Κώστας Λαμπρόπουλος: «Η ενότητα οδηγεί πάντοτε σε θριάμβους τον ελληνισμό»
Επί δεκαεπτά χρόνια, η δημοσιογραφική του πένα «πετάει» μέσα από τις σελίδες της «Π». Τώρα, ήρθε η ώρα να τον γνωρίσουμε και ως συγγραφέα. «Το Πράσινο Φτερό- Η συνωμοσία των Μελέκ» (εκδ. Αρμός) είναι μια συναρπαστική, κινηματογραφικών προδιαγραφών -άλμα στον χωροχρόνο- περιπέτεια, με ήρωα τον πρίγκιπα Αλέξανδρο, ο οποίος τα βάζει με τα θεριά για να σώσει την απελευθερωμένη Βασιλεύουσα(!). Σήμερα, ο Κώστας Λαμπρόπουλος μας ξεναγεί στον κόσμο του βιβλίου του, το οποίο παρουσιάζεται την Τρίτη 13 Δεκεμβρίου και ώρα 7 μ.μ. στην αίθουσα της Ενωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Πελοποννήσου, Ηπείρου και Νήσων.
Πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να σκαλίζει για πρώτη φορά σκέψεις στο χαρτί;
Από την πρώτη εφημερίδα που εξέδωσα στο Δημοτικό, μέχρι τα πρώτα κόμικς που σχεδίαζα, όλα με περιπέτειες δράσης.
Πότε και πώς προέκυψε η ιδέα για «Το Πράσινο Φτερό» με τη συνωμοσία των Μελέκ στο επίκεντρο της ιστορίας σου;
Η υπόθεση βρισκόταν εδώ και πολλά χρόνια στο μυαλό μου. Κάθε φορά επεξεργαζόμουν και κάτι, προσέθετα ή αφαιρούσα στοιχεία. Κάποια στιγμή, όμως, ήρθε και το πλήρωμα του χρόνου έτσι ώστε όλες αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα να αποτυπωθούν στο χαρτί. Ή μάλλον στον ΗΥ.
Κεντρικός σου ήρωας ο περιπετειώδης πρίγκιπας Αλέξανδρος, τον οποίο ωστόσο τοποθετείς σε διαφορετικό χωροχρόνο, έχοντας, παράλληλα, τροποποιήσει σημαντικά για την Ελλάδα γεγονότα. Θα μας πεις γι’ αυτό το κράμα πραγματικότητας και μυθοπλασίας, που επέλεξες και τον στόχο σου;
Θα απαντήσω με ερωτήματα: Τι θα γινόταν άραγε αν δεν είχε προκύψει ο Εθνικός Διχασμός; Αν οι σύμμαχοί μας ήταν πραγματικοί μας σύμμαχοι και δεν χώριζαν την Ελλάδα στα δύο για να μας εκβιάσουν να μπούμε σε έναν πόλεμο-σφαγείο με εκατόμβες νεκρών; Δεν θα έπρεπε αυτή η είσοδός μας στον Μεγάλο Πόλεμο και η θυσία του ελληνικού αίματος να γίνει δίκαια και όχι μέσα στην αβεβαιότητα των μη εξασφαλισμένων εξ αρχής εδαφικών ή άλλων ανταλλαγμάτων;
Σε ό,τι αφορά τον στόχο μου δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από το να γράψω κάτι που να αρέσει σε μένα και στους φίλους μου. Και χαίρομαι πραγματικά που όλη αυτή η παρέα, η οποία ταξιδεύει με το Πράσινο Φτερό πίσω στον χωροχρόνο, στη μεγεθυμένη Ελλάδα του 1925, μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Αν υπάρχει, πάντως, κι ένα μήνυμα που θα διακρίνετε ενώ διαβάζετε το βιβλίο, αυτό δεν είναι άλλο από το ότι η ενότητα οδηγεί πάντοτε σε θριάμβους τον ελληνισμό.
Πώς βίωσες τη διαδικασία της συγγραφής, αλήθεια; Ποια η μεγαλύτερη πρόκληση και τι σε ιντρίγκαρε;
Εμείς αυτό που ξέρουμε να κάνουμε 23 ολόκληρα χρόνια είναι να γράφουμε. Ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, ιστορίες. Το ίδιο κάναμε και τώρα. Δεν έχει και τόσο μεγάλη διαφορά. Απλά αυτήν τη φορά το κάναμε για εμάς τους ίδιους. Και για τους φίλους μας. Και αυτή ήταν ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση από όλες. Δεν σας κρύβω, επίσης, ότι αυτή η συγγραφή γινόταν συνήθως στο τέλος μιας εξαντλητικής ημέρας και όποιος έχει κάνει, έστω και για λίγο, δημοσιογράφος, καταλαβαίνει επακριβώς τι εννοώ. Ηθελα να γράψω κάτι που δεν θα ήταν τεράστιο σε έκταση, αλλά μια περιπέτεια που δεν θα κούραζε και που θα ρουφιόταν από τον αναγνώστη θυμίζοντας τα roller coaster των λούνα παρκ. Θέλω, όμως, να σταθώ και στην εμπιστοσύνη που μου έδειξε από την πρώτη κιόλας στιγμή ο εκδοτικός οίκος «Αρμός». Οι υπεύθυνοι μου έδωσαν την ώθηση που ήθελα.
Θα μας πεις και για την περίφημη μαύρη μάσκα με το πράσινο φτερό, που φορά ο… «Μουστακαλής» σου, για να αποτρέψει τη μεγάλη απειλή για δύο Αυτοκρατορίες;
Ο ήρωας είναι ένα μεγάλο παιδί, που μπλέκει άθελά του σε μια μεγάλη περιπέτεια. Και όπως όλοι οι ήρωες σε παλιές ρομαντικές εποχές, φοράει κι αυτός μια μάσκα. Το κάνει για να προστατέψει όχι τον εαυτό του, αλλά κυρίως το αξίωμά του και φυσικά την οικογένειά του. Μέσα από όλα όσα θα ζήσει στις σελίδες του βιβλίου, θα ωριμάζει ολοένα και περισσότερο. Και στο τέλος, τον «Μουστακαλή» περιμένει happy end, η αγκαλιά της «Μπίκας» του.
Καθαρόαιμη περιπέτεια το βιβλίο σου. Επηρεάστηκες από κάποια διαβάσματά σου για να την αποτυπώσεις κινηματογραφικά στις σελίδες του;
Θα ήταν ψέματα να μην πω ότι το βιβλίο γράφτηκε αφού πρώτα γυρίστηκε με τη μορφή ταινίας στο μυαλό μου. Κι αυτό ακριβώς προτρέπω να κάνετε και όλοι εσείς που θα το διαβάσετε. Μπαίνοντας στον φανταστικό κόσμο του Πράσινου Φτερού, να χτίσετε τις δικές σας εικόνες από τους ήρωες, τους κακούς Μελέκ και την ελληνική Κωνσταντινούπολη του 1925. Μη με ρωτήσετε, όμως, ποιοι είναι οι Μελέκ. Το μόνο που μπορώ να σας εγγυηθώ με σιγουριά είναι ότι πρόκειται για πολύ κακούς τύπους.
Η βαθιά αγάπη σου για την Ιστορία είναι ολοφάνερη. Ποιος στην ενέπνευσε και τι πιστεύεις ότι θα την έκανε πιο ελκυστική για τους νέους, οι οποίοι, στην πλειοψηφία τους, την αγνοούν;
Σε αντίθεση με τα Μαθηματικά που πάντα έψαχνα τρόπους για να αυτοκτονήσω μέσα στην τάξη ή στο φροντιστήριο, η Ιστορία ήταν, τουλάχιστον από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, η μεγάλη μου αδυναμία. Διαβάζοντας φυσικά πάντα όλες τις απόψεις κι ερευνώντας όλα τα τεκμήρια και τις πηγές. Κάθε ταξίδι που κάνω ακόμη και τώρα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό συνδυάζεται, πέρα από αναψυχή ή εργασία, και με ιστορική έρευνα. Ημουν από αυτούς που δεν έγραψαν παπαγαλία την Ιστορία της Δ΄ Δέσμης στις πανελλήνιες εξετάσεις. Ηταν η δική μου μικρή επανάσταση απέναντι σε ένα απογοητευτικό εκπαιδευτικό σύστημα που μόνο προοδευτικό δεν είναι. Δυστυχώς μετέτρεψαν την Ιστορία στο πιο αποκρουστικό μάθημα, ενώ είναι το καλύτερο και το πιο χρήσιμο, γιατί δίνει επιχειρήματα στη συζήτηση, μαθήματα ζωής στην καθημερινότητα και πάνω από όλα: Δεν σε κάνει μπαμπουίνο! Κάτι παραπάνω θα ήξερε και ο Ευριπίδης όταν έλεγε: «Ολβιος όστις ιστορίας έσχε μάθησιν».
Μιας κι έκανες το πρώτο βήμα στη μεταφορά του πρίγκιπα Αλέξανδρου στον χωροχρόνο -ας υποθέσουμε ότι γίνεται ακόμα μία και τον έχεις απέναντί σου. Τι θα του έλεγες;
Πόσο τον ζήλεψα όταν έμπαινε νικητής στον Βόσπορο ευρισκόμενος στη γέφυρα του θωρηκτού Αβέρωφ με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τα πλήθη στην Κωνσταντινούπολη να παραληρούν! Θα του έλεγα επίσης να μην έκανε ποτέ εκείνη τη μοιραία βόλτα στους κήπους του Τατοΐου τον καταραμένο Οκτώβριο του 1920. Αλλά πάνω από όλα, θα του έδινα συγχαρητήρια που δεν έκανε πίσω σε τίποτα για τον έρωτα της ζωής του, την Ασπασία Μάνου.
Αφήνεις κάποιον υπαινιγμό, στο τέλος, για τη συνέχεια των περιπετειών του «Πράσινου Φτερού». Να την περιμένουμε;
Πρώτα ο Θεός ναι, απλά μη ρωτάς πότε ακριβώς (σ. γέλια). Οντως πάντως στο μυαλό μου βρίσκεται ήδη η σκαλέτα για το σίκουελ. Αυτή τη φορά θα πάμε προς τη Δύση. Το μενού θα έχει κάτι από Αυστρουγγαρία και οι κακοί θα είναι οι Ναζήδες».
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
