Ο ρεαλισμός καταδικάζει τον ελληνοτουρκικό διάλογο σε ναυάγιο

Η πολυετής ιστορική πείρα επί του ακανθώδους ελληνοτουρκικού ζητήματος έχει καταδείξει διά παντί τρόπω, ακόμη και προς τους εγχώριους επίδοξους αναθεωρητές των ιστορικών πεπραγμένων και τους προσπαθούντες διακαώς να ψιμυθιώσουν την πραγματικότητα ένεκα διεθνιστικών ιδεολογικών συμπλεγμάτων, ότι η ενδοτικής φύσεως κατευναστική στρατηγική, αποσκοπούσα στο καταλάγιασμα των επιθετικών αξιώσεων ενός πανθομολογουμένως αποσταθεροποιητικού/ρεβιζιονιστικού δρώντα, οδηγεί αναπόφευκτα σε περαιτέρω ενθάρρυνση της αμφισβήτησης του statusquo, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην επιδείνωση της ήδη δυσμενούς θέσης του αμυνόμενου και την αποθράσυνση του εχθρού.

Πράγματι, η άνευ αντιλόγου βεβιασμένη έναρξη των διακρατικών επαφών την δεδομένη στιγμή, υπό το κράτος ενός ανεκδιήγητου στρατιωτικού εκβιασμού, αποτελεί νοσηρό παρασκεύασμα τής επί χρόνια κυρίαρχης – και ευρέως διαδεδομένης στην κοινή γνώμη από μία πλειάδα αργυρώνητων κοντυλοφόρων – άποψης αναμεταξύ αρκετών εκ των ιθυνόντων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και ορισμένων ακαδημαϊκών/ερευνητικών συνομαδώσεων περί εξημέρωσης της γείτονος διά της υιοθέτησης ενός κατ’ ευφημισμόν «ισότιμου και ισόκυρου» διαλόγου. Το εσχάτως επικρατούν διπλωματικό αφήγημα όχι μόνο οικοδομεί ευλόγως ένα κλίμα έντονης ανησυχίας περί τελικής αποποινικοποίησης της έκνομης και καθ’ όλα παραβατικής συμπεριφοράς της Τουρκίας, αλλά και αυτοαναιρεί την εν Αθήναις προϋπάρχουσα ημερήσια διάταξη περί ανάγκης επιβολής κυρώσεων, καθώς το σενάριο ύπαρξής των στην επικείμενη Σύνοδο της 25ης Μαρτίου πλέον απομακρύνεται.

Η διπλωματική αυτή επιλογή «οσφυοκαμψίας», από την οποία πιθανολογείται ότι δεν θα προκύψει ουσιώδης εξέλιξη, δύναται να θεωρηθεί ως απόρροια της διαχρονικής αβελτηρίας της ελληνικής πλευράς και της άκαρπης εμμονής σε μία ιδεολογία «μειονεξίας» και αδιάκοπης επίκλησης της διεθνοδικαϊκής νομολογίας, ήτοι επαιτείας εξωτερικής προστασίας/επιδιαιτησίας, στάση η οποία στέλνει αβιάστως σφαλερά μηνύματα «ευκαμψίας». Επιπλέον, η εφ’ όλης της ύλης εσπευσμένη προσφυγή στη Χάγη επισείει τον κίνδυνο πρόσδοσης στο ζήτημα μίας δικανικής απόφασης η οποία θα υπονομεύει τα αναφαίρετα εθνικά μας δίκαια, οι εγχώριοι υπερασπιστές των οποίων δαιμονοποιούνται και λοιδορούνται ακατάπαυστα από μιντιακούς μηχανισμούς ως μαξιμαλιστές και…πολεμοχαρείς!

Διερευνητικές άνευ αυστηρών/αδιάλλακτων προϋποθέσεων και υπό την επονείδιστη απειλή τετελεσμένων εις βάρος των έσχατων λογικών μας δεν υφίστανται! Συνεπώς, οφείλουμε ως κυρίαρχο κράτος να κατανοήσουμε τα πεπερασμένα όρια του διεθνούς δικαίου και να αποδεχθούμε το αυτονόητο, απαλλαγμένοι από αλτρουϊστικές ψευδαισθήσεις και ανεπαρκή/αστοιχείωτα ψευτοδιλήμματα τύπου «συνομιλίες/συμβιβασμός ή πόλεμος» που εμφαίνουν φοβικά σύνδρομα: το διεθνές γίγνεσθαι δεν προσιδιάζει σε «ειρηνοδικείο» αλλά σε ανήθικο πεδίο συσχετισμών δυνάμεων, όπου η Ισχύς έχει τον μοναδικό λόγο στην επιτυχή αποτροπή της πραγμάτωσης αναθεωρητικών «ονειρώξεων» και το Συμφέρον βρίσκεται σε ρόλο στυγνού «υποβολέα».