Π. Διλμπέρης: Ο Ελληνας προπονητής που διαπρέπει στην Ινδία

Βαγγέλης Γερογιάννης

Στην Πενταποταμία, εκεί που σταμάτησε τη μεγάλη εκστρατεία του ο Μέγας Αλέξανδρος, συνεχίζει ο Παναγιώτης Διλμπέρης.

Ο 50χρονος προπονητής είπε «ναι» στη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του αναλαμβάνοντας την ινδική Πουντζάπ, που στα ελληνικά μεταφράζεται ως Πενταποταμία (πουντζ=πέντε, αμπ=νερά). Από το ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας, εργάστηκε σε ομάδες Β’ – Γ’ Εθνικής με τελευταία την Ερμιονίδα, ενώ για πέντε χρόνια (2017-2022) βρέθηκε στις ΗΠΑ ως διευθυντής ακαδημιών στη Ρότσεστερ.
Τον περασμένο Μάιο δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τον Ελληνα τεχνικό διευθυντή της Πουντζάπ, Νίκο Τοπολιάτη και ξεκίνησε η συνεργασία με την ομάδα της Ινδίας. Στο τεχνικό τιμ υπάρχουν δύο ακόμμα Ελληνες, ο συνεργάτης του Διλμπέρη, Κώστας Κατσάρας και ο γυμναστής, Γιάννης Παπαϊωάννου, που κατάγονται από τη Λάρισα και για τους οποίους μιλάει με τα καλύτερα λόγια.
Μέχρι στιγμής, σε τέσσερα παιχνίδια πρωταθλήματος, η Πούντζαπ έχει τρεις νίκες και μία ήττα. Ο Διλμπέρης μίλησε στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» για την εμπειρία στην Ινδία, για την καθημερινότητα, για το ποδόσφαιρο και για πολλά άλλα.

– Η πρώτη εύλογη ερώτηση που έρχεται στο μυαλό οποιουδήποτε: Πώς βρεθήκατε στην Ινδία;
Δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον τεχνικό διευθυντή της ομάδας, τον Νίκο Τοπολιάτη, ο οποίος είναι σχεδόν πέντε χρόνια εδώ, για μία πιθανή συνεργασία. Ο Νίκος κάνει καταπληκτική δουλειά. Εγινε αυτή η συζήτηση, είδαμε ότι έχουμε αρκετά κοινά σημεία, οπότε για μένα δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη. Για μένα αυτές οι προκλήσεις της ζωής δεν μένουν αναπάντητες. Με τον ίδιο τρόπο πήγα και για πέντε χρόνια στις ΗΠΑ.
– Τι συναντήσατε με το που φτάσατε στην Ινδία;
Ολα αυτά ξεκίνησαν να γίνονται στις αρχές Μαΐου. Στην Ινδία έφτασα στις 11 Ιουλίου. Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα υπήρχαν καθημερινά διαδικτυακά μίτινγκ με το 15μελές coaching staff, με τους τεχνικούς διευθυντές, με μάνατζερ, με παίκτες, με όλους. Οπότε, το είχα ζήσει όλο σε virtual reality. Και όταν έφτασα στην Κολκάτα (Καλκούτα για εμάς…) για μένα όλα ήταν γνωστά. Με είχαν προετοιμάσει. Ετσι μπήκαμε κατευθείαν στην εργασιακή ρουτίνα και επειδή περίοδος προετοιμασίας, ήταν πολύ απαιτητική. Δεν υπήρχε και πολύς χρόνος να σκεφτώ ότι βρίσκομαι στην Ινδία.

Ο Παναγιώτης Διλμπέρης με τον Νίκο Τοπολιάτη 

– Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο;
Δεν με έχει δυσκολέψει κάτι για την ώρα. Είναι ένας σύλλογος που είναι οργανωμένος από τον Νίκο Τοπολιάτη σε ευρωπαϊκά πρότυπα. Τα πάντα λειτουργούν σαν μια σύγχρονη ευρωπαϊκή ομάδα. Υπάρχουν μόνο οι γνωστές δυσκολίες που θα συναντήσει ένας προπονητής με νέους παίκτες και μια ομάδα που χτίστηκε από την αρχή σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν. Ηρθαν αρκετοί παίκτες από το εξωτερικό, πολλοί Ινδοί, ενώ ανεβάσαμε και νεαρούς από την ακαδημία. Το μεγάλο παράσημο του συλλόγου είναι η ακαδημία.
– Για πείτε μου περισσότερα γι’ αυτό…
Δίνουν μεγάλη βαρύτητα στα τμήματα υποδομής. Η reserve team πήγε στην Αγγλία σε ένα τουρνουά και πήρε την τρίτη θέση νικώντας ομάδες της Premier League. Και έχει αναπτυχθεί ένα δίκτυο με πάνω από 20 ακαδημίες στην επαρχία της Πουντζάπ.
– Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ποδοσφαίρου της Ινδίας;
Εχει μια γκλαμουριά. Τους αρέσει πολύ να γίνεται θέαμα. Τα γήπεδα είναι τεράστια και εκπληκτικά. Για παράδειγμα, η Κεράλα Μπλάστερς έχει ένα γήπεδο που μαζεύει 35.000 κόσμο. Είναι καμίνι. Αλλες ομάδες μαζεύουν 50-60.000 κόσμο. Κάθε μέρα υπάρχει παιχνίδι, όλη την εβδομάδα. Πάνω από 165 εκ. τηλεθεατές θα παρακολουθήσουν ένα ματς. Κάθε αγώνας καλύπτεται από 25-30 κάμερες, υπάρχουν πολλοί δημοσιογράφοι. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο.
– Δηλαδή;
Εξαφανίζονται τα κινητά, τα λάπτοπ και οποιαδήποτε δυνατότητα σύνδεσης με το ίντερνετ δύο ώρες πριν από κάθε παιχνίδι για να διασφαλίσουν την ακεραιότητα των αγώνων. Οι ομάδες απαρτίζονται από ξένους ποιοτικούς ποδοσφαιριστές και Ινδούς. Αυτή τη στιγμή είναι ένα πρωτάθλημα το οποίο είναι physical, αλλά όλοι οι προπονητές που έρχονται προσπαθούν να βάλουν την τακτική και όχι μόνο στο κομμάτι της άμυνας, αλλά συνολικά. Θεωρώ ότι αναπτύσσεται σχετικά γρήγορα και επειδή βλέπω πώς λειτουργεί η δική μας ακαδημία, έχει πολύ μέλλον επειδή υπάρχει τεράστια πηγή πρώτης ύλης.
– Ποιο είναι το επίπεδο των Ινδών ποδοσφαιριστών;
Είναι καλοί αθλητές. Εχουν μία τεχνική κατάρτιση, αλλά έχουν μεγάλη ανάγκη του να προσεγγίσουν ένα παιχνίδι με φιλοσοφία, με τακτική, με πλάνο. Η εθνική τους δεν έχει κάνει ακόμα βήματα, αλλά συνεχώς βελτιώνονται και σύντομα θα δούμε αποτελέσματα.
– Σε ποιο επίπεδο είναι οι αμοιβές προπονητών – ποδοσφαιριστών εκεί σε σχέση με την ελληνική Super League;
Σίγουρα δεν φτάνουν τις αμοιβές σε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ. Υπάρχει όμως και ποδοσφαιριστής που παίρνει 650.000, αλλά σε σχέση με τις άλλες ομάδες οι αμοιβές στην Ινδία είναι κατά πολύ υψηλότερες. Επειδή έχω φίλους που εργάζονται στη Super League και γνωρίζω τις αμοιβές, εγώ παίρνω πολύ περισσότερα χρήματα και παράλληλα μου καλύπτουν στέγη, φαγητό και μεταφορά.
– Πώς είναι η καθημερινότητα εκεί εκτός ποδοσφαίρου;
Για να πω την αλήθεια, δεν έχω προλάβει να βγω αρκετά έξω. Είναι τόσο απαιτητική η ρουτίνα της ομάδας. Σηκωνόμαστε το πρωί, θα πιούμε τον καφέ μας, θα συναντηθούμε όλοι οι προπονητές, θα κάνουμε το coaching meeting, θα ετοιμάσουμε την προπόνηση. Μετά θα συναντηθώ με τον γυμναστή. Κατά τις 12.30 έχουμε συνάντηση με τους παίκτες και φαγητό, μετά θα φύγουμε όλοι μαζί να πάμε στο προπονητικό κέντρο, θα κάνουμε την προπόνηση και θα γυρίσουμε 7.30-8 το βράδυ έχοντας να κάνουμε κι άλλα πράγματα. Συνεπώς δεν υπάρχει χρόνος για να βγω έξω, όπως και οι συνεργάτες μου. Δεν μας έχει απορροφήσει η ζωή της πόλης.
– Πάντως, είναι μια εμπειρία απ’ όλες τις απόψεις που σίγουρα θα θυμάστε και αργότερα…
Στην Ελλάδα έχουμε πολλά ερωτηματικά σχετικά με την Ινδία. Εχουμε ερωτήσεις για τον Ινδουισμό, για τα αξιοθέατα, για τα μυστικά που κρύβουν τέτοιες χώρες. Ολα αυτά λοιπόν ήταν πάντα μέσα στο μυαλό μου σαν ερωτηματικά και με εκστασιάζει που είμαι εδώ και δίνω απαντήσεις έχοντας εντρυφήσει στην κουλτούρα και τον πολιτισμό τους. Τώρα γνωρίζω από κοντά τι ήταν ο Γκάντι, τι πρέσβευε ως φιλοσοφία, για ποιο λόγο οι αγελάδες θεωρούνται το ιερό ζώο. Ολα αυτά που ακούγαμε, είναι η καθημερινότητά μας. Με εξιτάρει αυτό γιατί είμαι ένας άνθρωπος που μ’ αρέσει πολύ η ιστορία και η κουλτούρα.
– Το φαγητό αποτέλεσε πρόβλημα;
Η ινδική κουζίνα με ξετρελαίνει! Τα λαχανικά, τα καυτερά, οι μίξεις, οι σάλτσες, όλα αυτά. Εχω βρει τον παράδεισό μου εδώ! Ετσι όπως τα περιγράφετε, θα μπορούσατε να ζήσετε και μόνιμα στην Ινδία; Μόνιμα δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω, γιατί είμαι ερωτευμένος με τη Θεσσαλονίκη, με την Ελλάδα. Υπάρχουν μέρη που θέλω να τα επισκέπτομαι μια φορά τον χρόνο, όπως είναι η Ερμιόνη για παράδειγμα. Λατρεύω ιδιαίτερα την Πελοπόννησο. Δεν θα μπορούσα να ζήσω μακριά από την Ελλάδα, αλλά αυτή τη στιγμή είμαι χαρούμενος εδώ.
– Αντιμετωπίσατε δυσκολίες με τη γλώσσα;
Κοιτάξτε. Εμείς χρησιμοποιούμε τα αγγλικά στην ομάδα, οπότε δεν υπάρχει θέμα. Κάνω κάποιες προσπάθειες να μάθω λίγο τη γλώσσα τους, αλλά νομίζω ότι εκτίθεμαι! Επίσης, έχουν πάρα πολλές διαλέκτους. Υπάρχει δηλαδή περίπτωση να μην μπορούν να συνεννοηθούν δύο Ινδοί που μιλούν δύο διαφορετικές διαλέκτους.
– Υπάρχει κάτι άλλο που να σας φάνηκε παράξενο;
Σε όσα γήπεδα έχουμε παίξει, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, δεν μας έχουν γιουχάρει ποτέ. Κερδίσαμε μέσα στην Κεράλα και ο κόσμος μάς χειροκροτούσε, μας αποθέωνε, ζητούσε φωτογραφίες και αυτόγραφα. Ο κόσμος αγκαλιάζει σαν θέαμα το ποδόσφαιρο και δεν υπάρχει φανατισμός με την έννοια που συναντάμε στην Ελλάδα.
– Εχετε συνειδητοποιήσει ότι ξαφνικά από την Γ’ Εθνική βρεθήκατε σε μια τέτοια χώρα;
Είμαι απόλυτα προετοιμασμένος για όλα. Τα έχω αφήσει όλα στον Θεό. Μέσα σε μία μέρα έγινα επαγγελματίας στον Ηρακλή από το Α’ τοπικό Θεσσαλονίκης. Στη ζωή μου τα έχω ξαναζήσει αυτά. Δεν με εκπλήσσουν ούτε τα πολύ ψηλά, ούτε τα πολύ χαμηλά. Αυτό το οποίο αναζητώ είναι να ευχαριστιέμαι το ποδόσφαιρο με το οποίο είμαι ερωτευμένος. Δεν με πείραζε που ήμουν στην Γ’ Εθνική με την Ερμιονίδα, από τη στιγμή που μπορούσα να εργαστώ όπως ήθελα.
– Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρο σε προπονητικό επίπεδο;
Να πάρω έναν τίτλο με τον Ηρακλή και να ανέβω στον Λευκό Πύργο που δεν έχω ανέβει ποτέ! Το κρατάω για τον τίτλο. Είναι όνειρο ζωής. Είναι η ομάδα μου και η ομάδα που μου έδωσε τη δυνατότητα να γίνω αυτό που είμαι. Και επειδή έχει από το 1976 να πάρει τίτλο, θα ήθελα να είμαι εγώ εκεί όταν θα συμβεί αυτό. Αγωνίστηκα για 8 χρόνια στον Ηρακλή, δεν πήρα κάποιον τίτλο και το έχω απωθημένο.
– Μπορεί κάποια στιγμή να αναλάβετε και την Παναχαϊκή, ποτέ δεν ξέρετε…
Μ’ αρέσει πολύ η Πάτρα. Εχω παίξει πολλές φορές ως αντίπαλος με την Παναχαϊκή και ως προπονητής και ως ποδοσφαιριστής. Την έχω ζήσει σε ένδοξες στιγμές. Θεωρώ ότι συγκαταλέγεται στους πολύ μεγάλους συλλόγους. Είναι πολύ σημαντικό να γράφει το βιογραφικό κάποιου ότι πέρασε από την Παναχαϊκή. Αυτά έλεγα στον Γιώργο Λεσάι. Μου έλεγε τότε ότι έχει πρόταση από Παναχαϊκή και από μία άλλη ομάδα. Και του λέω “μόνο που θα γράψει το βιογραφικό σου Παναχαϊκή, παίρνει υπεραξία από το όνομα”.
– Επειδή τον γνωρίζετε από παλιά, ποια είναι η άποψή σας για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς;
Με τον Ιβάν έχω περάσει όλες τις φάσεις που μπορεί να έχει κάποιος στο ποδόσφαιρο. Το 1998 ήταν συμπαίκτης μου, το 2002 έγινε προπονητής μου και μετά όταν ήρθε να μείνει στο Πλαγιάρι στο χωριό μου, ήμασταν φίλοι, πίναμε καφέ και μιλούσαμε. Μου έδινε πολλές συμβουλές γύρω από το ποδόσφαιρο. Είναι αυτός που βλέπετε. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήρθε από τη Σερβία στον Ηρακλή.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News