Πίσω από την μάσκα: Ο Άγγελος Μπούρας φωτίζει τον «άνθρωπο της διπλανής πόρτας»

Στο μονόπρακτο «Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας», μέρος της παράστασης «Υπερβολές!» που θα παρουσιαστεί στις 12 και 13 Οκτωβρίου στο θέατρο όροφως , ο Άγγελος Μπούρας μας προσκαλεί να εξερευνήσουμε τις ανατροπές και τις αντιφάσεις που κρύβονται πίσω από τον φαινομενικά συνηθισμένο γείτονα. Μέσα από την ερμηνεία του, αποκαλύπτει την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ψυχής, προσεγγίζοντας θέματα όπως η μοναξιά και η ανάγκη για σύνδεση.

Με έναν συνδυασμό χιούμορ και δραματικής έντασης, ο Μπούρας μεταμορφώνει τον απλό άνθρωπο σε ήρωα της καθημερινότητας, ρίχνοντας φως στις κρυφές πτυχές των ζωών μας. Μιλώντας στο pelop.gr, μοιράζεται τις προκλήσεις και τις επιρροές που καθόρισαν την ερμηνεία του, αποκαλύπτοντας πώς μια απλή ιστορία μπορεί να γίνει ο καθρέφτης της κοινωνίας μας.

– Υπάρχει ένας «άνθρωπος της διπλανής πόρτας» μέσα σας; Αν ναι, πότε τελευταία φορά τον αφήσατε να βγει;

Δεν ξέρω αν είμαι ο «άνθρωπος της διπλανής πόρτας»… Πραγματικά δεν το είχα σκεφτεί. Αισθάνομαι ότι η δουλειά μας μάς κάνει να είμαστε διαφορετικοί από τον «άνθρωπο της διπλανής πόρτας». Το γεγονός ότι πηγαίνουμε καθημερινά στο θέατρο στις 9 η ώρα, βάζουμε κάποια άλλα ρούχα, γινόμαστε κάποιοι άλλοι και κάνουμε τον κόσμο να συγκινηθεί, νομίζω ότι ένας «άνθρωπος της διπλανής πόρτας» δεν μπορεί όχι απλά να το κάνει, αλλά να το φανταστεί. Δεν νομίζω ότι εγώ προσωπικά έχω στοιχεία ενός «ανθρώπου της διπλανής πόρτας», όπως τον έχουμε στο μυαλό μας.

Από την άλλη έχω στοιχεία από τον συγκεκριμένο «άνθρωπο» όσον αφορά το ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ο «αόρατος» άνθρωπος, που κανείς δεν του δίνει σημασία, ο άνθρωπος που όλοι παίρνουν το βλέμμα τους από πάνω του. Και ξέρετε, επειδή έχω υπάρξει στο παρελθόν ένα παχύσαρκο παιδί, καταλαβαίνω από μία άλλη σκοπιά τι σημαίνει να σε κοιτάζουν όλοι με έναν τρόπο εντελώς διαφορετικό, σχεδόν τοξικό και να σε αποδοκιμάζουν. Οπότε μέσα από αυτό το πρίσμα, καταλαβαίνω αυτόν τον άνθρωπο.

– Μιλήσατε για αυτόν τον «αόρατο» άνθρωπο ο οποίος όμως εδώ κρύβει κάτι επικίνδυνο.

Κρύβει κάτι επικίνδυνο και αυτό είναι το περίεργο σε αυτή την ιστορία. Στο τέλος, δεν ξέρουμε αν αυτός είναι το θύμα τελικά ή ο θύτης, λόγω όλων αυτών που έχει βιώσει.

– Αυτό δεν ισχύει σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις; Ανάλογα με ποιο κομμάτι της ιστορίας ακούσεις, κάποιος μπορεί να είναι ο θύτης ή το θύμα.

Ναι, εξαρτάται όμως σε ποιο σημείο ο θύτης έχει φτάσει σε υπερβολή και έχει ξεπεράσει αυτό που λέμε θεμιτό, ή «κανονικό» ή νόμιμο. Γιατί μόλις το ξεπεράσεις αυτό και γίνεις κακοποιητικός, τότε δεν μπορείς να είσαι με την πλευρά του θύτη. Ό,τι και αν έχει περάσει, ό,τι και αν του έχει συμβεί.

– Ας επιστρέψουμε στον «αόρατο» άνθρωπο που κρύβει κάτι επικίνδυνο. Όταν ερμηνεύσατε αυτόν τον άνθρωπο αναρωτηθήκατε για τα πόσα πράγματα περνούν απαρατήρητα στη δική σας πραγματικότητα;

Όλοι κρύβουμε έναν σκοτεινό εαυτό, όμως το θέμα είναι να συμφιλιωθούμε με αυτόν και να μην τον αφήνουμε να βγει στην επιφάνεια. Είναι πάρα πολύ εύκολο να ξεφύγουμε, αλλά προσπαθώ, και θέλω να πιστεύω ότι προσπαθούμε, να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και να σταδιοδρομούμε πάνω σε αυτό που λέμε καλοσύνη, σύνεση και πραότητα. Εάν ξεφύγουμε από αυτό, θα φτάσουμε σε καταστάσεις που είμαι σίγουρος ότι είμαστε όλοι ικανοί να φτάσουμε, αλλά κάτι μας κρατάει. Αυτός ο «άνθρωπος», δεν είναι ένας κακός άνθρωπος, δεν είναι ένας εγκληματίας, ένας άνθρωπος που έχει στόχο να σκοτώσει, να βιάσει.

Είναι ένας άνθρωπος που οδηγείται εκεί μέρα με την ημέρα, σκαλοπάτι με σκαλοπάτι. Υπάρχει μία διαδρομή για να φτάσει εκεί, τον οδηγούν τα πράγματα. Η ανάγκη του για επαφή τον οδηγεί εκεί. Και επίσης στο τέλος δεν ξέρουμε τι της κάνει. Και αυτό είναι κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση παίζοντας την παράσταση. Ο κάθε θετής βλέπει μια δική του ερμηνεία στο τέλος. Την βίασε; Την σκότωσε; Εγώ σκέφτομαι το πιο τρυφερό: ότι αυτός ο άνθρωπος ήθελε μια αγκαλιά και δεν έκανε τίποτα άλλο. Απλά έκατσε αγκαλιά με μια κοπέλα που δεν μπορούσε να έχει ή διεκδίκησε μια αγκαλιά που ποτέ δεν πήρε.

Όσο μεγαλώνω, προσπαθώ και εγώ να είμαι πιο κοντά σε αυτό το τρυφερό κομμάτι που χάνουν οι άνθρωποι με τα χρόνια.

– Συνήθως δεν γίνεται το αντίθετο; Δεν έρχεται μία κυνικότητα;

Συνήθως ναι. Σε εμένα συνέβη αυτό, όσο περίεργο και αν ακουστεί, όταν στη ζωή μου ήρθαν τα ανίψια μου. Δεν είμαι πατέρας, δεν έχω γονικό ένστικτο. Παρ’ όλα αυτά, όλα μετακινήθηκαν, όλα άλλαξαν, με το που ήρθαν τα ανίψια μου. Είδα τον κόσμο από εντελώς άλλη σκοπιά και είδα πως υπάρχει αυτή η συνέχεια στη ζωή. Υπάρχει μια κληρονομιά που αφήνουμε, ένας σύνδεσμος με κάποιους ανθρώπους που αυτό μάλλον πρέπει -αν υπάρχει πρέπει- να μας μαλακώνει. Και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Δεν θέλω πια να έχω τίποτα μέσα μου που να κλονίζει το καλό μου στοιχείο, ό,τι και αν θεωρώ εγώ καλό μου στοιχείο. Και δεν το λέω χριστιανικά, αλλά πραγματικά, στη ζωή.

– Πόσο εύκολο είναι στην καθημερινότητα να συμβεί αυτό και τι φρένο πρέπει να βάζει κάποιος, δεδομένου ότι δεν ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο.

Θέλει δουλειά, όπως όλα τα πράγματα, αλλά και δράση. Το κουράγιο ο άνθρωπος το παίρνει δρώντας. Δρω λοιπόν προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν κάθομαι ούτε να μιζεριάσω, ούτε ζω σε αυτό το σύννεφο της φουκαροσύνης που μας έχει φορεθεί και λέμε ότι για όλα φταίει ο άλλος. Λέω πάντα ότι μπορεί και εγώ να φταίω και εγώ μπορεί να έχω κάνει λάθος. Και αυτό με οδηγεί αυτόματα σε ένα μονοπάτι αυτογνωσίας, στο να βλέπω τα πράγματα στη διάσταση που τους δίνω την παρούσα στιγμή. Έτσι, λοιπόν, δεν μεγαλοποιώ τις καταστάσεις και αυτό με προστατεύει από το να φτιάχνω δαίμονες και τέρατα.

– Χρειάζεται δύναμη για αυτό.

Μια απόφαση είναι. Και η ευτυχία μια απόφαση είναι. Και έχω πάρει απόφαση να είμαι ευτυχισμένος και να ζω καλά με τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Μιλάω πρακτικά για το «ευ ζην».

– Επιστρέφοντας στον χαρακτήρα που ερμηνεύετε… Αν έπρεπε να τον πάρετε στο σπίτι σας, ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα θέλατε να ρωτήσετε τον «άνθρωπο της διπλανής πόρτας» για να καταλάβετε τι πραγματικά σκέφτεται όταν σας κοιτάζει;

Σε μία παράσταση που παίξαμε, τελειώνοντας ήρθε ένας κύριος και μου λέει: «ξέρεις, εγώ είμαι αυτό που έκανες». Τον ρωτάω τι εννοεί και μου λέει «εγώ είμαι αυτός, εμένα κοιτάνε έτσι, όλοι λένε για εμένα αυτό, αυτό, αυτό…». Του ζήτησα να κάτσει λίγο και άρχισε να μου μιλάει για τον εαυτό του, για το πώς όλοι τον έχουν στην «απ’ έξω», για το πώς όλοι τον κοιτάζουν περίεργα. Και τον ρώτησα πώς είναι η ζωή ενός ανθρώπου που αισθάνεται συνέχεια να απειλείται από κάποιον άλλο; Ο συγκεκριμένος έχει ένα κατάστημα, οπότε γυρνάει και μου λέει: «Έχεις δει ότι κάθε μέρα αγοράζω λουλούδια στον εαυτό μου;». Και σχεδόν έβαλε τα κλάματα γιατί δεν του έχει πάρει κανείς λουλούδια. Θα μου πει κάποιος: είναι τόσο σοβαρό; Τελικά είναι! Μου λέει: «Κάνω εγώ τα πράγματα για τον εαυτό μου μοναδικά, γιατί δεν τα κάνει κανείς άλλος».

Οπότε ένας θεατής μου απάντησε σε αυτό που είπατε εσείς, όταν τον ρώτησα πώς είναι να είσαι έτσι, να έχεις αυτή την ανοικτή πληγή καθημερινά, να αισθάνεσαι δακτυλοδεικτούμενος, ότι δεν ανήκεις σε αυτό που ονομάζουμε κοινωνικό σύνολο γιατί δεν είσαι σύμφωνα με τα σημερινά πρότυπα. Αυτό που μου απάντησε ήταν: «Φτιάχνω εγώ τα πράγματα για να μπορώ να είμαι καλά με τον εαυτό μου».

– Άλλαξε μετά ο τρόπος με τον οποίο βλέπατε ή ερμηνεύατε τον χαρακτήρα σας; Τον είδατε αλλιώς;

Έτσι και αλλιώς τον χαρακτήρα που ερμηνεύω, επειδή έχω συν-γράψει το έργο με τον Βασίλη Παπαγεωργίου, τον καταλαβαίνω πάρα πολύ και τον έχω δικαιολογήσει μέσα μου. Και για αυτό μάλλον δεν του έχω πιστώσει κάτι πιο βαρύ, κάποιο βιασμό ή κάποιο έγκλημα. Γιατί θεωρώ ότι είναι ένας πληγωμένος άνθρωπος που προσπαθεί να βρει τον χώρο του, να υπάρξει στη ζωή με μία αξιοπρέπεια. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρίσκεσαι σε αυτό τον κύκλο του περιθωρίου. Φαντάζομαι ότι θέλει πολύ κουράγιο να το αντιμετωπίσεις και είναι εύκολο να ξεφύγεις. Όμως ο ήρωας που ερμηνεύω εγώ, ξεφεύγει τόσο – όσο, ξεφεύγει με όρους τρυφερότητας.

– Αν έπρεπε να διαλέξετε έναν άλλον «άνθρωπο της διπλανής πόρτας» από την σημερινή κοινωνία ποιος θα ήταν αυτός και γιατί; Υποψιάζεστε κάποιον που θα μπορούσε να κρύβει αυτή την πλευρά του πίσω από την «κανονικότητα»;

Εγώ επειδή δεν απορώ πια για τίποτα, και νομίζω ότι αυτό είναι ένα στοιχείο της ωρίμανσής μου, πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι -ενδεχομένως- κρύβουν έναν τέτοιον «άνθρωπο». Δίπλα μας γίνονται διάφορα και λένε κάποιοι «έπεσα από τα σύννεφα», «αυτός ήταν ο καλός οικογενειάρχης, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα»… Φυσικά ισχύουν όλα αυτά, μέχρι τη στιγμή που κάτι έγινε και πυροδότησε τον πληγωμένο του εαυτό. Οπότε, ναι, νομίζω ότι γύρω μας εν δυνάμει ο καθένας μας μπορεί να γίνει ο «άνθρωπος της διπλανής πόρτας». Όμως εκεί είναι το όριο που βάζουμε στον εαυτό μας κάτι που έχει να κάνει και με τα όρια που έχουμε βάλει στους άλλους πριν για να μην φτάσουν στο σημείο να μας οδηγήσουν εκεί.

– Μέσα στον συγκεκριμένο ήρωα, μιας και τον έχετε συν-συγγράψει, έχετε βάλει έναν δικό σας φόβο ή ένα δικό σας μυστικό;

Τον φόβο του να μείνω μόνος μου. Αυτός είναι ένας από τους φόβους μου, να μην έχω κάποιον κοντά μου, είτε αυτός είναι ένα σύντροφος, είτε είναι η οικογένειά μου κλπ. Από την άλλη φτιάχνω τις συνθήκες για να μην συμβεί αυτό, «δουλεύω» καθημερινά όσο μπορώ τις σχέσεις μου, τόσο τις φιλικές όσο και τις οικογενειακές και τις ερωτικές, ώστε να είμαι πολύ ειλικρινής απέναντί τους και παρών, ώστε να μην φτάσω ποτέ στο σημείο να μείνω μόνος. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις… Αυτός είναι ένας φόβος μου που σίγουρα υπάρχει και στον Βίκτωρα.

– Και δεν γίνεται να μην ρωτήσω, πώς είναι να επιστρέφετε στην Πάτρα και πώς νιώθετε για αυτό.

Εγώ το έχω πει και το ξαναλέω συχνά για την Πάτρα: Για εμένα είναι ένα μέρος απ’ όπου ξεκίνησαν τα πρώτα μου βήματα στο θέατρο με σπουδαίους ρόλους στο ΔΗΠΕΘΕ, όταν το ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας ήταν ένα θέατρο συγκρίσιμο με το Εθνικό και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας. Ήταν το τρίτο σε προβολή σε προβολή και ποιότητα θέατρο της χώρας, με παραστάσεις που ερχόντουσαν στην Αθήνα και ήταν ζηλευτές και το κοινό τις ακολουθούσε, με ηθοποιούς που είχαν κάτι να πουν και οι οποίοι ερχόντουσαν με τεράστια χαρά όχι στην επαρχία, αλλά στο θέατρο της Πάτρας. Και αυτό έχει τεράστια διαφορά. Ερχόντουσαν σε ένα θέατρο που είχε τις υποδομές να τους αγκαλιάσει και που γινόταν πραγματική και ουσιαστική δουλειά. Και είμαι πολύ χαρούμενος που πρόλαβα αυτή την αίγλη του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και κάθε φορά που έρχομαι με συγκινεί γιατί βλέπω φίλους. Έχω ψυχοσυναισθηματικούς δεσμούς με ανθρώπους στην Πάτρα. Και να ένα παράδειγμα: με αφορμή την παράσταση με την οποία θα έρθω και ξαφνικά βλέπω ένα ενδιαφέρον από δημοσιογράφους και ανθρώπους που έχω να μιλήσω χρόνια και λέω: τι είναι τελικά το αποτύπωμα που αφήνει ένας ηθοποιός πίσω του; Οι ανθρώπινες σχέσεις, τι άλλο; Εγώ δεν κοιμάμαι με τους ρόλους μου το βράδυ, κοιμάμαι με τους ανθρώπους που έχω βρεθεί στη ζωή μου. Και αυτό είναι κάτι που πραγματικά με κινητοποιεί κάθε φορά που έρχομαι στην Πάτρα.

Ίνφο

«Υπεροβολες!», μια παράσταση των Γιάννη Καλαβριανού, Μαριάννας Κάλμπαρη, Βασίλη Μαυρογεωργίου
12 και 13 Οκτωβρίου, ώρα 21.00 στο Θέατρο Όροφως στη Πάτρα

«Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ θυμωμένος άνθρωπος»
Κείμενο-σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Με την Κατερίνα Λυπηρίδου
Συμμετέχουν Μαριάννα Κάλμπαρη/Μαριλένα Μόσχου

«O άνθρωπος της διπλανής πόρτας»
Κείμενο: Βασίλης Μαυρογεωργίου, Άγγελος Μπούρας
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Με τον Άγγελο Μπούρα

«Πρώτη φορά συναντούσα άνθρωπο που μιλούσε σαν τρένο»
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννη Καλαβριανού
Με τη Δέσποινα Γιαννοπούλου

Τιμές εισιτηρίων:
Γενική είσοδος: 15 ευρώ
Μειωμένο: 13 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ)
Προπώληση : ticketservices.gr και κρατήσεις στο 2611-810983

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Τυφώνας Μίλτον: Συγκλονιστικές μαρτυρίες από την καταστροφική καταιγίδα στη Φλόριντα ΒΙΝΤΕΟ

Τζορτζ Μπάλντοκ: Τα πρώτα στοιχεία για τον θάνατο του 31χρονου ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού

Πάτρα: Κατήγγειλε για απόπειρα βιασμού τον 55χρονο πρώην συντροφό της

Αχαΐα: Ξυλοδαρμός υπαλλήλων του ΔΕΔΔΗΕ από εξαγριωμένους!

Ξυλόκαστρο: Δίωξη σε βαθμό κακουργήματος στον αντιδήμαρχο για την καταστροφική πυρκαγιά

Εισαγγελική παρέμβαση για το… «Ζεφύρι της Πάτρας» μετά την αυτοψία της «Π» ΦΩΤΟ

Ιδού οι κλαπείσες αρχαιότητες! – Επαναπατρίσθηκαν από τις ΗΠΑ και εκτίθενται στο Μουσείο Πατρών ΦΩΤΟ

Ο Ναδάλ έβαλε τέλος στην καριέρα του! Ανακοίνωσε την αποχώρησή του

Μέση Ανατολή: Πατρινοί προσκυνητές στον πόλεμο. Συγκλονιστικές μαρτυρίες στην «Π»

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News