100 χρόνια μετά: Τα διδάγματα της καταστροφής
Το κύριο άρθρο της «Π»
ΕΙΝΑΙ αυτονόητοι οι λόγοι για τους οποίους έχουμε καθήκον να τιμάμε τα θύματα της Μικρασιατικής τραγωδίας όπως επίσης και να αναδεικνύουμε τα γεγονότα της επίμαχης δραματικής και τραυματικής περιόδου.
ΕΧΟΥΜΕ όμως επίσης και καθήκον να διδασκόμαστε από την ιστορία αυτή, κατά το δυνατόν απροκατάληπτα και οπωσδήποτε όχι με στόχο να υποστηρίξουμε αναδρομικά προκαταλήψεις, στερεότυπα και παραταξιακά σύμβολα που μας εκφράζουν.
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ υπήρξε ένα εκκωφαντικό γεγονός, με σύνθετα χαρακτηριστικά, περίπλοκες παραμέτρους και με διφορούμενους ρόλους των πρωταγωνιστών της, σε ένα διεθνές περιβάλλον που μεταβαλλόταν ραγδαία κατά τρόπο δύσληπτο στον ενεστώτα χρόνο.
ΤΟ ΜΟΝΟ βέβαιο συμπέρασμα είναι ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τον φανατισμό να πρυτανεύει σε εθνικές και πολιτικές επιλογές όπως επίσης ότι είναι ιλαροτραγικό να καταλήγεις σε συμφορά από κεκτημένη ταχύτητα, μολονότι οι εξελίξεις σημαίνουν συναγερμό.
ΑΥΤΟ που πάθαμε, σε μικρότερη έκταση το 2010, το 2015 αλλά και νωρίτερα, το 1967 και το 1974.
ΑΣ ΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ότι εφεξής θα είμαστε σοφότεροι, ή τέλος πάντων λιγότερο επιπόλαιοι.
ΠΕΡΙΤΤΑ ΜΕΤΩΠΑ
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ που δυσφημούν την κυβέρνηση ή που κατευθύνονται από την αντιπολίτευση, ρεπόρτερ που υποδύονται τους μεταφραστές για να έχουν πρόσβαση σε απόρρητα σημεία, δημοσιογράφοι που διώκονται για χρήση απαγορευμένου υλικού. Πληθαίνουν τελευταία τα μέτωπα που έχουν σαν κοινό παρονομαστή τους ανθρώπους του Τύπου, η δράση των οποίων προκαλεί δυσανεξία, καχυποψία, καταγγελία για δόλια κίνητρα. Ομως δουλειά του Τύπου είναι να ενοχλεί έστω και αν πρόθεσή του είναι ευνοήσει αντιπάλους.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ καλό θα ήταν να αποφεύγει τα μέτωπα αυτά και τις ανοιχτές αντιπαραθέσεις με τους ανθρώπους της ενημέρωσης, ανεξάρτητα πώς κάνουν τη δουλειά τους. Η ευθυξία και η ευερεθιστότητα απέναντι στον Τύπο δεν ωφελούν την εξουσία, και σίγουρα δεν βλάπτουν τον Τύπο που ενοχλεί.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
