O Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, ο Σλούκας και οι υπερβάσεις
Για τους μεγάλους συλλόγους που κατακτούν τρόπαια, δεν υπάρχουν υπερβάσεις και ηρωισμοί
Και τώρα που καταλάγιασε όλη αυτή η ιστορία με το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα, ας προσπαθήσουμε να δούμε με ηρεμία κάποια πράγματα.
Η πραγματικότητα λέει ότι ο Παναθηναϊκός επανήλθε με θριαμβευτικό τρόπο στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Από 17ος στους 18 πέρυσι (συν όλα τα προηγούμενα πέτρινα χρόνια), έπαιξε στον τελικό και νίκησε κατά κράτος την πανίσχυρη και πανάκριβη Ρεάλ.
Ο Παναθηναϊκός που «δεν μπορεί να παίξει άμυνα», που «πέταξε χρήματα για τον Σλούκα», που «παίζει με έναν μόνο σέντερ», που, που, που…
Επιτυχημένη η παρουσία του; Προφανώς! Μια εντελώς καινούργια η ομάδα, η οποία χτίστηκε από το μηδέν, με νέους παίκτες, με νέο προπονητή, έβαλε τις βάσεις για ακόμα καλύτερα πράγματα στο άμεσο μέλλον, πληρώνοντας βέβαια αρκετά χρήματα για να φέρει παίκτες πρωταγωνιστές.
Επίσης, η πραγματικότητα λέει ότι ο Ολυμπιακός, συμμετείχε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα, χωρίς και πάλι να σηκώσει το τρόπαιο. Επιτυχημένη η παρουσία του; Εξαρτάται από την οπτική του καθενός. Μια ομάδα που είναι συνεπέστατη σε παρουσίες και είναι πάντα εκεί, δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις αποτυχημένη, παροτι όσο περνάει ο καιρός οι φίλαθλοί της αρχίζουν να ζητούν περισσότερα. Δεν αρκούνται στην παρουσία. Θέλουν και τίτλους.
Προσέξτε ποια (πιστεύω) ότι είναι η διαφορά με την όποια αξιοπιστία μπορεί να έχει ένας άμπαλος, μη ειδικός με τα τεχνικά ζητήματα του αθλήματος, αλλά φαν του μπάσκετ…
Οποιος παρατηρήσει προσεκτικά το πώς συμπεριφέρεται συνολικά ο οργανισμός του μπασκετικού Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια -δεν αναφέρομαι στο «μέχρι τέλους»- νομίζω ότι θα πάρει αρκετές απαντήσεις.
Οι περισσότεροι μιλούν για «υπέρβαση» και «ταβάνια». Μοιάζει λες και έχει περάσει στο DNA της ομάδας η λογική του «έχουμε μικρό μπάτζετ, είμαστε μια παρέα κόντρα σε όλους, αλλά υπάρχει ο Μπαρτζώκας που μεταμορφώνει παίκτες και μπορεί να κάνει τα πάντα». Πράγματι το μπορεί, αλλά μέχρι ενός σημείου.
Αντί να αποπνέει η ομάδα έναν αέρα νικητή, συμβαίνει το αντίθετο. Είναι η ομάδα που «επιστρέφει» στα παιχνίδια, που κάνει τις μεγάλες ανατροπές, όμως δεν διαθέτει παίκτες που να αποτελούν σημείο αναφοράς και να αναλαμβάνουν ευθύνες. Και αυτό το πληρώνεις στα μεγάλα ματς. Υπάρχει ο στρατηγός και οι πολεμιστές. Κανένας άλλος.
Είναι καλύτεροι προπονητές ο Αταμάν και ο Τσους Ματέο από τον Μπαρτζώκα; Δεν θα το έλεγα, ούτε προκύπτει από πουθενά μιλώντας με ανθρώπους που γνωρίζουν πολύ καλά το μπάσκετ.
Με το όποιο ρίσκο υπήρχε να εκτεθούν ανεπανόρθωτα, στον Παναθηναϊκό βγήκαν και είπαν ότι πάνε για τη 7η κούπα, όταν τα προηγούμενα χρόνια οι «πράσινοι» έπαιζαν με τον Μποχωρίδη και τον Κασελάκη! Για να μην αναφερθούμε στις κατά καιρούς δηλώσεις του Αταμάν, ο οποίος έχει πει τα απίστευτα, δείγμα όμως της νοοτροπίας που υπάρχει τόσο στον ίδιο, όσο και στον σύλλογο.
Οπως και για τη Ρεάλ δεν υπάρχει άλλος στόχος πέρα από τις κατακτήσεις των τίτλων, είναι το αυτονόητο. Και τελευταία να έβγαινε φέτος, πάντα θα είναι η Ρεάλ.
Για τους μεγάλους συλλόγους που κατακτούν τρόπαια, δεν υπάρχουν υπερβάσεις και ηρωισμοί. Δεν υπάρχουν φαντάσματα που τους κυνηγούν, δεν τους φταίνε οι άλλοι, εξαρτώνται από τον εαυτό τους και παίρνουν όλη την ευθύνη για το αποτέλεσμα.
Από την άλλη, αν οι ιδιοκτήτες του μπασκετικού Ολυμπιακού θέλουν να παραμείνουν πιστοί στη συγκεκριμένη φιλοσοφία, δεν μπορεί κανείς να τους προσάψει το παραμικρό. Είναι επιλογή τους. Αυτοί βάζουν τα χρήματα, αυτοί αποφασίζουν. Ακόμα και μ’ αυτόν τον τρόπο, υπάρχει η πιθανότητα στο τέλος της σεζόν να κατακτήσουν ακόμα και το πρωτάθλημα κόντρα στον Παναθηναϊκό, να μείνει η γλυκιά γεύση και να θαφτούν τα πάντα κάτω από το χαλάκι.
Σε μια Ευρωλίγκα που γίνεται όλο και πιο δύσκολη και ανταγωνιστική, σε ένα μπάσκετ που αλλάζει συνεχώς, η άμυνα είναι απλώς ένα «εργαλείο». Δεν είναι το πιο βασικό και δεν είναι αυτοσκοπός.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
