Μας βομβαρδίζουν: Ας καθήσουμε να το κουβεντιάσουμε

Το κύριο άρθρο της «Π»

 

 

ΣΕ ΜΙΑ υποθετική περίπτωση βομβαρδισμού επί κατοικημένης περιοχής, είναι άραγε αντισυνταγματικό να υποχρεώνεις τον πληθυσμό να προστρέχει στα καταφύγια, για να σωθεί. Και αν κάποιοι πολίτες με τη συμπεριφορά τους εκθέτουν τους συμπολίτες τους στο στόχαστρο του εχθρού, να ελέγξουμε εάν είναι επιλήψιμο να τους αποτρέπουμε;

ΕΙΝΑΙ πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση περί υποχρεωτικότητας των εμβολίων αλλά και περί των ορίων των συνεπειών σε βάρος των πολιτών που αρνούνται τα εμβόλια. Υπό τον όρο ότι έχουμε το περιθώριο να το συζητάμε.

ΚΑΘΕΝΑΣ μας μπορεί να έχει επιχειρήματα και διλήμματα: Ακόμα και οι πιο φωτισμένοι φιλόσοφοι δεν συμπίπτουν τις αποφάνσεις τους. Και δεν είμαστε σίγουροι εάν σε μια συνθήκη μείζονος κινδύνου θα είχαν και οι φιλόσοφοι τη διάθεση για δικανική αντιπαράθεση. Σε μια τέτοια περίσταση, λαμβάνονται άμεσες αποφάσεις με γνώμονα την προστασία του μεγίστου δυνατού τμήματος των πολιτών.

ΠΡΙΝ εξαντλήσουμε τα ελάχιστα χρονικά μας περιθώρια σε μια τέτοια κουβέντα, χρήσιμο είναι να αναζητήσουμε την έννοια της ανωτέρας βίας. Ισχύει μια τέτοια κατάσταση σε έναν βομβαρδισμό. Μήπως συνιστά συγγενή περίπτωση μια πανδημία που φονεύει 100 συνανθρώπους την ημέρα, απειλώντας να τους πολλαπλασιάσει εάν χαθεί ο έλεγχος;

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, είναι μια αμφιλεγόμενη απόφαση ο καταλογισμός προστίμου σε ανεμβολίαστους ηλικιωμένους, πολλώ δε μάλλον εάν μιλάμε για πρόσωπα οικονομικώς στριμωγμένα. Η άρνηση για εμβολιασμό όμως, όπως και η άρνηση προστασίας από τις βόμβες ενός εχθρού, αποτελεί εξωφρενική στάση. Και η πολιτεία κάτι πρέπει να κάνει, επιτέλους γι’ αυτό, έχοντας δοκιμάσει κάθε άλλο μέσο και μέτρο. Κι ας κάνει λάθος: Καλύτερα ένα λάθος που σώζει, παρά μια σωστή στάση που αφανίζει.