Πάτρα: «Αττίλας» στην πλατεία Κύπρου – Παραδομένη στην απόλυτη αυθαιρεσία η περιοχή ΦΩΤΟ
«Κατάληψη» του κοινόχρηστου χώρου από ομάδες Ρομά. Μπάνιο σε κοινή θέα, από τους κατασκηνωτές της πλατείας
Ηταν κάποτε πλατεία. Σήμερα θυμίζει περισσότερο… βόθρο! Στο κέντρο της Πάτρας, σε απόσταση λίγων λεπτών από την πλατεία Γεωργίου, η πλατεία Κύπρου έχει γίνει σκηνικό της απόλυτης εξαθλίωσης. Εκεί που κάποτε υπήρχαν παιδικές φωνές, τώρα υπάρχει μόνο η μυρωδιά από σάπια σκουπίδια και ανθρώπινα λύματα.
Περίπου είκοσι Ρομά έχουν στήσει μόνιμο καταυλισμό. Παγκάκια που έγιναν κρεβάτια, το σιντριβάνι μετατράπηκε σε μπανιέρα, η παιδική χαρά σε σκουπιδότοπο. Κουβέρτες απλωμένες στα κιγκλιδώματα, κατσαρόλες να βράζουν πάνω σε αυτοσχέδιες εστίες, πλαστικές σακούλες με απορρίμματα να σκάνε από τη ζέστη. Μυρωδιά καμένου πλαστικού μπλέκεται με την μπόχα από τα λύματα.
Η κ. Μαρία, μητέρα δύο παιδιών, μιλάει στην «Π» με φωνή που τρέμει από θυμό:
«Δεν αφήνω το παιδί μου να πλησιάσει. Στις κούνιες βρίσκεις περιττώματα, αποφάγια, βρώμικα ρούχα. Κίνδυνος για μικρόβια, ηπατίτιδα, για τα πάντα. Και αυτή η κατάσταση δεν είναι μία μέρα. Είναι μήνες. Κανείς δεν κάνει τίποτα».
Η εικόνα δεν είναι κρυφή. Ο Δήμος Πατρέων και η Αστυνομία γνωρίζουν την κατάσταση. Ομως, παρά τις καταγγελίες των περιοίκων, τίποτα δεν γίνεται.
Ο κ. Σπύρος, καταστηματάρχης δίπλα στην πλατεία, δεν μασάει τα λόγια του:
«Οι πελάτες δεν πλησιάζουν. Η μυρωδιά και οι φωνές τους διώχνουν. Το βράδυ γίνεται χαμός: καβγάδες, ποτό, μουσική στη διαπασών. Η Αστυνομία; Ερχεται καμιά φορά, για το θεαθήναι, και φεύγει πριν προλάβει να κάνει οτιδήποτε».
Η καθημερινότητα έχει αλλάξει ριζικά. Οι κάτοικοι αποφεύγουν τον χώρο, τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς ασφαλές παιχνίδι, οι γύρω επιχειρήσεις καταρρέουν. Αυτό που ονομάζουν «ανοχή» είναι στην πραγματικότητα εγκατάλειψη. Η δημοτική αρχή παριστάνει ότι δεν βλέπει και η Αστυνομία λειτουργεί σαν να περιμένει εντολές που δεν έρχονται ποτέ.
Οι εικόνες είναι ντροπιαστικές για οποιαδήποτε πόλη. Σαπισμένα σκουπίδια σωριασμένα στις γωνίες, νερά από λύματα να τρέχουν στις πλάκες, άνθρωποι να πλένονται με μπουκάλια μπροστά στα μάτια περαστικών και άλλοι να κοιμούνται στο γρασίδι. Η πλατεία, που υποτίθεται ότι είναι για παιδιά και οικογένειες, μοιάζει πια με καταυλισμό στα όρια της εξαθλίωσης.
Η κ. Ελένη, κάτοικος της περιοχής, είναι ξεκάθαρη: «Δεν θα μας διώξουν από τη γειτονιά μας. Αν περιμένουμε από τον Δήμο, θα βρούμε την πλατεία κατεστραμμένη. Πρέπει να οργανωθούμε, να απαιτήσουμε λύση».
Το ερώτημα είναι πόσο ακόμα θα παριστάνουν οι αρμόδιοι ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Γιατί όταν ο νόμος εφαρμόζεται κατά επιλογή, η ανομία γίνεται καθεστώς. Και όταν οι πολίτες φοβούνται να μιλήσουν, η πόλη έχει ήδη χάσει τον έλεγχο.
Η πλατεία Κύπρου δεν είναι πλέον μόνο ζήτημα υγείας και ασφάλειας. Είναι ο καθρέφτης μιας Πάτρας που συνηθίζει στην ασχήμια και την εγκατάλειψη. Μιας πόλης που βλέπει την καρδιά της να σαπίζει και δεν κάνει τίποτα. Κι αυτό δεν είναι απλώς ντροπή. Είναι συνενοχή. Είναι έγκλημα απέναντι στους ανθρώπους που ζουν εκεί, που πληρώνουν φόρους και περιμένουν το αυτονόητο: να μπορούν να περπατούν στην ίδια τους τη γειτονιά χωρίς να κρατούν την αναπνοή τους.
Η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο, αλλά το χειρότερο είναι ότι κανείς από τους αρμοδίους δεν αντιδρά. Η περιοχή μοιάζει παραδομένη στην απόλυτη αυθαιρεσία και στις διαθέσεις κάποιων λίγων ανθρώπων, που δεν ενδιαφέρονται για τις επιπτώσεις των παραβατικών συμπεριφορών τους, αφού κανείς άλλωστε δεν εμφανίζεται για να τους ελέγξει… Εως πότε;
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
