Οι Ευρωεκλογές είχαν υπαρξιακή σημασία

Του Νίκου Νικολόπουλου, πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδας, τέως υφυπουργός και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Νέα Πάτρα».

Και να που είναι σαν από καιρό έτοιμο το έδαφος για να γίνει σημαία των λαών το νέο προγραμματικό «Πατριωτικό Μανιφέστο για το Ευρωπαϊκό Μέλλον».

Οι χώρες της Ευρώπης έχουν φτάσει σε μια ιστορική καμπή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία κάποτε ήταν ένα ονειρικό έργο βασισμένο στην επιθυμία για συμφιλίωση μετά την καταστροφή που προκλήθηκε από δύο παγκόσμιους πολέμους και δεκαετίες διχασμού, έχει στραφεί εναντίον των Ευρωπαίων και τώρα εκπροσωπεί συμφέροντα που είναι αντίθετες με τη βούληση των εθνών, των περιφερειών και των μικρών κοινοτήτων που αποτελούν την ευρωπαϊκή μας πατρίδα.

Θεσμοί ανεξέλεγκτοι και απομακρυσμένοι από τους πολίτες της Ευρώπης, μαζί με ισχυρές παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις, μη εκλεγμένους γραφειοκράτες, λόμπι και ομάδες συμφερόντων που αγνοούν τη φωνή της πλειοψηφίας και την ευρεία λαϊκή δημοκρατία, σχεδιάζουν να αντικαταστήσουν τα έθνη.

Και τι εργαλείο έχουν για αυτό;

Το «κράτος της Κεντρικής Ευρώπης».

Ετσι, οι τελευταίες ευρωεκλογές του Ιουνίου είχαν τόσο γενεαλογική όσο και υπαρξιακή σημασία.

Η πολιτική διαχωριστική γραμμή δεν είναι πλέον μεταξύ συντηρητικών και φιλελεύθερων, δεξιών και αριστερών, αλλά μεταξύ κεντρώων – προάγγελων ενός νέου ευρωπαϊκού «υπερκράτους» – και πατριωτών ή κυρίαρχων που αγωνίζονται για να διατηρήσουν και να ενισχύσουν τα ευρωπαϊκά έθνη που αγαπάμε.

Απέναντι σ΄ αυτόν τον οδοστρωτήρα της αποδόμησης και διάλυσης των εθνών, των ταυτοτήτων, των ηθικών αξιών, των οικονομικών και εργασιακών δεδομένων, των κοινωνικών σταθερών και της εθνικής ασφάλειας, ήταν αναπόφευκτο να αναπτυχθούν έντονες αντιδράσεις.

Σ΄ όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης εμφανίστηκαν κόμματα με θέσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση ή έστω ενάντια σε κάποιες από τις εκφάνσεις της.

Τα κόμματα αυτά προτάσσουν την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας, την ανάπτυξη της εγχώριας οικονομίας, την προάσπιση της ομοιογένειας του πληθυσμού, αντιτάσσονται στις μεταναστευτικές ροές και δεν επιθυμούν τη μετατροπή των κοινωνιών τους σε πολυπολιτισμικές, τάσσονται κατά της αποκαλούμενης «πράσινης μετάβασης» και προασπίζονται τις πατροπαράδοτες πολιτιστικές αξίες.

Με άλλα λόγια, θέλουν οι λαοί τους να διατηρήσουν τις ταυτότητές τους.

Σύσσωμοι Δεξιά – κεντροδεξιά, Αριστερά – κεντροαριστερά και λοιποί κατηγορούν τα κόμματα αυτά ως ακροδεξιά, εθνικιστικά, αυταρχικά, λαϊκιστικά, ευρωσκεπτικιστικά, ρατσιστικά, ομοφοβικά, ως φίλα διακείμενα στον Πούτιν και τον Τραμπ.

Τα κόμματα αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο ως πατριωτικά, αφού υπερασπίζονται τα εθνικά συμφέροντα ενάντια στον διεθνισμό της παγκοσμιοποίησης.