Μηδένα προ του τέλους
Ένα μικρό σπίτι, αν πρόκειται για λιβάδι δεν ξέρουμε, θα πρέπει να λιώσουν τα χιόνια πρώτα. Αλλά θα λιώσουν; Βρισκόμαστε στην Ισλανδία.
Στο μέσο μια άσπρης θάλασσας χιονιού, φαντάζει μια φωτισμένη φωλιά σαν φωτιά από τζάκι, σαν φάτνη για ένα βρέφος θείο, σαν καταφύγιο για ένα ερωτευμένο ζευγάρι ή απλά σαν ένα ταπεινό ησυχαστήριο.
Το κοιτάς, το ζηλεύεις, φαντασιώνεσαι μια παρατεταμένη διαμονή, με τζάκια και θερμάστρες και με πελώρια αποθέματα αγαπημένων και χρήσιμων εφοδίων, από κρασιά και τσίπουρα μέχρι βιβλία και ταινίες. Και αβέρτα ίντερνετ. Αρκεί να αντέχεις να ζεις μακριά από κόσμο και να ξεχάσεις τις περαντζάδες των Σαββάτων. Αρκεί- ακόμα πιο κεφαλαιώδες- να έχεις χημεία συνεργασίας και ανοχής σε σχέση με τον συγκάτοικο. Αυτό είναι το πιο δύσκολο μέρος.
Ο Μπράιαν Ντε Πάλμα θα τελείωνε το έργο με τον έναν από τους δύο τσεκουρωμένο. Αλλά ποιόν; Θα το μάθουμε λίγα λεπτά πριν το τέλος. Ντε Πάλμα είναι αυτός.
