Κορυφαίος οδηγός βουνού για το δυστύχημα στο Χελμό: «Δεν τους έδωσε το βουνό κανένα σημείο συναγερμού» – Αποκαλυπτικές επισημάνσεις

Χρήστος Βεργανελάκης

Αρης Θεοδωρόπουλος: Οδηγός Βουνού, Εκπαιδευτής Ορειβασίας και Αναρρίχησης. Ο κορυφαίος στο είδος του σ’ όλη τη χώρα! Με πολυεπίπεδη εμπειρία που ξεπερνά τις τρεις δεκαετίες, με εκατοντάδες αναρριχήσεις σε μεγάλα ορεινά συγκροτήματα, απρόσιτες κορυφές, κάθετους βράχους. Αυτός καθιέρωσε την Κάλυμνο ως τον δημοφιλέστερο αναρριχητικό προορισμό στον κόσμο!

Εκανε τα πρώτα του βήματα στο βουνό σε ηλικία 16 ετών, στη Βαράσοβα (1980). Τα τελευταία χρόνια ένα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς του έχει να κάνει με την εκπαίδευση των εναεριτών. Είναι ο επίσημος εκπαιδευτής στην Ελλάδα της Γαλλικής PETZL, πρωτοποριακής εταιρείας αναρριχητικού εξοπλισμού και εξοπλισμού εναεριτών παγκοσμίως.

Μεγάλη μας τιμή η αποκλειστική συνέντευξη για την «ΠτΚ». Τα όσα, δε, αποκαλύπτει για το τραγικό δυστύχημα των τριών αναρριχητών στο Χελμό (του Γιάννη Τορέλι, του Θανάση Σωτηρόπουλου και του Παναγιώτη Τέκου), θα προκαλέσουν αίσθηση.

Δεν νιώθετε, κύριε Θεοδωρόπουλε, ότι παίζετε τη ζωή σας κορώνα γράμματα σε κάθε τέτοιου είδους αναρρίχηση;

Yπάρχει κίνδυνος, αλλά όχι, δεν παίζουμε τη ζωή μας κορώνα γράμματα. Οταν κάποιος έχει αποκτήσει το κατάλληλο πακέτο εμπειρίας και δεξιοτήτων, μπορεί να κάνει αυτό που αγαπά με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια. Κίνδυνος, βεβαίως, πάντα υπάρχει.

Για ν’ ασχοληθεί ένας άνθρωπος με ορειβασίες και αναρριχήσεις ακραίου επιπέδου, εννοώ σε χιόνια, φαράγγια, βουνά, δεν πρέπει να κουβαλάει μέσα του και τρέλα;
Δεν θα το ‘λεγα τρέλα. Απλώς, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ζουν πολύ πιο έντονα τη ζωή τους, να φτάνουν σε πιο ακραία συναισθήματα.

Παίζει πραγματικά τόσο ρόλο η εμπειρία όταν βρεθεί ένας αναρριχητής σε τόσο ειδικές καταστάσεις;
Για να ‘μαι ειλικρινής, στο πρόσφατο τραγικό δυστύχημα στη Στύγα, ήμουν σίγουρος πως ειδικά αυτά τα τρία παιδιά θα είχαν προβλέψει αυτό που τελικά τους συνέβη. Αλλά αν δεν είσαι εκεί, να δεις τις συνθήκες, δεν μπορείς να ‘σαι σίγουρος για τίποτα. Εάν είχαν υποψιαστεί έστω και μικρό κίνδυνο, αποκλείεται να πήγαιναν όλοι μαζί. Είναι πάγια τακτική αυτή. Θα είχαν χωριστεί. Αρα, αφού αποδείχθηκε πως ήταν όλοι μαζί, δεν είχαν υποψιαστεί κάτι.

Μήπως και σ’ αυτή την περίπτωση, αλλά και γενικότερα, παρασύρονται κάποιοι από υπερβολική σιγουριά στις δυνατότητές τους;
Βεβαίως, αυτό πάντα υπάρχει σε όλα τα σπορ. Οχι μόνο στους ορειβάτες. Ο Τορέλι ήταν φοβερά έμπειρος, ο κορυφαίος σε όλη την Ελλάδα στο είδος του. Γι’ αυτό θεωρώ πως ήταν καθαρά ατυχία, η κακιά, απρόβλεπτη στιγμή. Δεν του έδωσε το βουνό κανένα σημείο συναγερμού…
Με τον Γιάννη έχουμε ανέβει βράχια, βουνά, έχουμε περάσει ώρες ατελείωτες. Ακόμα δεν το πιστεύω ότι έφυγε… Ο καλύτερος στην Ελλάδα».

Η παγοαναρρίχηση είναι το πιο επικίνδυνο «στυλ»;
Είναι. Εξαρτάται κι απ’ το περιβάλλον. Οσο πιο μεγάλα και άγρια τα βουνά, τόσο πιο δύσκολο. Αν κάποιος κάνει αναρρίχηση στα Ιμαλάια σε παγοκαταρράκτες, εκεί πράγματι ρισκάρει και τη ζωή του. Και στην Ελλάδα, όμως, είναι πολύ επικίνδυνο το συγκεκριμένο είδος, γιατί τα χρονικά καιρικά όρια που είναι ιδανικές οι συνθήκες για παγοαναρρίχηση είναι αυστηρά περιορισμένα, οπότε πιέζεται κάποιος να σκαρφαλώσει στον πάγο ενώ μπορεί να μην είναι κατάλληλες οι συνθήκες.

Πόσα χρόνια πρέπει να εκπαιδευτεί κάποιος για «ακραία» ορειβασία;
Η εκπαίδευση είναι μια διαδικασία ζωής. Ακόμα μαθαίνω και αποκτώ εμπειρίες στα 57 μου. Ποτέ δεν σταματά η εκπαίδευση

Τελικά, υπάρχει κάτι που σας ανησυχεί όταν είστε κρεμασμένοι στα βράχια και στα βουνά;
Υπάρχει. Οτι δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν έχουμε ορεινή διάσωση στο επίπεδο που θα έπρεπε ως ευρωπαϊκή χώρα. Σ’ όλη την Ευρώπη και ειδικά στις παράλπειες χώρες υπάρχει διάσωση με ειδικό ελικόπτερο και εξειδικευμένο πλήρωμα, γιατρούς υψομέτρου, οδηγούς βουνού, που προσεγγίζουν άμεσα το σημείο του ατυχήματος και επιχειρούν. Ο νεαρός Θεοχαρόπουλος που χάθηκε στα Τζουμέρκα ήταν ό,τι καλύτερο υπάρχει στην Ελλάδα στην αναρρίχηση, στην ηλικία του, και τον χάσαμε γιατί άργησε να πάει πολύ το ελικόπτερο.
Δεν έχουμε ούτε καν κατάλληλα ελικόπτερα. Πάνε σε διασώσεις ογκώδη ελικόπτερα και αδυνατούν να προσεγγίσουν, πρώτον γιατί δεν είναι κατάλληλα και δεύτερον γιατί οι πιλότοι δεν είναι εκπαιδευμένοι.
Η ορεινή διάσωση δεν αφορά μόνο το βουνό και τους ορειβάτες. Μπορεί ένα κατάλληλο ελικόπτερο να επιχειρήσει σε ένα ορεινό χωριό, σε ένα απομακρυσμένο νησί.

Πώς ξεκινάει η εκπαίδευση ενός ορειβάτη-αναρριχητή στα αρχικά στάδια;
Σε ειδικά γυμναστήρια αναρρίχησης. Στην Αθήνα υπάρχουν 5-6 επίσημα. Απ’ ό,τι ξέρω, και στην Πάτρα υπάρχουν μικρά ιδιωτικά γυμναστήρια. Διαμορφώνει ένας εκπαιδευτής στο σπίτι του ένα χώρο. Αρκούν ένας τοίχος, με κατάλληλη κλίση, και ένα στρώμα. Και ο Γιάννης Τορέλι είχε ιδιωτικό γυμναστήριο στο σπίτι του».

Είναι, πράγματι, τόσο έντονο το συναίσθημα που νιώθει ένας αναρριχητής ολοκληρώνοντας μια ακραία ανάβαση;
Σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Ενας αναρριχητής γνωρίζει ότι με το που θα φτάσει στην Ιθάκη του, πάντα θα υπάρχει μια καινούργια που πρέπει να ταξιδέψει για να τη βρει.

Μια συγκλονιστική μαρτυρία, έχοντας πληροφόρηση από πρώτο χέρι, δίνει στην «ΠτΚ» ο Αρης Θεοδωρόπουλος για τη μοιραία διαδρομή θανάτου των τριών αναρριχητών το περασμένο Σάββατο.

Θεωρείτε πως σκοτώθηκαν από δικό τους λάθος ή τους σκότωσε η κακιά στιγμή;
Πυροδοτήθηκε μια χιονοστιβάδα την ώρα που έκαναν απλή πεζοπορία, πριν καν φτάσουν στον παγοκαταρράχτη. Εκοψαν με τα βήματά τους τη συνοχή του χιονιού και ενεργοποίησαν τη χιονοστιβάδα. Περνούσαν από σημείο όπου από κάτω τους υπήρχε γκρεμός, οπότε η χιονοστιβάδα τούς έστειλε 200-330 μέτρα κάτω…

Κάτι τους ξέφυγε μήπως, παρά την τεράστια εμπειρία τους;
Οπως κατέβαιναν την πλαγιά, το χιόνι σ’ εκείνο το σημείο πρέπει να ‘ταν ξυρισμένο σε μεγάλο βαθμό κι αυτό έπαιξε ρόλο στο να μην υποψιαστούν κάποιο κίνδυνο. Εκεί που αποκολλήθηκε η χιονοστιβάδα, είχε δημιουργηθεί ένα ανεμοσούρι, έτσι το λέμε, είχε μαζευτεί πάρα πολύ χιόνι που δεν φαινόταν εύκολα. Η μεγάλη και τραγική ατυχία ήταν ότι εκείνη ακριβώς την στιγμή έβλεπαν ακριβώς μπροστά τους, απέναντί τους, τον παγοκαταρράκτη και ετοιμάζονταν να τρέξουν προς τα ‘κει. Προφανώς, δεν έδωσαν σημασία στο ανεμοσούρι, δεν το είδαν… Είχαν επικεντρώσει όλη την προσοχή τους στον παγοκαταρράκτη που έβλεπαν ήδη μπροστά τους. Απέμενε να διασχίζουν το μοιραίο, εν τέλει, κομμάτι και θα έφταναν. Να σας αποκαλύψω και κάτι: Ο Γιάννης τράβηξε την τελευταία φωτογραφία με τη φωτογραφική μηχανή του στις 11 και 20 ακριβώς. Τράβηξε τον παγοκαταρράκτη, όπως φαινόταν απέναντι απ’ το σημείο που ήταν… Αυτή ήταν η τελευταία φωτογραφία που βρέθηκε στη μηχανή του. Αρα, το δυστύχημα πρέπει να ‘γινε μεταξύ 11.25 και 11.30…».

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News