Μη μ’ αφήσετε να πέσω
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός διαμόρφωσαν την προεκλογική τους στρατηγική σαν μια καμπάνια αποτροπής της ψήφου διαμαρτυρίας και της αποχής εκ μέρους του δυνητικά δικού τους εκλογικού σώματος.
Σε καθημερινή βάση ο πρωθυπουργός μας συνιστά να ξορκίσουμε τέτοιες σκέψεις, που για άλλους είναι ειλημμένες αποφάσεις- μέχρι νεοτέρας, βέβαια- με το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να διακινδυνεύσουμε τη σταθερότητα της κυβέρνησης, διότι από αυτήν εξαρτάται η σταθερότητα της χώρας. (Κυβέρνηση= χώρα: δοκιμασμένο παλαιοπολιτικό σχήμα, ταιριάζει ακόμα σε ένα κράτος με αναχρονιστική πολιτική κουλτούρα και κομματοκρατούμενες δομές) Και τούτο επειδή, αφενός η κυβέρνηση ΝΔ είναι ο αποκλειστικός φορέας ευθύνης και ωριμότητας στον δημόσιο βίο, αφετέρου η αντιπολίτευση, κατακερματισμένη και μη πειστική, πόρρω απέχει από τον σχηματισμό εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.
Κατά συνέπεια ο Κ. Μητσοτάκης οδηγεί το οικείο ακροατήριο, και παραλλήλως το μετριοπαθές κομμάτι της κοινής γνώμης που ναι μεν δεν έχει συνάφεια με τη συντηρητική παράταξη αλλά δεν θεωρεί ότι οι λοιπές κεντρώες δυνάμεις είναι της προκοπής, σε ένα δίλημμα: Αν ψηφίσεις «συμπαθή σχήματα» ή προτιμήσεις την παραλία από την κάλπη, τυχόν μεγάλες απώλειες για την κυβέρνηση θα δημιουργήσουν ένα σκηνικό φθοράς και απονομιμοποίησης, το οποίο θα κάνει δύσκολη τη ζωή της κυβέρνησης, συνεπώς θα κάνει πολύ μπελαλίδικη τη διακυβέρνηση του τόπου, ενώ θα ενθαρρύνει μεγάλες κοινωνικές και συνδικαλιστικές αντιστάσεις σε νομοσχέδια και εκσυγχρονισμούς. Το δε διαδίκτυο θα φρυάξει.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, όμως, ποιόν τρόπο έχει ο πολίτης να καταθέσει δυσαρέσκεια, ανασφάλεια, αποκαρδίωση και να υποβάλει αίτημα διόρθωσης σε τομείς όπου κατά κοινή ομολογία εκδηλώνονται αυτογκόλ, ολιγωρίες και φιάσκα;
Η αποτρεπτική γραμμή Μητσοτάκη και η έκκληση προς τους εκλογείς για σωφροσύνη και περίσκεψη δεν μπορεί να απευθύνεται γυμνή από ρητές και συγκεκριμένες εγγυήσεις και να περιορίζεται σε τετριμμένες γενικότητες, ιδιαίτερα σε τομείς και ζητήματα όπου η κυβέρνηση έχει κριθεί υπότροπος. Όπως στο ζήτημα των Τεμπών ή τα ανακλαστικά της χαμηλής διοικητικής βαθμίδας. Ο κόσμος περίμενε- και περιμένει- πειστικές απαντήσεις, ιδιαίτερα σε ζητήματα που η κυβέρνηση άφησε υπόπτως και εκνευριστικά εκκρεμή. Όπως, το ερώτημα ποιος φαντομάς έκανε διοχέτευση ηχητικού υλικού, ως χορηγός συγκεκριμένου μέσου ενημέρωσης. Όπως, οι ακατανόητοι μαίανδροι στο ζήτημα της παρακολούθησης Ανδρουλάκη. Και παραλλήλως, περιμένουμε λιγότερη ευερεθιστότητα στις αντιπολιτευτικές επικρίσεις και περιορισμό της ενοχοποίησης όποιων μας θίγουν την εικόνα και το φιλότιμο. Αδελφέ, γιατί δεν ξέρουμε ακόμα πώς πνίγηκαν οι φουκαράδες της Πύλου;
Η επίκληση αποσταθεροποιητικού κινδύνου, όταν εγείρεται σαν κατασταλτικός μηχανισμός σε βάρος της κοινωνικής δυσαρέσκειας, είναι μια εκδοχή εκβιασμού που ακόμα και αν πετύχει, δεν απορροφά τη δυσαρέσκεια και δεν την εξαλείφει, αντιθέτως προκαλεί κόπωση και ανηδονισμό στην κοινωνία. Ο κόσμος θέλει έμπνευση, παραμυθία, χειροπιαστά κέρδη, μακάρι και τα τρία μαζί.
Η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων της ΝΔ, παραδοσιακών ή νεοΜητσοτακικών, δεν θέλει να πέσει η κυβέρνηση ούτε να βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ να επιχαίρει. Μπορεί να μαζευτούν τα σόγια και να κάνουν εσωτερικό διακανονισμό. Να ψηφίσουμε ΝΔ οι τέσσερις, να ψηφίσει Λοβέρδο ή Κόκκαλη ο πέμπτος, να πάει για μπάνιο ο έκτος, έτσι ώστε να μην αφήσουμε το 41% να πέσει κάτω από το 37%.
Και μετά; Αυτό το «και μετά», που είναι απαραίτητο για την κυβέρνηση, ώστε να συνεχίσει τη νέα θητεία με δυναμισμό, ας το επιδείξει «και πριν» και να σταματήσει τις αντιπαραγωγικές κόντρες με τον Κασσελάκη, το τουίτερ και τα ΜΜΕ. Ένα από τα χειρότερα σημεία της διακυβέρνησης Καραμανλή ήταν όταν ο πρωθυπουργός κάθε δεύτερη μέρα έλεγε τα ίδια και τα ίδια, σεμνότητα και ταπεινότητα. Προσοχή, γιατί ομοιοκαταληκτούν με τη σταθερότητα.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
