«Τα τραγούδια μου είναι συγγνώμες»: Ο Παντελής Δημητριάδης μιλά για αγάπη, ενοχές και την αέναη αναζήτηση

Για τον Παντελή Δημητριάδη, η μουσική δεν ήταν ποτέ απλώς τέχνη – ήταν ψυχανάλυση, εξομολόγηση, ένας τρόπος να εκφράσει όσα δεν μπορούσε να πει ευθέως. Σήμερα μιλάει στο pelop.gr με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τη διαρκή αναζήτηση του εαυτού, τις σχέσεις που χάθηκαν, την Κέρκυρα που στοιχειώνει τους στίχους του και τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι μπορεί να μην ξαναγράψει.

«Τα τραγούδια μου είναι γεμάτα ενοχές», λέει, παραδεχόμενος πως πάντα έγραφε για να ζητήσει συγγνώμη. Με αφορμή το ντοκιμαντέρ «Εδώ μιλάνε για λατρεία», που καταγράφει το φαινόμενο των Κόρε. Ύδρο., και τη συναυλία των Παιδιών της Παλαιότητας στην Πάτρα, στις 5 Απριλίου στη Frida, ο Δημητριάδης κοιτάζει πίσω χωρίς νοσταλγία – αλλά με αποδοχή. Σε μια εξομολογητική συζήτηση, αναμετριέται με τις αλλαγές στον εαυτό του, τις σχέσεις που διαλύθηκαν και τη νοσταλγία που δεν τον αφορά. Μια συνομιλία γεμάτη ειλικρίνεια, ενδοσκόπηση και την άρνηση να παραμείνει στάσιμος – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει το τέλος της μουσικής του αναζήτησης.

Ο κάθε σου δίσκος μοιάζει με μία τομή στη μνήμη, ξεκινώντας από Κόρε Ύδρο και φτάνοντας στα Παιδιά της Παλαιότητας. Αν η μουσική είναι μια μορφή αυτοανάλυσης, ποια είναι η πιο σκληρή αλήθεια που έχεις ανακαλύψει εσύ για τον εαυτό σου μέσα από αυτήν;

Η τραγουδοποιία είναι για μένα μία μορφή ψυχανάλυσης. Κατά κάποιο τρόπο είναι συμπληρωματική με τη δουλειά που κάνω με την ψυχοθεραπεύτριά μου ή με τους εκάστοτε ψυχοθεραπευτές μου όλα αυτά τα χρόνια. Ένα κομμάτι το οποίο με έχει απασχολήσει πάρα πολύ στην στιχουργική μου είναι αυτό των ερωτικών σχέσεων και της δικής μου θέσης μέσα σε μία ερωτική σχέση. Λοιπόν, όπως προανέφερα παράλληλα με τη δουλειά που κάνω με τους θεραπευτές μου, έχω διαπιστώσει και μέσω της τραγουδοποιίας μου κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σχετικά με την προσωπική μου λειτουργία μέσα σε μία σχέση.

Το βασικό χαρακτηριστικό το οποίο έχω αναπτύξει νομίζω στον απόλυτο βαθμό του στο τραγούδι «Τα πληγωμένα μηνύματα αναθεωρημένα» είναι η δυσκολία μου να διατηρήσω σταθερό το συναίσθημά μου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Νομίζω πως η πιο σκληρή αλήθεια που έχω ανακαλύψει, και ως προς το άλλο άτομο αλλά και ως προς εμένα, είναι αυτή. Βέβαια, κατά κάποιο τρόπο η τραγουδοποιία επιστεγάζει την γνώση μου αυτή, την οποία απέκτησα μέσα στην πορεία μέσω της εμπειρίας από διάφορες σχέσεις.

Είναι δηλαδή μία ευμεταβλητότητα του συναισθήματος, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να διατηρήσω σταθερές ερωτικές σχέσεις. Αυτό βέβαια συνέβαινε μέχρι κάποια ηλικία γιατί κάποια στιγμή μου συνέβη το αναπάντεχο, να αγαπήσω. Να αγαπήσω δηλαδή ένα πρόσωπο με το οποίο σχετίστηκα ερωτικά, να το αγαπήσω σαν προσωπικότητα και σαν άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό ώστε ασχέτως αν η σχέση τελείωσε να διατηρήσω το συναίσθημά μου σταθερό, στο σημείο το οποίο μπορεί να το ονομάσει κάποιος αληθινή αγάπη.

Και πάλι όμως αυτό, ανέφερα και πριν ότι συνέβη ασχέτως της έκβασης της σχέσης, το διαχωρίζω από την ολοκληρωμένη ερωτική σχέση. Δηλαδή υπάρχει και το κομμάτι της σεξουαλικής επιθυμίας, το οποίο κάποια στιγμή πολύ σύντομα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων εξαϋλώνεται, δηλαδή χάνει την υπόστασή του και αυτό.

Οπότε ας κρατήσουμε ως συμπέρασμα ότι η πιο σκληρή αλήθεια που ανακάλυψα, θα έλεγα καλύτερα που επιστεγάστηκε μέσα από την τραγουδοποιΐα μου, είναι η δυσκολία μου να κρατήσω το συναίσθημά μου σταθερό μέσα σε μία ερωτική σχέση ή ακόμα καλύτερα την επιθυμία μου σταθερή μέσα σε μία ερωτική σχέση, με αποτέλεσμα να εναλλάσσω τις ερωτικές σχέσεις μου.

Μέσα από τη μουσική και τους στίχους, μέσα από τη δική σου τη δημιουργία εγώ εκλαμβάνω μία διαρκή αίσθηση της χαμένης αθωότητας  και της νοσταλγίας. Θέλω να μου πεις αν γράφεις για κάτι που υπήρξε ή για κάτι που δεν βίωσες ποτέ αλλά επινόησες μέσα από την τέχνη σου.

Κατά κύριο λόγο γράφω βιωματικά με την έννοια ότι πρέπει να έχω ζήσει κάτι πρώτα και μετά συνήθως, από κάποια απόσταση, να το καταγράψω.

Δεν νομίζω ότι είναι άνθρωπος νοσταλγικός, περισσότερο όσον αφορά το κομμάτι των σχέσεων που ανέφερα πριν, από ενοχές γράφω αυτά που θέλω να γράψω. Η ανάγκη μου να εκφράσω σε κάποιο πρόσωπο κάποιες βαθύτερες ανησυχίες μου σε σχέση με το πρόσωπο αυτό. Υπάρχουν τραγούδια του παρελθόντος όπως το «Καμιά Χριστίνα» τα οποία είναι τραγούδια γραμμένα μέσα σε καθεστώς απόλυτης ενοχής.

Υπάρχει ένα τραγούδι στο τρίτο δίσκο των Κόρε. Ύδρο. που λέγεται «Π+Μ = Κ-Μ». Αυτό το τραγούδι είναι ένα τραγούδι ενοχής. Το αναφέρει και στο στίχο. Κατά κύριο λόγο έγραφα -δεν ξέρω αν το κάνω ακόμα- με σκοπό να εκφράσω συναισθήματα τα δυσκολευόμουν να εκφράσω ευθέως στο άλλο πρόσωπο. Διαπίστωσε από πολύ νωρίς ότι μέσω του τραγουδιού έχω μια ευκολία να εκφράζω πράγματα που με τον καθημερινό λόγο δυσκολεύομαι να τα εκφράσω.

Άρα και κάποια κομμάτια είναι κάποιες συγνώμες;

Η ενοχή είναι ένα στοιχείο υπερεγωτικό με την έννοια ότι πηγάζει από το φόβο της τιμωρίας, μήπως τιμωρηθώ για το γεγονός ότι αδίκησα έναν πρόσωπο, οπότε στην ουσία ζητώ μια συγνώμη.

Με τους Κόρε. Ύδρο. μπαίναμε σε ένα σύμπαν με πολύ ένταση, με ειρωνεία, με απελπισία και είχες και μια αυτοκαταστροφική ειλικρίνεια κάποιες φορές. Και περνώντας τα παιδιά της παλαιότητας μοιάζουν λίγο πιο εσωτερικά, λίγο πιο ποιητικά να το πω αλλά κρατάμε το βασανισμένο. Είναι το ίδιο πρόσωπο με διαφορετικές μάσκες; ή είναι το ίδιο πρόσωπο που ίσως μεγάλωσε που έβγαλε από πάνω του κάποιες μάσκες που φόραγε;

Η τραγουδοποιία για εμένα είναι μια διαδικασία διαρκούς. Όσο μεγαλώνω και ωριμάζω και γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου νομίζω ότι είναι πιο σαφή και πιο κατασταλαγμένα και αυτά που γράφω. Εδώ υπάρχει και μια παγίδα, με την έννοια ότι κάποια στιγμή ολοκληρώνεται αυτή η διαδικασία της ανακάλυψης του εαυτού σου και μοιραία μειώνονται και οι ευκαιρίες που έχεις για να γράψεις, με την έννοια ότι η αναζήτηση κάπου αρχίζει να φθίνει.

Αυτό το βλέπω και στην πυκνότητα με την οποία γράφω πλέον, ότι δεν γράφω με την ίδια πυκνότητα που έγραφα στο παρελθόν, γιατί έχω αρχίσει πλέον να ολοκληρώνομαι ως προσωπικότητα. Οι αναζητήσεις  μου σχετικά με τον εαυτό μου είναι όλο και λιγότερες.

Στο παρελθόν έπεφτα και σε μία άλλη «παγίδα», να επιδιώκω τις πάρα πολύ ακραίες συγκινήσεις και γενικότερα συναισθηματικές καταστάσεις,  με σκοπό να έχω υλικό για να γράψω.. Αυτό πλέον το κάνω όλο και λιγότερο, γιατί κατά κάποιο τρόπο, και σε ψυχοθεραπευτικό επίπεδο, μου έχει απαγορευτεί να αναζητώ ακραίες συγκινήσεις. Δηλαδή η ακρότητα των συναισθημάτων είναι κάτι που υπάρχει ως χαρακτηριστικό της δομής της προσωπικότητάς μου, αλλά σε ψυχολογικό και συναισθηματικό επίπεδο είναι κάτι που με φθείρει, με αποτέλεσμα πλέον να το αποφεύγω κατόπιν ψυχοθεραπευτικής επιταγής.

Πιστεύεις ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή που πλέον θα σταματήσεις να γράφεις;

Πιθανόν να έχει έρθει αυτή η στιγμή. Δεν το γνωρίζω. Τα τελευταία τραγούδια που έγραψα, μάλιστα τα έγραψα μέσα σε διάστημα μερικών ημερών, ήταν το φθινόπωρο. Έγραψα δύο τραγούδια μαζί μέσα  σε δύο μέρες, ενώ είχα να γράψω τρία χρόνια. Για τρία ολόκληρα χρόνια δεν είχα γράψει τίποτα.

Και επειδή μου συνέβη κάτι στην προσωπική μου ζωή, το οποίο ήταν συναισθηματικά ακραίο με την έννοια που προανέφερα, έγραψα. Έκτοτε δεν έχω ξαναγράψει. Είναι κάτι το οποίο πλέον δεν μου προβληματίζει.

Στο παρελθόν μου προβλημάτιζε πάρα πολύ όταν περνούσε ένα διάστημα μερικών μηνών άνυδρο, χωρίς να γράψω, αγχωνόμουν. Γιατί είχα φτιάξει ένα όραμα δισκογραφικό στο κεφάλι μου το οποίο «στράβωνε» όταν δεν έγραφα. Οπότε ήταν κάτι που με ανησυχούσε. Τώρα πλέον δεν με προβληματίζει ιδιαίτερα. Νιώθω ότι πάνω – κάτω αυτά που ήθελα να πω για μένα και για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζω τα έχω πει με έναν τρόπο που ενδεχομένως δύσκολα επαναλαμβάνεται.

Παρ’ όλα αυτά, έχω ακόμα την επιθυμία της δημιουργίας. Δηλαδή η έννοια του δίσκου της δημιουργίας ενός δίσκου δεν έχει ξεφτίσει για μένα. Ακόμα δηλαδή είναι μέσα στα πλαίσια του μύθου η δημιουργία ενός δίσκου. Δεν έχει απομυθοποιηθεί εντελώς η όλη διαδικασία για μένα. Θέλω δηλαδή να το ξανακάνω.

Πάντως ακούω ότι έχεις αποβάλει κάποιες ενοχές από πάνω σου, έχεις απελευθερωθεί από κάποια πρέπει ίσως που έχεις βάλει στο μυαλό σου όσον αφορά τη μουσική και τη δημιουργία σου. Αυτή την εικόνα μου βγάζεις όσο μιλάς και με την πορεία σου στη μουσική.

Κάνω ψυχοθεραπεία από τα 17 μου χρόνια, ανελλιπώς. Θα ήταν παράξενο να μην είχα γνωρίσει τον εαυτό μου μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία και να μην είχα αποβάλει κάποια συγκεκριμένα  στοιχεία της προσωπικότητάς μου τα οποία με κρατούσαν πίσω σε ψυχολογικότητα. Η ολοκλήρωση αυτή, τέλος πάντων, η επίγνωση ας το πούμε αυτή, τραβάει μαζί της και το κομμάτι μου το δημιουργικό, το καλλιτεχνικό.

Η Κέρκυρα που υπάρχει παντού στη μουσική σου. Κάποια στιγμή είχες πει, δεν θα ξαναγράψω για την Κέρκυρα αλλά έγραψες. Η Κέρκυρα υπάρχει πάντα σαν «φάντασμα» στη μουσική σου. Τι αντιπροσωπεύει για σένα πραγματικά. Μπορείς να υπάρξεις χωρίς αυτήν.

Για την Κέρκυρα, ευθέως, δεν έχω γράψει ποτέ με την έννοια ότι σκέφτηκα πως θα γράψω ένα τραγούδι για την Κέρκυρα.  Επειδή ζω στην Κέρκυρα και τα βιώματά μου κατά κύριο λόγο συμβαίνουν στην Κέρκυρα μοιραία είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τέλος πάντων μέσα στα περισσότερα τραγούδια.

Τώρα, αν περάσουμε στον τον τελευταίο δίσκο όπου είναι πιο βαθιά και έντονη η αναφορά στην Κέρκυρα, αυτός ο δίσκος, σχεδόν στην ολότητά του του γράφηκε όταν ήρθα σε επαφή με ένα δοκίμιο του Ευγένιου Αρανίτση,  το «Σε ποιον ανήκει η Κέρκυρα». Είναι ένα κείμενο το οποίο μου συγκλόνισε,  γιατί βρήκα τον εαυτό μου μέσα σε αυτό κατά κύριο λόγο τον εαυτό μου κατά την περίοδο της παιδικής μου ηλικίας όταν ακόμα ήταν ασυνείδητη η σχέση μου με τον τόπο.

Κατά κάποιο τρόπο, αυτή τη σχέση θέλησα να περιγράψω σε κάποια τραγούδια  μέσα από αυτό το δίσκο όπως υπάρχει ένα τραγούδι που λέγεται «Ἡ Ἐξαφάνισίς του»,  το οποίο είναι το κατεξοχήν  κερκυραϊκό μου τραγούδι,  με την έννοια ότι η σχέση μου με τον τόπο στον οποίο μεγάλωσα μεταφέρεται μέσα από αυτό το συγκεκριμένο στιχούργημα. Οπότε, αν δεν είχα το έναυσμα αυτό της επαφής μου με το δοκίμιο του Αρανίτση,  νομίζω ότι θα είχε πάρει κάποια άλλη μορφή ο συγκεκριμένος δίσκος.

Μίλησες και πριν για ερωτικές σχέσεις και στα τραγούδια σου παρουσιάζονται ως κάτι σχεδόν καταδικασμένο όλες. Είναι η αγάπη ένας χώρος όπου όλοι καταλήγουμε χαμένοι τελικά;

Βλέποντας τα πράγματα από μία απόφαση όσον αφορά τις παρελθούσες σχέσεις, θα έλεγα ότι από όλες έχω κερδίσει κάτι.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συναισθηματικά χαμένο. Ακόμα και από τις ματαιώσεις έχω κερδίσει πάρα πολλά πράγματα. Και είμαι ευγνώμων για όλες αυτές της τάξεως τις συναναστροφές μου.

Υπάρχει, κάποια στιγμή στη ζωή σου που θα ήθελες να επιστρέψεις και να την ξαναζήσεις διαφορετικά;

Όχι. Γενικότερα η παρελθοντολαγνεία είναι κάτι που δεν με απασχολεί. Είναι κι ένας λόγος που δεν επισκέπτομαι το υλικό που έχω αφήσει πίσω μου με τους Κόρε. Ύδρο. Δεν παίζω τραγούδι αυτού των Κόρε. Ύδρο.  στις συναυλίες που κάνω με  Τα Παιδιά της Παλαιότητας. Είναι βέβαια ένα άλλο σχήμα αλλά ούτε καν μου  έχει περάσει από το μυαλό να κάνω κάποιο τύπου επανένωση για να παίξω τα συγκεκριμένα κομμάτια. Τα κομμάτια αυτά δημιουργήθηκαν μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Έχει περάσει πάνω από δεκαετία από τη διάλυση των Κόρε. Ύδρο., ο πότε δεν θα είχαν καμία απολύτως λειτουργία στο παρόν.

 Αν ο Παντελής του 2003 και ο Παντελής του 2025 καθόντουσαν απέναντι ο ένας από τον άλλο και συνομιλούσαν, τι πιστεύεις ότι θα έλεγαν μεταξύ τους; Θα μπορούσαν να είναι φίλοι;

Πολλές φορές λέω ότι έχω ζήσει δύο και τρεις ζωές και ότι ήμουν ένα άλλο πρόσωπο το οποίο έχει ξεθωριάσει  πλέον. Τώρα θα έλεγα ότι όχι είναι ένα νέο σύνολο, είμαι εγώ με όλα τα τρωτά  του και αγαπάω τον εαυτό μου σε κάθε του φάση και σε κάθε του διάσταση και κάθε του εποχή. Ένα  μεγάλο κομμάτι της «επιτυχίας» των γραφομένων μου, τουλάχιστον σε σχέση με το προσωπικό μου κριτήριο, το οφείλω στις  δυσλειτουργίες μου. Οπότε πραγματικά θα έλεγα ότι είμαι ευγνώμων για όσα έζησα ακόμα και τα πολύ σκληρά και αρνητικά περιστατικά.

Είμαι ευγνώμων για ό,τι έχω ζήσει, ακόμα και για πράγματα που με κατέβαλαν ψυχολογικά.

Είπες ότι αγαπάς τον εαυτό σου σε κάθε του εποχή. Τι εποχή ζει ο Παντελής τώρα;

Λοιπόν, τώρα πέρασα άλλη μια μακρά περίοδο ενδοσκόπησης σχεδόν ολόκληρο το 2024. Έκανα και εκεί κάποιες καινούριες ανακαλύψεις και μάλιστα αναίρεσα και πολλά πιστεύω μου σχετικά με μένα του παρελθόντος. Εντάξει, πλέον το λέω και τρέμω,  πλησιάζω και τα 50 σιγά-σιγά. Είμαι 47. Τώρα που έχει βγει και το ντοκιμαντέρ για τους Κόρε. Ύδρο. και βλέπω τον εαυτό μου στην εφηβεία μου –γιατί όλη αυτή η ιστορία ξεκίνησε από τα 14 μου χρόνια- είναι ένα μικρό σοκ για εμένα. Πλέον είμαι πιο συνειδητοποιημένος, με έχω μάθει, ξέρω πώς αντιδρώ τα διάφορα ερεθίσματα. Ακόμα περνάω τις κρίσεις μου.

Δεν έχω ξεπεράσει ποτέ το κομμάτι των αγχωδών διαταραχών, δηλαδή πολλές φορές εκεί που κάθομαι και χαλαρώνω με χτυπάει σαν κεραυνός μία σκέψη, η οποία πολλές φορές είναι και αόριστη δηλαδή δεν είναι κάτι συγκεκριμένο και με καταβάλει. Μου αφήνει μία αγχώδη κατάσταση για αρκετές μέρες, κάτι σαν κρίση πανικού. Δεν ξέρω αν τελικά είναι κρίση πανικού ή κάτι άλλο. Είναι κάτι που το σέρνω σε όλη μου τη ζωή. Δηλαδή δεν αλλάξει αυτό. Απλά πλέον ξέρω από που πηγάζει  και κατά κάποιο τρόπο προσπαθώ να αποφύγω όσο γίνεται τις καταστάσεις οι οποίες το προκαλούν.

Αν δεν θέλεις να αγχωθείς καθόλου, θα πρέπει να αποσυρεθςί  εντελώς από τον κόσμο,  την καθημερινότητα και τις δραστηριότητες. Σε καμία περίπτωση δεν το επέλεξα ποτέ. Δηλαδή ο ίδιος έβαλα τον εαυτό μου στη διαδικασία των συναισθηματικών συγκρούσεων,  με την έννοια μιας, για τα δεδομένα των δικά μου, περιπετειώδους ζωής.

Μίλησες για τον ντοκιμαντέρ «Εδώ μιλάνε για λατρεία». Και πραγματικά, οι Κόρε. Ύδρο. θα μπορούσε να ήταν ένα είδος λατρείας, είναι ένα είδος λατρείας. Γιατί πιστεύεις;

Το βασικό στοιχείο, το οποίο έκανε τους Κόρε. Ύδρο. αξιαγάπητους σε μία μερίδα του κοινού είναι η ιδιαιτερότητα της έκφρασής τους. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Αναφερόμενος, κυρίως, στο στιχουργικό κομμάτι το οποίο διαμορφώνει τη φιλοσοφία και το μύθο γύρω από έναν καλλιτέχνη, νομίζω ότι αυτή η ιδιαίτερη σχέση που είχα με το λόγο και η ιδιαιτερότητα στη σκέψη και στην έκφραση των συναισθημάτων μου, ήταν ένα βασικό στοιχείο που οδήγησε σε αυτή την ιδιότυπη αποδοχή. Αλλά και γενικότερα, όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων, ένας πολύ ιδιάζων για τα ελληνικά δεδομένα, τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονταν όλες οι περιβάλλουσες το καλλιτεχνικό έργο δραστηριότητες, είτε τα βίντεο κλιπ είτε οι συναυλίες, ακόμα και οι συνεντεύξεις που έδινα κατά καιρούς, το στοιχείο του ξεγυμνώματος που εξέπεμπα, νομίζω ότι εκτιμήθηκε ως μία ιδιοσυγκρασιακά ειλικρινής στάση μου.

Όλα σου τα τραγούδια μου θυμίζουν  ένα διάλογο, χωρίς όμως να περιμένεις μία απάντηση.

Είναι κάτι το οποίο δεν το έχω αναλύσει. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, το τραγούδι μου προκύπτει ως ένα stream of consciousness, με την έννοια ότι μία λέξη φέρνει την άλλη και μία νότα φέρνει την άλλη. Επίσης, ο στίχος από μόνος του μου γεννούσε τη μουσική και η μουσική με τη σειρά της μου γεννούσε έναν καινούργιο στίχο. Με αυτό τον τρόπο έγραφα. Ένιωθα ότι κάποια στιγμή με κεραυνοβολούσε μία στιχουργική ή μουσική ιδέα πάνω στην οποία έχτιζα. Αυτή ήταν η διαδικασία.

Τι θα ήθελες να μείνει πίσω όταν εσύ φύγεις;

Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη επιθυμία όσον αφορά το κομμάτι της υστεροφημίας μου. Νομίζω ότι είμαι χαρούμενος που υπάρχει αυτή η αποδοχή. Έλαβα ένα μήνυμα που έλεγε «τα τραγούδια σας μου έσωσαν τη ζωή». Είναι πολύ συγκινητικό αυτό, να ξέρεις ότι έχεις βοηθήσει κάποιους ανθρώπους να βρουν και τον δικό τους εαυτό και να σταθούν σε αυτό τον κόσμο. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμένα. Το τι θα μείνει ποτέ δεν μπορείς να το ξέρεις. Όταν έγραφα το «Όχι πια έρωτες» πριν από 20 ακριβώς χρόνια, ποτέ δεν περίμενα ότι το  2025 θα γνώριζε αυτή την επιτυχία και μάλιστα από μέσα δικτύωσης όπως το TikTok, με το οποίο δεν έχω καμία σχέση. Όλα αυτά είναι καλοδεχούμενα και με γεμίζουν ικανοποίηση.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News