Ο πολιτισμός και η πόλη
Τις τελευταίες ημέρες μου έρχονται εικόνες που η ομορφιά τους πραγματικά με κάνει να αισθάνομαι μεγάλη θλίψη. Εικόνες από την πλατεία της Μπολόνια, εκεί όπου έχει στηθεί ένας τεράστιος υπαίθριος κινηματογράφος με χιλιάδες κόσμου να έχουν καρφώσει το βλέμμα τους στο λευκό πανί.
Και είναι αυτές οι εικόνες που με κάνουν να αισθάνομαι άσχημα για το γεγονός ότι ζω στην Πάτρα, σε μια πόλη που ο ένας μετά τον άλλον οι θερινοί κινηματογράφοι έκλεισαν τις πύλες τους, σε μια πόλη που ενώ έχει κινηματογραφική ιστορία δεν έχει κινηματογραφικό παρόν.
Δεν ζητάω να γίνουμε Μπολόνια από τη μία μέρα στην άλλη. Ούτε η Ρώμη δεν χτίστηκε μέσα σε μία μέρα, πόσο μάλλον να γίνουμε από Πάτρα Μπολόνια με το χτύπημα δύο δαχτύλων. Αλλά θα μπορούσαν να γίνουν -έστω- προσπάθειες. Και μην ακούσω για τον Δημοτικό Κινητό Κινηματογράφο. Εκατό καρέκλες και ταινίες οι περισσότερες των οποίων έχουν στοχευμένο κομματικό και πολιτικό προσανατολισμό δεν είναι προσπάθεια. Είναι άλλη μια ενότητα, σε ένα πλαίσιο καλοκαιρινό που ονομάζεται “Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας”.
Και εδώ ερχόμαστε στο ζήτημα, τι εστί πολιτισμός για την Πάτρα. Γιατί ο πολιτισμός είναι κάτι παραπάνω από ένα μάτσο εκδηλώσεις. Ο πολιτισμός είναι ένα αγαθό, όχι μια παράπλευρη απασχόληση, μία παράσταση για το καλοκαίρι, μια συναυλία για να περάσει η ώρα.
Αφορμή για το κείμενο αυτό, εκτός από τις εικόνες που ανέφερα παραπάνω, είναι ένα δελτίο τύπου που ήρθε από την Αντιδημαρχία Πολιτισμού με θέμα το “Φεστιβάλ Εργαζομένων” (;) που θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας. Δεν θα ασχοληθώ πάλι με την ονομασία Διεθνές κλπ. Γνωστό θέμα, το λέμε τόσα χρόνια, τίποτα δεν αλλάζει. Αλλά από τη στιγμή που έλαβα το συγκεκριμένο δελτίο τύπου προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς εξυπηρετεί το “Φεστιβάλ Εργαζομένων” και γιατί δηλαδή να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός;
Τι άραγε έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι όσον αφορά τον πολιτισμό και γιατί αυτό το “Φεστιβάλ Εργαζομένων” να περιλαμβάνει λαϊκή βραδιά με μπουζούκι και δωρεάν παράσταση από ερασιτεχνικό σχήμα;
Όλοι είμαστε εργαζόμενοι, οι ανησυχίες μας περιορίζονται σε μπουζούκι και ερασιτέχνες; Ο εργαζόμενος δεν έχει ανάγκη από την τέχνη και τον πολιτισμό που έχουν οι άλλοι; Γιατί γίνεται αυτή η διάκριση; Δεν μπορεί ο εργαζόμενος να έχει ανάγκη από ένα θέαμα που θα τον κάνει να σκεφτεί; Ή μήπως λόγω του ότι εργάζεται τον έχει κουράσει τόσο πολύ που δεν έχει μυαλό και χρόνο για τέτοια;
Είναι τουλάχιστον ατυχής ο συγκεκριμένος τίτλος της ενότητας, για να μην μιλήσω για την αστοχία της ένταξης μίας τέτοιας ενότητας στο “Διεθνές” Φεστιβάλ Πάτρας.
Πότε θα καταλάβει η πόλη, οι υπεύθυνοί της ότι ο πολιτισμός δεν γνωρίζει τάξεις, δεν χρειάζεται να είναι στρατευμένος για να προσφέρει κάτι στο κοινό;
Αν γίνει ποτέ αυτό, ίσως, λέω ίσως, ζήσουμε μία μεγάλη κινηματογραφική βραδιά στον Μώλο της Αγίου Νικολάου, κοιτώντας το λευκό πανί. Αλλιώς θα έχουμε συνεχόμενα “Φεστιβάλ Εργαζομένων”.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
