με 2.3 εκατομμύρια γυναίκες να έχουν διαγνωσθεί με καρκίνο του μαστού μόνο το 2020 και αφορά το ¼ όλων των καρκίνων σε αυτές, ενώ αποτελεί και την κύρια αιτία θανάτου για τον γυναικείο πληθυσμό.

Στην Ελλάδα εκτιμάται ότι οι νέες περιπτώσεις καρκίνου του μαστού όλων των ηλικιών είναι 7.772 κατ΄έτος, που αντιστοιχεί στο 27,5% των περιπτώσεων όλων των μορφών καρκίνου στις γυναίκες και οι θάνατοι ανέρχονται σε 2.333 που αντιστοιχεί στο 7% των θανάτων από καρκίνο.

«Δυστυχώς όλα τα στοιχεία προέρχονται από έγκυρες, αλλά εξωτερικές πηγές, δεδομένου ότι στη χώρα δεν υπάρχουν Μητρώα Καρκίνου, ένα χρόνιο αίτημα των οργανώσεων των ογκολογικών ασθενών, αλλά και ολόκληρης της ιατρικής κοινότητας» αναφέρει στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» η πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Αλμα Ζωής Αχαΐας» Αγγελική Στεφανάκη.

Η ίδια, απαντώντας σε σχετικό ερώτημά μας, αναφέρει ότι παρά την πρόοδο, η θνησιμότητα του καρκίνου του μαστού παραμένει υψηλή. Ωστόσο, τα ποσοστά επιβίωσης είναι πολύ υψηλά όταν ο καρκίνος εντοπιστεί έγκαιρα.

«Ο Σύλλογος ”Αλμα Ζωής” είναι μια συνθήκη, μια αναγκαστική συνθήκη, που ήρθε για να καλύψει όλα εκείνα, τα κενά, που το Σύστημα Υγείας στην πατρίδα μας αφήνει διαχρονικά αναπάντητα. Προέκυψε μέσα από την ανάγκη κάποιων γυναικών, που νόσησαν, ένιωσαν τον φόβο, το δέος, αλλά και τη μοναξιά που φέρνει μαζί της μια τόσο σοβαρή νόσος και δεν βρήκαν κάπου να στηριχθούν και να βοηθηθούν. Κάποια στιγμή συναντήθηκαν και αποφάσισαν να ενεργήσουν έτσι, ώστε καμία άλλη γυναίκα να μη βρεθεί μόνη και αβοήθητη να πλημμυρίζει από τέτοια συναισθήματα. Ετσι γεννήθηκε, το μακρινό 1988, ο Σύλλογος των Μαστεκτομηθέντων Γυναικών, προάγγελος του σημερινού Πανελληνίου ΣΓΚΜ ”Αλμα Ζωής”».

Καρκίνος

Η Οργανωτική Επιτροπή του Pink the City 2023

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ

⦁ Στήριξη των γυναικών που νοσούν τώρα από καρκίνο του μαστού και αισθάνονται να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους και βέβαια η στήριξη των οικογενειών τους.

⦁ Εκπαιδευτικά σεμινάρια για ογκολογικούς ασθενείς και ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης για τους φροντιστές τους.

⦁ Διαθέτει χρηστικά είδη και περούκες.

⦁ Διενεργεί δωρεάν κλινικές εξετάσεις μαστού, όπου χρειάζεται και ζητείται (ιδιαίτερα στην περιφέρεια).

⦁ Παρέχει έγκυρη ενημέρωση για διάφορα θέματα (συνταξιοδοτικά, ασφαλιστικά, νομικά κ.λπ).

⦁ Συμμετέχει σε επιτροπές και ομοσπονδίες διεκδίκησης των δικαιωμάτων των ασθενών σε τοπικό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο

«ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑΤΙ…»

Καρκίνος

Αγγελική Στεφανάκη: «Προτρέπω, λοιπόν, όλες να μην καθυστερείτε, μην αφήνετε τον χρόνο να περνά, πηγαίνετε για τις εξετάσεις σας τώρα»

Η κ. Στεφανάκη, με αφορμή τον μήνα Οκτώβριο, που είναι ο μήνας ενημέρωσης και κινητοποίησης κατά του καρκίνου του μαστού στέλνει σαφές μήνυμα για την τεράστια αξία που έχει η έγκαιρη διάγνωση. Μιλώντας, μάλιστα, προσωπικά σημειώνει: «Εγώ σήμερα, 22 χρόνια μετά την αρχική διάγνωση της νόσου, τολμώ να πω ότι ο απολογισμός είναι θετικός. Είδα τα παιδιά μου να μεγαλώνουν, να σπουδάζουν, να ακολουθούν τη δική τους πορεία. Είδα δύο μικρά εγγονάκια. Σήμερα 22 χρόνια μετά, είμαι εδώ.

Για να φθάσω, όμως, ως εδώ, έπαιξε σημαντικό και κύριο ρόλο το γεγονός ότι ήμουν πάντα τακτική στις εξετάσεις μου και όταν εντοπίστηκε κάτι ύποπτο, κινήθηκα έγκαιρα, χωρίς καθυστέρηση. Το ίδιο έκανα 14 χρόνια αργότερα, όταν ο καρκίνος μου ξαναχτύπησε την πόρτα. Ναι, 14 χρόνια μετά διαγνώσθηκα και πάλι με υποτροπή και μετάσταση στα οστά. Κινήθηκα και τότε άμεσα και χωρίς καθυστέρηση και σήμερα είμαι εδώ 7 χρόνια μετά και από τη μετάσταση. Σε όλες τις περιπτώσεις κινήθηκα γρήγορα, χωρίς χρονοτριβές και καθυστερήσεις, και αυτό με έσωσε… Μην τον φοβηθείτε, ο καρκίνος δεν είναι θάνατος, αν τον προλάβεις.
Θα το πω απλά, πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου. Μην αμελείς τις προληπτικές σου εξετάσεις για κανέναν λόγο στον κόσμο».

ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΡΟΖ ΠΟΤΑΜΙ

Η ώρα για το Pink the City έφτασε. Ο περίπατος της ζωής θα ξεκινήσει στις 11.30 π.μ από τα Ψηλαλώνια και θα καταλήξει στον Μόλο της Αγίου Νικολάου.

Το πρόγραμμα θα παρουσιάσει η Πρέσβειρα Τιμής του Pink the City Χριστίνα Λαμπίρη, με ταυτόχρονη διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική από το Κέντρο Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας Τalking Ηands.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής θα προπορεύεται η Χορευτική Ομάδα της Μαρίας Σιολέ «Rising Flames».

Στην Κεντρική Κλίμακα του Δικαστικού Μεγάρου η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πολυφωνικής Χορωδίας Πάτρας θα χαιρετίζει τους συμμετέχοντες περιπατητές.

Στη συμβολή των οδών Αγίου Νικολάου και Ρήγα Φεραίου η Ομάδα Κρουσταλήτες θα δίνουν τον ρυθμό με τα κρουστά τους για την τελική ευθεία!

Οι εγγραφές συνεχίζονται στο περίπτερο της πλ. Γεωργίου μέχρι και σήμερα στις 21:00.

ΜΑΡΙΑ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ (πάσχουσα): Μπορούμε να τον νικήσουμε

Καρκίνος

«Είμαι η Μαρία Ζακυνθινού και από τη στιγμή που διαγνώστηκα με καρκίνο μαστού την 1η Δεκεμβρίου του 2014, άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου, αυτό του διαρκούς αγώνα και της αναθεώρησης της ζωής ως κάτι που δεν είναι σταθερό και δεδομένο, όπως πολλές φορές θεωρούμε οι περισσότεροι.

Η πιο δύσκολη στιγμή για μένα δεν ήταν τόσο η ημέρα του χειρουργείου από τον καρκίνο του μαστού, μιας και δεν τολμούσα να πιστέψω πως δεν θα τα καταφέρω, αφού δεν είχα, βέβαια, και άλλη επιλογή. Μόλις λίγο καιρό πιο πριν είχα αντιμετωπίσει άλλους δύο θανάτους αγαπημένων ατόμων στην οικογένειά μου, του συζύγου μου και του πατέρα μου. Το να ζήσω ήταν λοιπόν επιβλητέο, όχι όμως δεδομένο. Ως το πιο δύσκολο στα μάτια μου φάνταζε η στιγμή που θα έπρεπε να ανακοινώσω στα παιδιά μου ότι έχουμε να παλέψουμε έναν επιθετικό καρκίνο, με απανωτές χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Πράγμα που έγινε έτσι ακριβώς.

Βέβαια, τη μέρα εκείνη του χειρουργείου μου είχα την τύχη να έχω στο διπλανό κρεβάτι του νοσοκομείου μία γυναίκα -ηρωίδα και πρωτεργάτρια του Συλλόγου “Αλμα Ζωής”- τη Λιολιω Κολυπέρα, με την οποία δέθηκα από καρδιάς και εισέπραξα τον λόγο της ως πραγματικό βάλσαμο στην καρδιά μου. Ετσι το ”Αλμα Ζωής” έγινε η δεύτερη οικογένεια που με αγκάλιασε και μου είπε πως στο πρόβλημά σου δεν θα είμαστε απλά αρωγοί, αλλά μαζί πλάι-πλάι θα πορευτούμε, όποιο και αν είναι το πρόβλημά μου.

Για αυτό θα ήθελα να βροντοφωνάζω από τα βάθη της ψυχής μου το ηχηρό μήνυμα ότι η πρόληψη και η έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου του μαστού σώζουν ζωές. Πρέπει να απομυθοποιήσουμε το στίγμα και τον φόβο για τον καρκίνο του μαστού, γιατί μπορεί να νικηθεί, αρκεί να θέλουμε να αναμετρηθούμε μαζί του ΣΩΣΤΑ και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ. Με τη δύναμη του νικητή και όχι του ηττημένου».

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΙΟΥΡΤΗ (πάσχουσα): «Ισορροπώ… για να μην «πέφτω»

Καρκίνος

– Εχετε μιλήσει για τη διάγνωσή σας με τη σκλήρυνση κατά πλάκας και τον καρκίνο μαστού. Πώς είναι για εσάς να αντιμετωπίζετε δύο σοβαρές ασθένειες;

Ισορροπώ, αυτό κάνω για να… μην «πέφτω»! Ο κόσμος περνάει τις δικές του δυσκολίες και δυστυχώς αυτό μας κρατάει σε ένα διαρκές φρενάρισμα, προκειμένου να μη μας αγγίξει η θλίψη! Αυτό όμως, είναι το σκέλος τής εσωστρέφειας το οποίο, επιβάλλεται, να μένει πίσω και να μιλάμε… να μιλάμε όσο πιο πολύ μπορούμε…
Ωριμάζει το κλίμα και ό,τι δεν ήταν εύκολο στην αρχή, πλέον είναι επιβεβλημένο! Θα έλεγα πια ότι όχι μόνο μιλάω, αλλά παρά μιλάω! Και αυτό είναι το σκέλος τής εξωστρέφειας!

– Από που αντλείτε δύναμη;

Από την οικογένειά μου, τους φίλους μου, το ραδιόφωνο, την καθημερινότητα, από όπου μπορώ να εξασφαλίσω ασφάλεια! Μέσα σε όλα αυτά και η ενασχόλησή μου στο Αλμα Ζωής, για προσφορά, εθελοντισμό και η γνώση… πως όλα είναι τώρα και ο καιρός κατάλληλος για όλα αυτά!

– Πόσο σημαντική είναι η ψυχολογία στην αντιμετώπιση μιας σοβαρής ασθένειας;

Είναι το ίδιο σημαντική, όσο και η ασθένεια! Επιβάλλεται να δίνουμε την πρέπουσα βαρύτητα.

– Ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στις γυναίκες που έρχονται τώρα αντιμέτωπες με μια δύσκολη διάγνωση;

Ενα βήμα τη φορά! Σαν να μαθαίνεις το αλφάβητο! Πρέπει τώρα να δώσουν τη σημασία που δεν έδωσαν στον εαυτό τους τα προηγούμενα χρόνια! Υπομονή! Αντοχή! Ψυχολογία, υπακοή στους γιατρούς, ο δρόμος έχει ανηφόρα…

– Τι θα θέλατε να αλλάξει στην αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού στη χώρα μας;

Τα πράγματα, μαγικά, με κάποιον τρόπο, να ήταν αλλιώς. Περισσότερη ενημέρωση, καλύτερη αντιμετώπιση και χειρισμό στα νοσοκομεία… Η μαγεία θα ήταν αν, τελειώνοντας τη χημειοθεραπεία, όλα ήταν κανονισμένα, εξετάσεις, ραντεβού με τον γιατρό, εισιτήριο, εξιτήριο, συνταγογραφήσεις…

ΕΛΕΝΑ ΜΑΛΛΙΩΡΗ (φροντίστρια): «Νιώθω δικαιωμένη που επέλεξα απλώς να είμαι εκεί»

Καρκίνος

«Ηταν Φεβρουάριος του 2004 όταν η αδελφή μου νόσησε από καρκίνο του μαστού. Μου το ανακοίνωσε η ίδια από το τηλέφωνο. Μέσα σε μια στιγμή όλα άλλαξαν στη ζωή μου. Για πάντα!

Η σύγχυσή μου τεράστια! Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω και πώς να αντιμετωπίσω και εγώ αυτό που συνέβαινε. Αποφάσισα ότι έπρεπε απλώς να είμαι εκεί.

Τα έζησα όλα (χειρουργεία, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, ορμονοθεραπεία, κ.ά) από πολύ κοντά. Το αρχικό κενό της ψυχής μου άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει με φόβο, τρόμο, ανασφάλεια και μετά με θυμό, αγανάκτηση και ένα τεράστιο “γιατί”. “Γιατί σε εκείνη;”, “γιατί σε εμάς;”.

Από την περίοδο εκείνη, θα μπορούσα να περιγράψω με απόλυτη ακρίβεια πολλές εμπειρίες… Θα σταθώ όμως σε δύο.

Η πρώτη ήταν αμέσως μετά το πρώτο χειρουργείο της αδελφής μου. Αν και Φεβρουάριος, βγήκαμε από το νοσοκομείο και ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος. Πριν μπει στο αυτοκίνητο για το σπίτι, την είδα μελαγχολική να κοιτάζει γύρω της και τα άλλοτε έξυπνα και ζωηρά μάτια της να έχουν σκοτεινιάσει και να είναι γεμάτα δάκρυα. Το βλέμμα αυτό που έλεγε χίλιες λέξεις θα με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή!

Η δεύτερη ήταν μετά την έβδομη χημειοθεραπεία της, όταν εξαντλημένη από την υπερπροσπάθεια, μου ανακοίνωσε πως δεν θα συνέχιζε τις θεραπείες γιατί δεν άντεχε άλλο. Την καταλάβαινα απολύτως! Hξερα όμως πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να σημάνει το τέλος. Αναγκάστηκα να της πω ψυχρά: «Αν σταματήσεις τώρα, εμένα ξέχασέ με! Αδελφή δεν έχεις!» Δεν είπε λέξη. Απλώς με κοίταξε. Oμως αυτή η θλιμμένη, αλλά τόσο αξιοπρεπής έκφραση που σχηματίστηκε στο κουρασμένο πρόσωπό της θα μείνει για πάντα μέσα στο μυαλό και στην ψυχή μου!

Σήμερα, σχεδόν δεκαέξι χρόνια μετά, νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη που βλέπω την αδελφή μου να γεύεται τις ομορφιές της ζωής, έχοντας βγει νικήτρια από τη μάχη της με τον καρκίνο! Νιώθω ευτυχισμένη που μετά την τραγωδία που βίωσε, βρήκε την προσωπική της κάθαρση! Νιώθω τυχερή που είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω καλύτερα, να τη θαυμάσω, να τη σεβαστώ περισσότερο και να έρθω πιο κοντά με την υπέροχη οικογένειά της! Νιώθω ευγνώμων που μου επέτρεψε να χτίσω μια ονειρεμένη σχέση με το παιδί της! Νιώθω δικαιωμένη που επέλεξα απλώς να είμαι εκεί».