Τω καιρώ εκείνω*

Κωνσταντίνος Μάγνης

Εν αρχή ήν ο τσίγκος. Και δεν ην φωτογράφος. Τω καιρώ εκείνω η φωτογραφία ήταν μπελαλίδικο στοιχείο για την εφημερίδα. Επρεπε να παραδοθεί στο εργαστήριο πατρός και υιού Μπαλταγιάν (Αρτίν και Μιχάλη) και να μετατραπεί σε κλισέ, διότι μόνο έτσι μπορούσε να αναπαραχθεί. Συνεπώς τη βγάζαμε πέρα με εξωτερικές συνεργασίες για τις ανάγκες του φωτογραφικού ρεπορτάζ. Είχαν κόστος αυτά. Δεν φυλάγαμε- οι έξυπνοι- τις φωτογραφίες, αλλά τα κλισέ. Μέχρι που σταμάτησε η χρήση των κλισέ και πετάχτηκαν και βρεθήκαμε με αρχείο μηδέν. Ο,τι ειχε διασώσει καθένας μας, σε φακέλους και ντοσιέ. Ανοίγεις το αρχείο και βλέπεις μια ορχήστρα, αλλά ποια; Μιλάμε για τριάντα χρόνια πίσω.

Εϊναι της Βαλτιμόρης; Όχι, δεν έχει κανέναν μαύρο μέσα. Και πού είναι ο μαέστρος; Και να ο βαρύτονος Ιαν Κάντι. Είχε έρθει στο Διεθνές Φεστιβάλ; Πού να θυμάσαι. Και να μια κοπελίτσα με λυτά μαλλιά. Απς, γράφει το όνομά της από πισω. Είναι η Κυμ Αμπς. Γκουγκλάρουμε. Εκανε καριέρα μέχρι πρόσφατα. Η ιστορία του Φεστιβάλ δεν εκτιμήθηκε από κανέναν όπως έπρεπε, ούτε από το ίδιο το Φεστιβάλ. Μας έφαγε μια αίσθηση εφήμερου. Αλαζονεία ή αδυναμία να συλλάβουμε την ιστορικότητα των ημερών και των καταστάσεων. Πονηροί δούλοι της παραβολής. Ούτε καν θάψαμε το τάλαντό μας. Αφήσαμε και μας το πήρε ο αέρας. Και μείναμε ατάλαντοι. Εμεινε μόνο το τάλαντο του Αληθεινού, θαμμένο στο Επίκεντρο.

*Γράφτηκε για τις ένθετες ΕΠΙΛΟΓΕΣ, φύλλο Κυριακής της «Π», που ήταν αφιερωμένες στο Διεθνές Φεστιβάλ, επιμέλεια Τάσσου Σταθόπουλου

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News